Ξέρεις τι σημαίνει να φιλοξενείς στρατιές (ξένων και δη ισλαμιστών) βετεράνων εθισμένων στο αίμα και στο φόνο;Δηλαδή, πόσο παράφρονας πρέπει να είσαι για να το επιτρέπεις;Πόσες μέρες μας χωρίζουν απ’ τον πόλεμο λες λόγω της ανοησίας σου;

Να φουντώσουν την οργή…

Και να συνδαυλίζουν αποφάσεις Πολέμου…

Αλλά θ’ ακολουθήσουν κι άλλες «λεπτομερέστερες» δημόσιες αναφορές περί αυτού του Νέου κυνηγιού Μαγισσών που ξεκίνησε με ποινικές διώξεις η Ελληνική Πολιτεία και δη η Κυβέρνηση κατά Πατριωτών που τολμάνε ν’ ανησυχούν με την παραπάνω κατάσταση…

…στο νέο αυτό κύμα διώξεων κατά Πατριωτών είμαι κι εγώ…

Αυτά τα λίγα όμως για την ώρα περί αυτού…

Περισσότερα εντός των ημερών…

Παράρτημα: Εάν σοκάρεται η κοινωνία μας από τις εικόνες αποκεφαλισμού των τζιχαντιστών, τότε ας διαβάσει την παρακάτω περιγραφή για το πως κόβει το λαιμό του αιχμαλώτου του κοιτώντας τον στα μάτια ένας 12άχρονος εκτελεστής!…ένας αφρικανός παιδί-στρατιώτης – και κατοπινός μετανάστης στο Βορρά…

(από το «Επιστροφή στη ζωή», του Ισμαήλ Μπεά, εκδ. Κέδρος, σ.180-182).http://aegeanhawk.blogspot.gr/2011/06/250210.html

«…Μερικές φορές μας ζητούσαν να φύγουμε για τη μάχη στη μέση μιας (πολεμικής πάντα) ταινίας. Επιστρέφαμε, ύστερα από ώρες, έχοντας σκοτώσει πολλούς ανθρώπους και συνεχίζαμε την ταινία , σαν να είχαμε μόλις γυρίσει από το διάλειμμα.

Άλλοτε βρισκόμασταν στην πρώτη γραμμή, άλλοτε βλέπαμε κάποια πολεμική ταινία ή παίρναμε ναρκωτικά. Δεν υπήρχε χρόνος για να μείνεις μόνος σου ή να σκεφτείς.

Όταν κουβεντιάζαμε μεταξύ μας, μιλούσαμε μόνο για τις πολεμικές ταινίες και το πόσο μας είχε εντυπωσιάσει ο τρόπος που είχε σκοτώσει κάποιον ο υπολοχαγός, ο δεκανέας ή ένας από μας.

Ήταν σαν να μην υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από τη δική μας πραγματικότητα….

…Το πρωί, μετά την ομιλία του υπολοχαγού, αρχίσαμε να σκοτώνουμε τους αιχμαλώτους με τον τρόπο που το είχε κάνει ο υπολοχαγός.

Υπήρχαν πέντε αιχμάλωτοι και πολλοί πρόθυμοι υποψήφιοι εκτελεστές.

Έτσι, γι’ αυτή τη δολοφονική επίδειξη ο δεκανέας διάλεξε μερικούς από μας – μαζί κι εμένα. Οι πέντε άνδρες ήταν παραταγμένοι στο πεδίο εκπαίδευσης, σε μια σειρά μπροστά μας, με τα χέρια δεμένα.

Υποτίθεται ότι θα τους σκίζαμε το λαιμό με την ξιφολόγχη, όπως είχε κάνει νωρίτερα ο υπολοχαγός.

Εκείνος του οποίου ο αιχμάλωτος πέθαινε πιο γρήγορα, κέρδιζε τους άλλους.

Είχαμε βγάλει τις ξιφολόγχες μας και υποτίθεται ότι θα κοιτούσαμε τους αιχμαλώτους στο πρόσωπο, ενώ θα τους στέλναμε στον άλλο κόσμο.

Είχα ήδη καρφώσει τα μάτια μου στον δικό μου κρατούμενο. Η φάτσα του είχε πρηστεί από το ξύλο που είχε φάει…

Δεν είχα κανένα συναίσθημα απέναντί του, ούτε και πολυσκεφτόμουν τι έκανα. Περίμενα μόνο την εντολή του δεκανέα.

Ο αιχμάλωτος δεν ήταν παρά άλλος ένας αντάρτης, που είχε ευθύνη για το θάνατο της οικογένειάς μου, όπως είχα καταλήξει να πιστεύω…

…Ο δεκανέας έδωσε το σύνθημα με έναν πυροβολισμό.

Άρπαξα το κεφάλι του τύπου και του έκοψα το λαιμό με μια αβίαστη κίνηση. Το καρύδι του μπήκε εμπόδιο στην πορεία του κοφτερού μαχαιριού μου. Του το έβγαλα με την οδοντωτή πλευρά της ξιφολόγχης.

Τα μάτια του γύρισαν ανάποδα και με κοίταξαν κατάματα, πριν παγώσουν σε μια φοβισμένη έκφραση, σαν από έκπληξη.

Ο κρατούμενος έριξε το βάρος του πάνω μου, ενώ άφηνε την τελευταία του πνοή.

Τον έριξα στο χώμα και σκούπισα την ξιφολόγχη μου πάνω του….

Αναφέρθηκα στο δεκανέα που κρατούσε χρονόμετρο. Τα κορμιά των υπόλοιπων αιχμαλώτων πάλευαν στα χέρια των άλλων αγοριών και μερικοί έτρεμαν για λίγο ακόμη στο έδαφος…

Με ανακήρυξαν νικητή και μου έδωσαν το βαθμό του μικρού υπολοχαγού. Γιορτάσαμε τις επιτυχίες εκείνης της μέρας με περισσότερα ναρκωτικά και περισσότερες πολεμικές ταινίες….»

Γιώργος Ανεστόπουλος

aegeanhawk