Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια συγκλονίστηκε από την υπόθεση της Ρούλας Πισπιρίγκου, που κατηγορείται για τη στυγερή δολοφονία των ίδιων της των παιδιών. Ένα γεγονός που βύθισε τη χώρα στην οργή και την αποστροφή, αλλά φαίνεται πως για κάποιους λειτούργησε με τρόπο παράδοξο. Στη δημόσια εξομολόγησή της, η Αριέλ Κωνσταντινίδη αποκάλυψε ότι τα γεγονότα αυτά ήταν «καταλυτικά» ώστε να αποφασίσει να αποκτήσει μόνη της παιδί, χωρίς πατέρα, σε μεγαλύτερη ηλικία.

Η ίδια δήλωσε χαρακτηριστικά: «Τα γεγονότα με το θέμα της Πάτρας και την Πισπιρίγκου ήταν καταλυτικά για να αποφασίσω να αποκτήσω μόνη μου παιδί. Με επηρέασε πάρα πολύ, ξεκάθαρα. Ήταν ένας μπαμπάς αμέτοχος, γίνονταν όλα αυτά στο σπίτι του με τα παιδιά του ήταν κοίτα πόσο με αγαπάει. Eνοικιάσεις κατοικιών χωρίς μεσιτική αμοιβή Δεν έβλεπε τα παιδιά σε τι κατάσταση ήταν, ούτε τη γυναίκα του». Με αυτή τη φράση, η Κωνσταντινίδη δεν απλώς περιγράφει ένα κοινωνικό φαινόμενο· ουσιαστικά δικαιολογεί την προσωπική της επιλογή με βάση την πιο ακραία και νοσηρή περίπτωση εγκλήματος εντός οικογένειας.

Το αποτέλεσμα; Να αναδεικνύεται μια λογική που υπονομεύει ευθέως το μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας. Αντί η τραγωδία της Πάτρας να λειτουργήσει ως αφορμή για ενίσχυση του ρόλου της γονεϊκής ευθύνης, χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για να παρουσιαστεί η απουσία του πατέρα ως «προστασία». Ουσιαστικά περνάει το μήνυμα ότι η οικογένεια είναι επικίνδυνη, ενώ η «μονογονεϊκότητα κατ’ επιλογήν» προβάλλεται ως θαρραλέα στάση ζωής.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το επικίνδυνο στοιχείο. Η εξαίρεση γίνεται κανόνας. Μια φρικτή υπόθεση παιδοκτονίας μετατρέπεται σε «έμπνευση» για να αμφισβητηθεί συνολικά η αξία της παραδοσιακής οικογένειας. Αντί να αναδειχθεί η σημασία του ρόλου του πατέρα και η ευθύνη του μέσα στο σπίτι, βλέπουμε να χτίζεται ένα αφήγημα που παρουσιάζει τον πατέρα ως περιττό ή ακόμη και ως απειλή.

Η κοινωνία μας βομβαρδίζεται εδώ και χρόνια με μηνύματα που προωθούν την αποδόμηση του κλασικού οικογενειακού σχήματος. Η υπόθεση Πισπιρίγκου, αντί να λειτουργήσει ως καμπανάκι για την ανάγκη ισχυρότερων οικογενειακών δεσμών, έγινε εργαλείο για να δικαιολογούνται προσωπικές επιλογές αποκοπής από το παραδοσιακό πρότυπο. Κι όμως, η ίδια η τραγωδία έδειξε το αντίθετο: ότι όταν ο πατέρας είναι απών, αμέτοχος ή ανίκανος να προστατεύσει, η οικογένεια βυθίζεται στο χάος.

Η παραδοσιακή οικογένεια δεν είναι τυχαία ο ακρογωνιαίος λίθος των κοινωνιών. Η παρουσία και των δύο γονέων προσφέρει ισορροπία, στήριξη και προστασία. Το να αντλείται «έμπνευση» από μια παιδοκτόνο για να δικαιολογηθεί η αποδόμηση αυτού του μοντέλου δεν είναι απλώς ατυχές, είναι επικίνδυνο. Η δημόσια συζήτηση δεν μπορεί να επιτρέπει τέτοιες στρεβλώσεις χωρίς αντίλογο.

Η τραγωδία της Πάτρας έδειξε το πρόσωπο της απόλυτης φρίκης. Αντί να γίνει αφορμή για να ενισχυθεί η αξία της οικογένειας, βλέπουμε να αξιοποιείται ως όχημα για την περαιτέρω διάλυση της. Και αυτό είναι ίσως το πιο ανησυχητικό σημάδι για το μέλλον μας: όταν ακόμη και τα εγκλήματα μετατρέπονται σε πρότυπα, η κοινωνία έχει ήδη μπει σε βαθύ εκφυλισμό.

Πηγή: Pan-orama