ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ?

Κι αν τα όνειρα των γονιών, κάπου μέσα στον αγώνα της ζωής, χάθηκαν, αλλοιώθηκαν, αν η καθημερινότητα, τα μνημόνια, ο φόβος για το αύριο, η αγωνία της ευθύνης ισοπέδωσε τις προσωπικές ανάγκες, τα παιδιά γεννήθηκαν και είναι εδώ να μας κοιτάνε περιμένοντας μια ένδειξη για το τι ακριβώς είναι αυτός ο κόσμος που πρέπει να ανακαλύψουν.

Είδαμε τις φωτογραφίες των παιδιών, ακόμα και βρέφη, με τις μικρούλες μάσκες στα πρόσωπα. Νεογέννητα να αναπνέουν πίσω από ένα πλεξιγκλας. Τα σχολεία κλειστά, τα πάρκα, τις παιδικές χαρές έρημες. Είδαμε τα παιδιά να κλείνονται μέσα στα σπίτια με τον ήλιο απέξω να τα καλεί να ζεσταθούν και τη φύση στο υπέροχο παιχνίδι της να ξεφαντώνει απαλλαγμένη έστω και για λίγο από τα παρανοϊκά ανθρώπινα κοπάδια.

Μέσα στη γενικευμένη τρέλα, στα τρομολαγνικά δελτία, τους κανόνες εγκλεισμού, ξεκίνησαν νέες διδαχές για τις παρέες του μέλλοντος. Σε μια κοινωνία που ήδη έβλεπε τα παιδιά της να χάνουν τη ζωή τους πίσω από κονσόλες και οθόνες, κολλημένη με ανόητα μυαλά πάνω από έξυπνα τηλέφωνα, σε μια κοινωνία που η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων μεγαλώνει όλο και πιο πολύ και η πνευματική στειρότητα αγγίζει τα όρια του μη αναστρέψιμου, ήρθε μια πανδημία για να καθορίσει με ακρίβεια χειρουργική και να επισημοποιήσει την ήδη υπάρχουσα κατάπτωση.

Ένας πολιτισμός απολίτιστων, ακαλλιέργητων, υποταγμένων σε εγκάθετους ειδήμονες, άνθρωποι που ο νοητικός μηχανισμός είναι ταυτισμένος με δόγματα που υποστηρίζονται με ευλάβεια, σαν να είναι καθορισμένα από θεούς, αυτόκλητους προστάτες της ανθρώπινης ζωής, που αποδεικνύει επιστημονικά πως ένας ιός δεν κολλάει στο ένα μέτρο απόσταση, αλλά μπορεί να μεταδοθεί στα 99 εκατοστά. Ζευγάρια που δεν απορούν γιατί μέσα στο σπίτι είναι αγκαλιασμένα αλλά πρέπει να παίρνουν 2 ταξί για να πάνε στη δουλειά τους. Παρέες που διώκονται γιατί μαζεύτηκαν παραπάνω από δέκα, δίπλα σε περιοδείες υπουργικών φερέφωνων και φιέστες επιτυχίας , όπου σαν μυρμήγκια γύρω είναι μαζεμένα χωρίς απόσταση, χωρίς μάσκες, ανθρωπάκια που μάλλον έχουν το μαγικό ραβδί της ανοσίας.

Γέμισε το διαδίκτυο με εικόνες και βιντεάκια που αποδεικνύουν την απόλυτη παράνοια που έχει απλωθεί σε όλο το πλανήτη, κι αντί να κλαίμε, γελάμε σαν να είναι σκηνές από κάποια ταινία του Μίστερ Μπιν κι όχι η ζωή μας που ξεφτιλίζεται και το αύριο που γεννιέται ενσαρκωμένο στη φιγούρα ενός θλιβερού κλόουν που θα συμμετέχει σε ένα παγκόσμιο καρναβάλι.

Γυρίζω στη δουλειά μου τη Δευτέρα κι έχω λάβει ένα κατεβατό από οδηγίες που πρέπει να τηρήσω ευλαβικά. Μάσκες όλη τη διάρκεια του οκταώρου, γάντια, θερμομέτρηση, απόσταση από τους συναδέλφους “ασφαλείας”, συνεχείς απολυμάνσεις, συναγερμός σε περίπτωση που κάποιος φτερνιστεί, βήξει, εμφανίσει αδιαθεσία. Ο εργασιακός χώρος που πρέπει να ζω, θα είναι μια επίσκεψη στη Σπιναλόγκα.

Η από απόσταση διδασκαλία πέτυχε και είναι ενθουσιασμένοι δάσκαλοι και γονείς. Τα παιδιά υπάκουσαν κι έμαθαν πως στο σχολείο, υποτίθεται προσωρινά, δεν πρέπει να αγγίζονται, να ανακατεύονται μεταξύ τους, να παίζουν όπως πριν, τοποθετημένα σαν στρατιωτάκια σε ασφαλείς αποστάσεις με τα πρόσωπα και τα μυαλά καλυμμένα από ένα σκιερό πέπλο. Γιατί δεν τους βάζετε καλύτερα εκείνη τη μάσκα που φόραγαν οι γιατροί στη μεγάλη πανούκλα να είναι και πιο θεατρικό, πιασάρικο το εφέ….

Να μάθετε στα μωρά πως το αρκουδάκι πρέπει να απολυμανθεί, το ρουχαλάκι να αποστειρωθεί και τα χεράκια να τρίβονται γερά με σαπούνια και αντισηπτικά, πως εκεί έξω παραμονεύει κάτι τρομακτικό, ονομάστε το μπαμπούλα για να το κατανοούν καλύτερα και να κοιτάνε το βράδυ διστακτικά κάτω από το κρεβάτι τους, ή στη μισάνοιχτη ντουλάπα μήπως ξεπροβάλει το τέρας με τα επτά μάτια και τα πενήντα χέρια.

Μα όλα αυτά είναι προσωρινά φωνάζει το μέλος του κοπαδιού, μην υπερβάλλεις, μην βλέπεις φαντάσματα εκεί όπου μόνο ζωντανοί προχωρούν, ναι σίγουρα είναι προσωρινά, είναι η ολοκλήρωση από το πρώτο κύμα. Πόσες φορές αυτές τις μέρες δυστυχισμένε σου επανέλαβαν πως το δεύτερο κύμα μπορεί να είναι χειρότερο? Πως ασφάλεια δεν υπάρχει ακόμα κι αν το τέρας εξαφανιστεί από το χάρτη. Πρέπει να είσαι εν δυνάμει τρομοκρατημένος, έτοιμος και ενημερωμένος στο πόσο γρήγορα θα κρυφτείς στο λαγούμι σου στο επόμενο λάκτισμα του διαιτητή.

Κι ακόμα κι αν αυτό το κύμα δεν έρθει, η ουσία είναι πως ήδη στα παιδιά σου δίδαξες τον τρόμο. Τους δίδαξες το πόσο φυσικό είναι να ανταλλάσσουν την ελευθερία τους πίσω από το πέπλο της “κοινωνικής ευθύνης” Τους δίδαξες πως εκείνοι οι γονείς και εκείνα τα παιδάκια που δεν υπάκουαν ήταν κακοί άνθρωποι, ανεύθυνοι , επικίνδυνοι για το σύνολο και καταδικαστέοι. Τους δίδαξες πως η σίγουρη συμπεριφορά είναι καλού κακού να μην αγγίζεις τη συντροφιά σου στο παιχνίδι, το συμμαθητή στο διπλανό θρανίο να τον κοιτάς από μακριά, πως είναι απλό και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, σημασία έχει να ΕΙΣΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ.

Τέσσερα δισεκατομμύρια πρόβατα απέδειξαν πως σε ένα χτύπο της κουδούνας μπορούν με τρόπο εκπληκτικό και πρωτόγνωρο να κλειστούν στο σπίτι χωρίς να βγάλουν κιχ. Όλοι μαζί, δισεκατομμύρια ψυχές σαν καλοκουρδισμένες μαριονέτες, έτοιμες από καιρό να υπακούσουν, να συμμορφωθούν, να αποδείξουν πως είναι οι οπαδοί μιας τάξης που σιχαίνεται τους ανυπότακτους και στοχοποιεί τους διαφορετικά σκεπτόμενους, τοποθετώντας τους στο περιθώριο που τους αναλογεί.

Ο τρομερός ιος, που μοιάζει με το τέρας της Μαίρης Σέλευ, εκείνης της 18χρονης κοπέλας που υλοποίησε τον εφιάλτη της μέσα από τα οράματα κάποιου Δόκτωρα Φρανκενστάιν. Το τέρας που φώναξε “είναι ζωντανό”!! και μετά του ξέφυγε και απόκτησε δική του υπόσταση και επιθυμίες. Η άτακτη νυχτεριδούλα που έφαγε ο Κινέζος και έφερε τα πάνω κατω στην ανθρώπινη συνέχεια. Ενα τέρας που υποκλίθηκαν μπροστά στη δύναμη του ηγεμόνες και υπήκοοι. Διασημότητες και ασήμαντοι. Υπερήλικες και νεογνά. Ένα τέρας που τρόμαξε ακόμα και τους δημιουργούς του με την εκπληκτική του δύναμη να εξαπλώνεται, να μολύνει και να δολοφονεί αθώους που μόλις λίγους μήνες πριν σχεδίαζαν τις καλοκαιρινές τους αποδράσεις και το επόμενο ραντεβού στο γυμναστήριο.

Τι κόσμο ονειρεύεστε για τα παιδιά σας? Αυτά τα παιδιά που έμαθαν πως είναι λογικό να μην δουν για ένα διάστημα το παππού και τη γιαγιά. Πως είναι λογικό να φοράνε ένα πανί στη μούρη τους και γάντια στα χέρια. Πως είναι λογικό να βλέπουν τον ήλιο με άδεια εξόδου. Πως είναι καλύτερα να είναι κολλημένα πίσω από μια οθόνη παρά να γρατζουνάνε τα γόνατα στο παιχνίδι της γειτονιάς. Τα παιδιά που έμαθαν πως είναι φυσιολογική η εικόνα των σεκιουρητάδων στην είσοδο στα μεγάλα μπακάλικα που δείχνουν που βρίσκεται το αντισηπτικό. Πως είναι φυσιολογικό να σταματάνε 4 εργάτες που πήγαιναν με ένα αυτοκίνητο στο εργοστάσιο, και να τους φουσκώνουν πρόστιμα μεγαλύτερα από το μεροκάματο τους γιατί ήταν όλοι μαζί στο αυτοκίνητο, ενώ στο εργοστάσιο θα ήταν μαζί με άλλους διακόσιους δίπλα δίπλα αλλά εκεί… δεν θα ήταν επικίνδυνο….

Να περιμένετε το δεύτερο κύμα και το τρίτο, μέσα σ΄αυτή τη κοινωνία που μετατρέπει τα μέλη της, σε φελλούς που θα επιπλέουν, αλλά δεν θα μπορέσουν ποτέ να βυθιστούν στην ομορφιά της ζωής, και το τέταρτο και το δέκατο… αλλά εκεί οι φωνές που τώρα ακόμα μοιάζουν απλά μια παραφωνία στην ήσυχη “κανονικότητα” δεν θα μιλάνε, γιατί πιθανότατα θα βρίσκονται υπό παρακολούθηση είτε σαν τρομοκράτες είτε σαν επικίνδυνοι ψυχασθενείς.

fantastikeskatastaseis