Στα βωβά στα βυθοβωβά στα ίσια…. πέρα από τα τεχνοσκλαβικά νεκρό ναρκωτικά

Στα βωβά στα βυθοβωβά στα ίσια…. πέρα από τα τεχνοσκλαβικά νεκρό ναρκωτικά

ένας σμήνος λέξεων πετάει πάνω από τον ωκεανό

με το ίδιο τους το σώμα όχι εικονικά

πραγματικά όπως το χιόνι

τον Ειρηνικό

τον πλανεμένο από την ίδια του την παύση

ένα σμήνος λέξεως επιστρέφει από τον ωκεανό

ανάποδα και πλάγια ανάσκελα

δεν έχουν όνομα δεν έχουν προορισμό

ο προορισμός είναι να μην έχουν προορισμό.

Υπάρχουν πολλά ωραία μέρη σ’ όλον τον κόσμο

Αρκεί να μην τα έχει αγγίξει άνθρωπος

Να μην τα έχει δει.

Υπάρχουν και άλλα πολλά ωραία μέρη σ’ όλον τον κόσμο

Αρκεί να μην τα έχει αγγίξει άνθρωπος

Παρά μόνον ένας που να είναι άνθρωπος,

Η ομορφιά χωράει μόνον έναν

Έναν ωκεανό, ένα βουνό, ένα αεράκι ντροπαλό.

Η ομορφιά είναι ανάγγικτη

Όταν λές σ’ αγαπώ είναι προσωρινό

Προξενεί λύπη και προαντάμωση με την μοναξιά

Όταν λες σε μισώ

Είναι από χθες και από αύριο,

Παράξενο αλλά ισχύει

Τα παράξενα ήταν οι πρώτοι χαρακτήρες

Ποίοι ήταν όμως οι πρώτοι χαρακτήρες

Κανείς δεν ξέρει

Και να ξέρει δεν το ξέρει και προτιμάει

Να μην το ξέρει,

Διότι η γνώση που είναι θάνατος

Δεν είναι γνώση.

Είσαι γίγαντας μέσα στο χνούδι

Λερωμένο λίπασμα μέσα στην στοργή

Θα σ’ αγαπώ σημαίνει ποτέ δεν θα σε ξεχάσω

Σ’ αγαπώ σημαίνει μπορεί και να σε ξεχάσω

Σ’ αγάπησα σημαίνει σε θυμάμαι

Και σε θυμάμαι σημαίνει σ’ αγαπώ,

Αλλά όχι όπως το σκέττο σ’ αγαπώ

Που δεν έχει ούτε πρύμη πίσω ούτε πλώρη μπρος

Ένα ψεύδος από όνειρα οι αλήθειες

Στο κράτος του ψεύδους

Τα παραμύθια πήραν τις κοιτίδες

Από το νερό

Η κούνια δεν στέγνωσε ποτέ

Κοιμήθηκε νωρίς πριν ξυπνήσει η αυγή της.

Τα σμήνη που πετάνε ανάσκελα

Επιστρέφουν από τους ωκεανούς στους ωκεανούς

Φεύγουν βωβά έξω από τα τραγούδια

Και τα στραβά ψηλά

Φειδωλά, πλημμυρίζουν τις θάλασσες

Με συναίσθημα, φωνές που κούφαναν τους ωκεανούς

Που έφεραν την ακοή στις σταγόνες.

Παναγιώτης Δίας