Ξέρεις τι σημαίνει να φιλοξενείς στρατιές (ξένων και δη ισλαμιστών) βετεράνων εθισμένων στο αίμα και στο φόνο;Δηλαδή, πόσο παράφρονας πρέπει να είσαι για να το επιτρέπεις;Πόσες μέρες μας χωρίζουν απ’ τον πόλεμο λες λόγω της ανοησίας σου;

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, θέλει ακόμη πιο σκληρές μάχες, ακόμη πιο επικίνδυνες συγκρούσεις, ακόμη πιο πολύ αίμα, πόνο και κίνδυνο, ακόμη μεγαλύτερη ένταση, ακόμη μεγαλύτερη βία για να εκκρίνει τις πολύτιμες επιβραβευτικές ουσίες…

Αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί «εθισμός στο θάνατο, στη βία, στο έγκλημα, στο φόνο»…

Η μάχη και η επιβίωση γεννάει άγρια χαρά την ίδια την ώρα της σφαγής (των άλλων)….είναι ή αυτοί ή εσύ….

Το γλεντάει λοιπόν ο πολεμιστής, χάρη στο πανηγύρι που στήνουν οι ορμόνες του και οι νευροδιαβιβαστές του, οι εσωτερικοί βιοχημικοί συμπολεμιστές του, επιβραβεύοντάς τον όσο νικάει γιατί απλά «επιβιώνει»…είναι ή οι αντίπαλοι ή αυτός….

Τόσο απλό…

Και μετά τον πόλεμο;

Μετά είναι τα «δύσκολα» για την κοινωνία που πρέπει να καταφέρει να θεραπεύσει και να αποκαταστήσει την βιοχημική ισορροπία των πρώην πολεμιστών της…

Τότε είναι η εποχή που θεριεύει το «Σύνδρομο των Βετεράνων»…

Ένα σύνδρομο θανατηφόρο…

Ουσιαστικά δεν είναι τίποτα λιγότερο από στρατιές πολεμιστών βουτηγμένων στο αίμα, στην απώλεια, στον πόνο και στον θάνατο…

Ανθρώπων που έμαθαν να ζούν και να επιβιώνουν μέσα στον πόλεμο και με τακτικές που ταιριάζουν στον πόλεμο…

Επιβίωσε πάση θυσία…αυτό είναι ο μέγιστος κανόνας….Σκότωσε για να μην σκοτωθείς…

Και ταυτόχρονα αναπτύσσεται ένας ύψιστος εθισμός στιςηδονές της επιβίωσης…

Η βία και ο θάνατος του άλλου φαντάζουν ως ο απλούστερος και ο μόνος τρόπος επίλυσης διαφορών…

Χώρια που η «πρακτική» αυτή (θα) συνοδεύεται από μια υπέρμετρη «δόση ντοπαμίνης»…

Άλλη μια «επιβίωση»…(κι άλλο ένα δέλεαρ για «δράση» προκειμένου να «πάρει τη δόση του»)

Η κοινωνία που βγαίνει από τον πόλεμο ξέρει πως θα το αντιμετωπίσει αυτό…και να μην ξέρει, είναι οι άνθρωποί της και είναι υποχρεωμένη να τους αγκαλιάσει, να τους «αντέξει», να τους «διαχειριστεί με υπομονή και φροντίδα», να τους «απορροφήσει», να τους «επανεντάξει» στους κόλπους της…

(Όχι πως η Ελλάδα έχει καμία ιδιαίτερη έφεση σ’ αυτό, αλλά λέμε τώρα…φροντίζουν πάντα οι πολιτικοί να έρχονται λίγο πριν το τέλος του πολέμου, την κατάλληλη ώρα για να μοιραστούν την εξουσία και την «πίτα», οπότε το πρώτο που φροντίζουν είναι να πετάξουν ΠΑΝΤΑ στα σκουπίδια τους βετεράνους που πολέμησαν γι’ αυτό τον τόπο την ώρα που αυτοί ήταν στην ησυχία των σαλονιών του Βορρά)

Η Ελλάδα το αντιμετώπισε μετά την Μικρασιατική καταστροφή όπως και μετά τον 2ο παγκ. Πόλεμο, την Αντίσταση και τον Εμφύλιο…

Κάθε μα κάθε κοινωνία στην ανθρώπινη ιστορία το αντιμετώπισε και συνεχίζει να το αντιμετωπίζει αυτό…

Και είναι δίκαιο να το αντιμετωπίσει έτσι…

Στην τελική, είναι οι άνθρωποί της, που πολέμησαν υπό τις διαταγές της στο μέτωπο, οπότε τους οφείλει αυτή την φροντίδα, ακόμη και την Πολιτειακή Υπομονή στις εκάστοτε συμπεριφορικές και ποινικές ατασθαλίες τους…

(…βλέπεις, ο πολεμικός λύκος δεν γίνεται ξανά αρνάκι από τη μια μέρα στην άλλη…και λύκος έγινε για να υπερασπιστεί στον πόλεμο αυτή τη χώρα…άρα, του οφείλει η κοινωνία υπομονή ακόμη και στις «υπό όρους παρεκτροπές του»…αναφέρονται μάλιστα τέτοια περιστατικά «υπομονής των Αρχών και της Πολιτείας» ως προς τους βετεράνους του Μικρασιατικού Μετώπου)

…Παρ’ όλα αυτά, η Πολιτεία συστηματικά/ιστορικά συνηθίζει να εγκαταλείπει ουσιαστικά τους βετεράνους της…

…όπως έγινε πχ μετά το 1821, όπως και μετά την Κύπρο το ’74…

Το πρόβλημα αρχίζει να γίνεται πραγματικός εφιάλτης όμως όταν μια χώρα αρχίζει να γίνεται αποδέκτης, τόπος φιλοξενίας υπερποσοτήτων τέτοιων «ψυχικά/βιοχημικά μεταλλαγμένων από τον πόλεμο θηρίων» από κάθε γωνιά της γης…

Τότε, ναι, υπάρχει πρόβλημα….

Σοβαρό, σοβαρότατο πρόβλημα…

Και είναι παντελώς ανόητος αυτός που το αποδέχεται και ανοίγει τις πύλες της χώρας του σε τέτοιες και τόσο μεγάλες ορδές διψασμένων για αίμα ψυχωτικών του αίματος από κάθε πόλεμο της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής…

Ανθρώπων αντικειμενικά εθισμένων στο αίμα…στην λύση της θανάσιμης βίας με την παραμικρή αφορμή…

(Περί εθισμού στο φόνο δείτε κι εδώ http://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/04/blog-post_17.html )

Πόσω μάλλον όταν συνυπάρχει η υποκίνηση της πείνας και της φτώχειας…

Η απορρόφηση, η θεραπεία, η αποκατάσταση και η επανένταξη μιας τέτοιας τεράστιας και μάλιστα εχθρικής και «μη-προσαρμόσιμης» (λόγω Ισλάμ) ομάδας ανθρώπων εγκυμονεί πάντα μεγάλα, κολοσσιαία ρίσκα για την κοινωνική συνοχή, την εδαφική ακεραιότητα κι εν τέλει για την ίδια την Εθνική Ανεξαρτησία…

Ο κυριότερος κίνδυνος είναι να μετατραπεί η κοινωνία σε μια εκτεταμένη εμπόλεμη ζώνη…ενάντια σε κάθε δύναμη που επιχειρεί να εγκαταστήσει μια πλειοψηφική μη Ελληνική (ισλαμική) κοινωνία…με πολεμικές εμπλοκές τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό…

Και με τις ανοησίες των ηγετών και τμήματος βεβαίως της Πολιτείας και της Κοινωνίας μας, είμαστε ήδη στο Μάτι αυτού του Κυκλώνα…

Ενός πολεμικού κυκλώνα που θα ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή…

Όσο κι αν κάποιοι ανόητοι επιχειρούν να τον αποσοβήσουν δια της Κρατικής τρομοκρατίας και των ποινικών διώξεων όσων ανησυχούν με αυτό τον κίνδυνο και επιχειρούν με προσωπικές πρωτοβουλίες να ξυπνήσουν τα αμυντικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας…

Το μόνο δε που πετυχαίνουν οι κύριοι του άθεου και αντεθνικού καθεστώτος με τις ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ αυτές ποινικές διώξεις και προσαγωγές σε ξεκάθαρα ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ είναι να ρίξουν λάδι στη φωτιά…