Ψηφίζω, δεν ψηφίζω, απέχω, συμμετέχω ή διαμαρτύρομαι;

– Σε λίγες μέρες έχουμε κοινοβουλευτικές εκλογές για την ανάδειξη κυβέρνησης

– Ε, και; Τι πρόκειται ν’ αλλάξει; Μια από τα ίδια, μας θυμούνται μια φορά στα τέσσερα
χρόνια, μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια και μετά τις εκλογές, μην τον είδατε τον Παναή…
– Είναι δικαίωμα και υποχρέωση μαζί. Να αποφασίσεις για τη διακυβέρνηση του τόπου
σου και να μη μένεις απαθής και άπραγος.

– Και νομίζεις ότι με την ψήφο αποφασίζεις εσύ; Οι Λέσχες και τα Κλάμπ έχουν ήδη
προαποφασίσει ποιος υπάλληλος που θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντά τους και
αυτόν θα κάνουν πρωθυπουργό. Επίσης, μην ξεχνάς το ρόλο της νοθείας, αν κάτι δεν τους
βγαίνει, έχουν τη δύναμη να το αλλάξουν νοθεύοντας την εκλογική διαδικασία. Γι΄αυτό,
άλλωστε, χρυσοπληρώνουμε συγκεκριμένη πολυεθνική εταιρεία που θα βγάλει τα
αποτελέσματα των εκλογών.

– Ίσως ισχύει, ως ένα βαθμό, αυτό που λες αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι με την
αποχή συναινείς σιωπηρά στο οποιοδήποτε αποτέλεσμα αφού εσύ ούτε καν το
προσπάθησες να αλλάξεις την προδιαγεγραμμένη πορεία με την ψήφο σου.

– Αν με τις εκλογές άλλαζε κάτι και ανατρεπόταν η κατάσταση σήψης και αηδίας που
βιώνουμε στη χώρα μας πιστεύεις ότι δεν θα τις είχαν καταργήσει; Φυσικά, και δεν αλλάζει
τίποτα γι’ αυτό και κάνουν εκλογές για να νομιμοποιούν δια της ψήφου τους εκλεκτούς των
Λεσχών και των Κλαμπ.
– Και με την αποχή τι κερδίζεις; Απλά περνάς το μήνυμα ότι είσαι απολύτως αδιάφορος και
προτιμάς να λιάζεσαι στις παραλίες παρά να πας στο εκλογικό τμήμα και να ενώσεις την
προσπάθειά σου με τη δική μου, εν προκειμένω να εκλέξουμε όσο το δυνατόν περισσότερα
μικρά κόμματα στη Βουλή.

– Και τι θα γίνει ακόμη και αν υποθέσουμε ότι σπάνε το φράγμα του 3% και μπαίνουν στη
βουλή, αν και πολύ αμφιβάλλω αφού δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους που λέει ο λόγος.
– Δεν τους ξέρει γιατί δεν έχουν τα απαραίτητα χρήματα για προβολή και προπαγάνδα,
αφού δεν χρωστάνε τα κέρατά τους όπως τα μεγάλα συστημικά κόμματα που λαμβάνουν
από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά και παίρνουν δάνεια που δεν αποπληρώνουν από τις
τράπεζές τους, ενώ τον κοσμάκη τον πετάνε από το σπίτι του γατί δεν πλήρωσε μια δόση
από το δάνειό του.

– Και πες ότι μπήκαν, ποιος μου λέει ότι, στην πραγματικότητα, δεν είναι δεκανίκι των
συστημικών και δεν θα πάνε στην επόμενη κρίσιμη ψηφοφορία για ξεπούλημα της Ελλάδας
και των ζωών μας των ίδιων να συμπράξουν μαζί τους και να πουν ΝΑΙ σε όλα;
– Αυτό δεν μπορεί αν το εγγυηθεί κανείς αλλά αν υπάρχει μια ελπίδα στο εκατομμύριο να
είναι τίμιοι πρέπει να τους βοηθήσουμε.

– Πες λοιπόν ότι είναι τίμιοι και πες ότι εκλέχθηκαν τελικά. Όπως διαπίστωσες κι εσύ, όλα
αυτά τα χρόνια, άνετα μπορούν να ψηφίζουν τους ανθελληνικούς και απάνθρωπους
νόμους μόνοι τους, πώς μπορεί μια ελάχιστη μειοψηφία να τους εμποδίσει;

– Ίσως να μην μπορεί αλλά είναι μια άλλη φωνή εκεί μέσα, που εκφράζει όλους εμάς, και
τους ελέγχει, διαμαρτύρεται, εκπροσωπεί την ομάδα εκείνη του πληθυσμού που δεν
κοιτάζει παθητικά τα γεγονότα αλλά αντιστέκεται.
– Πρακτικά πώς; Αφού είναι ανάλγητοι, εντολές παίρνουν από ξένα κέντρα αποφάσεων και
τις εκτελούν.

– Αν το ποσοστό των μικρών κομμάτων είναι σχετικά μεγάλο, 10% αρκεί για να γίνει η
διαφορά.
– Κι έτσι να είναι, το βλέπεις, όμως, ότι δεν ενώνονται τα πατριωτικά κόμματα και
παραμένουν διασπασμένα.
– Τα κακά της φυλής μας…
– Έτσι, όμως, προκοπή δεν γίνεται.
– Ούτε και με το να μην πας καν να ψηφίσεις γίνεται! Στην παργματικότητα,
πετυχαίνεις ακριβώς το αντίθετο, όχι μόνο δεν αποδυναμώνονται τα μεγάλα κόμματα αλλά
διευκολύνονται κιόλας!

Επειδή η αποχή, όπως και τα λευκά και τα άκυρα, δεν προσμετρούνται στην κατανομή των
εδρών, τα συστημικά κόμματα άνετα αυξάνουν τα ποσοστά τους και μπορούν να
σχηματίσουν κυβέρνηση. Στη δε ενισχυμένη αναλογική, που θα ισχύσει σε πιθανές
δεύτερες εκλογές, η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος σχετίζεται και με το πόσα κόμματα
θα ξεπεράσουν το 3% και θα μπουν στην βουλή. Όσο περισσότερα τόσο μειώνονται οι
πιθανότητες της αυτοδυναμίας, όσο λιγότερα τόσο αυξάνεται η δυνατότητα σχηματισμού
κυβέρνησης. Και έπειτα, μην ξεχνάς, ότι θα πάνε να ψηφίσουν οι ελληνοποιημένοι και
ομάδες πληθυσμού που ζουν με επιδόματα,και τις ψήφους τους θα τις ρίξουν σίγουρα
στους συστημικούς που τους συντηρούν από τους δικούς σου φόρους, αλλά δεν θα πας
εσύ, ο πραγματικός Έλληνας, το σύνηθες υποζύγιο, χαχα!

– Η αποχή, ξέρεις, είναι μια συνειδητή πράξη. Εκφράζω την αντίθεσή μου στο υπάρχον
πολιτικό και εκλογικό σύστημα.

– Ε, και; Πώς το ξέρει αυτό το πολιτικό σύστημα; Και ας πούμε ότι το ξέρει; Είχε μια
σκασίλα… αφού και ένας να πάει να ψηφίσει θα βγει κυβέρνηση! Δεν σκιάζεται λοιπόν από
τη δική σου συνειδητή αποχή! Άσε δε που διαδίδουν κάποιοι εσκεμμένα ανόητοι ή αφελείς
στο ίντερνετ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι αν δεν πάει πάνω από το 50% να
ψηφίσει είναι άκυρες οι εκλογές! Αυτό δεν ισχύει φυσικά, ούτε προβλέπεται κάπου. Όσο
μεγάλη και αν είναι η αποχή, όσο μεγάλο και αν είναι το ποσοστό των λευκών ή των
άκυρων το αποτέλεσμα μετράει επί των έγκυρων ψηφοδελτίων. Aλλά και άκυρες να ήταν,
θα επαναλαμβάνονταν, γιατί φυσικά δεν γίνεται να υπάρχει ακυβερνησία, και κάποιος θα
έβγαινε με τη δεύτερη ή τρίτη φορά, ακριβώς όπως και με τις Γενικές Συνελεύσεις των
Πολυκατοικιών!

– Ξέρεις, όμως, και ο τάδε, έγκριτος καθηγητής και πολυγραφότατος, έχει πει πολλές φορές
ότι « η αποχή είναι πολιτική πράξη. Αποτελεί έναν τρόπο μη νομιμοποίησης του
Καθεστώτος, επομένως είναι μια πολιτικής πράξη υψίστης σημασίας».

– Ε, και; Καθηγητής είναι ο άνθρωπος και με ακαδημαϊκό στυλ μιλάει. Στην πράξη ποιο είναι
το αποτέλεσμα; Ότι θα βγει κυβέρνηση πας δεν πας, και ας νομίζεις εσύ ότι δεν το
νομιμοποιείς. Αν δεν το νομιμοποιείς γιατί συνεχίζεις και πληρώνεις φόρους σε ένα μη
νομιμοποιημένο καθεστώς; Γιατί συνεχίζεις και συναλλάσσεσαι μαζί του και δέχεσαι από
αυτό μισούς και συντάξεις΄

– Γιατί…
– Γιατί δεν είσαι έτοιμος να τα σπάσεις μαζί του, όπως δεν είναι και ο κ. καθηγητής ή
οποιοδήποτε προτρέπει σε «επαναστάσεις» εκ του ασφαλούς, γιατί το πεδίο της μάχης
είναι εκεί έξω και όχι μέσα στην εικονική πραγματικότητα των οθονών. Έχουμε τα κότσια να
βγούμε από το μαντρί της σκλαβιάς μας, γυρνώντας την πλάτη στο σύστημα και ο,τι γίνει;
– Μα πώς θα…;

– Θα πληρώνεσαι, θα αγοράζεις, θα πουλάς, θα συναλλάσσεσαι…
– Πώς θα επιβιώσω;
– Φοβάσαι λοιπόν…
– Εσύ δεν φοβάσαι;

– Ναι, το ομολογώ, δεν γνωρίζω άλλο τρόπο πέρα από αυτό το σύστημα μέσα στο οποίο
γεννήθηκα και ζω αλλά από να μην πράττω τίποτα προτιμώ να κάνω κάτι, κι ας είναι εις
μάτην, άλλωστε δεν πρέπει να προδικάζουμε αλλά να ελπίζουμε.

– Εγώ με την αποχή διαμαρτύρομαι!
– Κι εγώ με την ψήφο διαμαρτύρομαι!
– Δεν μου αρέσει αυτή η φαυλότητα!
– Ούτε εμένα!
– Τότε γιατί διαφωνούμε;

– Γιατί τα κοινά μας σημεία είναι, ταυτόχρονα, και οι αδυναμίες μας, και αυτές
εκμεταλλεύεται το σύστημα για να μας διχάζει και χωρίζει.
– Μα και οι δυο θέλουμε να αντιδράσουμε!
– Κι όμως μαλώνουμε για το τι είναι καλύτερο, η αποχή ή η συμμετοχή.

– Στο φέισμπουκ έχουμε χωριστεί σε δυο στρατόπεδα, οι υπέρ της αποχής και οι υπέρ της
ψήφου. Κι όμως είμαστε όλοι ομοϊδεάτες, δεν είμαστε κομματόσκυλα, δεν είμαστε
βολεμένοι, είμαστε σκεπτόμενοι, ανησυχούμε για το αδιέξοδο που τόσο γρήγορα έρχονται
και γι’ αυτό το απύθμενο σκοτάδι που απειλεί να μας καταπιεί όλους.

– Κι όμως καταφέρνουν να μας διασπούν και να στρέφουν τον ένα εναντίον του άλλου!
– Και τι θα κάνουμε; Ψηφίζουμε ή δεν ψηφίζουμε;
– Κατά συνείδηση πράττουμε. Εγώ θα ψηφίσω μικρό κόμμα για να τους χαλάσω «τα
κουκιά», καθώς αν τα μικρά κόμματα συγκεντρώσουν συνολικά άνω του 10% δύσκολα
υπάρχει αυτοδυναμία και δύσκολα σχηματίζεται κυβέρνηση.

– Κι εγώ λέω αποχή.
– Είσαι έτοιμος, όμως, να απέχει γενικά; Όχι μόνο της ψήφου αλλά των φόρων, των
τραπεζικών συναλλαγών, των συμβολαιογραφικών πράξεων, γιατί έτσι δίνεις « τροφή» στο
δήμιό σου; Επίσης, αν λαμβάνεις μισθό ή σύνταξη από το Δημόσιο να απαρνηθείς τις
παροχές αυτές γιατί συναλλάσσεσαι με ένα σύστημα που δεν έχεις νομιμοποιήσει με την
ψήφο σου;

– Δεν ξέρω.
– Δεν είσαι έτοιμος, ίσως κι εγώ. Θέλει κότσια να τα σπάσεις και όχι να ακκίζεσαι στο
ίντερνετ ότι είσαι μέγας «επαναστάτης».
– Αυτό είναι αλήθεια.

– Ίσως το μόνο σημείο, που πραγματικά συμφωνούμε είναι ότι δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι
να διαμαρτυρηθούμε μόνιμα και τελειωτικά, κλείνοντας οριστικά την πόρτα πίσω και όχι
κρατώντας την μισάνοιχτη, άλλος με την ελπίδα και άλλος με την αυταπάτη.

– Και πότε θα είμαστε έτοιμοι;

– Όταν θα καταφέρουμε να απαγκιστρωθούμε από τα ψευτοδιλήμματα μας και να δούμε
κατάματα την αλήθεια: ότι η πράξη είναι προτιμότερη από την απραξία, και ότι η δική μου
πράξη μπορεί να κρύβει μέσα της μια αυταπάτη αλλά είναι τουλάχιστον πράξη. Όμως, δεν
θα σου κάνω κατήχηση ούτε θα σε χειραγωγήσω υπέρ αυτής, ιδεατά θα ήθελα να είμαι
πλάι σου, όπως κι εσύ όταν, επιτέλους, θα απαγκιστρωθούμε από τους φόβους και τη
δειλία μας να μάθουμε να (ξανα) ζούμε ως άνθρωποι και όχι ως δούλοι και δουλικά!

ΑΡΤΕΜΙΣ ΝΕΜΕΣΙΣ