O δειλός, ο εξαναγκασμένος και ο πορωμένος

Οδεύοντας λοιπόν ως έθνος με ταχύτητα 500 χλμ. προς τον τοίχο, χωρίς να διαφαίνεται δυνατότητα να στρίψουμε το τιμόνι έστω και την τελευταία στιγμή, πουλημένοι και προδωμένοι από όλους (όπως προδωμένη είναι και η ευφυία μας που την προσβάλλουν συνέχεια και παραβιάζοντας συστηματικά το Σύνταγμα, τους νόμους και τη λαϊκή βούληση μας λένε και “φασίστες” από πάνω που δεν θέλουμε να ξεπουλήσουμε την ιστορία και το όνομά μας), σκέφτομαι ότι 3 είναι οι βασικοί τύποι νεοΈλληνα εν έτει 2018:

Ο δειλός, ο εξαναγκασμένος και ο πορωμένος.

Ο δειλός αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, τη μεγάλη πλειοψηφία (και εγώ σε αυτή την κατηγορία εντάσσομαι). Ο δειλός λοιπόν έχει συνειδητοποιήσει πλήρως τι του κάνουν και πώς τον σκοτώνουν κάθε μέρα και του στερούν το οξυγόνο που αναπνέει, με αποκορύφωμα φυσικά τις μέρες που διανύουμε και τις μέρες που θα έρθουν σύντομα. Καταλαβαίνει και κατανοεί τους μηχανισμούς καταστολής που χρησιμοποιούν οι εξουσιαστές κατά της όποιας αντίδρασης (αστυνομία, εισαγγελείς, δικαστές, εισπράκτορες των φόρων, γενικώς από παντού του την έχουν στημένη), οργίζεται, εξοργίζεται, θέλει να αντιδράσει, προσπαθεί να βρει ένα τρόπο, πχ λέει “γιατί να πληρώνω τους φόρους τους αφού τίποτα δεν πάει για την πατρίδα, την κοινωνία και το κράτος ούτε καν γι’ αυτό το ανύπαρκτο χρέος που μου φόρτωσαν” αλλά δεν μπορεί γιατί φοβάται, στο παραπάνω παράδειγμα αφού σκεφτεί να μην πληρώσει τους φόρους στο τέλος τους πληρώνει γιατί φοβάται ότι α) θα είναι ο μόνος ή από τους ελάχιστους που δεν θα πληρώσουν άρα δεν θα έχει υποστήριξη και β) θα έχει συνέπειες, πχ κατασχέσεις, προσαυξήσεις που θα γίνουν χιονοστοιβάδα κλπ.

Για να ξεσπάσει την οργή του για την κατάφωρη αδικία και για να καταπραϋνει τις τύψεις του ότι δεν κάνει τίποτα και δεν αντιδρά λυσσομανά στα πληκτρολόγια και στους τοίχους του φέιςμπουκ, κάνει σχόλια στα μπλογκς ή γράφει άρθρα (καλή ώρα όπως εγώ). Κατά βάθος όμως ξέρει ότι είναι ένας δειλός και αυτές οι ενέργειες πέρα από το να του δίνουν λίγη ενθάρρυνση ότι δεν είναι ο μόνος που σκέφτεται και νοιώθει έτσι, δεν έχουν κάποιο αποτέλεσμα: η ζωή του εξακολουθεί να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, η ελευθερία του παραβιάζεται, η ύπαρξή του συρρικνώνεται, το σκοτάδι τυλίγει τα πάντα.

Να σημειώσω εδώ ότι πάνω στον δειλό τύπο που όμως έχει καλή πρόθεση και υπάρχει ακόμη κάτι υγιές μέσα του έχτισαν κάποιοι μεγάλες καριέρες, τον εκμεταλλεύτηκαν πλήρως, τον έβαλαν σε κινήματα τύπου “δεν πληρώνω”, απέσπασαν την ψήφο/ψόφο του και μετά, όπως λέει ο θυμόσοφος λαός, τον πέταξαν σαν την τρίχα από το ζυμάρι αφού ο σκοπός της νομιμοποίησης στην εξουσία επιτεύχθη.Τώρα ο δειλός το φυσάει και δεν κρυώνει, θέλει να κόψει το χέρι του αλλά ως γνωστόν “μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος”.

Πάμε στον εξαναγκασμένο τύπο, ποιος είναι αυτός; Είναι αυτός που εξαναγκάζει τον εαυτό του να δέχεται παθητικά επίσης τις καταστάσεις, αλλά δεν σκέφτεται καθόλου την αντίδραση. Είτε γιατί ο εξαναγκασμός προέρχεται από μακροχρόνια έκθεση σε τακτικές χειραγώγησης (τηλεόραση, συστημικά μέσα δήθεν ενημέρωσης, ινστρούκτορες σε κομματικές, συνδικαλιστικές και άλλες οργανώσεις κλπ.), τις οποίες ούτε καν συνειδητοποιεί γιατί πέρασαν κατευθείαν στο υποσυνείδητο, είτε γιατί έχει ο ίδιος πείσει τον εαυτό του, όπως η στρουθοκάμηλος κρύβει το κεφάλι στην άμμο, ότι είναι καλύτερα να μην βλέπει, να μην ακούει, να μην αισθάνεται.

Εξαναγκάζει λοιπόν εκουσίως ή ακουσίως τον εαυτό του να είναι απαθής και καταπνίγει την όποια φωνή εντός του προσπαθεί να αρθρώσει αντίλογο “δεν βλέπεις τι γίνεται;” παραμυθιάζοντας τον εαυτό του ότι όλα πάνε καλά, κατά βάθος, πολύ βάθος. Ενδέχεται να έχει υποστεί και MK Ultra. Ο εξαναγκασμένος τύπος έχει αποδεχθεί κάθε σημείο και τέρας που του σερβίρουν την τελευταία δεκαετία οι παγκοσμιοποιητές (τρέχουν πολύ γρήγορα το “προγραμματάκι”), από τις παρελάσεις “υπερηφάνειας” και το “it”; την παιδεραστία ως “συναινετική διαδικασία”, τη λαθρομετανάστευση ως “παράτυπη μετανάστευση”, την αλλαγή του λεξιλογίου και τη διαστροφή της γλώσσας ώστε να διασαλεύεται και το μυαλό (το είπε ο Πλάτωνας), την εισβολή στο σπίτι του μεταμφιεσμένων λύκων σε πρόβατα, μέχρι την αναγκαιότητα της “Μακεδονικής εθνότητας” να ονομάζεται “Βόρεια Μακεδονία” (πώς λέμε Βόρεια και Nότια Κορέα) και να αναγνωριστεί “η γλώσσα της” και,φυσικά, το σφράγισμα που τόσο άτσαλα του πλασάρουν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης ως τάχα “πρακτικό και trendy”. O εξαναγκασμένος μπορεί να θεωρηθεί και λοβοτομημένος, γι’ αυτό και δεν υπάρχει ούτε με μικροσκόπιο ελπίδα ότι θα αντιδράσει, γιατί να αντιδράσει; αφού έχει πείσει τον εαυτό του ότι όλα βαίνουν καλώς και “εντάξει, θα βγούμε πάλι στις αγορές”, και “η παραχώρηση του ονόματος γίνεται γιατί θα μας μειώσει το χρέος η Μέρκελ” και άλλου είδους θεωρήματα που κανονικά θα έπρεπε να του δώσουν εισιτήριο για το ψυχιατρείο (αν υπήρχε οικογένεια που να τον νοιάζεται, αν υπήρχε κράτος που να φροντίζει τους πολίτες τους). Επίσης,ο εξαναγκασμένος από την πολλή προπαγάνδα που έχει υποστεί υποστηρίζει ο,τι τρελο και εξωφρενικό γιατί “έτσι του έμαθαν”, “έτσι του είπαν”, στις κομματικές νεολαίες που σύχναζε στα νιάτα του, η τηλεόραση, το φέιςμπουκ, ο περίγυρος, οι αρχηγοί στους οποίους έμαθε να υπακούει. Τον εξαναγκασμένο θα τον αναγνωρίσουμε από τη φράση “με τις εκλογές ασκείται το δημοκρατικό δικαίωμα του πολίτη να επιλέγει ποιος τον κυβερνάει” (οι δειλοί πιάνουν την κοιλιά τους από τα γέλια). Συνεπώς, ο εξαναγκασμένος θέλει να ζει μόνιμα στην εικονική πραγματικότητα, χρυσώνει συνέχεια το χάπι, μυρηκάζει ο,τι ακούει, είναι βαθιά χωμένος στο σπήλαιο του Πλάτωνα και δεν θα σηκωθεί ποτέ από τον καναπέ του. Τελεία.

Ο τρίτος τύπος είναι ο πορωμένος. Αυτός είναι πιο ξεκάθαρος, μέσα στην αισχρότητά του. Ειναι ο “εξουσιαστής”, το “κομματόσκυλο”, ο “ημέτερος”, ο “τρώω ο,τι προλάβω”, ο “δεν έχω όσιο και ιερό, θεός μου είναι το χρήμα, προσκυνώ τον έξω απο δω”. Δεν έχει καμία ιδεολογία και δεν είναι “πειραγμένος” στο μυαλό όπως ο εξαναγκασμένος. Μια χαρά είναι στο μυαλό του απλά είναι ένα τομάρι που ζει μόνο για αυτό και αδιαφορεί για την ψυχή του και τις ψυχές των άλλων. Το μόνο που έχει σημασία είναι πως θα επωφεληθεί της κατάστασης, γι’ αυτό και τώρα που έπιασε “καρέκλα” δεν θα σηκωθεί ούτε σεισμός να γίνει, θα κάνει τα πάντα να μείνει στην εξουσία και να αποκομίσει οφέλη, είναι ικανός να πουλήσει την ίδια του τη μάνα. Ενίοτε μπορεί να παραπλανά τους άλλους προσποιούμενος ιδεολογία και ρομαντισμό. Το κάνει φυσικά για να πείσει και αφού πείσει και κάνει τη δουλειά του φανερώνει το πραγματικό του πρόσωπο. Είναι σκληρό και απάνθρωπο αφού εντολέας του είναι ο Μαμωνάς αυτοπροσώπως που τον εχει σήκω κάτσε και κάτσε σήκω. Δεν τον ενδιαφέρει όμως, δεν πιστεύει σε μεταθανάτιο ζωή, δεν έχει καν ψυχή. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος. Ελπίζω όμως ότι το ποσοστό αυτό είναι μικρό, απλά κάνει μεγάλη ζημιά όταν του δίνεται εξουσία, στην οποία αγκιστρώνεται και για να φύγει… επεμβαίνει η ίδια η ιστορία. Ενίοτε και ο Θεός ο ιδιος.

Κάποιες φορές μπορεί ο εξαναγκασμένος τύπος να μοιάζει με τον πορωμένο. Το ασφαλές κριτήριο κατάταξης είναι ότι ο εξαναγκασμένος δεν το κάνει για τα χρήματα ή για το υλικό συμφέρον, είναι ένα άτομο λοβοτομημένο και το ελαφρυντικό του είναι η συστηματική και ανελέητη έκθεση σε μηχανισμούς προπαγάνδας που του έχουν αχρηστεύσει την κριτική ικανότητα, του έχουν στερήσει την προσωπικότητα και τον έχουν κάνει φερέφωνο του συστήματος, γι’ αυτό και δεν θα αντιδράσει ποτέ.

Ελπίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κατατάσσεται στην πρώτη κατηγορία, του δειλού. Και γιατί το ελπίζω; Γιατί οι άλλες δύο κατηγορίες είναι χαμένες από χέρι, ο μεν εξαναγκασμένος έχει το άλλοθι του “θύματος της προπαγάνδας” αλλά δυστυχώς δεν σώζεται πλέον, ο δε πορωμένος πάει κατευθείαν στην κόλαση αλλά δεν τον ενδιαφέρει για να διορθωθεί και μέχρι να φθάσει εκεί θα φροντίσει να πάρει και άλλους μαζί του για παρέα.

Ο δειλός όμως, θα αναρωτηθεί κάποιος, τι ελπίδα μπορεί να προσφέρει; Αφού παρότι γνωρίζει το κακό που του κάνει το σύστημα και θέλει να αντιδράσει δεν μπορεί και έτσι, δειλιάζοντας και διστάζοντας, διαιωνίζει το κακό και συνεχίζει το φαύλο κύκλο “δεν αντιδράς σου κάνω περισσότερα μέχρι να σε εξοντώσω”.

Και όμως, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, η ελπίδα κρύβεται ανάμεσα στους δειλούς γιατί ενδέχεται να υπάρχει μέσα τους εν υπνώσει ή εν δυνάμει το θάρρος που την κατάλληλη χρονική στιγμή θα αναδυθεί ενός και θα ξεχυθεί εκτός. Ποια είναι αυτή η στιγμή; Κανείς δεν γνωρίζει και ιδίως ο αυριανός ήρωας, ο μέχρι εχθές δειλός. Το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό παράδειγμα είναι ο Απόστολος Πέτρος που από φόβο αρνήθηκε τρεις φορές τον Χριστό, όταν ήρθε όμως η ώρα έγινε ο πιο θαρραλέος κύρηκάς Του και τώρα είναι Αυτός που κρατάει τα κλειδιά του Παραδείσου.

Σήμερα δειλός, αύριο θαρραλέος. Σε όλους μας υπάρχει θάρρος και δύναμη και τώρα έρχεται η ώρα να το βρούμε γιατί ο δρόμος που έβαλαν τη χώρα μας (με κοροϊδία και απάτη) είναι ιδιαίτερα δύσκολος και κανείς δεν θα γλυτώσει από τα επερχόμενα δεινά. Στον δύσκολο δρόμο μόνος δρόμος το θάρρος των δειλών!