Μερικές Λέξεις Σταυρωμένες (Πάμε Ποίηση;)…..

Ποίηση εναντίον μασκοεμβολιασμού. Σέ κρυόκωλες εποχές όπως αυτή θά κτυπήσουμε μέ ποίηση τής δεκαετίας τού 1990 – 2000… Η ποίηση πρέπει ν’ ακούεται σέ αντιπερισπασμόν είς τήν αναισθησιακή άκαρδη ψευτοεποχή…. Η νίκη μπορεί νά νικά…. Η ποίηση είναι επιβίωση τής ψυχής…. Από τήν ψυχοσυλλογή “ΤΟ ΒΙΟΛΙ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ”…

Μερικές Λέξεις Σταυρωμένες

Μερικές λέξεις αδειασμένες

σαν κίχλες νεκρές,

κυνηγοσκοτωμένες,

στο τραπέζι ευκαιρωμένες.

Μερικές λέξεις αδειασμένες

στα μάτια σου λιποθυμημένες,

μένεις μακρυά τους

να χορεύεις εκστατικούς χορούς

της Αίτνας,

γύρω από το ηφαίστειο της ρέντας.

Μερικές μεγάλες λέξεις αδειασμένες

αδειανές από ράσα και εφημερίδες,

στ’ ανώγια της θλίψης του ίλιγγου

στρωμένες,

σαν λουκάνικα στο σχοινί

αραδιασμένες.

Μερικές λέξεις σαν μπαούλα

παλειόσαπιοκάραβα,

στης παλλίροιας τις κολλώδεις

μαστιχοτσίχλες,

από κορεσμό αγκυρόβολημένες.

Μερικές λέξεις αερόστατα πυθάρια

λαξευμένες με το αίμα

και της αλμύρας στην παράγλυκη

ζαλάδα.

Μερικές λέξεις όλη του η περιουσία

κ’ εκείνες φωτομοντέλλα,

στης φωτειάς την ιερόσυλη πανδαισία.

Μερικές λέξεις που τα λέν’ με πάθος

τα πιστεύω,

ως του κόκκαλου το βάθος.

Μερικές λέξεις ανακατωμένες

σαν τράμπουλα ανήθικες

και πολύπαραπονεμένες,

ζυμωμένες με της τόμπουλας

την σγούρα,

και ποτέ το νόημα δεν είναι ίδιο

δρόμους εν τους δρόμους αλλάζουν,

τ’ αναποδογυρίζουν κάθε φορά

κάμνωντας τούμπες με τούφες,

από αμφίγευστες γαρνιτούρες.

Μερικές λέξεις απρόσωπες κενές

να μαντεύουν καινές δειλές εποχές,

και σύ να κοιμάσαι ναρκωμένη

σ’ όλες τις κλίνες των πλαδαρών κλειδιών τους,

μοιρασμένη απ’ τις τρύπες των.

Μερικές λέξεις η ψυχή που βγαίνει

και ποτέ στο πουθενά δεν φεύγει,

σαν τραγούδι που τελειώνει

μα στο φινάλε δεν ζυγώνει.

Μερικές λέξεις η αγάπη μου

για ‘σένα,

που πετάξαν και γυρίσαν

στα προχαμένα.

Μερικές λέξεις λοιμασμένες

για ένα χάδι,

απ’ τ’ ωμέγα ως το άφλα

και υπό του αλφαβητάπωθημένου στόλου

στο κυβονάζι, στο μαράζι, στο σαράκι,

στο στενό λωριδωτό μπαράκι,

το σιτάρι, το κριθάρι και το ζευγαρωμένο

με το κολοκύθι αγγουράκι,

τρεις φίλοι με κωδικό

και κτισμένη αδελφική θλίψη,

στο λαιμό μου κρεμμασμένοι αντισωτήρες

συγχωρημένοι από την αδυναμία

της καλοσύνης και της φιλολαγνείας,

ωιμέ τι διπλοπρόσωπη αμαρτία

Μερικές λέξεις αδειανές

όπως την βοστρυχοξεκούρδιστη

κλαυθμυρίζουσα χορδή,

που δεν την αφήνουν να συμπαίξει

και να φέρει της συγκίνησης

την υδρολυκνιζώμενη αυγή.

Μερικές λέξεις για να έρθεις

να σου μπίξω,

το αναιδές ιερό φως του έρωτα,

απ’ τον κόλπο να επαναξεκινήσω,

το ποστάνι του ποταμού των ευφοριών

ν’ αφετηρήσω.

Μερικές λέξεις σαν παφήτικα λοκούμια

μαραμμένα,

απ’ το άδικο της μηχανής σου

που τα σύγκοψε άγροικα άγλυκα

και λυσσάλατισμένα.

μερικές λέξεις αλχημικές σου αξίζουν

ό,τι γύρευες εξ’ ανέκαθεν,

κι’ όταν πέρασες με τα υποδήματα

στο χώμα σχήμα τους άλλαξες,

ήπιαν την απογοήτευση

και στην εκδίκηση της απουσίας των

σ’ εγκατέλειψαν,

πριν καν προβλεπτεί ο επόμενος αιώνας

των ακαυσαερίωτων αστροδόρυων

μετάρομαντισμών,

των κυκνόκυκλάμυνων μου

υπερμεταλυρισμών.

Μερικές λέξεις εσύ δεν ξέρεις

τι μπορούν να γράψουν,

και προπάντως τι μπορούν

για την φιλαγαπία σου να πράξουν,

τις υποτίμησες, τις υποβίβασες,

σαν να μην κατέχουν τις ύλες,

την νέα χώρα να πολύσυρράψουν,

όταν όμως επιστρέψεις

μέσα τους δεν θά ‘σαι,

ούτε θύρα ούτε σινιάλο τους

στην αντίληψη σου θα μονόκαμμύσει.

Μερικές λέξεις παραδωμένες

στης εκτέλεσης σου τις σφαιροκαδένες, 

μ’ αναστήθηκαν και σύ καν δεν ξέρεις

αυτή την υπέροχη

την πρώτη εκ των πρώτων λέξη…

Μερικές λέξεις με φιλί περιστεριώτικο

στον άνεμο σου στέλνω,

κι’ αν έγινες άγγελος της Δίψας

της Προσευχητήριας,

στο στόμα σου θα οργιοβλασταίνω

ηδεμή στην έρημο των ευφάντακτων,

διαλυτικών μηδενισμών

άλεξη μοίρα κατάρα ουδέποτε χήρα

να σε προσμένει.

Μερικές λέξεις μικρές

ίσα με το μέγεθος των αισθημάτων,

αλλά δεν έχεις την όραση

να βλέπεις τα μικρά,

πλεονέκτημα των ματιών

των υπερτεράστιων μεγάλων.

Γεία σου,

όμως πως ν’ ακροασθείς

την φωνή της σιωπής,

που κατάγεται από πολύ υπερπέραν

αλλά κατοικεί σ’ όποια ψυχή

έχει ώτα ίσα με της σπλίγκας,

τα αιθέρια συνέπικοινωνιακά

ρευματοδιάραχνα νήματα,

πως να ιδείς τον ήλιο

της απόστασης υπό το μηδέν

του τίποτε,

που υπάρχει, αναπνέει και παρούται

πανταχού,

μες στην διάσταση

της καθόλου απόστασης

των συναισθημάτων.

Γειά σου,

μα είσαι παρούσα

σ’ ένα τεράστιο κρότο

από πρόματαιόκενα γούστα,

αυτόημιξεριζωμένη απολωλούσα

από τον αωρολόγιο έρωτα,

 καταάμφιγνωμούσα Αροδαφνούσα

στο ανέλεο έλεος,

των ανεβοκατεβαζώμενων

 δολόϊσιων πλάστιγγων,

της παραεμπαικτικής ζυγαριάς

της υπεροπτικής μιτόπιας μυοπίας.

Μερικές λέξεις σταυρωμένες

από την μπουγάδα ξεπλυμένες,

μερικές εύμερακλήδικες λέξεις

σταυρωμένες,

από την οξύδηλητήρια μπουγάδα

ξεθωριασμένες,

στεγνωμένες επί της

συρματάναισθητόπληξίας

του εξηλεκτρισμού,

στραπατσαρισμένες

με της απόρριψης την άγνοια

εν υπερψυχρώ δολοφονημένες,

σαθροτσαλακωμένες μουσκεμένες

τι ανόθευτες και καημένες,

δοξασμένες λυπημένες

σταυρόϋπερτεντωμένες ξερωγμένες

οι λέξεις οι δακρύκαλόψυχες ερωτευμένες.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ