Κάθε χρόνο στις 25 Μαρτίου, εθνική και θρησκευτική εορτή ξέρουμε από τις μανάδες μας και αυτές από τις δικές τους ότι το έθιμο προστάζει …μπακαλιάρο σκορδαλιά. Παραδοσιακό φαγητό, έτσι δεν είναι; Όμως τι ακριβώς σημαίνει η λέξη παραδοσιακό; “Οποιαδήποτε γνώση, συνήθεια, έθιμο μεταδίδεται και διασώζεται προφορικά από την μια γενιά στην άλλη”.
Στοιχεία δηλαδή που λειτουργούν σαν συνδετικός κρίκος με τις επόμενες γενιές, ώστε να διατηρηθεί η κοινή φυλετική ή εθνική συνείδηση. Κάτω από αυτό το πρίσμα η σκορδαλιά κρίνεται απολύτως αθώα. Σαφέστατα ένα παραδοσιακό φαγητό που οι ρίζες του σύμφωνα με τους λαογράφους χάνονται στην Αρχαία Ελλάδα. Ο παστός μπακαλιάρος όμως; είναι ένα προϊόν που η εθνική παραγωγή πλησιάζει το ..μηδέν.
Εκτός αυτού, απουσιάζει παντελώς και χαρακτηριστικά από τον βίο και την πολιτεία των προγόνων μας. Δεν υπάρχει πουθενά καταγραφή χρήσης του από παλιά. Επομένως που τον βρήκαμε και πότε τον εντάξαμε στην παράδοσή μας;
Η αλήθεια είναι-όπως πάντα- απλή.
Σημαντικός παραγωγός του συγκεκριμένου προϊόντος είναι και παραμένει η Αγγλία, με το πιο δημοφιλές της έδεσμα “fish and chips”, το οποίο είναι ο παστός μπακαλιάρος. Η Αγγλία όμως δεν παράγει σταφίδες. Έτσι, το σχέδιο των αγγλικών εγκεφάλων του προπερασμένου αιώνα-150 χρόνια περίπου πριν- στις εμπορικές συναλλαγές κάπου στα λιμάνια της Πελοποννήσου, ήταν οι εξής:
-“Σας παίρνουμε σταφίδα που δεν έχουμε, και σας δίνουμε μπακαλιάρο που μας περισσεύει.”
-“Μας δεν μας συμφέρει οικονομικά αντιτείναμε εμείς”.. “μα ο παστός μπακαλιάρος δεν είναι κατάλληλη τροφή για το κλίμα μας” συνεχίσαμε τις αντιρρήσεις μας.
Άσχετον! Η ανταλλαγή έπρεπε να γίνει και μάλιστα να εδραιωθεί αναντίρρητα! (Εξάλλου ποιος είχε ή έχει τα κότσια να πάει κόντρα στην Γηραιά Αλβιόνα;..)
Το μάρκετινγκ ενός προϊόντος που δεν μας χρειαζόταν καθόλου ανέλαβε η Ελληνική Εκκλησία. Καθιέρωσε σε μεγάλες θρησκευτικές γιορτές που πέφτουν σε περιόδους νηστειών (25η Μαρτίου – Κυριακή των Βαΐων) την βρώση του άγνωστου μέχρι τότε παστού μπακαλιάρου!
Ίσως τελικά ο μπακαλιάρος να μην είναι ο μεγάλος ένοχος. Το συμφέρον όμως και η σκοπιμότητα…δεν είναι;”
Β.Συκιώτης
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Η εκκλησία δεν επέβαλε τίποτα, κατάλυση σε ψάρι γράφουν τα ημερολόγιά της, δε σου κάνει έλεγχο στο τι ψάρι θα φας, όποιο θέλεις τρως.
Ανάλογα κάθε εποχή τι βρίσκει ο κόσμος και συνήθως με κριτήριο την τσέπη/ευκολία/διαφήμιση από τις ταβέρνες αν τρώει έξω ή τι έμαθε από το σπίτι του να προτιμά, διαλέγει.
εμεις στο σπιτι τον τρωγαμε όποτε εβρισκε φρεσκο η μητερα μου, και ποτέ στις 25 Μαρτιου.
Τοτε βεβαια ηταν εποχες που αγοραζες “ανετα” μπακαλιάρο, λαχανικά, φρουτα, …κλπ ….σήμερα όλα κοστιζουν χρυσάφι και απο γευση …ΤΙΠΟΤΑ . (* και δεν υπαρχει μεγαλύτερη ντροπή μια χωρα με τοση θαλασσα να μην μπορει να τα’ί’ζει σχεδον σε καθημερινη βαση τον Λαό της με φρέσκο φθηνό ψάρι , …ΜΕΓΑΛΗ Ντροπή !!! )
… και παντα τον τρωγαμε με πατατοσαλάτα και δεν ξεραμε τι θα πει σκορδαλιά, …όποιος θελει μπορει να προσθεσει σκορδο στην σαλάτα του
αναρωτιέμαι εάν οι ιταλοι έιχαν να κάνουν κάτι μ’αυτό.. διότι η λέξη μπακαλιαρος=baccala σε σλανγκ ειναι = ανόητε/ηλίθιε…
Ασχετος αδαης αμαθης ανιδεος ο αρθρογραφος.ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.ΕΛΕΕΙΝΗ ΠΛΑΝΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΟΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ.Ο ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΣ ΔΕΝ ΤΡΩΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΘΙΜΟ ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΣΥΝΗΘΕΙΑ.Ο ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΣ ΤΡΩΓΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΟΡΤΑΖΕΤΑΙ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ.ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΝΗΣΤΕΥΟΥΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΟΡΤΑΣΤΕΙ ΜΕ ΚΡΕΟΦΑΓΙΑ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ Η ΕΚΚΛΓΣΙΑ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙ ΚΑΙ ΘΕΣΠΙΣΕΙ ΑΝΤΙ ΤΟΥ ΚΡΕΑΤΟΣ ΨΑΡΙ.ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΑΛΑΚΥΝΣΗ ΕΓΓΕΦΑΛΟΥ.
https://www.youtube.com/watch?v=Myx_VttkfYs
Η μαλάκυνση του εγκεφάλου μεταδίδεται από γενιά σε γενιά με τον πιο απλό τρόπο. Τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου τρώμε οποιοδήποτε ψάρι και όχι μόνο μπακαλιάρο. Άλλωστε, τα παστά δεν πρέπει να τα τρώει ο άνθρωπος!
Ο μπακαλιάρος απ ότι έλεγαν οι παλαιότεροι ήταν από τα πιο φθηνά ψάρια που μπορούσαν να φάνε την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου που η Εκκλησία μας επιτρέπει την κατάλυση ιχθύος για την Χαρά της Παναγίας μας που πέφτει πάντοτε μέσα στην Μ.Τεσσαρακοστή.
Ο παστός μπακαλιάρος είναι το ψάρι τού βουνού.Γιατι πώς θα έτρωγαν ψάρι στα ορεινά χωριά του Ευαγγελισμού.
στην ελλαδα επρεπε με τοση θαλασσα τρυγιρο να υπηρχαν σε καθε δευτερη γωνια “σαρδελαδικα ” (5 σαρδελες και ενα τσιπουρακι στο ποδι) και φρεσκες και παστες σε περιοδο που δεν θα ειχε φρεσκες
Αυτός που έγραψε το άρθρο έχει μαύρα μεσάνυχτα.
Θέλει μπάτσα με μπακαλιάρο στο κεφάλι για να συνέλθει.
Είναι παλιό έθιμο να κάνουν επίθεση εάν τους θίξεις την εκκλησία. Κάποτε είχαμε πολλους μπακαλιάρους στις θαλασσές μας, αλλά ξυπνήσανε και φύγανε. Ενώ αυτοί που έμειναν τσιμπάνε ακόμη και δεν θα ξυπνήσουν ποτε. ΟΙ ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΙ.
Πέραν του ότι συμφωνώ με τους προλαλήσαντες, περί καταλύσεως ιχθύος και ψαριού του βουνού, ας μάθει ο ανόητος συντάκτης του αρθρου, ότι παστά ψάρια έτρωγαν οι Αθηναίοι από τα χρόνια του Περικλή ακόμα (5ος αιων. π.Χ.) και τα θεωρούσαν εκλεκτό μεζέ. Τα έφερναν από την Μαύρη Θάλασσα (Εύξεινος Πόντος), διότι οι Έλληνες δεν ήξεραν ακόμα την μέθοδο παστώματος και δεν είχαν ψυγεία και μέχρι να τα φέρουν από τον Πειραιά στην Αθήνα βρώμαγαν, ιδίως το καλοκαίρι.
Επίσης, ούτως ή άλλως, το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής σταφίδας πήγαινε στην Αγγλία, για τις περίφημες πουτίγκες, ως είδος πολυτελείας. Οι σταφιδέμποροι ήσαν από τους πιο πλούσιους έλληνες (τους ξεπερνούσαν μόνον οι καπνέμποροι και οι εφοπλιστές).