Θαύμα στον βούρκο της Θεσσαλίας

Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

Όταν οι άνθρωποι περιφρονούν τους θεϊκούς νόμους τότε οι φυσικοί νόμοι γίνονται παιδαγωγοί. Όταν οι σατανιστές υπάνθρωποι της παγκοσμίου εξουσίας θέλουν να πάρουν την θέση του Θεού, και χειραγωγούν τους φυσικούς νόμους που ορίστηκαν κι αυτοί από τον Θεό, τότε είναι η ώρα που ο Θεός αρχίζει να ξεχωρίζει την ήρα από το σιτάρι. Κοινώς, αρχίζει το ξεσκαρτάρισμα. Η δύναμη των σατανιστών υποδηλώνει το μέγεθος της αποστασίας μας.  

Η πλημμύρα στην Θεσσαλία ήταν ένα πολυδιάστατα τραγικό γεγονός το οποίο έζησα και ‘γω, ο γράφων αυτά, και είμαι ο ίδιος πλημμυροπαθής. Γι αυτό σταμάτησα τις δημοσιεύσεις, καθόσον τώρα προέκυψαν άλλες προτεραιότητες, αλλά θα επανέλθω. Τώρα όμως θέλω να σας αφηγηθώ ένα συμβάν το οποίο με συγκλόνισε επειδή συνέβη σε ‘μένα, κατά την διάρκεια αποκαταστάσεως των ζημιών στο σπίτι μου. Ένα συμβάν εξαισίως θαυμαστό. Ένα συμβάν που δείχνει το μεγαλείο της Ορθοδοξίας μας. Ένα συμβάν που πλέον μ’ έχει εμποτίσει ανεξίτηλα ως άνθρωπο. Το συμβάν αυτό θέλω να σας το μοιρασθώ μαζί σας. 

Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία μου στα λασπόνερα της Νοτίου Θεσσαλίας. Στις 6 Σεπτεμβρίου, στην πρώτη μεγάλη νεροποντή στην Θεσσαλία, πλημμύρησε τμήμα του χωριού μου (Νότια του Νομού Λαρίσης) στο οποίο ευρίσκεται και το σπίτι μου. Ανάμεσα στους χώρους που πλημμύρησαν ήταν και το υπόγειο. Στο υπόγειο, ανάμεσα σε αρκετά πράγματα που βρέθηκαν μέσα στο νερό και στον βούρκο, υπήρχαν και 3-4 χαρτοκιβώτια με βιβλία. Όπως εύκολα φαντάζεται κανείς, οι πρώτες ημέρες μετά την πρώτη πλημμύρα ήταν χαοτικές και όλοι έκθαμβοι και αποσβολωμένοι προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που έγινε και αυτό που ζούσαμε. 

Πλημμύρησε λοιπόν το υπόγειο του σπιτιού μου. Βρωμόνερα, λάσπες, φερτά υλικά, κλπ, του υπογείου μου καταφέραμε να τα βγάλουμε ύστερα από 5 ημέρες με πολύ κόπο καθόσον τα διαθέσιμα ειδικά μηχανήματα δεν ήταν αναλόγων προδιαγραφών για τέτοιες περιπτώσεις. Τα χαρτοκιβώτια με τα βιβλία, αφού βγάλαμε τα λασπόνερα, παρέμειναν μέσα στον εναπομείναντα βούρκο του υπογείου. Για λίγο που τα κοίταξα τα βιβλία, όλα είχαν γίνει μία μάζα. Βούρκος και λασπόνερα τα είχαν ποτίσει και ήταν αδύνατο να δω τι βιβλία, τέως βιβλία δηλαδή, υπήρχαν εκεί.  Έβαλα τα κιβώτια στην άκρη, μέσα στο υπόγειο, στον βούρκο, περιμένοντας τα φορτηγά που θα μάζευαν όλα τα πράγματα που ήταν πλέον για πέταμα. Στις 23 Σεπτεμβρίου, 17 ημέρες μετά την πλημμύρα θα πετούσα τα πράγματα που ήταν πλέον για πέταμα, μαζί και τα βιβλία. Στις 22 Σεπτεμβρίου συγκέντρωσα σ’ ένα χώρο της αυλής όλα όσα θα πετούσα την επομένη. Έβγαλα έτσι και τα κιβώτια με τα βιβλία από το υπόγειο. Σε μια στιγμή ανάπαυλας, βλέπω δίπλα μου ένα κιβώτιο απ’ αυτά. Σκέφθηκα, ας κάνω μια προσπάθεια, τώρα που ξεκουράζομαι, να δω τι βιβλία έχει μέσα αυτό το κουτί. Με το που άνοιξα το βαρύ λόγω λάσπης χαρτόκουτο, είδα ότι υπήρχαν μέσα δύο στήλες με βιβλία, ύψους γύρω στα 30 εκατοστά εκάστη. Ήταν κάτι βιβλία παλαιά, του Λυκείου. «Ευτυχώς», είπα μέσα μου. Όλα ήταν μούσκεμα και βρώμικα. Μόνο το εξώφυλλο του πάνω-πάνω βιβλίου φαινόταν. Από ‘κει και κάτω όλα είχαν κολλήσει και είχαν γίνει μια μάζα. Αηδιαστική μάζα. Το χαρτόκουτο ήταν μέχρι την μέση γεμάτο με βούρκο. 

Δεν γνωρίζω πως και γιατί, αλλά μια δύναμη με ώθησε να βάλω το γαντοφορεμένο χέρι μου στο ευρύ κενό διάστημα μεταξύ των βιβλίων και του τοιχώματος του χαρτοκιβωτίου (λες και τι θα εύρισκα;), μέσα στον μαύρο βούρκο που ήταν σαν πίσσα. Μαύρος, κατάμαυρος. Βάζω το χέρι μου λοιπόν και πιάνω ένα μικρό αντικείμενο. Απόρησα. Μόνο του, χωρίς να πιέζεται από κάτι άλλο. Το βγάζω έξω και δεν ξεχωρίζω τίποτα για το τι μπορεί να είναι αυτό, διότι ήταν μέσα στον βούρκο.  Το αντικείμενο έσταζε αυτή την γλοιώδη, δύσοσμη και απαίσια παχύρευστη ύλη δημιουργώντας σου αποστροφή. Αυτό που έπιασα ήταν ένα μικρό ορθογώνιο παραλληλόγραμμο αντικείμενο. Σκουπίζω την μία επιφάνεια και εμφανίζεται εικόνα με την Παναγία με τον Χριστό. Τι στο καλό… σκέφθηκα. Σκουπίζω καλύτερα την επιφάνεια, και βλέπω ότι το αντικείμενο είναι μικρό βιβλίο και κάτω από την εικόνα γράφει «Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ». Το εξώφυλλο ήταν από πλαστικό. Το σκουπίζω πρόχειρα γύρω-γύρω. Καθαρίζω με προσοχή και τα άκρα των σελίδων. Μετά σκέφθηκα, θ’ ανοίγουν άραγε οι σελίδες; Το άνοιξα και παθαίνω σοκ. Όλες οι σελίδες ήταν στεγνές και πεντακάθαρες. Το ιερό αυτό βιβλιάριο (διαστάσεων 6Χ10 εκατοστομέτρων) ήταν βυθισμένο για 16 ολόκληρες ημέρες, από τις 6 Σεπτεμβρίου έως στις 22 Σεπτεμβρίου, στα λασπόνερα και στον βούρκο αλλά παρέμεινε άθικτο!!! 

 Παρέμεινε άθικτο ενώ όλα τα άλλα βιβλία είχαν πακτωθεί από τόσο νερό και βούρκο που απορρόφησαν. Σταυροκοπήθηκα συγκινημένος και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει.

Η κόκκινη κορδέλα – σελιδοδείκτης, που έχουν όλα τα παρόμοια βιβλία, είχε ήδη ξεθωριάσει το έντονο χρώμα της, προφανώς λόγω της τοξικότητος των ρυπαρών και ιλωδών λυμάτων λόγω της πολυήμερης παραμονής σε τέτοιο περιβάλλον. Αλλά, οι χάρτινες σελίδες ήταν άθικτες!!! 

Υπάρχει και συνέχεια. Ανοίγω το ιερό βιβλιάριο εκεί που ήταν η κορδέλα. Στην μία σελίδα, στην αριστερή, υπήρχε εικόνα της Παναγίας με τον Χριστό στην αγκαλιά της, η Πλατυτέρα, και στην αντικριστή σελίδα ήταν η αρχή της Ακολουθίας του Μικρού Παρακλητικού Κανόνος προς την Παναγία. Στις σελίδες αυτές βλέπουμε (στη σχετική φωτογραφία) ότι η κορδέλα λειτούργησε ως αγωγός μεταφοράς νερού και υγρής λάσπης, αλλά θαύμα στο θαύμα, ενώ η σελίδα με το κείμενο έχει επηρεαστεί, μουσκέψει, περισσότερο από την μισή επιφάνειά της, (αυτό συνέβη ΜΟΝΟ στην μπροστινή πλευρά του φύλλου και όχι στην πίσω!), το αντίστοιχο έπρεπε να συμβεί και στην αντικρινή σελίδα, στην σελίδα με την εικόνα της Πλατυτέρας. Και όμως αυτό δεν συνέβη! Τα λασπόνερα δεν άγγιξαν την Παναγία και τον Χριστό μας! 

Συνεχίζω. Η πρώην κόκκινη κορδέλα-σελιδοδείκτης είχε αναδιπλούμενη την άκρη της ανάμεσα μέσα στις αμέσως προηγούμενες σελίδες, αυτές που ήταν πίσω από την εικόνα της Παναγίας και του Χριστού. Εκεί μπήκε ο βούρκος, αλλά ΜΟΝΟ στην κορδέλα και εκεί που ακουμπούσε η κορδέλα τα φύλλα του βιβλίου. Πουθενά αλλού! Και ενώ όπως φαίνεται στην σχετική φωτογραφία,  η κορδέλα μεταφέρει την ρευστή ύλη στο εσωτερικό του βιβλίου και αφήνει τα ίχνη της στο χαρτί, (την οποία δεν έξυσα προς ανάμνηση και βεβαίωση του γεγονότος) αλλά ΜΟΝΟ εκεί που η κορδέλα ακουμπάει το χαρτί. Και πάλι δεν λερώνεται η εικόνα της Πλατυτέρας η οποία ευρίσκεται στην πίσω όψη του ιδίου φύλλου! Στις σελίδες αυτές μόνο επιφανειακά υπάρχουν τα ίχνη του ιζήματος. 

Τα διδάγματα από το θαύμα αυτό είναι πολλά. Όχι μόνο για μένα αλλά και για όλους όσους διαβάσουν την ιστορία μου που συνέβη κατά την πλημμύρα της Θεσσαλίας. Το λέω αυτό το θαύμα σε πολλούς, δείχνοντάς τους και το βιβλιαράκι, και οι περισσότεροι λένε ότι «η θρησκεία μας είναι ζωντανή». Μακάρι να ήταν ζωντανή και η πίστη μας προς τον Χριστό και την Παναγία. 

Χαίρε, αστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα· χαίρε, ως βροντή τους εχθρούς καταπλήττουσα. 

(Το ιερό βιβλιάριο, ιερό κειμήλιό μου πλέον, είναι διαθέσιμο για κάθε έλεγχο)

Χρήστος Μαντζιάρης