Εδώ χρειάζομαι την προσοχή σου – Ο γυπαετός πήγε τραυματισμένος στην πόλη

NA TO ΕΠΑΝΑΛΑΒΩ ΓΑ ΠΟΛΛΟΣΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΓΑΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΜΕ ΤΣΟΥΝΑΜΙ ΠΟΥ ΘΑ ΞΕΠΛΥΝΕΙ ΤΟ ΝΗΣΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ. ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ? ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: O ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΤΟΠΟ ΝΑ ΠΑΘΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ!!!!!!!!

Ιω,
το όνειρο είχε κι άλλα σημεία αλλά είναι μακροσκελέστατο για να το γράψω εδώ. Ενα απ’ολα όμως, το πιο ανησυχητικό, και το συνειδητοποιώ τώρα, είναι ότι έβλεπα θάλασσα πολύ κοντά στο χωριό μου, το οποίο στη πραγματικότητα βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά απ’ τη θάλασσα. Ελπίζω να έχεις άδικο.

Λοιπόν, μακροσκελέστατο ή όχι, θα το γράψω όλο το όνειρο γιατί έχω αρχίσει κι ανατριχιάζω άσχημα :
Βρίσκομαι με την αδερφή μου στο χωριό μου και περιμένουμε ένα λεωφορείο υποτίθεται, να μας πάρει. Έρχεται ένα λεωφορείο, όμως την ώρα που πάμε να μπούμε συνειδητοποιούμε ότι είναι ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο στοιβαγμένο κυριολεκτικά,κι έτσι αποφασίζουμε να μην μπούμε μέσα και να περιμένουμε το επόμενο. (στην πραγματικότητα μόνο ένα λεωφορείο περνά απ’το χωριό μου). Έρχεται κι ένα δεύτερο λεωφορείο αλλά κι αυτό είναι γεμάτο από κόσμο και πάλι αποφασίζουμε να μην μπούμε. Ξαφνικά όμως καταφτάνει και τρίτο λεωφορείο, το οποίο είναι άδειο, και την ώρα που εγώ κι η αδερφή μου πάμε να μπούμε, ο οδηγός του μας λέει ότι πρέπει να περιμένουμε να κατέβει πρώτα μέσα στο χωριό, να πάρει πρώτα αυτούς που θα έρθουν με το καράβι και μετά θα γυρίσει να πάρει και μας. Εμείς το θεωρούμε…λογικό, παρ’όλο που στην πραγματικότητα το χωριό μας είναι πολύ μακριά απ’τη θάλασσα και καμία σχέση δεν έχει με καράβια!
Μπαίνουμε λοιπόν σε μια αίθουσα που έμοιαζε με αίθουσα αναμονής, μαζί με πολύ κόσμο, άγνωστοι όλοι σε μένα. Όλοι τους βουβοί και με βλέμμα χαμένο στο κενό. Εγώ από τους γυάλινους τοίχους που είχε η αίθουσα παρατηρώ το νυχτερινό ουρανό και βλέπω φώτα να σχηματίζουν στον ουρανό ένα τετράγωνο αραβούργημα. Λίγο πριν αυτό ολοκληρωθεί, εμφανίζεται στο κέντρο του η πρώτη μας σημαία και τότε αυτό όλο απότομα εξαφανίζεται. Κοιτώ γύρω μου να δω αν το είδαν κι άλλοι, όμως όλοι κοιτάζουν ή το πάτωμα ή το κενό. Εκτός από μια γυναίκα που κάθεται δίπλα μου μαζί με ένα αγοράκι που παίζει πιο πέρα. Αυτή μόνο μιλάει αλλά μοιάζει να φλυαρεί άσκοπα και δεν προσέχω τι λέει. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι το λεωφορείο αργεί κι αποφασίζω να ρωτήσω κάποιον από κει γιατί αργεί. Ένας άγνωστος άντρας μου λέει “μάλλον περιμένει να έρθει το καράβι, να πάρει τους άλλους που θα ρθουν” και τεντώνοντας το χέρι του μπροστά μου δείχνει προς μια κατεύθυνση που κανονικά έπρεπε να δω ένα λόφο, ελαιώνες κι αμπέλια. όμως το μόνο που έβλεπα ήταν ..θάλασσα φουρτουνιασμένη και μάλιστα τα κύμματά της δεν πήγαιναν προς μια κατεύθυνση αλλά προς…όλες τις κατευθύνσεις! Έψαξα με το βλέμμα προς τα δεξιά μου να δω αν έρχεται πλοίο, αλλά ο άγνωστος με …μάλλωσε λέγοντάς μου “καλά πού κοιτάς εκεί? ξέχασες τον τόπο σου? από κει θα έρθει το καράβι!” και μου έδειξε προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς τ’αριστερά μου. Εγώ δεν μίλησα και ξανακάθησα στη θέση μου. Απέναντί μου καθόταν η αδερφή μου αμίλητη. Δίπλα μου η κυρία με το παιδάκι, και κάποια στιγμή το παιδάκι είπε τη λέξη “Γκλόρια”. Τότε, η αδερφή μου σα να ξύπνησε από λήθαργο, τινάχτηκε και είπε “Γκλόρια? Εκεί δουλεύω!” κι αμέσως ξαναχάθηκε στο κόσμο της όπως ήταν πριν. Εγώ απόρησα, γιατί να πει τέτοιο ψέμμα, αφού η δουλειά της δεν έχει καμία σχέση με τίποτα σχετικό! Την ίδια στιγμή συνειδητοποίησα ότι κράταγα στα χέρια μου ένα…κουκλάκι, πλεκτό, και για κάποιο ανεξήγητο λόγο σκέφτηκα να του βάλω…φωτιά για ν’ανάψω τσιγάρο! Τα κατάφερα, χωρίς αναπτήρα, χωρίς τίποτα, και ξαφνικά το κουκλάκι τυλίχτηκε στις φλόγες. όμως οι φλόγες ήταν σχεδόν διάφανες και δεν με έκαιγαν καθόλου. ίσως ακριβώς γι’αυτό δεν πήρα χαμπάρι ότι η φωτιά είχε φτάσει ως το παντελόνι μου.! Την ώρα που προσπαθούσα να σβήσω τις φλόγες, κάποιος είπε ότι το λεωφορείο ήρθε κι ο κόσμος άρχισε να βγαίνει έξω απ’ την αίθουσα και μαζί του κι εγώ. Τότε είδα την αδερφή μου να με κοιτά με ένα ύφος σα να με μάλωνε και της είπα απολογητικά “έβαλα φωτιά κατά λάθος!”. Μου απάντησε “το βλέπω”, πάντα με αυστηρό ύφος και κάπου εκεί ξύπνησα.!