Το άνοιγμα του “εγώ” στο “εσύ” …

«…Πριν από σένα και μετά, έτσι θα ορίζω από δω και πέρα τη ζωή μου. Ας ήταν να προλάβαινα στην πρώτη μου ζωή να σε γνωρίσω. Δεν θα ’μουν ποιητής αλλά σωσμένος. Εσύ που μίλησες με τον Θεό, πες μου, σε ποια γλώσσα απαντάει η άφεση; Το ξέρω, πάντα θα μετράς με την υπομονή της άμμου τα άμετρα μέτρα που θα σε ανυψώσουν στον ουρανό που διάλεξες. Μικρά ψιθυρίζει για χάρη σου στο αυτί του Θεού η ποίηση…»

«…Καθόμαστε πλάι πλάι. Κοιτάζεις εμένα στο μέλλον του παρελθόντος μου…Εσύ τον βρήκες τάχα τον παράδεισο; Και τον κατοίκησες, αγάπη,
Χωράω να μπω, έστω για λίγο, μέσα; Να τον μυρίσω;

Τόσο που σ’ έχω ερωτευτεί,
που μ’ έμαθες να μη φοβάμαι τις λέξεις,
μα καθαρές να τις γυρίζω άλλοτε βότσαλα κι άλλοτε
σπασμένα κοχύλια μες στο στόμα μου. Σ’ ακούω να μιλάς ελευθερία
και σ’ ακούω να τραντάζεις τα όρια, να τα πλαταίνεις,
να μην τα σπας ποτέ. Αν έφτασα στον κήπο αυτόν
μόνο για να σε συναντήσω, καλώς που έζησα.
Κι ας μοιράζομαι τώρα μαζί σου και πάντοτε
την ίδια ασύμμετρη σπίθα…

Είχα επιτέλους μιαν εικόνα να κοιτάζω,
τόσο που είχα ξεχάσει πια για χρόνια
τη μορφή μου.
Ολοκάθαρο κάτοπτρο με το είδωλό μου
να του μοιάζω,
κάποιον να με θαμπώνει.
Πηγαίνω πίσω απ’ την επίπεδη επιφάνεια,
τη γυαλιστερή,
για να σε βρω –πουθενά.
Εσύ φανερώσουν μόνον όταν σε κοίταζα κατάματα,
για θαυμασμό ή για αναμέτρηση..Ποτέ, κανένα σώμα δεν θα ’ναι όπως
η φωνή σου μέσα μου.

Tα ήξερα όλα και τα ξέχασα. Τα ήξερα όλα
και τα γδύθηκα, για να ντυθώ την καθαρότητά σου.
Γιατί το ξύλο, το φύλλο και ο άνεμος δεν θέλουν όνομα για να τα πω,
δεν θέλουν γνώση να τα καταλάβω. Εγώ, ο αγνώς, θα γίνω ξύλο
κι εγώ φύλλο,
εγώ άνεμος,
σπέρνω, φυτρώνω, θάλλω, εξατμίζομαι,
γυμνός μέσα στο σύμπαν διαστέλλομαι,
ώσπου ν’ αγγίξω τα κρυφά του όρια, να τα τεντώσω.

Εκεί, σ’ αυτό το σύνορο είναι που εγώ σε συναντώ,
εκεί που σε γνωρίζω κι εκεί που σε ενώνομαι.
Ύστερα πια μπερδεύω αν πρέπει να μιλώ με το εγώ, με το εσύ
ή δίχως τίποτα,Εν αρχή ην η μουσική και η σιωπή, μετά η σμίξη τους. Έρωτας
απ’ την πρώτη ώρα που θυμάμαι.

Μια θάλασσα η μουσική και τη δροσίστηκες απέραντη.
Το κάθε κύμα κι ένας φθόγγος σου, ο σκοτεινός βυθός της ο πνιγμός σου,
ο ουρανός αντιφεγγίζεται στη σκέψη σου, σε ποιαν ακτή, ποια μόνη ακρογιαλιά
θα σβήνουνε τα λόγια σου κι ως πότε;

Όσο θα ζει η γη, όσο η θύμηση, όσο τα κύματα θα φτάνουν να χτυπάνε
κατάξερα χαλίκια αργά το απομεσήμερο, την ώρα που όλα γύρω εξαχνώνονται
σε ώρα μυστική κι ακούγονται, λες, σαν καινούργια μες στο άπειρο,
ως τότε θα μιλάς με τα τραγούδια σου,
ισορροπώντας στις πέντε γραμμές του σύμπαντος, με το κλειδί του ωραίου
για σημάδι.

Πέρασα πια στην ηλικία που αναστρέφοντας δεν βλέπω αστέρια,
βλέπω μόνο τον Θεό. Και ο ρυθμός σου
ξεδιπλώνεται ανάμεσα.Για σένα τίποτα δεν τελειώνει εκεί, στην πολιτεία των αγγέλων και των κριτών.

Τώρα μια μια οι λέξεις σου θα πέφτουν καταστερισμοί σε σκοτεινό στερέωμα. Τώρα
δικαιοσύνη. Διέγραψες ολόκληρο τον κύκλο. Έψαξες το παιδί και το συνάντησες,
ξανάγινες εκείνο το παιδί κι αναστηθήκατε μαζί. Την ώρα της πιο βέβαιης θλίψης
επέμενες να ζωγραφίζεις αλλεπάλληλα δοξαστικά ωμέγα.

Ο πρίγκιπας που υπήρξες μέσα σε λάσπη και σε καλοκαιρινή βροχή
δεν μόχθησε παρά να τινάζει τα χώματα απ’ τα καθαρά του χέρια,
για να μπορεί να σκουπίζει το μέτωπό του,
να τρίβει τα μάτια του μπροστά στην έκπληξη.
Και μη φοβάσαι. Η έκπληξη σε διάλεξε.

Το όνειρό σου είναι η πραγματικότητα που όλοι, έστω για μια φορά, ποθήσαμε.Καθόμαστε πλάι πλάι πάνω στα χαλίκια. Ο ουρανός έχει κατέβει χαμηλά. Δεν μιλάς· κοιτάζεις βαθιά μέσα στον χρόνο Κοιτάζεις εμένα στο μέλλον του παρελθόντος μου. Γυρίζω να σε δω και βλέπω: κάθομαι δίπλα σ’ έναν βράχο.

Γύρω μακρινό τοπίο ο αιώνας. Χάσκει ανοιχτό, σαν τέρατος, το στόμα του για να σε καταπιεί. Όμως εσύ δεν έχεις τέλος»

Πόση πραγματικότητα να συμπυκνώσω; Και ποια πραγματικότητα είναι πιο αληθινή; Αυτή που ανακαλύπτω με τη σκέψη μου, αυτή που στερεώνω με τις λέξεις, αυτή που αφήνω –ή κατορθώνω- να ξεγλιστρήσει σ’ εσένα;

Γ.ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ