Ζητούνται επειγόντως χαλκέντεροι εισαγγελείς

Με δεδομένη την απαξίωση σύσσωμου του πολιτικού κόσμου της χώρας εκ του αποτελέσματος και μόνο άπαντες κρινόμενοι απαριθμώ τις εναλλακτικές μορφές εξουσίας που μας απέμειναν μήπως και καταφέρω να ξεδιαλύνω την θολούρα της μιντιακής μου υπερσυμφόρησης.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι μέρος της εξουσίας, (και δημοσιογράφοι και ιδιοκτήτες μέσων) δεν κοπιάζω να αναλύσω τον μεταπολιτευτικό τους ρόλο ιδιαίτερα μετα την «απελευθέρωση του 1989», από τις επικές μάχες για τις κεραίες του Κούβελα στον Χορτιάτη μέχρι την αλλαγή πολιτικής τοποθέτησης μεγάλων Αθηναϊκών καναλιών σε προεκλογική περίοδο χάρη στην «απαλοιφή» χρεών τους (τον καιρό του Λαλιώτη για παράδειγμα) προς το δημόσιο δισεκατομμυρίων δραχμών.

Τα «μέσα» λοιπόν έχουν σοβαρές αποχρώσεις – ενδείξεις ενοχής και μάλλον διαπλοκής ή και «νταβατζίδικης» νοοτροπίας ίσως όχι χειρότερης άλλων Ευρωπαϊκών κρατών, πχ της Ιταλίας, που και αυτή αντιμετωπίζει με ίδιου τύπου Πρωθυπουργό, νομισματική (τηρουμένων των αναλογιών) οικονομική κρίση.

Οι υπερπατριώτες μιλιταριστές μας οδήγησαν και αυτοί με την σειρά τους και όχι μόνο οι χουντικοί της επταετίας αλλά και παλαιόθεν εκ του αποτελέσματος και αυτοί κρινόμενοι σε Εθνικές συμφορές (εάν η Κύπρος δεν καλύπτει ως παράδειγμα, η γιγάντωση του Παπανδρεισμού ως δυνητικό αποτέλεσμα της επταετίας νομίζω ότι σταματά κάθε συζήτηση, για να μην θυμίσω την καταγωγή με ειδικό βάρος του Θ.Πάγκαλου).

Καταλήγω σε ότι απέμεινε στην Κρατική εξουσία την οποία απλουστευτικά την κατανείμω στους καθηγητές Πανεπιστημίου ,στους γενικούς γραμματείς και στους δικαστικούς.

Οι «Καθηγητάδες», ως μέλη επιτροπών πάσης φύσεως και αντικειμένου βρίσκονται παραδοσιακά κατώτεροι των προσδοκιών απλά και μόνο επειδή δεν κατάφεραν ποτέ- παρόλο το αυτοδιοίκητο- να εξοβελίσουν τους ανέντιμους από την συντεχνία (την ημέρα που θα πάψουν να λειτουργούν συντεχνιακά θα είναι μια πολύ καλή μέρα για την εκπαίδευση και το έθνος) και να λειτουργήσουν στοιχειωδώς την τριτοβάθμια εκπαίδευση με όρους και συνθήκες του 21ου αιώνα ή τουλάχιστον του 20ου για να γίνω και λίγο οξύς.

Οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων με βάση τα αποτελέσματα της δημόσιας διοίκησης βρίσκονται επίσης παραδοσιακά και αυτοί “χαμένοι στην μετάφραση” και αυτό για τους έντιμους και ικανούς ,για τους υπηρέτες κομματικών και ιδιωτικών συμφερόντων απλά τους παραδίδω εάν αυτό ήταν εφικτό “στην πυρά”.

Θα ήταν βέβαια εφικτό να τους στείλουμε άπαντες τους διασπαθιστές – μιζαδόρους-κομπιναδόρους του δημοσίου χρήματος και ιδιαίτερα αυτούς που χρησιμοποίησαν μια από τις θεσμοθετημένες εξουσίες στην πυρά εάν απλά εφαρμόζονταν οι νόμοι που υπάρχουν.

Η μόνιμη όμως ατάκα του νεοέλληνα είναι ότι οι νόμοι στην χώρα μας δεν εφαρμόζονται.

Κάτι που δίνει στον οποιοδήποτε νεοέλληνα την δικαιολογία για να παρανομήσει και αυτός με την σειρά του μηδενός εξαιρουμένου.

Η διαμαρτυρία στην Παγκάλεια ρήση « μαζί τα φάγαμε» έχει να κάνει μάλλον με το ποιός έφαγε τα πιο πολλά, ή ίσως επειδή κάποιος βαθιά νυχτωμένος … «λαουτζίκος», αντιλήφθηκε -τώρα που στέρεψαν οι μάνικες- ότι δεν πρόλαβε να μαζέψει το χρήμα όταν το πετούσανε με την σέσουλα στις προεκλογικές πλατείες ,στις επιδοτήσεις ,στα χρηματιστήρια, στις ΜΚΟ, στην τοπική αυτοδιοίκηση και τους προθαλάμους των Υπουργείων-εκεί που ο κλητήρας μπορούσε να μαζεύει «γρηγορόσημα» των 10 και 20 χιλιάδων ευρώ, ή ακόμα στις οικονομικές υπηρεσίες που απαρτιζόταν από τα μέλη της γενιάς του «1-1-4» που “εκλογίκευαν” το ποσοστό της παιδείας που ζητούσαν στα νιάτα τους σε ποσοστό είσπραξης βεβαιωμένων προς το Δημόσιο οφειλών του τύπου 4-4-2 !!!

H ανεξάρτητη Ελληνική δικαιοσύνη λοιπόν είναι αυτή που δεν κατάφερε να λειτουργήσει ακριβώς όπως θα όφειλε για τον τόπο. Διότι εάν έπραττε τα αυτονόητα θα λειτουργούσε η ισονομία και η ισοπολιτεία έννοιες ταυτισμένες με την πεμπτουσία του Συντάγματος μας, θα απένειμε δικαιοσύνη και δεν θα μπορούσαν τα διάφορα «λαμόγια της εκάστοτε εξουσίας» να ασχημονούν. Και κάπου εδώ αναπολώ για αντιπαράθεση τους ήρωες εισαγγελείς και δικαστές που “έπεσαν” κυριολεκτικά στην μάχη με το οργανωμένο έγκλημα και την διαφθορά στην γειτονική Ιταλία.

Η πιο σημαντική δικαιολογία που ακούω από το Δικαστικό σώμα είναι ότι “δεν μας αφήνουν οι πολιτικοί” .

Το <<δε μας αφήνουν>> δε σημαίνει απαραίτητα ότι Υπουργοί εμπλέκονται στο έργο του εισαγγελέα .

Μπορούν όμως πολιτικά νομοθετημένες γραφειοκρατίες και πολιτικές αποφάσεις από τις διάφορες άλλες εξουσίες -κρατικές υπηρεσίες να τους υπερφορτώνουν με τέτοιο όγκο εργασιών που να είναι πρακτικά αδύνατο να γίνει εισαγγελική έρευνα και άρα να ασκηθεί αποτελεσματική δίωξη.

Μπορούν και τους αφήνουν χωρίς βασικές υποδομές και χωρίς κίνητρο.(θα ήθελα αναφερθώ και σε αντικίνητρα αλλά απλώνει εφιαλτικά η σκέψη μου και δεν θα το ακουμπήσω καν το ενδεχόμενο αυτό).

Η αλήθεια σε αυτή την περίπτωση ,δυστυχώς ,δεν μπορεί να βρίσκεται κάπου στη μέση, ή είναι η δικαιοσύνη ανεξάρτητη και άρα λόγω της ατιμωρησίας οι εκάστοτε δικαστές και εισαγγελείς είναι “πιανόλες” ή στην καλύτερη περίπτωση αναποτελεσματικοί ή είναι εξαρτημένοι και συνεπώς υπάρχει μείζον θέμα συνταγματικής νομιμότητας οποιουδήποτε πολιτικού σχήματος της χώρας.

Θα πάρω με πολύ κόπο την ιδανική περίπτωση ότι η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη
(όχι επειδή το θύμισε πολύ πρόσφατα στους Ρώσους φιλοεφραιμικούς η καινούργια κυβέρνηση την περίεργη θα έλεγα στιγμή που εκδηλώθηκε Ρωσικό και Ισραηλινό ενδιαφέρον για τα κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης ).

Τελευταίο άφησα το κομμάτι εκείνο της εξουσίας που είναι κατά τη γνώμη μου και το πραγματικό πρόβλημα η μήτρα του κακού και εξηγεί τις όποιες αγκυλώσεις εμφανίζει η ζωή του τόπου , η «παραεξουσία» (έτσι αποκαλώ συνοπτικά τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας -αποφάσεων ,ξένα και ντόπια που έλεγε και ο Ανδρέας), η οποία και έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον ,η οποία γιγαντώνεται επειδή η νόμιμη εξουσία της χώρας μας δεν τολμά να την αγγίξει ή ακόμα χειρότερα της στρώνει και το χαλί .