Ο σημαντικότερος λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν προετοιμάζονται για μια κατάσταση κρίσης είναι γιατί πιστεύουν ότι ακόμα και αν συμβεί κάποιο έκτακτο γεγονός, η καθημερινότητα τους δεν πρόκειται να αλλάξει δραματικά. Είναι όμως έτσι; Μήπως έχουν υπάρξει γεγονότα που αποδεικνύουν το αντίθετο;
Η περίπτωση του Πουέρτο Ρίκο μας δίνει ένα σημαντικό μάθημα για το τι μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία αν της στερήσεις ξαφνικά το ηλεκτρικό ρεύμα. Όλα ξεκίνησαν το περασμένο φθινόπωρο όταν οι τυφώνες Ιρμα και Μαρία σάρωσαν την Καραϊβική. Το Πουέρτο Ρίκο είναι ένα νησί με πληθυσμό 3,4 εκατομμυρίων και είναι αυτό που δέχθηκε και το μεγαλύτερο πλήγμα. Το ένα τρίτο των υποδομών του νησιού καταστράφηκαν, αφήνοντας πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους χωρίς ρεύμα, τηλεπικοινωνίες και τρεχούμενο νερό.
Οι πρώτες μέρες μετά την πτώση του δικτύου σηματοδοτήθηκαν από το χάος, ενώ οι ντόπιοι ανέφεραν ότι όσοι δεν είχαν μετρητά δεν μπορούσαν να αγοράσουν τίποτα. Τα ασθενοφόρα δεν ήταν διαθέσιμα, και τα νοσοκομεία είχαν σημαντικά προβλήματα. Μόνο 11 από τα 69 νοσοκομεία του νησιού είχαν ηλεκτρικό ρεύμα και στα υπόλοιπα οι γεννήτριες υπολειτουργούσαν με αποτέλεσμα πολλοί τραυματίες να μην έχουν πρόσβαση σε ακτινογραφίες, αξονικές και την αιμοκάθαρση.
Τις επόμενες ημέρες τα φαινόμενα βίας άρχισαν να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο καθώς οι επικοινωνίες κατέρρευσαν πλήρως αφήνοντας τον πληθυσμό χωρίς σταθερό τηλέφωνο, κινητό και internet. Τα πρατήρια βενζίνης σύντομα ξέμειναν από καύσιμα κάνοντας την κατάσταση ακόμα πιο απελπιστική. Μέλη συμμοριών άρχισαν να λεηλατούν καταστήματα και να ληστεύουν ανθρώπους στο δρόμο. Τη νύχτα δεν κυκλοφορούσε κανένας καθώς τα φώτα του δρόμου δεν λειτουργούσαν και η αστυνομία απουσίαζε.
Μήνες μετά την πτώση του δικτύου, ένα μεγάλο τμήμα του νησιού δεν έχει ρεύμα, ειδικά σε απομακρυσμένες και λιγότερο εύπορες περιοχές. Το νησί εξακολουθεί να μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη τέσσερις μήνες αργότερα και οι αρχικές εκτιμήσεις για την πλήρη αποκατάσταση της ηλεκτροδότησης, που προβλέπονταν να ολοκληρωθεί μέχρι τον Δεκέμβριο, έχουν μετατεθεί για τον Μάρτιο.
Ακόμα και αν δεν ζούμε σε ένα νησί, αυτό δεν σημαίνει ότι κάτι παρόμοιο δεν μπορεί να συμβεί σε εμάς. Η απώλεια του ηλεκτρικού ρεύματος σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τηλεπικοινωνίες, τρεχούμενο νερό ίσως και ιατρική περίθαλψη. Ο ίδιος τρόμος που χτύπησε στους δρόμους του Πουέρτο Ρίκο μπορεί να χτυπήσει και στους δρόμους της γειτονιάς μας. Για αυτό και είναι σημαντικό να σχεδιάσουμε το δικό μας σχέδιο επιβίωσης προτού να είναι πολύ αργά.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Δεν νομιζω οτι σε τετοιες περιτωσεις υπαρχει σχεδιο, απλα πιστευω πρεπει να εξασκουμαστε στη λιτη ζωη, πχ παλια στα χωρια πως ζουσαν? Με ιντερνετ και τηλ. ? Με ρευμα? Εφοδιασου λαμπες πετρελαιου(απονεουν και ρομαντισμο) συμφωνω οτι ειναι τρελα αλλα αν τυχει θα μαθουμε να αντιμετωπισουμε καταστασεις που καποιοι τα εβλεπαν μονο στην τηλεοραση. Ο χειροτερος εχθρος του ανθρωπου ειναι η πεινα. … Εκει θα μαθουν πολλοι να τρωνε με φαγητα που ουτε καν τα πλησιαζουν οποτε καλο θα ειναι απο τωρα να προετοιμαζουμε τα παιδακια μας σε οτι εχει το ψυγειο, …. Φαντασου να εισαι καλοπερασακιας και να σου τυχει κατι τετοιο.? Θα τρελαθεις, αν ομως αρχιζεις και χειραγωγεισαι απο τωρα?
Σε μία κατάσταση κρίσης και χάους ο Νο 1 εχθρός δεν είναι η πείνα αλλά ο άνθρωπος.
Οι χαοτικές καταστάσεις σε συνδυασμό με την έλλειψη αστυνόμευσης είναι τα στοιχεία που ενεργοποιούν την λεγόμενη ψυχολογία της μάζας στη χειρότερή της μορφή. Οι επιδρομές σε καταστήματα και κυρίως σε super market είναι το πρώτο φαινόμενο που εκδηλώνεται και που συνήθως δεν έχει επιπτώσεις στην ασφάλεια των απλών πολιτών που συχνά παρακινούνται από την ευρύτερη αναμπουμπούλα και συμμετέχουν σε αυτό έστω και δειλά προκειμένου μα εξασφαλίσουν τα αναγκαία. Μόλις όμως τα αποθέματα τελειώσουν, τότε αρχίζει ο πραγματικός εφιάλτης. Συμμορίες εισβάλουν σε σπίτια με σκοπό όχι μόνο να κλέψουν αλλά και να προβούν σε κάθε φύσης αγριότητα. Αυτός είναι ο πραγματικός Νο 1 εχθρός. Ακολουθεί η ανάγκη για νερό (κυρίως στις μεγαλουπόλεις) και 3ο στη σειρά έρχεται το ζήτημα της τροφής. Για αυτό πρώτο μας μέλημα είναι να παραμείνουμε αθέατοι και σχεδόν αόρατοι μέχρι να περάσει το πρώτο κακό και στη συνέχεια να οδηγήσουμε την οικογένεια σε ασφαλές σημείο μακριά από την πόλη. Όχι ότι εκεί τα πράγματα θα είναι εύκολα, αλλά σε κάθε περίπτωση θα είμαστε ασφαλέστεροι από εκείνους που θα παραμείνουν στις πόλεις. Αξίζει εξάλλου να θυμόμαστε ότι στη κατοχή πέθαιναν από την πείνα όσοι ζούσαν εντός αστικού ιστού.