Τρία οκτάχρονα κορίτσια

Το όλο θέμα, με το τί έπαθαν πρόσφατα τα δύο μικρά κορίτσια της ειδησεογραφίας, είναι από θλιβερό καί δυσάρεστο, έως κατάπτυστο κι εξοργιστικό· αλλά ελπίζω να εκτιμήσετε μιά διαφορετική ματιά σ’ αυτό. Καί, φυσικά, ό,τι γράψω, δεν έχει κανέναν σκοπό να δημιουργήσει νέο κύκλο αρνητικών συναισθημάτων, όπως έγινε μ’ όσους μάθαμε αυτές τις ειδήσεις.

Ξεκαθαρίζω, πάντως, πως οι ένοχοι των αισχρών αυτών πράξεων σαφώς κι είναι καταδικαστέοι “με χίλια”. Καί να τους κρεμάσουν, λίγο μ’ ενδιαφέρει.

α. Το προκύπτον νοητικό σχήμα

Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι συγκεκριμένες ειδήσεις (εκτός από το να με εξοργίσουν) μου τράβηξαν την ερευνητική προσοχή αγρίως – καί όντως, παρατήρησα (εύκολα) πως ακολουθούν ένα πανάρχαιο μονοπάτι, αξιοπρόσεκτο ούτως ή άλλως. Αυτό θέλω να δούμ’ εδώ μαζί, καί τίποτ’ άλλο.

Λοιπόν:

Είδηση πρώτη: παιδίατρος βγάζει έξω το πουλί του, καί αναγκάζει ένα κοριτσάκι να του το πιάσει.
Είδηση δεύτερη: κοριτσάκι πάει στην εντατική (με άγνωστο ακόμη το αν θα τη βγάλει καθαρή), επειδή δέχτηκε σφαίρα στο κεφάλι του από ζώον, που πυροβόλησε στα τυφλά σε πασχαλινό γλέντι.
Τρία είναι τα κοινά στοιχεία στα περιστατικά αυτά, που “βγάζουν μάτια”:

Η κοινή ηλικία των δύο κοριτσιών (οκτώ ετών).
Η περιοχή των περιστατικών (Θήβα· καί Θεσπιές, ένα χωριό σχετικά κοντά στη Θήβα).
Η χρονική εγγύτητα των περιστατικών (Μ. Τρίτη το πρώτο, Κυριακή του Πάσχα το δεύτερο).
“- Αλλά το τρίτο κορίτσι, ρέ Εργοδότη, πού είναι;”

…Θα δούμε… Πάντως, είμαι σίγουρος πως θα υπάρξει.

Ας δούμε, τώρα, τί μπορεί να σημαίνουν όλ’ αυτά.

Κατ’ αρχήν, το οχτάρι· είναι ο αριθμός του αρχιερέα καί της αρχιέρειας. Άρα, αρχίζει να «μυρίζει» αρχαία Ελλάδα – αν κι αυτό από μόνο του δεν είναι καθόλου επαρκές στοιχείο. (Αλλά κι αυτή η επανάληψη του οκτώ… πρέπει να είσαι ηλίθιος, γιά να μην τη δείς.)

Κατά δεύτερον, το πρώτο περιστατικό, συν η περιοχή· φαλλός, έ; τότε…

…Διόνυσος! Θήβα! Βάκχες!

Εδώ είμαστε!

Δεν χρειάζεται πιά ν’ ανατρέξουμε μακριά, όλο το νοητικό σχήμα βρίσκεται ορθάνοιχτο βιβλίο μπροστά μας.

β. Διονυσιακή λατρεία

Λίγο πρίν την Αργοναυτική Εκστρατεία, δηλαδή κάπου καμιά τριανταριά χρόνια πρίν απ’ αυτήν, άρχισε να έρχεται στην Ελλάδα η λατρεία του Διονύσου. Καί το κρασί. Μέχρι τότε, μεθούσαν με μέλι (λέει η Μυθολογία μας). Καί μείγμα φυτικών σπόρων καί φυτών, θα προσέθετα, διότι υπήρχε κι ο κυκεώνας. (Ίσως κάνανε κεφάλι καί με το αυτοφυές καί πανταχού παρόν χασισόδεντρο, διότι στο νεκρομαντείο του Αχέροντα βρέθηκαν σπόροι κανναβουριάς ως αφιέρωμα. Ίσως καί μ’ άλλα φυτά, ή παράγωγα φυτών.)

Η λατρεία του Διονύσου, όμως, την οποία μάλιστα φαίνεται πως εισήγαγαν (Ινώ, ίσως «Οινώ»; – κόρη του Κάδμου, έ; καλό κουμάσι!) καί τηρούσαν (Βάκχες) γυναίκες, κάθε άλλο παρά ομαλή καί ήπια ήταν. Είχε μέχρι καί φόνους… υπό συνθήκες ακραίου “γλεντιού”, βέβαια, αλλά φόνους ούτως ή άλλως. Ακόμη καί φόνους από σπόντα (Ικάριος).

Ακόμη καί φόνους εν ψυχρώι! Βλέπε πχ την Ινώ, που πήγε να καθαρίσει τα παιδιά (τον Φρίξο καί την Έλλη) της προηγούμενης βασίλισσας του Ορχομενού, της Νεφέλης.

(Καλά, αυτός ο βασιλιάς του Ορχομενού, ο Αθάμας, πρέπει νά ‘ταν ελαφρώς μ@λάκας, που επέτρεπε τέτοια πράγματα. Μπορεί, βέβαια -δίκην Ρωμαίων της ύστερης αυτοκρατορίας- να πήγε να προσεταιριστεί πολιτικώς τους πολυπληθείς οπαδούς της τότε νέας θρησκείας. Αλλά, τα παιδιά σου, ρέ ηλίθιε; Θυσίασες τα παιδιά σου τα ίδια γιά την πολιτική; )

Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα ξέραμε από πανάρχαιους χρόνους καί το κρασί, καί τον Διόνυσο. Αλλά φαίνεται πως στο διάβα των χιλιετιών αυτή η λατρεία είχε ατονήσει, ή καί ξεχαστεί. Κάπου το 2200 πΧ, όμως, μας ξανάρθε (μέσωι Ασίας) υπό εντελώς βάρβαρη μορφή. Αλλά από τότε, φαίνεται πως πέρασε από τα φίλτρα των Ελληνικών ηθών κι εθίμων καί “ραφιναρίστηκε”· από τα πάλαι ποτέ Βακχικά δρώμενα της περιγραφής του Ευριπίδη, μείναν μόνο οι φαλλικές βωμολοχίες τις Απόκριες. Μάλιστα, ακόμη καί μέσα στην Ορθοδοξία, μας έμεινε η Θεία Ευχαριστία… κάπως σαν (πώς θα το λέγαμε; ) “εξαϋλωμένο” πιά, “πνευματοποιημένο” στοιχείο της Διονυσιακής λατρείας· χωρίς Βάκχες, όμως. Χωρίς καθόλου γυναίκες ιέρειες.

[Παρένθεση, εκ των ούκ άνευ: Να μου κάνουν τη χάρη κάτι θρησκευτικά ιστολόγια, να μήν δίνουν βήμα σε μουρλόγριες, που -την ώρα της Θείας Κοινωνίας- οραματίζονται πως …τρώνε τον Χριστό …ζωντανόν! Δεν μας φτάνουν τα υπόλοιπα βάσανα που έχουμε, αυτό μας έλειπε τώρα! Να ξαναμπεί στη ζωή μας ο Βακχισμός απ’ το παράθυρο! Καί μάλιστα, μέσωι της Ορθοδοξίας!!!

Βέβαια, υπάρχει μιά πιθανότητα οι συγκεκριμένες γριές να είναι κάθε άλλο, παρά μουρλές· κι απλώς να “ενθυμούνται” -με σύγχρονη “απεικόνιση”- πράγματα που κάναν κάποτε…

Αλλά, όπως καί νά ‘χει, παρακαλώ θερμώς τους κατόχους ορθοδόξων ιστολογίων να μην ξαναναφέρουν τέτοιες ιστορίες. Το “- Λάβετε, φάγετε!” είναι συμβολικό – κι εκεί να μείνει.]

Εν πάσει περιπτώσει, τελικά οι αρχαίοι ημών δημιούργησαν την παράδοση ότι ο Διόνυσος γεννήθηκε στη Θήβα. (Άρα, εκεί πρέπει να εντοπιζόταν το αρχικό καί κύριο κέντρο της λατρείας του, τα χρόνια των Βακχών.)

γ. Καί Όσιρις

Ξαναγυρίζουμε στο θέμα μας.

Βλέπουμε, λοιπόν, ένα κοριτσάκι να φέρεται -εκόν άκον- ως “αρχιέρεια” (οκτώ) της Βακχείας, ακουμπώντας τον φαλλό κάποιου ενήλικα…
…που κατάγεται απ’ την Αίγυπτο.

Διόνυσος καί Όσιρις!!!!!

Οι δύο αυτοί θεοί έχουν κάποια πολύ θεμελιώδη κοινά στοιχεία. Περιληπτικώς, κομματιάστηκαν κι οι δυό από τους Τιτάνες (ο Διόνυσος υπό τη μορφή του Ζαγρέα), αλλά ξαναενώθηκαν καί “ανεστήθησαν” – καί στο τέλος εξόντωσαν τους Τιτάνες δολοφόνους. Ακόμη καί γιά σήμερα, θα λέγαμε πως ο Χριστός είναι τρόπον τινά “κληρονόμος” κάποιων στοιχείων του Διονύσου: φέρνει το καινούργιο, ευλογεί το κρασί, σκοτώνεται από ανόμους κι ανασταίνεται… με την υπόσχεση να “τακτοποιήσει” δεόντως τους ανόμους κάποια στιγμή στο μέλλον.

[Μικρή παρένθεση στην ενότητα: η καταγωγή του παιδεραστή παιδιάτρου αναφέρεται καί ως από τη Συρία, καί ως από την Αίγυπτο. Γιά μένα, όμως, το σωστό είναι το δεύτερο.

Βλέπετε, η καταγωγή από Συρία κερδίζει …συμπάθεια, κι αυτό είναι ένα βρωμερό παιχνιδάκι των ΜΜΕ. Που μου βγάζουν «Σύριους πρόσφυγες» όλους τους μαχαιροβγάλτες!]

δ. Παρενθετικώς

Θα κάνουμε λίγα απαραίτητα σχόλια, πριν προχωρήσουμε.

Είναι φανερό, πως ο μύθος με το κομμάτιασμα του θεού / την επανένωση των μελών του / την επαναφορά του στη ζωή είναι αρκετά παλιότερος από την παράδοση της εγκαταστάσεως της λατρείας του Διονύσου στη Θήβα (λίγο πρίν την Αργοναυτική).

Ωστόσο, σήμερα στο -δεν ξέρω αν είναι σωστός ο όρος- συλλογικό μας εθνικό ασυνείδητο, όλες αυτές οι αφηγήσεις είναι πιά “πακέτο”· αδιαχώριστες. Άρα, όσα νοητικά σχήματα ψάχνουμε, θα τα εντοπίσουμε μέσα σε όλο το “πακέτο”, χωρίς να κοιτάζουμε ποιά αφήγηση είναι παλιότερη καί ποιά νεώτερη – καί πάλι θα έχουμε στα σίγουρα αποτέλεσμα.

(Αυτό είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό του Μάτριξ: η προσαρμογή. Αν ψάχναμε τα ίδια πράγματα λίγα χρόνια μετά την εγκατάσταση της Διονυσιακής λατρείας στην Ελλάδα, προφανώς δεν θα τη λαμβάναμε υπ’ όψη μας.)

Οπότε, προχωράμε έτσι.

Το ωραίο είναι πως, σήμερα κάτι εκατομμύρια Έλληνες αφηγούνται συχνά τον μύθο με το κομμάτιασμα του Διονύσου-Όσιρι, χωρίς να το καταλαβαίνουν! Αν κι είναι μπροστά στα μάτια τους!

Βλέπετε, ο σκοπός στο τάβλι είναι να χωρίσεις από την αρχική περιοχή τους 15 πούλια (14 κομμάτια του θεού συν ένα, που συμβολίζει τον Διόνυσο-Ζαγρέα ολόκληρον) καί μετά να τα ξαναενώσεις σε μιά άλλη περιοχή! Κι όλ’ αυτά, με τη βοήθεια του ζαριού – δηλαδή της τυχαιότητας, του χάους που επιδιώκουν οι Τιτάνες. (Επίσης, το ζάρι χαρίζεται -μαζί μ’ άλλα παιχνίδια- από τους Τιτάνες στον μικρό Ζαγρέα, γιά να τον ξεγελάσουν· μόνο που η Μυθολογία μας το αναφέρει ως «ρόμβο».)

Τέλος, μιά που μιλάμε γιά Θήβα καί Αίγυπτο… Κατά κάποιον τρόπο, στο πάττερν μπορεί να παίζει καί η Θήβα της Αιγύπτου – Θήβαι, ακριβέστερα. (Το σημερινό Λούξορ.) Αν κι εδώ όλα δείχνουν πως μιλάμε καθαρά γιά τη δική μας Θήβα.

Ωστόσο, κρατάμε καί μιά επιφύλαξη γιά την έρευνά μας.

ε1. Δεύτερο κορίτσι

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ διευκρίνηση:

Η ενότητα αυτή (όπως κι όλο το άρθρο) ολοκληρώθηκε κάπου 12 ώρες ΠΡΙΝ από την είδηση πως συνελήφθη ο ένοχος του πυροβολισμού. Ωστόσο, την κρατάω ως έχει, καί δεν την αλλάζω με μπαλώματα της τελευταίας στιγμής, γιά τους εξής λόγους:

Επειδή έχω το θάρρος να λέω δημοσίως τη γνώμη μου καί να την υποστηρίζω. Όπως καί το να αναγνωρίζω τα λάθη μου.
Επειδή θέλω να δείξω πώς σκεφτόμαστε, όταν κάνουμε έρευνα.
Επειδή ΔΕΝ μου αρέσουν οι ΜΜΕδικες «ήξεις-αφήξεις» του είδους: «Ο 54χρονος ένοχος», κτλ κτλ. (Γιατί «54χρονος»; Όνομα δεν έχει; Εθνικότητα δεν έχει; )
Επειδή (ως συνέχεια του προηγουμένου) ο «Ελληνοκύπριος» κατά συρροήν δολοφόνος μας βγήκε Βούλγαρος. (Είπε κανείς τίποτε γιά «ενσωμάτωση» αλλοδαπών; )
Κι επειδή μου τη σπάει κάθε τρείς καί λίγο να βγαίνουν διάφορα θρασύδειλα ερπετά, καί να ξερνάνε χολή κατά της Ελλάδας καί των Ελλήνων.
(Του είδους: «- Ο Ελληνάρας που πυροβόλησε», κτλ κτλ. «Ελληνάρας», χωρίς στοιχεία! Κατευθείαν, με το που μαθεύτηκε το περιστατικό! Προφανώς έχουν κληρονομικό προφητικό χάρισμα, οι λεβέντες! ?

Όπως τ’ άλλα τα χαριτωμένα που γράφουν: «- Μετανάστης βρέθηκε δολοφονημένος! Το ρατσιστικό έγκλημα…» μπλά-μπλά-μπλά. Ώσπου να βρεθεί πως τον νεκρό λάθρο τον έφαγε άλλος λάθρο, επειδή τσακώθηκαν γιά τις εισπράξεις απ’ την πώληση της πρέζας. Αλλά η λέξη «συγνώμη» στα ερπετά είναι άγνωστη.

Ξέρετε, όμως, ερπετάκια, οι στατιστικές το χρυσό βραβείο εγκληματικότητας / απανθρωπιάς / ρατσισμού το απονέμουν αλλού. Όχι στους Έλληνες.)

Τούτων ειπωθέντων, ανακτούμε την ψυχραιμία μας καί συνεχίζουμε.

Το κομμάτιασμα του θεού από τους Τιτάνες, μας οδηγεί στο δεύτερο κορίτσι – αυτό που δέχθηκε τον πυροβολισμό. Εδώ, το νοητικό σχήμα μας υποδεικνύει καθαρά τους ενόχους: όχι Τιτάνες σ’ αυτή την περίπτωση, αλλά τιτανικά δημιουργήματα! (Ο Προμηθέας ήτανε Τιτάν.)

Συνηγορεί, δέ, η καταγωγή του (μετέχοντος στην όλη εικόνα) παιδεραστή παιδιάτρου, που είναι η Αίγυπτος, επομένως…

…Γύφτοι!

Ιδού οι ένοχοι, καί μην ψάχνετε παραπέρα.

Εκτός απ’ το νοητικό σχήμα που εξετάζουμε, οι γύφτοι έχουν καί το κακό προηγούμενο, με τον πιτσιρικά που σκότωσαν στο Μενίδι. Δεν ξέρω αν γύρω απ’ τις Θεσπιές έχει καταυλισμό, όπως γίνεται σ’ άλλες περιοχές της Θήβας (αλλά καί να μην έχει μόνιμον, μπορεί να είχε προσωρινόν), πάντως φαίνεται πως μόνο τα δημιουργήματα του κυρ-Προμηθέα πυροβολάνε “γιά γλέντι” οριζοντίως… κι όποιον πάρ’ ο Χάρος, στην κυριολεξία. (Οι σαχλαμάρες, που λένε τα ΜΜΕ, γιά κάθοδο της σφαίρας μετά από πυροβολισμό προς τα πάνω, δεν ισχύουν.)

Δυστυχώς, το να τα μπαγλαρώσουν “αι Αρχαί” τα δημιουργήματα του Ατλάντειου αληταρά καί να τα πετάξουν οριστικώς έξω απ’ τη χώρα, ούτε κάν του πέρασε κανενός (εκ “των Αρχών”) απ’ το μυαλό. («Μυαλό»;… Λέμε τώρα. Μήν το παίρνετε κι εσείς τοις μετρητοίς.) …Μέχρι να του περάσει απ’ το μυαλό κανα βλήμα μονόβολο, από Βρωμαίϊκη καραμπίνα.

Αρκεί να μην είναι πολύ αργά τότε, γιά οποιαδήποτε θετική απόφαση “των Αρχών”.

ε2. Τρίτο κορίτσι

Εδώ, λοιπόν, ερχόμαστε στο τρίτο κορίτσι. Που δεν φάνηκε ακόμη στην ειδησεογραφία.

Γιατί πρέπει να υπάρχει καί τρίτο;

Διότι η ιστορία του Διονύσου-Όσιρι συνεχίζει, καί λέει πως ο θεός αναστήθηκε. Άρα, περιμένουμε (στο προσεχές μέλλον) να δούμε κάτι σαν θαυματουργή θεραπεία κάποιου τρίτου οκτάχρονου κοριτσιού, πάλι στη Θήβα – ή καταγωγής από τη Θήβα.

Ενδεχομένως το τρίτο κορίτσι να είναι ξανά το δεύτερο κορίτσι – άρα, τρίτο συμβολικώς, κι όχι κυριολεκτικώς. Το οποίο θα διαφύγει τον κίνδυνο καί θα ξαναγυρίσει σε φυσιολογική κατάσταση (πράγμα που εύχομαι ολοψύχως).

Σ’ αυτή την περίπτωση (κι επειδή οι όποιες επεμβάσεις στον εγκέφαλο μερικές φορές έχουν περίεργα αποτελέσματα), το κορίτσι πιθανόν να “ενθυμηθεί”, καί ν’ αρχίσει να μιλάει γιά καταστάσεις παράξενες… πράγμα που ενέχει δύο άλλους σοβαρώτατους έως θανάσιμους κινδύνους: το να το περάσουν γιά τρελλό, ή/καί το να το πιάσουν τίποτε πρακτοράκια καί να το “στίψουν” γιά πληροφορίες. (Με μεθόδους καθόλου ευγενικές, υποθέτω.)

Παρακαλώ, λοιπόν, όσους το αγαπάνε καί νοιάζονται γι αυτό, να το προστατέψουν με νύχια καί δόντια. Το παιδί πρέπει να ξανάρθει στη φυσιολογική ζωή, καί κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παρέμβει. Ακόμη κι αν αρχίσει να μιλάει γιά παράξενα οράματα που βλέπει, να μην το θεωρήσει κανείς τρελλό. Με τον καιρό, θα μάθει να ξεχωρίζει τους ανθρώπους – καί ν’ αποδέχεται μονάχα όσους αξίζουν.

στ. Υπάρχουν συμπεράσματα;

Εντάξει… Καταλάβαμε καλά πως πρόκειται γιά επανάληψη μοτίβου – καί ποιού. Καί ειλικρινά, δεν νομίζω πως έκανα κάτι σπουδαίο· πιστεύω ότι ακόμη κι ένας αρχάριος ερευνητής του Παράξενου θα το καταλάβαινε (με λίγη προσπάθεια).

Όμως, προκύπτουν κάποιες σκέψεις… κάποια ερωτήματα.

Γιατί να δίνεται τόση έμφαση στην εικόνα “Διόνυσος / θάνατος / ανάσταση”, καί δή μέσα στη Μεγαλοβδομάδα; (Τα αντίστοιχα του Χριστού εννοούνται, άρα δεν μας προξενούν απορία.)
Κι οι Βάκχες, ποιά σχέση έχουν με την όλη εικόνα;
Μήπως ο συσχετισμός αυτός μας λέει να κοιτάξουμε προσεκτικά το παρελθόν; Ή, καλύτερα, τη συνέχεια της πάλαι αρχαίας Ελλάδας με τη σημερινή;
Μήπως πρέπει να προσέξουμε κάποια γενικώτερη ομοιότητα (ή κάποιες ομοιότητες) με τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας… του έθνους μας;
Μήπως πρέπει να περιμένουμε την ανάσταση της χώρας μας μετά τον θάνατό της – καί την καταστροφή των εχθρών της;
Κι αν ναί, γιατί έπρεπε τα δύο μικρά κορίτσια να τραβήξουν όσα τράβηξαν; δεν μπορούσε να δοθεί αλλοιώς ο οιωνός; (Ακόμη καί πάλι με Θήβα, πάλι με οχτάρι, κτλ.)
Ή, μήπως, ειδικά στο πρώτο επεισόδιο δεν θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί ενήλικη γυναίκα; Το κοριτσάκι τί έφταιγε;
Μήπως στην προηγούμενη ερώτηση η απάντηση είναι πως έπρεπε να “χρωματιστεί” το Τιτανικό χάος (διότι αλλοιώς δεν θα το καταλαβαίναμε) ;
Μήπως… μήπως… μήπως…
Ειλικρινά, δεν γνωρίζω. Πάντως, καί παρά την όλη μαύρη εικόνα των δύο περιστατικών, περιμένω “κάτι” να γίνει· κάτι πολύ θετικό γιά τη χώρα μας. Καί σύντομα.

Ίδωμεν.

Υγ: Ανεμνήσθην εκείνου του πλάνου, του φουκαράκη, ειπόντος (ανάμεσα στις άλλες πορδές, που αμόλησε κατά καιρούς) κάτι μάλλον σοβαρό: ότι τα προσεχή χρόνια αναμένεται έντονη αναβίωση πολλών αρχαιο-Ελληνικών καταστάσεων.

Δεν γνωρίζω πού στηρίχτηκε, γιά να το πεί αυτό· καί δυσπιστώ τα μάλα, όσον αφορά την όποια θετικότητα της αναβιώσεως της λατρείας του Διονύσου. (Τη σημερινή Ελλάδα δεν τη μάρανε αυτό. Άλλα τη μαραίνουν.) Απλώς, θυμήθηκα τα συγκεκριμένα λόγια του Μυνχάουζεν των Ψίψιλον, κι επισημαίνω τη σχέση τους με όσα εξετάσαμε. (Χωρίς να διαβλέπω το αν μας βοηθάει σε κάτι η συγκεκριμένη διαπίστωση.)

ergdhmerg