Ἰδού ἔρχομαι ὡς κλέπτης…

Πολλές φορές ὁ Κύριος στά Εὐαγγέλια μᾶς μίλησε γιά τό αἰφνίδιο τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας. Γιά τόν ἄνθρωπο, ἡ Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία ἔχει

δυό στάδια. Τό πρῶτο, εἶναι ὁ θάνατος τοῦ καθενός, ἡ ἔξοδός του ἀπό τή ζωή αὐτή πού γι᾿ αὐτόν εἶναι μιά μερική κρίσις, καί τό δεύτερο, ὅταν ὅλοι θά

σταθοῦν μπροστά στόν δίκαιο Κριτή γιά νά δώσουν λόγο γιά τίς πράξεις του ὁ καθένας ἀτομικά. Καί στήν πρώτη περίπτωσι καί στήν δεύτερη, ὑπάρχει τό

στοιχεῖο τοῦ ξαφνικοῦ.

Πότε θά πεθάνω;

Πότε θά γίνη ἡ Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία; Καί τά δυό μοῦ εἶναι ἄγνωστα, καί ἐνδεχομένως μαζί μέ τό δεύτερο, καί τό πρῶτο αἰφνίδιο. Ἐν τούτοις,

γιά τόν πιστό, δέν εἶναι τά πράγματα ἔτσι.

«Περί δέ τῶν χρόνων καί τῶν καιρῶν, ἀδελφοί, οὐ χρείαν ἔχετε ὑμῖν γράφεσθαι· αὐτοί γάρ ἀκριβῶς οἴδατε ὅτι ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί οὕτως ἔρχεται· ὅταν γάρ λέγωσιν, εἰρήνη καί ἀσφάλεια, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος…. ὑμεῖς δέ ἀδελφοί, οὐκ ἐστέ ἐν σκότει, ἵνα ἡ ἡμέρα ὑμᾶς ὡς κλέπτης καταλάβῃ· πάντες ὑμεῖς υἱοί φωτός ἐστε καί υἱοί ἡμέρας· οὐκ ἐσμέν νυκτός οὐδέ σκότους…»(Α΄Θεσ. ε΄1-11).

Γιά ἕναν πού δέν ἔχει προβλέψει μιά ἔκλειψι ἡλίου, ὅταν βλέπη νά σκοτεινιάζη, εἶναι γι᾿ αὐτόν ἕνα φαινόμενο ξαφνικό, ὅταν γιά τούς ἀστρονόμους ἦταν γνωστό ἀπό καιρό. Τό ξαφνικό θά εἶναι γιά ΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΛΕΝΕ: «εἰρήνη καί ἀσφάλεια» καί ὄχι γιά κείνους πού βρίσκονται σέ ἐγρήγορσι καί ἀναμονή.

Ἄν κάθε μέρα ζῶ μέ τήν προσμονή τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ, γιατί νά εἶναι γιά μένα αἰφνίδιος ὁ ἐρχομός του; Γι᾿ αὐτό, γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος ὅτι σεῖς δέν βρίσκεσθε στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας γιά νά λέτε, «ἀσφάλεια καί εἰρήνη», ἀλλά εἶσθε παιδιά τῆς ἡμέρας καί γιά σᾶς ὑπάρχει ἀπό τώρα τό φῶς τοῦ Χριστοῦ μέ τό ὁποῖο καί ἔχετε ἑνωθεῖ.

Σάν κλέπτης θά ἔλθη ἐκείνη ἡ ἡμέρα. Μά τό φῶς, εἶναι ξαφνικό σάν κλέπτης γιά τό σκοτάδι καί ὄχι τό φῶς γιά τό φῶς. Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, σημειώνει ὅτι ὁ πιστός ἤδη ἔχει κριθεῖ. Νά πῶς τό λέγει στόν 57ο Λόγο του:

«Ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου καί ἦλθε καί ἔρχεται πάντοτε εἰς τούς πιστούς καί εἶναι παροῦσα εἰς ὅλους ἐκείνους ὅπου θέλουν». Ἀκόμη, λέγει: ὁ πιστός δέν ΚΡΙΝΕΤΑΙ εἰς τήν μέλλουσαν κρίσιν, ὅτι ἐκρίθη πρωτύτερα, οὐδέ ἐλέγχεται ἀπό ΕΚΕΙΝΟ τό ΦΩΣ, ὅτι ΕΦΩΤΙΣΘΗ ἐδῶ πρωτύτερα οὐδέ ἐμβαίνει εἰς τοῦτο τό πῦρ νά κατακαίεται αἰωνίως, ὅτι ἐμβῆκεν ἐδῶ πρωτύτερα καί ἐκρίθη, οὐδέ συλλογίζεται ὅτι τότε μόνον ἐφάνη ἡ ἡμέρα Κυρίου, διατί ἐκεῖνος ἔγινεν ὅλος ἡμέρα φωτεινή καί λαμπρά, ἀπό τήν συναναστροφήν καί ὁμιλίαν τοῦ Θεοῦ». Ὅσο γιά τόν ἁμαρτωλό, τά πράγματα θά εἶναι αἰφνίδια:«Καί εἰπέ μέ τόν ἑαυτόν σου· ἀνίσως τώρα ὁπού εἶμαι εἰς τοῦτον τόν κόσμον δέν βλέπω τό φῶς τῆς θείας χάριτος, ἀλλά εὑρίσκομαι μέσα εἰς τό σκότος, βεβαιότατα καί ὕστερα ἀπό τόν θάνατον μέσα εἰς τό σκότος ἔχω νά εὑρίσκομαι, καί ἐξάπαντος ἔχει νά ἔλθη εἰς ἐμέ ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί, καί τότε ἔχει νά γένη ἔξαφνα εἰς ἐμέ αἰώνιος ὄλεθρος».

Ὁ Κύριος μᾶς συμβουλεύει νά εἴμαστε κάθε στιγμή, ἕτοιμοι. «Ἔστωσαν ὑμῶν αἱ ὀσφῦες περιεζωσμέναι». Τά λόγια του αὐτά μᾶς θυμίζουν τήν ἐντολή πού ἔδωσε στούς Ἰσραηλίτας στήν Αἴγυπτο: «Αἱ ὀσφῦες ὑμῶν περιεζωσμέναι καί τά ὑποδήματα ἐν τοῖς ποσίν ὑμῶν, καί αἱ βακτηρίαι ἐν ταῖς χερσίν ὑμῶν»(Ἐξόδ. ιβ΄11).

Ἕτοιμοι γιά τή μεγάλη μας «ἔξοδο». Τότε οἱ Ἰσραηλῖται ἔφυγαν ἀπό τήν Αἴγυπτο γιά τή γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἐμεῖς πρέπει νά φύγωμε ἀπό τόν κόσμο τῆς φθορᾶς καί τοῦ σκότους γιά τό βασίλειο τῆς ἀφθαρσίας καί τοῦ φωτός.

Καί συνεχίζει ὁ Κύριος: «Καί οἱ λύχνοι καιόμενοι». Αὐτό μᾶς θυμίζει τήν παραβολή τῶν Δέκα Παρθένων πού τό συμπέρασμά της εἶναι: «Γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε τήν ἡμέραν οὐδέ τήν ὥραν ἐν ᾗ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται» (Λουκ. ιβ΄35, Ματθ. κε΄13).

Ἄς γρηγοροῦμε, λοιπόν, καί ἄς φυλᾶμε τά ἱμάτια τῆς ψυχῆς, πού εἶναι οἱ ἀρετές, γιατί ὁ Κύριος ἔρχεται σάν κλέπτης.

«Ἀθρόον ὁ Κριτής ἐπελεύσεται καί ἑκάστου αἱ πράξεις γυμνωθήσονται. Ἀλλά φόβῳ κράξωμεν ἐν μέσῳ τῆς νυκτός» τοῦ βίου τούτου, ὥστε ὁ Κύριος νά φωτίση τήν σκοτεινή μας καρδιά νά κατανοήση τήν βαρύτητα ὅλων αὐτῶν τῶν πραγμάτων καί νά φροντίση νά ἐνδύεται μέ πίστι καί ἀρετή.

Σύνθημα

«Γρηγορῶμεν καί νήφωμεν».

(Α΄Θεσ. ε΄6).

Aπόσπασμα ομιλίας του Πατήρ Αθανασίου Μυτιληναίου.
Τό Φῶς, εἶναι ξαφνικό σάν κλέπτης γιά τό σκοτάδι καί ὄχι τό φῶς γιά τό φῶς.
Το Φῶς που φωτίζει ,είναι Πύρ γιά όσους προτιμούν το σκοτάδι.
Ο Θεός δεν μεταβάλλεται ,μόνο οι άνθρωποι.
ΑΣΧΕΤΟΣ ΑΔΑΗΣ