Έρχεται μια ωραία μέρα

Θα “καταρριφθεί” σύντομα από το “ellinikahoaxes.gr”
Χα χα χα χα!!!!!!!

Μάλλον εσύ πρέπει να δεις και αυτο Baltimore surveillance: Secret camera system records everything from the sky
http://www.news.com.au/technology/gadgets/cameras/baltimore-police-have-been-quietly-spying-on-the-city-from-above/news-story/0330a24d2222d6dbba8c40cc731f878f

Για διάβασε και αυτό και πες μου τι μαντευεις World’s population growing faster than we thought: How will we all fit?
http://www.news.com.au/technology/environment/the-worlds-population-will-reach-99-billion-by-2050-but-can-earth-cope-with-the-increase/news-story/e669849106aad5a28cd6b753f68c640e

Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ & Η 1η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ

Αρχιμανδρίτης Ιωσήφ Καθηγούμενος Ι. Μ. Ξηροποτάμου Αγίου Όρους
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ
Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΩΝ ΚΤΙΣΜΑΤΩΝ ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
(Εισαγωγική ομιλία)

Τι θα έπρεπε να περιλάβη μια εισαγωγική ομιλία ενός συνεδρίου με ένα τόσο ευρύ και πολυσχιδές θέμα;

Τα εξωτερικά γνωρίσματα και τα επί μέρους συμβεβηκότα της παλαιάς και της σύγχρονης ειδωλολατρίας θα μας τα παρουσιάσουν αναμφίβολα οι ειδικώτεροι εμού εισηγητές. Σε μένα ας επιτραπή μόνο να επιμείνω στην συλλογή εκείνων των χαρακτηριστικών της σημείων που υποδεικνύουν την όπισθεν κρυπτόμενη δαιμονική παρουσία και πλάνη.

Πριν απ’ αυτά όμως με μια κάπως εκτεταμένη αναφορά στην Πατερική και μάλιστα την Νηπτική ερμηνεία της πτώσεως των πρωτοπλάστων επιτρέψτε μου να επιμείνω στην λατρεία των κτισμάτων και να ανιχνεύσω την πρώτη εκείνη εμφάνιση της ειδωλολατρίας στον κόσμο, μέσα στον ίδιο τον κήπο της Εδέμ, κάτω από την σκιά τού δένδρου της γνώσεως τού καλού και τού κακού.

«Ήταν εποχή που η ανθρώπινη φύση, στο πρόσωπο τού προπάτορά μας Αδάμ, ήταν απαθής και φυσικά μακριά από κάθε κακό, κοντά στον Θεό- θεωρούσε τον Θεό και απολάμβανε με ηδονή και θαυμασμό την δόξα τού κάλλους τού προσώπου Του, ως τρυφή άυλη, νοερή ουράνια, άφθαρτη. Πολλή χάρη έλουζε την ψυχή τού ανθρώπου και πολλές γνωστικές θεωρίες και ανατάσεις προς τον Θεό πλημμύριζαν τον θεόμορφο νου του, και μέσα στον αισθητό παράδεισο απολάμβανε τον νοητό. Και, για να περιγράψω κάπως εκείνη την μακάρια ζωή, ήταν ενωμένος αληθινά με τον εαυτό του και με τον Θεό, όσο έμενε μέσα στον εαυτό του. Και ακολούθως, όντας μέσα στον Θεό, ήταν σταθεροποιημένος σ’ αυτήν την ένοειδη και πραγματικά θεοειδή κατάσταση, που ήταν άλλωστε και πολύ φυσικό, αφού είχε πλασθή κατ’ εικόνα Θεού. Αλλά τούτα βέβαια ήταν -εν συντομία- τα αγαθά που είχε λάβει από τον Θεό.

Στον εχθρό όμως της ευτυχίας και της δόξας μας, τον μιαρό δαίμονα, που ήταν χτυπημένος από τον φθόνο, αυτό το πράγμα ήταν ανυπόφορο -αλλά και πώς να μην ήταν; Αυτός λοιπόν ο πανώλεθρος έκανε το παν για να εξαπάτηση και να απομακρύνη την ελπίδα μας με δήθεν αγαθές σκέψεις, αναρριπίζοντας την επιθυμία μας για θέωση υψηλότερη από εκείνη που είχαμε, και διαβάλλοντας, αυτός ό πρωτεργάτης της κακίας, την ειλικρίνεια της εντολής τού Θεού (1). Από αυτήν λοιπόν την απάτη πάθαμε εκείνη την ελεεινή καταστροφή και γίναμε εξόριστοί του Θεού και της θείας τρυφής (2). Ξεπέσαμε ελεεινά από την ένοειδη και νοερή πνευματική ζωή και από την δυνατότητα να θεωρούμε το πρόσωπο τού Θεού και να λαμπρυνώμαστε αλλοιούμενοι από την ακτίνα τού θείου κάλλους, και βρεθήκαμε, ως μη ώφελε, μοιρασμένοι και διασπασμένοι σε πολλά πράγματα, να χαιρώμαστε ανάρμοστα με αυτήν την διασπασμένη ζωή και τις ετερότητές της. Φτάσαμε μάλιστα, αντί να πιστεύουμε στην μόνη Τρισυπόστατη Θεότητα, να δημιουργήσουμε πολλούς και διάφορους θεούς, που δεν ήταν πραγματικοί θεοί, αλλά απατηλοί και ολέθριοι και εχθρικοί δαίμονες» (3).

Διάλεξα το ανωτέρω χαρακτηριστικό απόσπασμα του Πατριάρχου Καλλίστου από την Φιλοκαλία, το όποιο, ενώ συνοψίζει την ησυχαστική διδασκαλία των Νηπτικών Πατέρων περί της προπτωτικής καταστάσεως των πρωτοπλάστων με την διαρκή θεωρία τού Θεού και την κυκλική κίνηση τού νοός, φτάνει μέχρι το έσχατο αποτέλεσμα της Πτώσεως, δήλ. την λατρεία των κτισμάτων και την πολυθεΐα, την οποία και ταυτίζει με την δαιμονολατρία.

Αλλ’ ας τα δούμε λίγο με την σειρά. Ο Αδάμ ως διφυές δημιούργημα τού Θεού εκ σώματος και λογικής ψυχής μετείχε κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό και τού αίσθητου παραδείσου και τού νοητού (4). Δηλαδή έβλεπε και αισθανόταν και τα υλικά – αισθητά δημιουργήματα τού Θεού (ζώα – φυτά – πέτρες – φυσικά φαινόμενα κ.λπ.) και τα άυλα και νοερά (αγγέλους και δαίμονες). Και η μεν μέθεξις τού αισθητού παραδείσου συνίστατο στο «να εργάζεται και να φυλάττη» (5) -από ποιούς άραγε;- κατ’ εντολήν τού Θεού τα φυτά και τα ζώα τού Παραδείσου (στα οποία μάλιστα έδωσε και ονόματα). Όμως η προσοχή και η αγαπητική διάθεση της ψυχής του δεν έμενε προσκολλημένη σ’ αυτά, αλλά βλέποντας και θαυμάζοντας συνεχώς την πανσοφία και την πρόνοια τού Θεού στά αισθητά κτίσματα στρεφόταν πάλι προς τον Κτίστη, τον οποίο συνεχώς ποθούσε και δόξαζε μαζί με τους νοερούς αλλά θεατούς και αναγνωρίσιμους σ’ αυτόν Αγγέλους. Και κατά τις συχνές εμφανίσεις τού Θεού προς αυτόν συνομιλούσε μαζί Του και δεχόταν, από Εκείνον μόνο, κάθε αληθινή γνώσι και έλλαμψι, όντας ακόμη ατελής και προοδεύοντας σιγά-σιγά, κατά το μέτρο της πίστεως και υπακοής του.

Η στάσις λοιπόν και ο αιχμαλωτισμός του νου από τα αισθητά αντικείμενα (και κατά πρώτο λόγο από το ίδιο το ανθρώπινο σώμα), χωρίς ταυτόχρονη αναγωγή και ανάταση προς τον Δημιουργό, ήταν κάτι το άγνωστο για τους πρωτοπλάστους. Για να το πούμε λίγο πιο πεζά και κατανοητά: Έβλεπαν, άκουγαν, μύριζαν, άγγιζαν, αλλά δεν πολυπρόσεχαν, δεν κοντοστέκονταν, δεν επιθυμούσαν, δεν ερευνούσαν, δεν προσπαθούσαν να κατανοήσουν μόνοι τους τα αισθητά αντικείμενα. Όλη η γνωστική και επιθυμητική διάθεση της ψυχής τους τα προσπερνούσε και στρεφόταν προς τον Θεό, από τον Οποίον και περίμεναν και δέχονταν κάθε πληροφορία και γνώση, τόσο για τα αυλα όσο και για τα υλικά.

Μια από τις πρώτες τέτοιες πληροφορίες (πληροφορία-εντολή), που έλαβαν από τον Θεό για υλικό-αισθητό πράγμα, ήταν αυτή περί τού δένδρου της γνώσεως τού καλού και τού κακού: από δε τού ξύλου τού γινώσκειν καλόν και πονηρόν, «οὐ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ· ᾗ δ’ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε.» (6).

Δεν θα διεξέλθω εδώ ολόκληρη την γνωστή βιβλική διήγηση της πτώσεως, την οποία άλλωστε αναλύει με αριστοτεχνικό τρόπο ο ιερός Χρυσόστομος (7) και άλλοι Πατέρες. Θα επιμείνω μόνο στα εξής σημεία:

1. Προτού καν συγκατατεθή η Εύα στην ύπουλη διαβολή τού όφεως και προχώρηση στην έμπρακτη παρακοή της εντολής τού Θεού, η πρώτη «λανθασμένη κίνηση» που έκανε ήταν να ακούση με προσοχή, να σταματήση δήλ. ο νούς της και να αιχμαλωτισθή από τον παράξενο ψίθυρο ενός κτίσματος, φρονιμωτάτου (8) μέν και ημέρου (του όφεως), που ψιθύριζε όμως για πρώτη φορά ανθρώπινα λόγια και διεκδικώντας αποκλειστικά την προσοχή της αναφερόταν στον Θεό σε τρίτο πρόσωπο, σαν Εκείνος να μην ήταν παρών. Αυτό, σύμφωνα με όσα είπαμε πιο πάνω, συνιστά την πρώτη καταγεγραμμένη, θα λέγαμε, ευθεία κίνηση και προσκόλληση τού νου των πρωτοπλάστων σε κτίσμα, την πρώτη καταγεγραμμένη διάσπαση της κυκλικής κινήσεως του νου προς τον Θεό. (Καθόλου βέβαια απίθανο να προϋπήρξαν και άλλα τέτοια συμβάντα, που όμως δεν ωδήγησαν στην έμπρακτη παρακοή).

Επίσης ας σημειώσουμε εδώ την πρώτη καταγεγραμμένη εμφάνιση τού Διαβόλου υπό μορφήν ζώου.

2. «καὶ εἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖόν ἐστι τοῦ κατανοῆσαι» (9). Στο σημείο αυτό κυρίως επιμένει ολόκληρη η Πατερική ερμηνεία. Ο αιχμαλωτισμός τού νου στην ωραία όψη τού καρπού και στο δέλεαρ τού κατανοήσαι, τού να κατανόηση δηλ. η Εύα την φύση και αξία τού καρπού από μόνη της, ανεξαρτήτως και αντιθέτως με την προειδοποίηση τού Θεού, ήταν το αποφασιστικό και χαρακτηριστικό βήμα προς την τελική Πτώση των πρωτοπλάστων: η αιχμαλωσία των αισθήσεων στα κτιστά και η γοητεία της αυτόνομης και ανεξάρτητης από τον Θεό γνώσης.

Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο Αδάμ περνά κι αυτός από τα ίδια στάδια δελεασμού των αισθήσεων και της γνώσης τού απαγορευμένου καρπού, με την έξης όμως διαφορά: Αυτουνού ο νους αιχμαλωτίζεται πρώτα από ένα άλλο κτίσμα, την Εύα, που μίλα ωσεί απόντος τού Θεού και παρακινεί σε παράβαση της εντολής Του.

3. Θα πή κάποιος: «Καλά όλα αυτά τα νηπτικά έως εδώ, που είναι όμως η ειδωλολατρία;» – Κατά τους Πατέρας η εγκατάλειψη της αδιάλειπτης ενατένισης και μνήμης τού Θεού (με αλλά λόγια, της αδιάλειπτου προσευχής) (10), η στροφή του νου προς τα κτίσματα και η ακόλουθη αποκλειστική αποστροφή προς σ’ αυτά προς ικανοποίηση των αναγκών και επιθυμιών του, χωρίς παράλληλη μνήμη, ευχαριστία, δοξολογία τού Θεού, είναι το πρώτο στάδιο της ειδωλολατρίας. Γι’ αυτό άλλωστε και την εναπόθεση της ανθρώπινης ελπίδος στα υλικά μόνο πράγματα, δηλ. την πλεονεξία, ο Απόστολος Παύλος την ονομάζει ειδωλολατρία (11). Στην μετέπειτα κατάσταση της πλήρους αποξενώσεως τού ανθρώπου από τον αληθινό Θεό και του ακόλουθου σκοτισμού του νου του, τα υλικά κτίσματα που ικανοποιούν τις ανάγκες και επιθυμίες του παίρνουν την θέση θεού, γίνονται θεότητες με αντίστοιχα ονόματα (Γαία, Ουρανός, Έρως κ.λπ.) και οι δαίμονες που διεγείρουν τις αντίστοιχες επιθυμίες και πάθη κρύβονται πίσω από τα ονόματα των νέων θεοτήτων. Ο δαίμων π.χ. τού φόνου λέγεται Άρης, της πορνείας Αφροδίτη, της κλοπής Έρμης κ.ο.κ. (12.)

4. Όμως αυτό που εννοεί κυρίως η Αγία Γραφή με την λέξη ειδωλολατρία είναι η πολυθεΐα: «οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ.» (13). (Κατά την ειδωλολατρική αντίληψη το είδωλο-ξόανο δεν ήταν το ίδιο θεός, αλλά ομοίωμα της αντίστοιχης θεότητας, που ήταν μια αθάνατη, άυλη οντότητα, όχι πανταχού παρούσα, και κατοικούσε ή σύχναζε μέσα στόν συγκεκριμένο ναό και είδωλο. Η ονομασία «ειδωλολάτρης» θεωρείται υποτιμητική και από τους παλαιούς και από τους σημερινούς αυτοαποκαλούμενους «Έλληνες εθνικούς»).

Πότε ακούγεται όμως για πρώτη φορά η έννοια της πολυθεΐας στόν κόσμο; «καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε· 5 ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν.». (14) Γνωρίζοντας ο Διάβολος ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος από τον Θεό κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωσίν Του και ότι με την συνεχή θεωρία και μνήμη τού Θεού ήθελε να βρίσκεται πάντοτε μαζί Του και να Τού ομοιάζη, τον δελεάζει με την απατηλή ελπίδα της ισοθεΐας, δηλ. της ανύπαρκτης θέωσης εκτός και μακράν τού Θεού: «ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν». Να λοιπόν οι έτεροι θεοί πλην του Ενός. Αλλά και ο καρπός τού δένδρου που είχε την (μαγική – το λέω ήδη εδώ) δύναμη να χαρίζη θεϊκές ιδιότητες και ό όφις που το γνώριζε αυτό, δεν ήταν άραγε κι αυτοί ως θεοί; Όλα τα κύρια σημεία της πολυθεΐας και ειδωλολατρίας βρίσκονται σπερματικώς ήδη εδώ: θεοί – κτίσματα αθάνατα μεν, αλλά όχι δημιουργοί του κόσμου (Προσοχή! Βρισκόμαστε ακόμη ένα βήμα πριν από την πτώση: Ή Εύα και η φύσις όλη δεν γνωρίζουν ακόμη τον θάνατο και την φθορά).

– ελπίδα αθανασίας παρά την παρακοή και την πτώση και μακριά από τον αληθινό Θεό {«καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε·»),

– άψυχα (μαγικά – το ξαναλέω) αντικείμενα που χαρίζουν θεϊκές δυνάμεις και μάλιστα την πολυπόθητη γνώση των αγνώστων μυστηρίων, – πρόσληψη μορφής ζώου από δήθεν θεότητα-δαίμονα, – δήθεν αποκαλυπτικό μαντικό λόγο υπό μορφήν φυσικού ήχου. (Φαντασθείτε τον ψιθυρισμό τού όφεως σαν κάτι αντίστοιχο με το θρόισμα των φύλλων της Ιερής βαλανιδιάς στην Δωδώνη ή το κελάρυσμα της Κασταλίας πηγής στους Δελφούς).

5. Ας επιστρέψουμε όμως για τελευταία φορά στην βιβλική διήγηση: Τι σημαίνει διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί, και εσεσθε ως θεοί γινώσκοντες καλόν και πονηρόν; Η παράθεση της φράσεως γινώσκοντες καλόν και πονηρόν μετά την λέξη ως θεοί δείχνει ότι εδώ πρόκειται για μια θεϊκή ιδιότητα την οποία ό όφις προτείνει ύπουλα στους πρωτοπλάστους να αντιποιηθούν. Δήλ. το εσεσθε ως θεοί γινώσκοντες καλόν και πονηρόν σημαίνει ότι «θα γίνετε σαν τον Θεό παντογνώστες και θα ορίζετε πλέον εσείς μόνοι σας με την δικιά σας ανεξάρτητη γνώση (15) και χωρίς Εκείνον τι είναι καλό και τι είναι κακό» (16). Νά άλλο ένα βασικό χαρακτηριστικό της πολυθεΐας-ειδωλολατρίας: Η αντιποίηση και υπόκριση της παντογνωσίας τού Θεού από τους πονηρούς δαίμονες-θεότητες, που την προσφέρουν κατά περίπτωση και με το αζημίωτο στους κοινούς θνητούς, με μάντεις και χρησμούς και μυστηριακές τελετές που αποκαλύπτουν την κατάσταση νεκρών συγγενών και φίλων ή την μετά θάνατον τύχη των ίδιων των μυστών (Ελευσίνια, Ορφικά μυστήρια κ.λπ.).

Στο σημείο αυτό έχουμε και το πρώτο σπέρμα τού γνωστικισμού, που λατρεύει την γνώση και είναι κάτι μεταξύ μυστηριακής θρησκείας, φιλοσοφίας και αιρέσεως, και φτάνει μέχρι τις μέρες μας υπό την μορφή τού τεκτονισμού και των συναφών μυστικών εταιρειών και ταγμάτων. Μήπως όμως κι αυτό το ως θεοί γινώσκοντες καλόν και πονηρόν δεν είναι η κρυφή και άνομη επιθυμία τού θνητού ειδωλολάτρη για ανεξαρτησία από κάθε ηθικό νόμο, τέτοια που την έχουν μόνο οι αθάνατοι ψευτοθεοί του, με τα πάμπολλα αισχρά κατορθώματα, τις έριδες, συνομωσίες και επιορκίες τους;

6. «ὅτι πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια, ὁ δὲ Κύριος τοὺς οὐρανοὺς ἐποίησεν» (17). Είναι διάχυτη στην Αγία Γραφή -κυρίως στην Παλαιά Διαθήκη- αλλά και στα συναξάρια των Αποστόλων και τους αποστολικούς Πατέρες και Απολογητές, η γνώμη ότι οι θεοί της πολυθεΐας είναι δαίμονες, που άλλοτε φοβίζουν και άλλοτε δήθεν ευεργετούν τους ανθρώπους και τους αναγκάζουν έτσι να εξασφαλίζουν την εύνοιά τους με τελετές και θυσίες και πολύ συχνά ανθρωποθυσίες. «ἔθυσαν δαιμονίοις καὶ οὐ Θεῷ» (18). «ἔθυσαν τοὺς υἱοὺς αὐτῶν καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν τοῖς δαιμονίοις» (19). Λόγος που το κάνουν αυτό οι δαίμονες είναι για να τιμώνται οι ίδιοι ως θεοί, κατά το παράδειγμα τού αρχηγού τους Εωσφόρου, ο όποιος φαντασθείς ισοθεΐα τους παρεκίνησε όλους σε επανάσταση κατά τού Θεού. Αυτό εξηγεί πάρα πολλά φαινόμενα της παλαιάς και της σύγχρονης ειδωλολατρίας, μεταξύ των οποίων το γεγονός ότι οι λεγόμενοι θεοί συχνά μάχονται μεταξύ τους (όπως μαρτυρείται σε κάποιες γεροντικές διηγήσεις και για τα δαιμόνια), έχουν σαφή προσωπικότητα και ειδική χαρακτηρολογία, βάσει της οποίας, παρά τις διαφορετικές ονομασίες από χώρα σε χώρα, στο τέλος αντιστοιχίζονται με τον συγκρητισμό. Επίσης το ότι μαντεύουν, δηλ. ως ασώματα όντα που είναι, προλέγουν κατ’ εκτίμηση το άμεσο μέλλον κ.λπ. Όταν οι σύγχρονοι ελληνίζοντες εθνικοί ερωτώνται αν είναι σατανολάτρες απαντούν με την εξής σοφιστεία: «Μα ό Σατανάς δεν αποτελεί μέλος τού αρχαιοελληνικού ή τού ελληνιστικού πανθέου. Είναι οντότης Ιουδαιοχριστιανική και εμείς τον αγνοούμε». Αν ζούσε όμως σήμερα ο Απόστολος Παύλος, θα τους απαντούσε ότι αυτός ο Σατανάς είναι ό «άγνωστος θεός» τους, διότι ό Χριστός πλέον είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο και αυτοί εν γνώσει τους Τον απορρίπτουν και Τον πολεμούν. Οι σύγχρονοι επίδοξοι αναστηλωτές της εθνικής ελληνιστικής θρησκείας δεν είναι παρά απλοί ρομαντικοί αρχαιοελληνιστές ή δόλιοι προπαγανδιστές της Νέας Εποχής, που ούτε τηρούν σωστά ούτε μπορούν να πετύχουν αυτό που επαγγέλλονται. Η αρχαιοελληνική θρησκεία ήταν λατρεία δημόσια των τοπικών θεοτήτων με αιματηρές θυσίες ζώων, υποχρεωτική για όλους τους πολίτες. (Γι’ αυτό άλλωστε έγιναν και οι διωγμοί κατά των Χριστιανών). Όμως «χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὔλα· οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβαν, οὐ μάντιδα δάφνην, οὐ παγᾶν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ» (20). Η παγκόσμιος σταυρική θυσία τού Χρίστου κατήργησε τις αιματηρές θυσίες των ειδώλων, και ό Διάβολος βρήκε από τότε άλλους πολλούς τρόπους, για να πολεμά την σωτηρία των ανθρώπων.

Είθε ή αγάπη και ή ευσπλαγχνία του Ενός Τριαδικού Θεού να γλυτώνη από τα δίχτυα εκείνους τους ειλικρινείς και γνήσιους αναζητητές της Αληθείας.

Βίντεο: Μέγεθος: 26 kb Διάρκεια: 7΄΄ . Αυτά είναι χριστιανικά (ο Σατανισμός). Εμείς βέβαια δεν πιστεύουμε στον Χριστό άρα δεν υπάρχει Σατανάς, τελειωμένα πράγματα, αυτά είναι δικά τους (Πηγή: Εκπομπή Χωρίς Μοντάζ ΙΙ, Σάββατο 07/02/2004, Σταθμός Alter, Ελλάς, Βασίλης Παπαλεξόπουλος, λάτρης Πατρώας θρησκείας)

Η οντολογία δεν είναι θέμα πίστης. (δεν πιστεύουμε… άρα (;) δεν υπάρχει)