Από: Μαρία Πέππα
Ο φόβος, ο θυμός, το άγχος, η σκέψη, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα, είναι Προσωρινοί Επισκέπτες. Εμφανίζονται σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, μένουν εκεί μέσα σου για μερικά λεπτά, και μετά φεύγουν …
Εσύ, η αντίληψη της συνείδησης, είναι όλη την ώρα εκεί …
Σκέψου την οθόνη του κινηματογράφου κ τις εικόνες που προβάλλονται πάνω της. Η οθόνη δεν καίγεται από τις φλογερές εικόνες, ούτε εμποτίζεται από τα υγρά των εικόνων …
Ομοίως κ η οθόνη πάνω στην οποία προβάλλονται οι σκέψεις κ τα συναισθήματα σου … Ανέγγιχτη κ Ανεπηρέαστη, η Συνειδητότητά σου …
Με άλλα λόγια, δεν είσαι ο φόβος σου, δεν είσαι ο θυμό σου, δεν είσαι τα συναισθήματά σου, μήτε οι σκέψεις σου …
Όλα αυτά έρχονται και παρέρχονται κ αυτή η συνειδητοποίηση φέρνει τεράστια ελευθερία κ εσωτερική ειρήνη ΜΕΣΑ ΣΟΥ…
Ευδαιμονία & Υγεία σε όλα τα πλάσματα της Γης … 
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Ετσι, να μη δινουμε προσοχη στους κακους λογισμους. Απο συνομιλία με τον αγιο Παισιο.
Γιατί όμως, Γέροντα, νά μού ερχωνται τέτοιοι λογισμοί;
– Αυτήν τήν δουλειά τήν κάνει ό πειρασμός. ‘Αλλά υπάρχει μέσα σου και κατακάθι δεν έγινε ακόμη ή κάθαρση. Εφόσον όμως εσύ δέν τους δέχεσαι, δέν έχεις ευθύνη. Άφησε τά σκυλιά νά γαυγίζουν. Μήν τους ρίχνης πολλές πέτρες. Γιατί, όσο τους ρίχνεις πέτρες, συνεχίζουν νά γαυγίζουν και άπό τις πολλές πέτρες θά χτίσουν μοναστήρι ή σπίτι, ανάλογα…, και ύστερα δύσκολα να το γκρεμίσης.
– Δηλαδή, Γέροντα, πότε γίνεται συγκατάθεση στους λογισμούς;
– Όταν τους πιπιλίζης σαν καραμέλα. Να προσπαθήσης να μην πιπιλίζης τους
λογισμούς αυτούς πού είναι άπ’ εξω ζαχαρωμένοι καί μέσα φαρμάκι, και ύστερα απελπίζεσαι.
Το να περνούν λογισμοί κακοί από τον άνθρωπο δεν είναι ανησυχητικό, γιατί μόνο
στους Αγγέλους καί στους τελείους δεν περνούν λογισμοί κακοί. Ανησυχητικό είναι, όταν ό άνθρωπος ισοπέδωση ένα κομμάτι της καρδιάς του καί δέχεται τά λυκόφτερα – τα ταγκαλάκια.
Έάν καμμιά φορά συμβή καί αυτό, αμέσως εξομολόγηση, καλλιέργεια του αεροδρομίου καί φύτεμα καρποφόρων δένδρων, για νά γίνη ή καρδιά πάλι Παράδεισος
ΠΑΙΣΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ