Την πείνα φυγείν αδύνατο. Τα δεδομένα είναι αμείλικτα

Την πείνα φυγείν αδύνατο. Τα δεδομένα είναι αμείλικτα

Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

Πολλοί λένε, αστόχαστα, ότι «περάσαμε ως λαός πείνα και το ’40, θα περάσουμε και τώρα», για να δικαιολογήσουν την αδράνειά τους ή την αδυναμία τους, ή για να μην χαλάσουν την μακάρια χαύνωσή τους. Η πείνα, η τεχνητή πείνα, που μας ετοιμάζουν δεν θα είναι όπως ήταν τότε. Οι καταστάσεις έχουν αλλάξει δραματικά εις βάρος των ελλήνων, και σε μια παρόμοια κατάσταση τα γεγονότα θα είναι οδυνηρά. Αν τότε υπήρξε πείνα, και αν τώρα υπάρξει πάλι πείνα, θα είναι κάτι το πολλάκις χειρότερο λόγω πολλών παραμέτρων που αναλύονται παρακάτω, και όλοι οι παράμετροι αυτοί μας προϊδεάζουν για κάτι όχι και τόσο εύκολο.

Επίσης, σε τέτοιες περιπτώσεις, οι παράγοντες που επηρεάζουν, ίσως και περισσότερο, την γενική κατάσταση (πείνα, εν προκειμένω) είναι μη μετρίσιμοι όπως π.χ. το ηθικό του λαού, η ψυχική δύναμή του, η αγωνιστική του διάθεση, η κοινωνική συνοχή, η διάθεση αλληλοβοηθείας, η αισχροκέρδεια, κλπ. Αυτοί οι παράγοντες είναι βασικοί στην διαμόρφωση μιας καταστάσεως, αλλά και αυτοί οι παράγοντες έχουν διαμορφωθεί ήδη έτσι στην Ελλάδα που θα χειροτερέψουν μια νεοερχομένη κακή κατάσταση. Ας τους αφήσουμε όμως έξω από το άρθρο αυτό διότι και από τους πιο απτούς παράγοντες φαίνεται ότι, ο ελληνισμός στο σύνολό του, βρίσκεται σε πολύ κακή πορεία.

Για σύγκριση με μας, στην Σερβία πριν από λίγες ημέρες συνέβη το εξής. Ο Πρόεδρος της χώρας κος Βούτσιτς βγήκε στην τηλεόραση και με χαρτιά στα χέρια ενημέρωσε, λεπτομερώς, ποια είναι η κατάσταση της χώρας σε τρόφιμα και ενέργεια, και ποια είναι τα σχέδιά του για την αντιμετώπιση δυσαρέστων καταστάσεων, εάν προκύψουν, ώστε να ξέρουν οι σέρβοι την πραγματική τους κατάσταση. Έγινε κάτι αντίστοιχο εδώ; Εδώ αντιθέτως, λόγω πείρας, όλοι αισθάνονται ανασφαλείς όταν η Κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει κίνδυνος.

Η πείνα λοιπόν, εάν προκύψει, θα είναι συνδυασμός πληθυσμού, γνώσεων και τροφών. Ας γίνει η σύγκριση του τότε, το 1940, με το σήμερα και θα φανεί ότι η σημερινή κατάσταση είναι χειρότερη από την τότε, και μη αναστρέψιμη.
Το 1940 η Ελλάς είχε πληθυσμό 7.335.000 και το 15,3% ήταν στην Αθήνα. Τώρα το ποσοστό που ζει στην Αθήνα ,που τείνει να ταυτιστεί με την Αττική, είναι πάνω από 50%! σε συνολικό πληθυσμό της Ελλάδος που είναι λίγο λιγότερο των 11.000.000, ΧΩΡΙΣ τους μετανάστες. Αυτό σημαίνει ότι η τροφοδοσία των ανθρώπων είναι δύσκολη και επίπονη. Η πυκνότης δε του πληθυσμού στους Δήμους Καλλιθέας και Νέας Σμύρνης είναι 21.000 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο (χλμ2), ΧΩΡΙΣ τους μετανάστες. Οι Δήμοι Αθηναίων και Θεσσαλονίκης έχουν πυκνότητα 17.000 κάτοικοι ανά χλμ2, ενώ στις Πρέσπες π.χ. είναι 4 κάτοικοι ανά χλμ2. Αν δηλαδή χρειαστεί, λόγω γεγονότων, να βγουν ξαφνικά όλοι μαζί στους δρόμους Αθηνών και Θεσσαλονίκης, δεν θα χωράνε. Καταλάβατε τώρα γιατί η Αθήνα, και οι άλλες πόλεις, έχουν στενά δρομάκια;

Τότε, ο αστικός πληθυσμός ήταν 32,8% και ο ημιαστικός και αγροτικός, μαζί, ήταν 67,2%. Σήμερα σχεδόν το 80% του πληθυσμού στην Ελλάδα είναι αστικός και με μεγαλύτερες ανάγκες. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που ζει σε ημιαστική ή αγροτική περιοχή, πρέπει να έχει τέτοια παραγωγή και απόθεμα τροφίμων, για τα δύσκολα, ώστε να ταΐσει τον εαυτό του και άλλους 4. Αλλά αυτή η αναλογία είναι λάθος διότι στην πραγματικότητα όσοι ζουν σε ημιαστικές η αγροτικές περιοχές δεν εργάζονται όλοι στην παραγωγή τροφίμων. Αν εξαιρεθούν γέροντες, γυναίκες, υπαλλήλους, παιδιά, κλπ, τότε η αναλογία χειροτερεύει. Δηλαδή, ο ένας στο χωριό πρέπει να ταΐσει 6, 7 ή και περισσότερους ανθρώπους που ζουν στα αστικά κέντρα της Ελλάδος, ΧΩΡΙΣ να υπολογιστούν οι «απρόσκλητοι μουσαφήρηδες». Επιπροσθέτως, τότε οι οικογένειες ήταν πολυμελείς οπότε και τα αποθηκευμένα τρόφιμα ήταν περισσότερα, διότι τότε αποθήκευαν τρόφιμα, όπως θα δούμε και παρακάτω.

Με λίγα λόγια, τότε, το 1940, το 67,2% έπρεπε να ταΐσει το 32,8%, ενώ σήμερα το 20% του πληθυσμού πρέπει να ταΐσει το 80%, ΣΥΝ τους μετανάστες. Δηλαδή, τότε με την πείνα έπρεπε με 7 πιάτα να χορτάσουν 10 άνθρωποι. Ενώ τώρα, αν έρθει πείνα, με 2 πιάτα πρέπει να χορτάσουν 10 άνθρωποι. Δεν φαίνεται και τόσο εφικτό, διότι η διαφορά είναι χαοτική.

Άλλος κρίσιμος παράγοντας που αφορά τον πληθυσμό είναι και ο τύπος της οικονομίας που υπήρχε το ‘40. Τότε στα χωριά οι κάτοικοι είχαν βασικά είδη όπως αλεύρι, λάδι, ρακί, κρασί για όλη την χρονιά, μέχρι την επομένη παραγωγή, και ας είχαν πολυμελείς οικογένειες. Είχαν και οικόσιτα ζώα. Ήταν εδραιωμένη, αυτό που λέμε «οικιακή οικονομία» και που καταργήθηκε για να χάσουν οι έλληνες και η χώρα την αυτάρκειά τους. «Αυτάρκεια» είναι η λέξη κλειδί για ένα έθνος. Δείτε τον Πούτιν. Τώρα και στα χωριά οι κάτοικοι δεν έχουν σχεδόν τίποτα ως απόθεμα τροφίμων. Τότε, ακόμη και στην Αθήνα, υπήρχαν αμπέλια, κότες, πρόβατα. Τώρα, τίποτα. Στα δε χωριά σήμερα γίνεται διανομή ψωμιού από φούρνους και αγοράζουν οι χωρικοί γάλα και αυγά από το σούπερ-μάρκετ.

Ο δεύτερος σημαντικός παράγοντας σ’ αυτό που έρχεται, είναι η γνώση. Τότε οι άνθρωποι ήξεραν πώς να επιζήσουν στην εξοχή. Ήξεραν να μαζέψουν χόρτα, ήξεραν πως θα βρουν νερό, ήξεραν οι οικοκυρές, γιατί ήταν όντως κυρές του οίκου τους, πώς να σφάζουν π.χ. μία κότα, να παρασκευάζουν τυρί, κλπ. Οι άνθρωποι πλέον, και ειδικά οι νέοι των πόλεων έχουν «μαύρα μεσάνυχτα» για όλ’ αυτά και νομίζουν ότι θα τους βοηθήσει το ίντερνετ που δεν θα υπάρχει. Οι κακόμοιροι, τι τους έρχεται.

Η βασική γνώση της επιβίωσης χάθηκε με την απομάκρυνση των νέων από τις οικογένειές τους για σπουδές, και το δημιουργούμενο τεχνητό χάσμα των γενεών συνετέλεσε στο να χάσουν οι νέοι σημαντικά «όπλα» που θα τους χρησίμευαν τώρα. «Όπλα» που θα τους τα παρείχαν γονείς και παπούδες. Υπ’ όψιν ότι αυτό το «χάσμα των γενεών», στον μουσουλμανικό κόσμο δεν υπάρχει και μπράβο τους. Τουλάχιστον δεν υπάρχει όπως στον δυτικό κόσμο. Αυτό το σκόπιμα δημιουργούμενο χάσμα είχε σαν αποτέλεσμα την μεγαλύτερη εξάρτηση των Ελλήνων από την εξουσία, η οποία φρόντισε να τους δέσει όλους μαζί όσο το δυνατόν σφιχτότερα, ώστε να τους ελέγχει όσο το δυνατόν σκληρότερα. Τα αποτελέσματα σήμερα την δικαιώνουν. Η γνώση θ’ αποτελέσει σημαντικό παράγοντα στην αντιμετώπιση εκτάκτων καταστάσεων που έρχονται.
Ένας άλλος, επιβαρυντικός της καταστάσεως των Ελλήνων παράγοντας είναι ότι τότε, το ’40, η Ελλάς είχε ποσοστό γονιμότητος 3,29, ενώ τώρα έχει 1,37. Αυτό σημαίνει ότι τότε υπήρχαν σκληραγωγημένοι νέοι στην επαρχία για εργασία ενώ τώρα υπάρχουν λίγοι, κυρίως ηλικιωμένοι, και αλβανοί, κυρίως, εργάτες.

Σε άσκηση διαβίωσης σε βουνό, όπως πληροφορήθηκα, που έγινε εθελοντικά, διαπιστώθηκε ότι οι νέοι (17 – 18άρηδες) δεν ήξεραν να βράσουν ούτε ένα αυγό και δεν είχαν αντοχές για μεγάλες πορείες στην εξοχή, οι δε μεγαλύτεροι σε ηλικία ήταν σε καλύτερη κατάσταση από κάθε άποψη. Θλιβερό, αλλά έτσι έγινε. Επίσης, διότι πολλοί δεν μπορούν ν’ ανάψουν φωτιά χωρίς αναπτήρα ή σπίρτα, πάρτε από τώρα αναπτήρες στα σπίτια σας πριν εξαφανιστούν. Θα είναι πολύ σημαντικό εργαλείο για πάρα πολλούς λόγους όπως θα διαπιστώσετε. Διότι με την αντικαπνιστική υστερία στις μάζες έχουν εξαφανιστεί και οι αναπτήρες από τα σπίτια. Για σκεφθείτε το.

Ο τρίτος και τελευταίος παράγοντας είναι τα υπάρχοντα τρόφιμα στην Ελλάδα. Η αυτάρκεια τροφίμων είναι αμφίβολο εάν υφίσταται για την Ελλάδα σύμφωνα με στατιστικές προηγουμένων ετών. Δεν έχουν σημασία οι αξίες των τροφίμων, αλλά οι ποσότητες. Η αυτάρκεια της χώρα πολεμήθηκε πολύ σκληρά τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα τις μειώσεις των παραγωγών βασικών προϊόντων π.χ. σιτηρών, κρέατος, κλπ, που σημαίνει ότι τα κενά εκαλύπτοντο με εισαγωγές. Θα έρθει εποχή, έτσι συμβαίνει πάντα, που οι εισαγωγές θα σταματήσουν, και ήδη κάποιες χώρες απαγόρευσαν τις εξαγωγές σιτηρών λόγω επικείμενης κρίσεως των τροφίμων. Οπότε σύντομα δεν θα έχουν σημασία οι τιμές των προϊόντων διότι, όσα και να δώσει κάποιος για κάτι, πως θα τ’ αγοράσει εφόσον δεν θα υπάρχει; Εδώ και χρόνια είχαμε συνεχή μείωση των παραγωγών αγροκτηνοτροφικών προϊόντων ανά κάτοικο, οπότε ας είμαστε έτοιμοι για δυσκολίες.

Πέραν από τις μειώσεις ποσοτήτων προϊόντων διατροφής, είχαμε και την μείωση των καλλιεργουμένων εκτάσεων, τραγικό «λάθος», ειδικά τα τελευταία χρόνια με την λαίλαπα των φωτοβολταϊκών. Ουδείς διαμαρτυρήθηκε γιατί έπαιρναν οι εταιρείες καλλιεργήσιμες εκτάσεις για την τοποθέτηση φωτοβολταϊκών και όχι τα βουνά στα οποία δεν φύεται τίποτα, ούτε αγκάθια. Ύποπτο!

Εφέτος, που είναι κρίσιμη χρονιά, ουδείς μπορεί να εκτιμήσει την επικείμενη αγροτική παραγωγή που αρχίζει αρχές καλοκαιριού, διότι, λόγω του υπερβολικού κόστους παραγωγής ουδείς γνωρίζει εάν οι γεωργοί έπραξαν τ’ απαιτούμενα ώστε να επιτύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Τα λιπάσματα που έπρεπε να ρίξουν την άνοιξη οι γεωργοί για να «δέσει» ο καρπός είχαν διπλάσια τιμή από πέρυσι, που πέρυσι ήταν πιο ακριβά, πάνω από 60%, από πρόπερσι. Εδώ υπάρχει οργανωμένο σχέδιο αφανισμού του πρωτογενούς τομέα, απ’ ότι φαίνεται. Αλλά επίσης τίποτα δεν είναι βέβαιο για την συγκομιδή των προϊόντων, και αυτό κυρίως λόγω των τιμών ή της διαθεσιμότητας πετρελαίου όταν θα πρέπει ή ακόμη λόγω του κόστους ανταλλακτικών μηχανημάτων πρώτης ανάγκης που θα χρειαστούν.

Και ας υποθέσουμε ότι όλα πάνε, όχι καλά, τέλεια. Το επόμενο φθινόπωρο έρχεται η εποχή της σποράς. Σπόροι, λιπάσματα και φάρμακα δεν θα υπάρχουν εν αφθονεία, λόγω του εμπάργκο από πολλές χώρες, οπότε τι σπαρθεί; Θα σπαρθούν οι μεταλλαγμένοι σπόροι των παραγωγών. Ναι αλλά αυτοί δεν καρπίζουν αρκετά. Το πρόβλημα είναι ήδη μπροστά μας. Εδώ θα ειπωθεί ένα μυστικό, αλλά να μείνει μεταξύ μας. Οι μεταλλαγμένοι σπόροι δεν καρπίζουν αλλά αν οι σπόροι της επόμενης γενιά ξανασπαρθούν, θα καρπίσουν περισσότερο, και με 3, 4, 5 το πολύ επαναλήψεις, ο σπόρος γίνεται φυσιολογικός.

Καύσιμα! Λιπάσματα! Φάρμακα! Συντηρήσεις μηχανημάτων! Ηλεκτρισμός! Που θα βρεθούν τα χρήματα από τους γεωργούς ώστε να καλύψουν τέτοιο κόστος, ενώ παράλληλα οι σύμμαχοί μας, έχουν τον διακόπτη του HAARP στην θέση “ON” και δημιουργούν προβλήματα στην παραγωγή τους; Οι παραγωγοί οπωροκηπευτικών παλεύουν με το «ανίκητο θεριό» αλλά μέχρι πότε; Οι κτηνοτρόφοι ακροβατούν μεταξύ χρεωκοπίας και αφανισμού. Ουδείς ασχολήθηκε μαζί τους όταν οι γαλακτοβιομηχανίες με τις οποίες συνεργάζονταν μείωσαν τις τιμές του γάλακτος κατά 20% χωρίς προειδοποίηση. Πόσο ν’ αντέξουν οι άνθρωποι; Και μόλις χρεοκοπήσουν όλοι οι παραγωγοί, σύμφωνα με το σχέδιο των «πεφωτισμένων» τότε τα περιουσιακά στοιχεία των αγροτοκτηνοτρόφων θα πάνε σε πολυεθνικές σύμφωνα με τα μνημόνια που θεσπίστηκαν για το καλό μας, και έτσι ΟΛΟΙ θα μεταφερθούν στις πόλεις-φυλακές.

Όπως και να ‘χει τόσο η φετινή παραγωγή όσο και η επομένη διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο, και αυτό επισύρει έλλειψη βασικών τροφίμων. Ίσως δεν είναι τυχαίο το παρόν διαρκές κύμα ακρίβειας, και αυτό για να μην μπορούν οι Έλληνες ν’ αποκτήσουν έστω και ένα μικρό απόθεμα τροφίμων.

Γενικό συμπέρασμα είναι ότι έτσι όπως εξελίσσει η ελίτ την κατάσταση στην υφήλιο πολύ σύντομα, και ασχέτως με την έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία, η πείνα είναι κοντά σε όλες τις χώρες. Σχετικά, δεν έχουν γραφεί βιβλία για την πείνα, και ο κόσμος έχει άγνοια για τι πραγματικά πρόκειται. Όπως δεν έχουν γραφεί για τα οικονομικά των πολέμων. Είναι σπάνια γνώση που την έχουν λίγοι. Αυτοί που υποκινούν όλ’ αυτά. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει πείνα σε αποκλεισμένη πόλη, και μέχρι που μπορεί να φθάσει ο πεινασμένος άνθρωπος, θ’ αναφέρω δύο γεγονότα ως παραδείγματα που είναι καταγεγραμμένα και συνέβησαν κατά την πολιορκία του Στάλινγκραντ από τους ναζί γερμανούς. Το πρώτο. Οι ρώσοι έβραζαν τις ζώνες τους για ν’ αποκτήσει το νερό κάποια γεύση και το έπιναν. Το δεύτερο. Κάποιοι παρακολουθούσαν τους ετοιμοθανάτους και όταν αυτοί κατέρρεαν… καταλάβατε. Προτιμούσαν τις γυναίκες λόγω μαστών. Αυτά δεν είναι και από τα πιο φρικιαστικά που έχουν καταγραφεί.

Πολλές χώρες σταματάνε ήδη τις εξαγωγές τροφίμων και πρέπει να βολευτούμε με εδώ στην Ελλάδα κατ’ αρχήν με τα υπάρχοντα. Ποιος τα συντονίζει όλ’ αυτά; Οι ηγέτες μας; Όχι. Αυτοί δεν μπορούν συντονίσουν τέτοιες επιχειρήσεις. Τα συντονίζουν αυτοί που δίνουν εντολές στους ηγέτες μας. Το τι θα γίνει όταν όλοι αυτοί τρέχοντας θα κοιτάνε πάνω από τον ώμο τους το πλήθος που θα τους ακολουθεί, δεν είναι του παρόντος.

Είναι αλήθεια τελικά ότι αν δεν έλθει η σταύρωση, πως θα έλθει η ανάσταση; Στον καναπέ;

Χρήστος Μαντζιάρης