Το παραμύθι της εξόδου από την ενισχυμένη εποπτεία…*

του Δημήτρη Καζάκη

Σε ρυθμούς εκλογολογίας συνεχίζει να κινείται η πολιτική ζωή. Οι καλές επιδόσεις της οικονομίας και οι προοπτικές της Ελλάδας μετά την έξοδο από την αυξημένη επιτήρηση τον Αύγουστο είναι το ισχυρό όπλο για την κυβέρνηση, ενώ προεκλογικό άρωμα με φόντο και τις μετεκλογικές συνεργασίες έχει η κριτική των κόμματων της αντιπολίτευσης.

Έτσι παπαγαλίζουν εν χορώ τα ευαγή ιδρύματα της δημοσιογραφίας. Όλοι στο ρυθμό της δήθεν εξόδου από την ενισχυμένη εποπτεία. Μα καλά, γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα, κατά τον οικείο ύμνο της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου.

Γιατί τώρα βγήκαμε από τα μνημόνια, απαντά το Μαξίμου και οι λακέδες του. Μα τώρα βγήκαμε; Και το 2018; Επί Τσίπρα; Τότε δεν βγήκαμε από τα μνημόνια; Προφανώς όχι.

Η θεατρική παράσταση με τίτλο «έξοδος από την ενισχυμένη εποπτεία», ανεβαίνει για τέταρτη φορά. Πρώτα με τον θίασο Σαμαρά-Βενιζέλου το 2013-2014, όπου έφερε τον λαοφιλή και ελληνοπρεπέστατο τίτλο, success story!

Ήταν η εποχή του 2ου μνημονίου με το περίφημο PSI, δηλαδή τη λεγόμενη αναδιάρθρωση του χρέους, που εδέησαν μέσα στη μεγαλοσύνη τους να μας επιβάλλουν οι δανειστές. Τότε αφαίρεσαν 106 δις ευρώ ονομαστική αξία του δημοσίου χρέους και προσέθεσαν συνολικά 109 δις ευρώ. Κι αυτό ονομάστηκε μείωση του χρέους!

Κατόπιν, στο ίδιο έργο θεατές, η παράσταση ανέβηκε με τον θίασο Τσίπρα-Καμμένου. Τότε είχε τον οικείο τίτλο «σκίζω τα μνημόνια μ’ ένα νόμο, μ’ ένα άρθρο». Κι αφού επί έξη μήνες έκαναν τα αδύνατα, δυνατά να οδηγήσουν τη χώρα σε πλήρες αδιέξοδο, σκέφτηκαν να πρωτοτυπήσουν κι αντί να φέρουν απευθείας το 3ο μνημόνιο, όπως είχαν συμφωνήσει ήδη από τον Φεβρουάριο του 2015, ρώτησαν τους θεατές της παράστασης.

Κι επειδή οι θεατές με την αγνωμοσύνη που τους διέκρινε, δεν δέχθηκαν να διευκολύνουν το θίασο Τσίπρα-Καμμένου ώστε να αναλάβουν την ευθύνη της επιβολής του 3ου και χειρότερου μνημονίου, εξανάγκασαν το τόσο αγαθό, ενάρετο και ευσυνείδητο πολιτικό προσωπικό της χώρας να αναθέσει στον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, να ζητήσει από τους δανειστές τη συνέχιση των μνημονίων.

Τώρα θα μου πείτε ότι αγνοήθηκε προκλητικά η ετυμηγορία του δημοψηφίσματος, αλλά ποιος νοιάζεται; Σε άλλες εποχές μια τόσο κατάφωρη καταπάτηση της λαϊκής ψήφου, θα είχε θεωρηθεί πραξικόπημα και πράξη εσχάτης προδοσίας, αλλά όχι στις μέρες μας.

Κι αφού ο θίασος Τσίπρα-Καμμένου με την πρόθυμη στήριξη όλων των ενάρετων και δημοκρατικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου, υλοποίησε το 3ο και χειρότερο μνημόνιο, ξανασκέφτηκε να επαναλάβει την παράσταση «έξοδος από τα μνημόνια», λίγους μήνες πριν τις εκλογές του 2019.

Πάντα με τις ευλογίες των καλών μας δανειστών, οι οποίοι είδαν στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα και του θιάσου του, τέτοιες ικανότητες υποκρισίας, που σκέφτηκαν πώς θα ήταν άδικο να πάνε χαμένες. Όλο και θα χρειαστούν προκειμένου το αριστερό χέρι της εξουσίας να διασώζει τη διακυβέρνηση της χώρας από το λαό, όταν τείνει να γλιστρήσει από το δεξί. Προς το συμφέρον πάντα των ίδιων ντόπιων και ξένων συμφερόντων.

Τώρα, βλέπουμε την ίδια παράσταση με άλλο θίασο. Κι όπως πάντα κανείς δεν νοιάζεται για την αλήθεια.

Αν όντως βγαίναμε από την ενισχυμένη εποπτεία και τα μνημόνια, τότε γιατί παραμένει η ΑΑΔΕ; Ή μήπως είναι σύνηθες και αυτονόητο να κατέχει το κρατικό ταμείο μια εταιρεία ειδικού σκοπού, όπως εκείνες που ίδρυαν οι αποικιοκράτες για να λεηλατήσουν την Ινδία, ή το Κονγκό το 19ο αιώνα;

Γιατί επίσης δεν διαλύεται το Υπερταμείο, μια ακόμη μνημονιακή εταιρεία ειδικού σκοπού, η οποία μάλιστα χάρις στο θίασο Τσίπρα-Καμμένου το 2018 και μια ακόμη δανειακή σύμβαση, που ποτέ δεν κυρώθηκε από το κοινοβούλιο, απέκτησε καθεστώς αντισυμβαλλόμενου απευθείας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Μόνο και μόνο για να περάσουν στην κατοχή της όλα τα υλικά και άυλα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους.

Κι ενώ ο κυβερνητικός θίασος θριαμβολογεί για τη δήθεν έξοδο από την ενισχυμένη εποπτεία, το Υπερταμείο έχει πλέον στην κατοχή του όχι μόνο τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μνημεία της χώρας – συμπεριλαμβανομένης και της Ακρόπολης – απαιτεί επίσης να του παραδοθούν κι όλοι οι δημόσιοι χώροι με το σύνολο των υποδομών πολιτισμού και αθλητισμού, που κατασκευάστηκαν με τα χρήματα των Ελλήνων πολιτών.

Κι όχι μόνο. Το Υπερταμείο όχι μόνο δεν υπόκειται στη δικαιοδοσία του ελληνικού κράτους, αλλά αντίθετα ασκεί κυριαρχία έναντι του κι έτσι μια εταιρεία ειδικού σκοπού σαν αυτό, έχει την ευχέρεια να ιδιοποιηθεί όλα τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο έδαφος, τον αέρα και τη θάλασσα. Μόνο και μόνο για να τα αξιοποιήσει κατά το συμφέρον των δανειστών.

Πρόκειται για μια πρακτική που έρχεται από τις πιο σκοτεινές περιόδους της αποικιοκρατίας, αλλά ποιος νοιάζεται; Η Ελλάδα βγαίνει από την ενισχυμένη εποπτεία!

Κι αν αναρωτιέστε το ποιος θα παίρνει τις αποφάσεις σ’ αυτή τη χώρα, δεν έχετε παρά να δείτε την πρόσφατη έκθεση εξαμήνου της Κομισιόν. Η Ελλάδα καλείται να υλοποιήσει 250 μνημονιακές δεσμεύσεις και να μπει ξανά στην τροχιά των πλεονασμάτων από το 2023. Χωρίς να μπορεί ούτε καν να δανειστεί από τις αγορές και την ΕΚΤ.

Στο ίδιο έργο θεατές για μια ακόμη φορά. Για προεκλογικού λόγους, είναι σαφές, αλλά και για να υφαρπάξουν την ψήφο του ελληνικού λαού οι ίδιοι της δεξιάς και της αριστεράς, προκειμένου συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι να φέρουν τα χειρότερα. Τα πολύ χειρότερα για τον ελληνικό λαό, που έχουν ήδη αποφασιστεί στο παρασκήνιο.

*Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πέννα, τεύχος Ιουλίου 2022