Γιατί και πάλι δεν θα βγουν οι αριθμοί

Γράφει ο Ζαχαρίας ο Μυτιληνιός 

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω σπουδάσει οικονομικά – αν και μου αρέσουν – και ότι για τη σύνταξη του άρθρου αυτού ζήτησα και έλαβα τη βοήθεια ενός φίλους, που ασχολείται με την οικονομία και έχει θέση, ας την πούμε κυβερνητική, ώστε να καταλάβω και να σας μεταφέρω γιατί δεν βγαίνουν οι αριθμοί.

Του ζήτησα λοιπόν να μου εξηγήσει, με όσο το δυνατόν πιο απλά λόγια, γιατί δεν βγήκαν το προηγούμενα μνημόνια και γιατί δεν θα βγει και το τρίτο, ότι και να κάνουν.

Η ιστορία λοιπόν είναι πολύ απλή, απλών μαθηματικών, αλλά κρύβει σύνθετη αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Από την μεταπολίτευση και μετά (1974 έως και σήμερα) η Ελληνική οικονομία αδυνατεί να ακολουθεί ένα σαφές μοντέλο. Ορειβατεί ανάμεσα στο κομμουνιστικά μοντέλα (που θέλει την οικονομία στο 70% στο κράτος και το 30% σε ελεγχόμενους ιδιώτες) και στα φιλελεύθερα μοντέλα (που θέλουν 35% στο κράτος και 65% ελεύθερα σε ιδιώτες), με αποτέλεσμα να έχει υιοθετήσει το παράδοξο και οικονομικά ανεπίτρεπτο 50-50. Τα ποσοστά που αναγράφονται αναφέρονται ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Αυτό έγινε ιδιαίτερα αισθητό και μάλιστα έφθασε στο αρνητικό 52-48 επί Ανδρέα Παπανδρέου και σήμερα βρισκόμαστε το 48-52.

Όμως τι σημαίνει 48-52% του ΑΕΠ;

Σημαίνει με απλά λόγια ότι σε ένα ΑΕΠ 180 δις €, το κράτος συμμετέχει με 86 δις ευρώ και οι ιδιώτες με τα υπόλοιπα 94δις.

Αυτά τα 86 δις φυσικά ΔΕΝ είναι μισθοί και συντάξεις, για την ακρίβεια οι μισθοί – συντάξεις αποτελούν το 18% των 86 δις, δλδ 15 δις περίπου. Τα υπόλοιπα 70 δις είναι τα μεγάλα έξοδα, αυτά που δεν θέλουν να σας πούν και αφορούν εξοπλιστικά, δημόσια “έργα”, δαπάνες, αποζημιώσεις κλπ. Όμως με όλα τα μνημόνια ο στόχος ήταν καταρχήν να περιορισθούν τα 20 δις (μισθοί – συντάξεις το 2010) και να φθάσουν σήμερα στα 15.

Ποια όμως η ιδιαιτερότητα – βλακεία – σκοπιμότητα. Αυτά τα 5 δις που έκοψαν από τους μισθούς κόπηκαν αυτόματα από την αγορά, με αποτέλεσμα τα λουκέτα. Αυτό οφείλεται ακριβώς στη σχέση 50-50 που περιγράψαμε παραπάνω.

Όπως φυσικά μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό το να μειώνεις μισθούς στο δημόσιο τομέα είναι σαν να αποφασίζεις να κλείσεις μικρές κυρίως επιχειρήσεις.

Πάμε τώρα στο μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει από την εξίσωση 50-50 (σήμερα 48-52).

Πάμε να δούμε τώρα γιατί δεν βγαίνουν οι αριθμοί.

Για να καλυφθεί το 48 του δημοσίου (86 δις), πρέπει το 52 να πληρώσει. αυτά τα 86 δις, όμως το 52 βγάζει μόνο 96 δις, άρα με τα 10 δις που του περισσεύουν δεν μπορεί να καλύψει ούτε μισθούς, ούτε πρώτες ύλες, ούτε ασφαλιστικές εισφορές και φυσικά για κέρδος ούτε λόγος.

Μέχρι και το 2010 η διαφορά εξομαλυνόταν μέσω του δανεισμού και των επιχορηγήσεων από την ΕΕ. Μετά άρχισαν τα μνημόνια…

Τότε λοιπόν το κράτος προσφεύγει στη φορολογία του 48… στερώντας όμως πάλι χρήμα από το 52 που βλέπει τα έσοδα του από τα 96δις να κατηφορίζουν συνέχεια.

Ποια η λύση;

Μα φυσικά να αλλάξει η εξίσωση. 

Πρέπει λοιπόν σαν πολίτες και σαν πολιτικοί να πούμε την αλήθεια και ίσως να θέσουμε στο λαό – με ένα δημοψήφισμα – το πραγματικό δίλημμα:

Η θα πάμε σε ένα κομμουνιστικό σύστημα (70-30) ή σε ένα καθαρά φιλελεύθερο (35-65) ώστε επιτέλους να βγουν οι αριθμοί και να  μπορέσει  η χώρα να ανασάνει.

Οι λύσεις που ακολουθούνται αυτή τη στιγμή στο μόνο που οδηγούν είναι στην εξαθλίωση του Έλληνα και στο ξεπούλημα της εθνικής του περιουσίας. Είναι λύσεις εθνικής προδοσίας και όποιος δεν το καταλαβαίνει έχει αναπηρία στο μυαλό!