Ένας λύκος άλλος κολυμβητής μακροβούττης, μίλια μακρυά από τά κόλπα μέσα από τόν λυκαβυττόν τού….

Ένας λύκος άλλος κολυμβητής μακροβούττης, μίλια μακρυά από τά κόλπα μέσα από τόν λυκαβηττόν τού…..

Μού λένε είσαι ρωμαντικός. Ναί μόνο άν είσαι ρωμαντικός δέν είσαι μαλάκας. Στό λένε είσαι ρωμαντικός λές κ’ είσαι μαλάκας! Καί σείς μαλάκες που δέν είστε ρωμαντικοί τί μαλάκες είστε; Μάγκες στόν πολιτισμό; Μά δέν υπάρχει μάγκας στόν πολιτισμό, δέν χορεύεται ζεϊμπέκικο στή πίστα τής νέας σού πραγματικότητας, στής καινούργιας σού κανονικότητας.

Κανονικά τό ζεϊμπέκικο χορεύεται ξυπόλυτος στό χώμα, νά πασπαλίζεις τά πόδια σού στήν άχνη τής γής νά σέ περιλούζει η σκόνη τού κορνιαχτού σού στά μούτρα. Κανονικά τό ζεϊμπέκικο χωνεύεται στό χώμα, είναι τά παλμικά σήματα τής καρδιάς από τά πόδια στίς πατούσες καί απ’ εκεί δυνατά στά έγκατα τής αρχιγιαγιάς γής…..

Κανονικά δέν υπάρχει κανονικά στόν πολιτισμό τής σήψης, κανονικά η κανονικότητα είναι έξω από κανόνες τής φάπρικας τής οικονομίας. Κανονικά η κανονικότητα δέν έχει κανόνες είναι αγνή, αγαθή αντικανονική στά δροσερά λαμπερά από τίς σταγόνες τού Φθινοπώρου ποόψηλα χόρτα. Κανονικά χορεύεις ή είσαι φυλακή!

Τό πόδι στό πέλμα ανακινείται καί φιλά τή γή, τολμά νά παίζει μαζύ τής, τήν αγκαλιάζει όλη μαζύ, τό ένα τού χέρι είναι στό Πόλο καί τ’ άλλο στόν Αντίπολο.

Ό ψαράς είναι τό πηγάδι τής ελπίδας, ό αητός τό φυσικό λιμάνι, ό ορμός τής άλλης ευαισθησίας, αυτής τού έρωτα γιά ελευθερία, αυτής τής ελευθερίας που σβύνει, αυτής τής ελευθερίας που μ’ ανάβει. Αυτής τής ελευθερίας που εσύ γίνεσαι συνένοχος γιά νά μού πεθάνει.

Τό δίκτυ στά μαλιά τού κύκνου η λίμνη ιδρωμένη από τή στεναχώρια, ό ουρανός στενάζει στήν ενδοχώρα, λυπημένος λύκος περνάει μέσα από τά μεταλλαγμένα σιτηρά, ανεβαίνει στό βουνό θά ζήσει πάντα εκεί συντροφιά μέ τόν παράξενο βάτραχο καί τήν αφηρημένη πεταλούδα. Τό φεγγάρι κρύβεται πίσω από μία αρχαία πέτρα τής άμμου. Στό ακρογυάλι κελαηδούν τά αποδημητικά πουλιά τής αγάπης.

Στό πέλαγος ανάβει φωτιά νά ζεσταθεί ένας ύμνος απάνω στόν αφρό που επιμένει νά παραμένει λευκός μέσα στίς λιλά μαύρες αποχρώσεις. Ένα οχταπόδι τυλίγεται στό τραγούδι ξαπλώνει τό χέρι στό αντίπερα βουνό…. κυνηγημένο όνειρο η πραγματικότητα, φυλακισμένο όραμα η αληθινότητα.

Τά ψεκασμένα δένδρα δακρύζουν τό νέκταρ τών προγόνων τούς, λιποτακτούν μέ τά παντελόνια δεμένα στό λαιμό. Τό κατάρτι τούς αγγίζει τή λήθινη λέξη.

Ξανά στό χορό, τό ζεϊμπέκικο χορεύεται καί χωνεύεται ζεστό, στή καρδιά μάς κάρβουνο, στό μυαλό μάς μέθη, στή θέληση μάς καταρράκτης. Ένας λύκος τού χιονιού στή σαχάρα πορεία γιά νά συναντήσει ακιγκλίδωτη ελευθερία.

Χωλός σπίνος, σκουριασμένος σπουργίτης, χελώνα στή ράχη τής τσίχλας, νάνος αυτή τεράστια η άλλη.  

Στά βότσαλα μέσα στόν ποταμό που βιάζεται έχεις χορέψει μέ ρυθμό αργά στόν βυθό γιά νά βγεί από μέσα σού τό βιολετί ψυγείο;

Σού πήραν τή προέκταση τού είναι σού καί σέ σπέρνουν στήν ηλεκτρονική στάχτη τών θαλάμων αερίων τής ψεύτικης εικόνας. Σ’ έκλεισαν σέ τοίχους κινητής τρέχουσας εικόνας καί παρακολουθείς μέ ευλάβεια αυτό που δέν είσαι, αυτό που δέν υπάρχει, αυτό που υπάρχει γιά νά μήν υπάρχει καί νά μήν υπάρχεις.

Κλείδωσαν τή φύση έξω κλείδωσαν κ’ εσένα μέσα, στή στενή στενοχώρια σού, που άρχισες νά συνηθίζεις γιά τρυφερή πλουμιστή πραγματικότητα. Έχασες τό νόημα όταν φοβήθηκες νά πατάς στ’ αγκάθια ενώ πατούσες σέ κολλώδεις παγίδες ποντικού…..

Έχασες τό νόημα; Τό είχες ποτέ; Ήσουν ποτέ άγριος παιχνιδιάρης λύκος στίς ορμές τής ταχύτητας τής ανεμελειάς;

Τού είπαν νά κάνει αυτό καί αυτό καί θά γίνει αυτός ό καλύτερος αυτός καί έγινε αυτό που ήθελαν καί αυτό που δέν ήθελε αλλά έγινε χωρίς νά τό συνειδητοποιήσει….

Θυμάσαι όταν έβλεπες τόν λύκο καί έλεγες τόν αλήτη, εσύ ό καθώς πρέπει, εσύ που ήσουν στό κλουβί πριχού αυτό συναρμολογηθεί. Εσύ που φοβώσουν τό σκοτάδι τής μοναξιάς σέ πήρε τό ποτάμι τής ψευτογιατρειάς.

Στή μοναξιά ανακαλύπτεις αυτό που υπάρχει, αυτό που υπάρχει μέσα σού, στήν οχλαγωγία καί τή κοινωνικότητα φθείρεσαι, χάνεις γιά νά ενταχθείς, εντάσσεσαι γιά νά παγιδευτείς, παγιδεύεσαι γιά νά χρησιμοποιηθείς, χρησιμοποιήσαι γιά νά μήν έχεις μέλλον καί όλα αυτά καθ’ οδόν καθώς κερδίζεις χρήμα. Κερδίζεις μέχρι νά χάσεις τά πάντα. Κερδίζεις μέχρι νά σού πάρουν τά πάντα, ακόμη καί τή ψυχή. Πρώτα σέ ξέμαθαν νά χορεύεις ξυπόλυτος στό όρος, εκεί που λαμβάνεις τούς κραδασμούς τής ευφυίας τού συναισθήματος. Πρώτα σέ κουμπώνουν καί μετά σέ ξεκουμπώνουν. Πρώτα σέ ντύνουν αφού σ’ εξέντυσαν καί μετά σέ γυμνώνουν….

Όλα στό κόλπο, όλα τά κόλπα τό ίδιο κόλπο καί στό ίδιο κόλπο. Τό κόλπο είναι νά τά βλέπεις όλα διαφορετικά. Κανένα κόλπο δέν σού αποκαλύπτει ότι είναι τό ίδιο κόλπο καί στό ίδιο κόλπο, αυτό είναι τό κόλπο. Ήσουνα ψαράς καί ήθελες νά καθίσεις στή βελόνα τού ουρανοξύστη. Ήσουνα κτηνοτρόφος καί ήθελες νά μυρίζεσαι γαλλικά μυρωδικά. Ήσουν τροφοσυλλέκτης βοτανολόγος καί ήθελες τροφοσακουλοπαγίδες στήν υπεραγορά…. Ό,τι μπορούσες νά είσαι τ’ άφησες καί έφυγες γιά τό πουθενά, ένα πουθενά όχι στό δρόμο, ένα πουθενά στό πουθενά, ένα πουθενά στό λουρί τής τεχνογνωσίας τών κόλπων…. Δυστυχώς όμως εσύ δέν είσαι στό κόλπο αλλά η μερίδα γιά τό κόλπο….

Γίνε λευκός λύκος ή θά μείνεις μεταλλαγμένη κότα χωρίς φτερά μέ τά μάτια νά βλέπουν μία σειρά στήν τηλεόραση τής νέας αντικανονικότητας σού…. Νά βλέπεις τή τύφλα γιά διόραση στά παραμύθια τής αστροφυσικής υποσυνείδητης ύπνωσης. Σού λένε η ανθρωπότητα ανακάλυψε κ’ εσύ χαίρεσαι, όταν ανακαλύπτει η ανθρωπότητα ζημιώνει ό άνθρωπος. Σού λένε νά γιορτάσεις τήν κάθε ανακάλυψη τούς καί σύ συμμερίζεσαι τή φαιδρότητα στό πανηγύρι που θύμα στή θυσία θά είσαι εσύ. Τόσο μαλάκας ήσουν καί είσαι γι’ αυτό δέν είναι ρωμαντικός, τόσο μαλάκας είσαι που δέν είσαι λύκος εκκεντρικός ρωμαντικός. Προτιμάς νά είσαι θύμα παρά δακτυλοδεικτούμενος άτακτος κατηγορημένος!

Προτιμάς καθώς πρέπει χειροκροτούμενο θύμα παρά ελεύθερος κυνηγημένος, ελεύθερος κυνηγός τής αχανής πορείας, τού δρόμου εκεί που ποτέ δέν πάτησε δρόμος καί πόδι ανθρωποκυνηγητού, εκεί που ποτέ η τεχνογνωσία τούς δέν ήταν δυνατή.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ