Καθαρες φυλες και καθαρες εθνικες παραδοσεις υπαρχουν μονο στα μυαλα ηλιθιων κουραδοσπορων που τους γαμιεται ο κωλος που τους εχεσε.

http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/exwxr.pig1.htm

Κάποιοι που νομίζουν ότι έχουν συμφέρον να βγάλουν τον Χριστό ανύπαρκτο, αναπαράγουν διάφορες ανιστόρητες δηλώσεις, ότι δήθεν ο Χριστός δεν μαρτυρείται από εξωχριστιανικές πηγές. Στη συνέχεια, θα παρουσιάσουμε στοιχεία, για τέτοιες εξωχριστιανικές πηγές, που διασώθηκαν.

Η σπανιότητα των μαρτυριών

Πριν αναφερθούν τις εξωχριστιανικές μαρτυρίες για την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού αξίζει να γίνει ένα σχόλιο για το πλήθος των μαρτυριών αυτών.

Είναι λοιπόν αυτές λίγες. Παρά το γεγονός ότι τα κεντρικά γεγονότα του βίου του Χριστού και των αρχών της Εκκλησίας Του, όπως αυτά μαρτυρούνται στις εξωχριστιανικές πηγές, είναι αρκετά ευκρινή, οι μαρτυρίες αυτές, είναι λίγες. Αν όμως μελετήσει κάποιος τα πράγματα προσεκτικότερα θα δει πως τελικά το περίεργο δεν είναι η σπανιότητα των αναφορών στον Ιησού αλλά το ότι οι σύγχρονοί του, μη χριστιανοί συγγραφείς, έκριναν το έργο του Χριστού άξιο κάποιας μνείας, έστω και περιορισμένης.

Η Εξήγηση είναι, ότι στην εποχή κατά την οποία εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, οι θρησκευτικές εν γένει υποθέσεις, ελάχιστα προκαλούσαν το ενδιαφέρον των φιλοσόφων και της λόγιας τάξης γενικά. Οι διανοούμενοι τότε, θεωρούσαν σύμφωνα με τον Γίββωνα, (αλλά και τα λόγια του ιδίου του Χριστού), όλες τις θρησκείες εξ ίσου ψευδείς. Και μπορεί εξωτερικά να συμμορφωνόντουσαν με τις αξιώσεις τους, εσωτερικά όμως δεν είχαν απλώς κλονιστεί αλλά απιστούσαν εντελώς σε αυτές. Κυρίως η προσοχή των συγγραφέων τότε στρεφόταν σε γεγονότα πολιτικά, ενώ τα φαινόμενα της ιστορίας του πολιτισμού βρίσκονταν σε δεύτερη θέση.

Αν όμως κάθε θρησκεία άφηνε τους συγγραφείς εκείνους αδιάφορους, η θρησκεία των Ιουδαίων προκαλούσε την αποστροφή και την περιφρόνησή τους, περισσότερο από κάθε τι άλλο. Και αυτό γιατί την εποχή εκείνη για τους περισσότερους ο μεν Θεός των Ιουδαίων ήταν ον παράδοξο ακατανόητο και εντελώς ξένο, οι δε Ιουδαίοι ήταν λαός μισητός και άξιος περιφρόνησης και έχθρας μεταξύ των εθνικών. Κατά φυσική συνέπεια λοιπόν και ο Χριστιανισμός που γεννήθηκε στους κόλπους του Ιουδαϊσμού δεν μπορούσε να προκαλέσει το ενδιαφέρων των εθνικών συγγραφέων. Άλλωστε αρχικά θεωρήθηκε ως μία απλώς αίρεση ανάμεσα σε όλες τις άλλες αιρέσεις του Ιουδαϊσμού που σε μεγάλο αριθμό είχαν αναπτυχθεί τότε, και οι οποίες λόγω των μεταξύ τους ερίδων, των αποκρουστικών συνηθειών τους και των τελετών τους ήταν αδύνατο να προκαλέσουν σοβαρό ενδιαφέρον κανενός ειδωλολάτρη παρατηρητή.

Επιπλέον για τους εθνικούς συγγραφείς τα πρώτα έτη του Χριστιανισμού, τότε που δεν είχε φανεί ακόμη ως θρησκευτική κίνηση που έμελλε να σείσει εκ θεμελίων τον κόσμο, ο Ιησούς ήταν απλώς ένας νεαρός Ιουδαίος που εκτελέστηκε από τους συμπατριώτες του όπως τόσοι άλλοι ευγενείς και ευπατρίδες, που κατά χιλιάδες σφάχτηκαν από τον Ηρώδη και τους Ρωμαίους διαδόχους του. Για παράδειγμα, ο Ρωμαίος ηγεμόνας της Παλαιστίνης Πόρκιος Φήστος καθώς εισηγείται στον Βασιλέα Αγρίππα την κατηγορία ενάντια στον Παύλο, μιλάει για τον Χριστιανισμό σαν να πρόκειται για δεισιδαιμονία που αφορά τους Ιουδαίους, για τον ιδρυτή δε του Χριστιανισμού μιλά σαν: “περί τινός Ιησού τεθνηκότος, όν έφασκεν ο Παύλος ζήν”). (Γρηγ. Παπαμιχαήλ, Ο Ιησούς ως ιστορικόν πρόσωπον, εκδ. β’ Αθήναι 1923, σελ. 104. Πρβλ. και Πράξεις 24/κδ’ 19). Οι συγγραφείς αυτοί δεν αναφέρουν απολύτως τίποτε για τον Θευδά, τον Ιούδα τον Γαυλωνίτη και τον Ματθία Μαργαλώθ, οι οποίοι ήταν σύγχρονοι του Ιησού, διεκδίκησαν το ρόλο του Μεσσία, στράφηκαν εναντίων της Ρωμαϊκής εξουσίας και συντρίφτηκαν από αυτήν. Η σιγή αυτή των εθνικών συγγραφέων σχετικά με τους ψευδομεσσίες εκείνους δεν μας εκπλήττει ούτε προξενεί την απορία μας. Αλλά τότε γιατί απορούμε αν οι ίδιοι συγγραφείς δεν έδειξαν (ιδιαίτερο) ενδιαφέρον ούτε για τον Ιησού; Μήπως και ο Ιησούς στην αρχή δεν θα εκλαμβανόταν από τους μακριά από τον Ιουδαϊσμό εβρισκόμενους εθνικούς συγγραφείς, ως στασιαστής ή ως κάποιος θερμοκέφαλος και παραδοξολόγος, ο οποίος αφού περιέπεσε σε οξεία διάσταση με τους ομοεθνείς του, σταυρώθηκε από αυτούς και κατασυντρίφτηκε κάτω από την Ρωμαϊκή εξουσία;

Βέβαια εμείς σήμερα, κρίνοντες εκ των υστέρων σε εποχή κατά την οποία σημειώθηκαν ήδη στον βίο της ανθρωπότητας οι κολοσσιαίες αλλαγές που επέφερε ο Χριστιανισμός, βρισκόμαστε κάτω από την ισχυρή εντύπωση που προκαλεί στο πνεύμα μας η μεγάλη αυτή μεταβολή. Και περίπου φανταζόμαστε ότι η τεράστια αυτή δύναμη του Χριστιανισμού φάνηκε από την αρχή, όπως την βλέπουμε εμείς σήμερα. Ξεχνάμε ότι το μεγαλοπρεπές αυτό όρος που κατέλαβε όλη την οικουμένη, ρίφθηκε αρχικά στην γη σαν μικρό πετραδάκι, μικρό εξωτερικά αλλά περικλείον θαυμάσια αλλά αφανή δύναμη. Δεν εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός ως ώθηση κάποιας βίαιης δύναμης, ή ως σφοδρό πλήγμα κάποιας κεραυνοβόλου ανατροπής, ώστε να γίνει σε όλους αισθητή η εμφάνισή του. Μάλλον η εικόνα της, με αθόρυβο τρόπο αλλά σταθερά συντελούμενης ζύμωσης, που ξένη προς τις θορυβώδεις εκρήξεις σιωπηλά αφομοιώνει όλο το ζυμάρι με την μαγιά που τοποθετήθηκε μέσα σε αυτό, μάλλον λοιπόν αυτή η εικόνα είναι αυτή που ακριβέστερα σκιαγραφεί τον τρόπο με τον οποίον εμφανίστηκε και εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός. Ποιος λοιπόν θα υποπτευόταν από την αρχή, την μελλοντική επέκταση της νέας πίστης και ποιος θα μπορούσε να υπολογίσει τις τεράστιες συνέπειες τις οποίες θα σημείωνε στην ιστορία του κόσμου η εμφάνισή της; Προφανώς αυτός είναι ένας λόγος που ο Φίλων δεν αναφέρει κάτι. Ο Φίλων, ο οποίος γεννήθηκε το 15 – 21 προ Χριστού και πέθανε το 40 μ. Χ. είναι επόμενο να μη μνημονεύσει πουθενά περί του Ιησού, όχι μόνο γιατί δεν ήταν ιστορικός συγγραφέας αλλά και γιατί δεν πρόφθασε να γνωρίσει καλά την περί τον Ιησού κίνηση, αφού άλλωστε πέθανε σε χρόνους κατά τους οποίος το μίσος των ομοφύλων του κατά του Ιησού ήταν ακόμη άσβεστο και κατά τους οποίος ζούσαν και αυτοί ακόμη οι άρχοντες του έθνους του, που θανάτωσαν τον Ιησού.

Σε αυτά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι τα τότε μέσα της επικοινωνίας και συγκοινωνίας δεν ήταν τα μέσα της εποχής της πληροφορικής, ούτε καν της εποχής του ατμού. Η μετάδοση κάποιας είδησης από την μία επαρχία στην άλλη απαιτούσε την πάροδο μηνών πόσο μάλλον η ιστορική εξακρίβωσή της από κάποιον μακρινό παρατηρητή.

Και αυτά σε ότι αφορούν σε εκείνους τους εθνικούς συγγραφείς οι οποίοι βρισκόμενοι κάτω από την άμεση επίδραση του ειδωλολατρικού πνεύματος και οι οποίοι αφού δεν κατόρθωσαν να χειραφετηθούν από αυτό περιφρόνησαν τελικά την μωρία του ευαγγελικού κηρύγματος. Αλλά αναμφισβήτητα υπήρξαν και πολλοί από τους διανοουμένους της εποχής εκείνης οι οποίοι εξέτασαν τον Χριστιανισμό και τις περί του ιδρυτή του διηγήσεις με την απαιτούμενη προσοχή. Οι συγγραφείς αυτοί είτε από τον Ιουδαϊσμό είτε από τον εθνισμό προερχόμενοι, αιχμαλωτίστηκαν από το υπερφυές κάλος του Ιησού Χριστού και έγιναν Χριστιανοί. Τέτοιοι υπήρξαν ο Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς, ο Κορδάτος, ο Αριστείδης, ο Μιλτιάδης, ο Μελίτων, ο Αθηναγόρας και άλλοι, των οποίων οι περί Χριστού μαρτυρίες μπορούν να συναριθμηθούν μαζί με τις μαρτυρίες που προέρχονται από τον εθνικό κόσμο.

Και οι μαρτυρίες αυτές είναι ακόμη περισσότερο αξιολογότερες αφού περιέχονται και σε Απολογίες, τις οποίες απεύθυναν αυτοί προς τους αυτοκράτορες και οι οποίες πήραν κατά κάποιο τρόπο την μορφή προκλήσεως προς τον εθνικό κόσμο. Όπως ορθά παρατηρεί ο de la Boullaye (Jesus et l’ histoire, Conference II Paris 1929, σελ 7), ποιο θα πρέπει να ήταν το θάρρος των συγγραφέων αυτών, οι οποίοι σαρκάζοντας χωρίς έλεος τους ασταθείς μύθους του εθνισμού, πρόβαλλαν τα χριστιανικά γεγονότα, ως γεγονότα που έλαβαν χώρα όχι στην αφάνεια αλλά δημοσίως, χωρίς να φοβούνται για τον έλεγχό τους κάτω από το πλήρες φως. Αυτές τις απολογίες τις εξαίρει πολύ ορθά ο de la Boullaye και για τον λόγο ότι εφόσον οι μαρτυρίες αυτές προέρχονται από διάφορα σημεία της σε όλη την οικουμένη εξαπλωθείσα εκκλησία, δηλ. από την Συρία, την Ελλάδα, την Αλεξάνδρεια, την Ρώμη, δεν αποτελούν μόνο την ατομική μαρτυρία των συγγραφέων αλλά εκπροσωπούν και την συλλογική μαρτυρία των εκκλησιών. Γιατί, εφόσον οι εκκλησίες αυτές τις αποδέχτηκαν και τις επιδοκίμασαν, είναι η πιστή απήχηση των δικών τους πεποιθήσεων.

Μετά τις χρήσιμες αυτές εξηγήσεις για να γίνει κατανοητή η σιγή των μη χριστιανών συγγραφέων, ερχόμαστε να εξετάσουμε κάθε μία από τις περισωθείσες σε εμάς μαρτυρίες των συγγραφέων αυτών.

Η γελοιοτητα σας εχει προσεγγισει το τερμα της ανθρωπινης βλακειας και μοιαζετε ολοι με ρομποτακια που ακολουθειτε το προγραμμα που σας εχει δοθει απο τα αρχαια και τα νεα αφεντικα σας για να ζαλιζετε τους ορχεις στο συμπαν και συνεχιζετε να σπερνεται ολοι μαζι της βρωμια σας. Εγω ειμαι ο μοναδικος αδογματιστος εδω μεσα. Δεν ειμαι ουτε αριστερος, ουτε δεξιος, ουτε αντι-αριστερος, ουτε αντι-δεξιος και ουτε καν αντι-εθνικιστης, καθως ο εθνικισμος προσδιοριζεται και συμφωνα με τα δεδομενα και τα ατομα σε συγεκριμενο τοπο και χρονο και δεν ειναι απαραιτητο για παραδειγμα καποιος να ειναι ναζι για να ειναι εθνικιστης και να πιστευει στην αναγκαιοτητα της εθνικης συνειδησης και στην προφυλαξη της ομοιγενειας των εθνων. Δεν ειμαι ουτε Ελληνοπληκτος, καθως θεωρω οτι η Ελληνοπληξια ειναι μια αρρωστια που απευθυνεται σε αξιολυπητα ατομα που λατρευουν τον εαυτο τους συμφωνα με αυτα που νομιζουν για την θλιβερη τους υπαρξη τα οποια τους κανουν να αισθανονται “ανωτεροι” λογω της καταγωγης τους και για αυτο αλλωστε στο φρεονοκομειο η νεα Ελλας γεμισαμε με “ανωτερους” υπερκομπλεξικους Ελληναρες συμφωνα με τον δικο τους κωμικοτραγικο αυτο-προσδιορισμο μεσα στα πλαισια ενος μαζικου παραληρηματος που προβλεπει και το “μαγικο DNA” αλλα και οτι η μεγαλη πληοψηφια των νεοελληνων ειναι Εβραιοι και ολοι οι υπολοιποι δηλαδη που δεν συμφωνουν με τις δογματικες και αρωστημενες αντιληψεις των ναζι του καθε ειδους, καθως για παραδειγμα για τον Σωρρα ειναι Εβραιοι αυτοι που δεν συμφωνουν μαζι του οπως και για ολους τους ηγετες αυτου το κωμικοτραγικου παραληρηματος που δεν εχει προηγουμενο στην παγκοσμια ιστορια και αποτελει την υψιστη εθνκη ντροπη και για τον νεοελληνικο εθνος, αλλα και για ολα τα εθνη στην ιστορια της ανθρωποτητας. Επισης δεν ειμαι χριστιανοπληκτος απλα γιατι υπερασπιζομαι την παρουσια του Ιησου μεσα στον χρονο εκει οπου μαλιστα μιλαω για μια νεα συνειδηση απαλλαγμενη απο την Ελληρωμαικοεβραικη ελιτσιτικη χολερα, Απλα εσεις εισαστε δογματικα αρρωστακια και εχετε ξεπερασει καθε οριο βλακειας και που καθως βουλιαζετε βασικα μεσα στην ανυπαρξια και μεσα στην απυθμενη βλακεια σας ψαχνετε να βρειτε για καποιο νοημα για την μιζερη σας υπαρξη μεσα σε αυτα που ειπαν καποιοι πριν απο 2000 χρονια μεσα στα πλαισια μιας πραγματικοτητας που ειναι παντελως αγνωστη προς εσας. Εισαστε αβουλα ανθρωπακια που περιμενετε για καποιον να σας πει τι να πιστευετε καθως ειναι και προφανες οτι δεν εχετε δικη σας αποψη ουτε για το παρελθον ουτε για το μελλον ουτε για την ανθρωπιμη πραγματικοτητα στο συνολο της και παρα και το γεγονος οτι εισαστε οι μεγαλυτεροι θρησκολυπτοι φανατιλες που εχετε αναγαγει την μαλακια και την ηλιθιοτητα σε θρησκεια μιλατε και για δογματα!!! Αυτοι που προσπαθουν να κρινουν καθολικα την χριστιανικη και την οποιανδηποτε πραγματικοτητα με βαση την καθολικη και ακριτη επι της ουσιας αποδοχη της αρχαιας πραγματικοτητας ειναι απλα αβουλα και δογματικα ρομποτακια που τους εχουν εμφυτεψει μια αρρωστια μεσα στους καμμενους τους εγκλεφαλους και η πραγματικοτητα δεν προκειται να αλλαξει και να προσαρμοστει στα μετρα σας οσο και να χτυπιεστε μεσα στο κωμικοτραγικο σας παραληρημα και σε σχεση με το ανωτερο και μαγικο σας “DNA” και απλα θα συνεχισετε να ξεφτιλιζεται και το εθνος και το ανθρωπινο ειδος και για αυτο αλλωστε ως εθνικιστης (αναλογα με τα κεφια και τα υπαρχοντα δεδομενα) που ειμαι σας θεωρω ολους εχρθους και του εθνους και της ανθρωποτητας. Καλα να παθετε. Ισως να τα πουμε αν και σας εχω βαρεθει οσο δεν παει αλλο. Σε οτι αφορα το δεξια και το αριστερα σας συνιστω να διαβασετε το ακολουθο αν και δεν εχω καμια απολυτος ελπιδα για τα αβουλα ρομποτακια: The so-called Left-Right political spectrum is our creation.
In fact, it accurately reflects our careful, ARTIFICIAL POLARIZATION of the population on PHONEY ISSUES that prevents the issue of our power from arising in their minds. The Left supports civil liberties and opposes economic or entrepreneural liberty. The Right supports economic liberty and opposes civil liberty. Of course neither can exist fully (which is our goal) without the other. We control the Right-Left conflict such that both forms of liberty are suppressed to the degree we reguire. Our own liberty rests not on legal or moral “rights,” but on our control of the government bureaucracy and courts which apply the complex, subjective regulations we dupe the public into supporting for our benefit. Απο: https://archive.org/stream/TheOccultTechnologyOfPowertheArcaneSecretsOfPoliticalPower/OTAP_djvu.txt