Συζήτηση μεταξύ εμβρύων για το άγνωστο!

Στην κοιλιά της μιας εγκύου γυναίκας βρίσκονται δύο μωρό.
Ένα από αυτά απευθύνεται στο άλλο:

– πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;

– φυσικά. Κάτι πρέπει να υπάρχει μετά τον τοκετό. Ίσως είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για αυτό που θα είμαστε αργότερα.

– ανοησίες! Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Πώς θα ήταν αυτή η ζωή;

[sc:mytilinios]

– δεν ξέρω, αλλά σίγουρα… Θα έχει περισσότερο φως από εδώ. Ίσως θα περπατήσουμε με τα πόδια μας και θα φάμε από το στόμα.

– αλλά είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να φας από το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιο λώρο είναι το μέσο της διατροφής…. Θα σου πω ένα πράγμα: Η ζωή μετά τον τοκετό μπορεί να αποκλειστεί. .

– νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει κάτι. Και ίσως θα είναι διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει να έχουμε εδώ.

– αλλά από την άλλη πλευρά,κανείς δεν γύρισε μετά τον τοκετό. Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής. Και σε τελική ανάλυση, η ζωή δεν είναι παρά μια ανησυχητική κατάσταση ύπαρξης στο σκοτάδι που μας οδηγεί στο τίποτα.

– λοιπόν, εγώ δεν ξέρω ακριβώς πώς θα είναι μετά από τον τοκετό, αλλά σίγουρα θα δούμε τη μαμά και αυτή θα σε προσέχει.

– μαμά; Εσύ πιστεύεις στην μαμά; Και πού νομίζεις ότι είναι αυτή τώρα;

– όλα γύρω μας! Είναι αυτή και ευχαριστώ που ζούμε. Χωρίς αυτήν όλα αυτά δεν θα υπήρχαμε καν στον κόσμο.

– κι εγώ δεν το πιστεύω! Δεν έχω δει ποτέ η μαμά, οπότε, είναι λογικό ότι δεν υπάρχει.

– εντάξει, αλλά μερικές φορές, όταν είμαστε σε ησυχία, μπορείς να ακούσεις, ή να αισθάνεσαι ότι χαϊδεύει τον κόσμο μας. Ξέρεις; Νομίζω ότι υπάρχει μια πραγματική ζωή που μας περίμενε και ότι τώρα απλά προετοιμαζόμαστε για αυτό.

ΣΧΟΛΙΟ ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΜΥΤΙΛΗΝΙΟΣ : Το κείμενο αυτό αναρτήθηκε στο facebook από την Rebis Rosa και μεταφράσθηκε από το χρήστη  Μιχάλης Μάλαμας από τη σελίδα του οποίου αντιγράφτηκε. Η σχετική ανάρτηση ουσιαστικά μιλά για την πίστη για ένα καλύτερο αύριο, όμως στους περίεργους καιρούς που ζούμε πιστεύω ότι μπορεί να επεκταθεί σε γενικότερα πλαίσια.