Υπάρχει Κάτι Χειρότερο Από Την Πείνα «Τω Καιρώ Εκείνω» Και Αυτό Είναι Οι Πεινασμένοι

Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι δύο διαφορετικά δημοσιεύματα από τους σχεδόν καθημερινούς τηλεοπτικούς αγώνες πείνας ή όπως αλλιώς τους ξέρουμε, Survivor, ένα δημοσίευμα από το περσινό και ένα από το φετινό.

Όσοι παρακολουθούν αυτό το παιχνίδι βλέπουν ότι τα αγωνίσματα γίνονται με έπαθλο το φαγητό.
Και βλέπουμε επίσης τις αντιδράσεις των παικτών, όταν κάτω από το καπάκι της πείνας υπάρχει ένα κρουασάν ή ένα τοστ…πράγματα αποκρουστικά ίσως για πολλούς από εμάς που ζούμε χιλιόμετρα μακρυά από τον Δομίνικο, αφού τα έχουμε συνηθίσει, μη πούμε βαρεθεί,πάντως σίγουρα τα έχουμε δεδομένα.

Πότε οξύνονται τα πνεύματα στο παιχνίδι;

Τα πνεύματα οξύνονται όταν η ομάδα που έχασε μένει νηστικιά.

Το πρόβλημα σε περίπτωση που βρεθούμε σε μια τέτοια δύσκολη κατάσταση που επιτυχημένα εξομοιώνεται στο τηλεπαιχνίδι, είναι ο κακός σύμβουλος των ημερών αυτών….. η πείνα.

Κάτι που οι τελευταίες γενιές στην Ελλάδα δεν έχουν ζήσει, δεν έχουν συνηθίσει στην ιδέα ότι δεν θα έχουμε να φάμε αύριο, αφού υπάρχει μια πληθώρα και προσφορά αγαθών που μας αναγκάζει όχι μόνο να μην πεινάμε, ούτε να ανησυχούμε εάν έχουμε να φάμε την επόμενη μέρα αλλά και να πετάμε το περίσσευμα στα σκουπίδια ή να τρέχουμε στα γυμναστήρια και με πολύ κόπο προσπαθούμε να χάσουμε έστω μερικά κιλά ή γραμμάρια, (χάνουμε ανάλογα το πόσο το πιστεύουμε ότι μπορούμε, αφού εύκολα τα παίρνουμε δύσκολα τα χάνουμε).

Παρένθεση……Υπάρχουν φυσικά πάντα οι εξαιρέσεις, όπου εταιρίες ή μικρομεσαίες επιχειρήσεις το περίσσευμα τους το διαθέτουν στους φτωχούς.
Φυσικά τα μεγάλα κανάλια σπάνια θα αναφερθούν σε αυτές τις επιχειρήσεις, αφού δεν τα σκάνε για να τους διαφημίσουν όπως κάνουν άλλες του ιδίου κλάδου.
Επίσης, με πάσα ευκολία θα δούμε να βγαίνουν στη φόρα σκάνδαλα τις εκκλησίας, ταυτόχρονα όμως αν παρατηρήσεις δεν γίνεται καθόλου λόγος, δεν βγαίνει ούτε λέξη, ούτε φωνήεν για τα συσσίτια που διοργανώνουν καθημερινά οι τοπικές ενορίες με τα λεφτά του κόσμου που ενισχύει το έργο τους και σιτίζουν πολλούς εξαθλιωμένους πολίτες.
Να βλέπουμε τα στραβά ναι, αλλά να προβάλουμε και τα ίσια.

Αν λοιπόν για κάποιο λόγο αυτή η προσφορά αγαθών των ημερών μας χαθεί στο μέλλον με τρόπο αιφνίδιο, τότε η αντίδραση του πλήθους, όσοι είχαν δεδομένο το γεμάτο ράφι στα σούπερ μάρκετ, θα είναι επιεικώς επικίνδυνη.

Επειδή η πείνα είναι κακός σύμβουλός …… επειδή δεν έχουμε εξασκηθεί σε κάτι τέτοιο, εφόσον ζούμε σε μια ουτοπική κοινωνία ευμάρειας και αστείρευτων παροχών, το σοκ θα είναι μεγάλο.

Οι παίχτες που συμμετέχουν στο ελληνοτουρκικής παραγωγής παιχνίδι, έχουν ανα πάσα στιγμή τη δυνατότητα να αποχωρήσουν οικειοθελώς και να επιστρέψουν στο φυσικό τους περιβάλλον και στις ανάλογες διατροφικές τους συνήθειές.

Υπάρχει η δυνατότητα άσκησης του δικαιώματος των παιχτών να αποχωρήσουν οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουν από το παιχνίδι…ένα παιχνίδι που ξαναλέμε το περιβάλλον είναι ελεγχόμενο και ουσιαστικά ακίνδυνο.

Στην δική μας περίπτωση δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα…. μιλάμε για μια ξαφνική και απρογραμμάτιστη κατάσταση που δεν θα μπορούμε να αποχωρήσουμε και που θα μας βρει όλους μας απροετοίμαστους αλλά και ακόμη χειρότερα, σε μη υγιή ψυχική κατάσταση (στα μεγάλα αστικά κέντρα φροντίζουν εδώ και καιρό να φορτώνουν με τοξικότητα το πλήθος, το εξουθενώσουν ψυχικά,αυτό που λέμε να του σπάσουν τα νεύρα…. μέρα τη μέρα, μέχρι να έρθει η κατάλληλη ώρα. Το κάνουν με διάφορους τρόπους και όπως έμαθα τελευταία, μερικοί από αυτούς τους “αθόρυβους” τρόπους είναι οι απεργίες-στάσεις εργασίας των ΜΜΜ, το κλείσιμο των δρόμων πχ. για τα δικαίωμα του αυστραλοπίθηκου, Μαραθώνιοι τις Κυριακές μέσα στην πόλη κλείνοντας κεντρικούς δρόμους και άλλα παρόμοια τρικ, που ίσως για μερικούς να μοιάζουν ασήμαντα αλλά ρώτα αυτούς που ταλαιπωρούνται…..ακόμη και τα Σάββατα.Τέτοιες πρωτοβουλίες επιδρούν αρνητικά στη ψυχοσύνθεση του επιβατικού κοινού αλλά και των οδηγών ιχ και όσοι κινούνται ειδικά στην Αθήνα αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά….. γεμίζουν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο το ποτήρι της οργής μας).

Το timing λοιπόν πιθανός να μας πετύχει σε μια άνευ προηγουμένου εσωτερική ακαταστασία, πνευματική θολούρα κάτι που θα επιδεινώσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μπορεί να βρεθούμε.
Οπότε τον πεινασμένο, οι εξωτερικές συνθήκες και η εσωτερική κακοκαιρία τον καθιστούν ακόμη πιο επικίνδυνο και θα κάνει τα πάντα για να ταΐσει την οικογένεια του, τα παιδιά του.

Στηρίζω προσωπικά απόλυτα την προσπάθεια στα παιδιά των katohika.gr για μια συντονισμένη αυτάρκεια, τα λινκ υπάρχουν τα έχεις δει, μπορείς να επισκεφτείς την ιστοσελίδα για περισσότερες λεπτομέρειες.

Καλό θα ήταν και άλλα site να προωθήσουν και να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια και προβληματίζει γιατί να μην γίνεται κάτι τέτοιο.

Αν κάποιος θέλει να δώσει τον προσωπικό του αγώνα με διαφορετικό τρόπο είναι σεβαστό. Ο κάθε ένας θα δώσει τον αγώνα του από το πόστο που θα επιλέξει, από τον ρόλο που αυτός επιθυμεί να έχει ή θα του ανατεθεί να έχει τις δύσκολες εκείνες ώρες και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό και υπεύθυνο.

Δυστυχώς όμως είναι μεγάλη η μερίδα των συνανθρώπων μας που αδιαφορούν απορρίπτοντας τις παραπάνω σκέψεις τάχιστα…ή συγκεντρώνουν τρόφιμα στο ντουλάπι τους για τους ίδιους και μόνο, αυτοί πιθανός να βρεθούν προ εκπλήξεων και λέμε πιθανός διότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, αλλά με βάση με τα στοιχεία που παρουσιάζονται, τα απίθανα είναι πιθανά.

Και αυτό διότι ,όπως αναφέρει και ο τίτλος, ο μεγαλύτερος κίνδυνος των ημερών αυτών θα είναι οι πεινασμένοι.

Και όπως έχει γραφτεί για τις ημέρες εκείνες, ΑΛΙΜΟΝΟ σε αυτούς που θα έχουν και δεν θα δίνουν, ή θα έχουν και θα ζητάνε ανταλλάγματα(μαυραγορίτες), γιατί οι πεινασμένοι θα έχουν κακό σύμβουλο και οι αποφάσεις θα παίρνονται στη στιγμή, από την κοιλία και όχι από την καρδιά…..κι ούτε θα περνάνε από τα φίλτρα του μυαλού, όποτε αντιλαμβάνεσαι τον κίνδυνο που διατρέχουν οι έχοντες.

Όμως, από την άλλη, όσοι περισσότερο είναι οι έχοντες, ακόμη και ατομικά, οικογενειακά είναι ένας ή περισσότεροι κίνδυνοι…. λιγότεροι.

Με τις παρακάτω 2 εικόνες γλιτώνουμε 2.000+ λέξεις.

Σπαλιάρας

Το στοίχημα είναι για αυτές τις μέρες, τις δύσκολες ημέρες που μοιάζουν να πλησιάζουν και που πιθανός θα στερηθούμε ακόμη και τα απαραίτητα, να μην χαθεί η ανθρωπιά μας, ο χαρακτήρα μας και η προσωπικότητά μας.

Μπορεί ο κόσμος ποτέ να μην ξαναγίνει όπως είναι τώρα…αλλά και εμείς, δεν πρέπει στο μέλλον να επιτρέψουμε να ξαναγίνουμε όπως είμαστε τώρα (όσοι είμαστε ή όσοι νιώθουμε έτσι)

Ας χαρούμε το τώρα, κανείς δεν λέει το αντίθετο… αλλά ας προετοιμαστούμε και για το αύριο που μας “έραψαν” και πάνε να μας φορέσουν.

Rick.
CALL ME RICK