Πολιτική διάλυση του Αττικού Δράματος στο θέατρο του λευκού κολάρου των Αθηνών

Η πολιτική είναι Τέχνη. Όπως και η ζωγραφική. Την Τέχνη την τιμάς όταν την εξασκείς στην ύλη που της πρέπει και με τα υλικά που είναι προικισμένη. Η ζωγραφική τρέφει μεγάλη αγάπη στο λευκό φόντο. Όμως, ζωγραφική στο χιόνι δεν γίνεται, και μάλλον είναι τελειωμένος ο ζωγράφος που επιθυμεί να βλέπει το έργο του να λιώνει μαζί με το χιόνι. Κι αφού η ζωγραφική -η καθ’ ύλην αρμόδια- δεν το αποτολμά, η πολιτική στερείται κάθε νομιμοποίησης να παίξει τον ζωγράφο στο χιόνι.

Υπερέβη τα εσκαμμένα ο κυβερνήτης-ιατρός της Αττικής και τα ποδοπάτησε ο κυβερνήτης της ελληνικής πολιτείας. Απέδειξαν και οι δύο -και μάλιστα επιδεικτικά- ότι ούτε την Τέχνη τους δεν γνωρίζουν. Θαρρείς πως ανέμεναν από καιρό τα «λευκά εικοσάχρονα» του σιδηρόφρακτου κολάρου των Αθηνών, για να προβούν στην πράξη της διάλυσης του Αττικού Δράματος. Εν γνώσει τους ή εν αγνοία τους, λειτούργησαν ως αποκρυφιστές σε διατεταγμένη υπηρεσία. Σε μια αιφνίδια αλλαγή σκηνικού που χρεώνεται σε απρόβλεπτο άνωθεν παράγοντα, το μαύρο φόντο του Αττικού κολάρου μεταβλήθηκε σε λευκό, και εκεί πάνω γελοιοποιήθηκε το ανθρώπινο δράμα. Αν αυτός ήταν ο μεγάλος σκοπός της «πολιτικής τέχνης» στα διακοσάχρονα της Επανάστασης, τότε καταχρηστικά και δόλια φορούσε η χώρα τόσα χρόνια το δαχτυλίδι της Δημοκρατίας. Και ίσως να μην ήταν τόσο εύκολη η Ύβρις εάν η απόπειρα γινόταν σε άλλους χρόνους, όπου θα προσέκρουε στο ανάχωμα του Βασιλέως.

Η ακινητοποίηση της Ελπίδας στην Αττική Οδό δεν ήταν ζήτημα κακοκαιρίας. Ήταν ζήτημα πολιτικής παθολογίας, κι όπως απεδείχθη του χειρίστου είδους. Σε μια κλειστή λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας, ο οδηγός έχει πλήρως εξαρτημένα αντανακλαστικά και αναμένει καθοδήγηση και βοήθεια για κάθε κίνηση έξω από τα προβλεπόμενα. Και το τελευταίο δεν είναι ζήτημα ελπίδας, αλλά ζήτημα συμβατικής υποχρέωσης στη βάση μιας σειράς Κωδίκων (Κυκλοφορίας, Αστικού, Ποινικού, Ασφαλιστικού).

Πολλά μπορεί να συμβούν σε δρόμους σκοτεινούς, δύσβατους ή ανεξιχνίαστους, στα πλαίσια και στα όρια του Δράματος. Όταν αφεθεί να συμβεί κάτι δυσάρεστο σε πολλούς στο στολίδι, στην πιο περίοπτη Δημοσιά της Αττικής, τότε πρέπει να αναζητήσουμε τη σκοπιμότητα που εξυπηρετεί τη γελοιοποίηση του Δράματος.

Χιλιάδες οδηγοί εγκλωβισμένοι στην παράσταση της Ελπίδας· όμηροι όχι του καιρού αλλά των κυρίων τους. Ο κλειστός και πλήρως ελεγχόμενος χαρακτήρας της λεωφόρου· η αδυναμία διαφυγής και παράκαμψης από οποιοδήποτε σημείο δυσχεραίνεται από το καιρικό φαινόμενο. Και το μαύρο σιδηρόφρακτο κολάρο της Αττικής μεταβάλλεται τώρα σε λευκό βρόχο σε μια ιδιότυπη τελετουργία. Δεν υπάρχει διαφυγή. «There is no alternative!» αντηχεί από τα έγκατα της πολιτείας το σκιώδες πνεύμα των ημερών στην παράσταση.

Ο λευκός βρόχος παγιδεύει τα οχήματα, τα ίδια τα μέσα που στον εικοστό αιώνα είχαν θεωρηθεί σύμβολα της ελεύθερης μετακίνησης και εν πολλοίς ταυτίστηκαν με τις ατομικές ελευθερίες. Και τότε, ω του θαύματος! Περιφερειάρχης Αττικής και Πρωθυπουργός παρεμβαίνουν σαν άλλοι από μηχανής θεοί, προκειμένου να λύσουν το δράμα ή μάλλον να διαλύσουν το Αττικό Δράμα. Ο πρώτος έξαλλος απαιτούσε να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι της Αττικής Οδού στους Έλληνες, λες και το Δ.Σ. των Αττικών Διαδρομών ήταν εκλεγμένο από τον ελληνικό λαό! Ο δεύτερος εξήγγειλε, σαν ad hoc Δικαστής ασφαλιστικών μέτρων, ορισμένη αποζημίωση σε κάθε εγκλωβισμένο όχημα.

Και κάπου εδώ πήγε -πανηγυρικά και οριστικά- περίπατο το πρόταγμα των ημερών «πρώτα η ανθρώπινη ζωή», το σύνθημα και άλλοθι που κυριάρχησε και μονοπώλησε τις πολιτικές επιλογές τόσο στα κορωναϊκά χρόνια όσο και εν μέσω πύρινης λαίλαπας που κατέκαψε επί δέκα και πλέον ημέρες τη χώρα, το καλοκαίρι που μας πέρασε. Μαζί με το μότο των ημερών πήγε περίπατο και η διάκριση των εξουσιών, καθώς ο πολιτικός εκπρόσωπος των ξεπεσμένων κοτζαμπάσηδων φιλοδώρησε όπως-όπως το …χωρίς αλυσίδες αστικοποιημένο Προλεταριάτο, για να μην καταρρεύσει μονομιάς ολόκληρος ο μπερντές.

Νεο-δημοκρατική οδός, και ουχί Βασιλική. Διότι η Βασιλική οδός θα υπαγόρευε να κηρυχθεί έκπτωτη πάραυτα η κοινοπραξία διαχείρισης της Αττικής Οδού, να «πέσουν» πάραυτα τα πολιτικά και διοικητικά κεφάλια που είχαν την ευθύνη ελέγχου της τήρησης της Σύμβασης και του επιχειρησιακού συντονισμού· κυρίως δε, αμελλητί, να ανατεθεί η διοίκηση του δρόμου και η διαχείριση της κρίσεως σε Στρατηγό/Ταξίαρχο του Μηχανικού. Το πολιτικό ντηλ με την εταιρεία είναι όνειδος, καθώς ο spokesman της φαιδράς κολεγιάς (δηλ. ο κ. Πρωθυπουργός) παρέλειψε να πει στους εγκλωβισμένους ωφελούμενους ότι η είσπραξη του διχίλιαρου θα είχε και ψιλά γράμματα στην απόδειξη, που θα έλεγαν τουλάχιστον ότι: «Ο εισπράξας παραιτείται από οποιαδήποτε άλλη αξίωση για αστική αποζημίωση ενώπιον Δικαστηρίων». Λυπούμεθα σφόδρα που ο Πρωθυπουργός εξετέλεσε χρέη εκπροσώπου τύπου ή δικηγόρου της Αττικής Οδού. Για τη Δικαιοσύνη, τι να πει κανείς; Μαύρο Έρεβος ή λευκό χιόνι, το ίδιο πράγμα είναι για αυτήν. Αν μισό μέτρο χιόνι ήταν αρκετό για να θάψει τις Αρχές Δικαίου, τη συνταγματική διάκριση των εξουσιών, τον Ποινικό και Αστικό Κώδικα, και η κυβέρνηση και η περιφερειακή αυτοδιοίκηση παραμένουν ακόμα αλώβητες, τότε αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι η Δημοκρατία μας δεν είναι …αυτοκίνητη.

Έτσι έπνιξε ο λευκός βρόχος την πνοή και τα σύμβολα. «Δεν υπάρχει διαφυγή» αντηχεί ο καγχασμός στην τελευταία πράξη, καθώς σφραγίζεται ερμητικά ο κόσμος, ο πρώην ελληνικός κόσμος, μετά το πέρασμα της Ελπίδας. Ένας χιονιάς, ένα μαύρο κολάρο που μετατράπηκε σε λευκό βρόχο και δύο χιλιάρικα· έτσι επισφραγίζεται η διάλυση του Αττικού Δράματος, ήτοι του ανθρωπίνου δράματος, και έτσι περνάμε λευκασμένοι στα χωρία της ιλαροτραγωδίας. Το λευκό δεν είναι πάντοτε λευκό, αν δεν είσαι ζωγράφος ή ποιητής. Από την Ποιητική του Αριστοτέλους αφιερώνουμε στους συμβούλους του Πρωθυπουργού, στον ίδιο και στον ομογάλακτό του Περιφερειάρχη Αττικής κάτι σπουδαίο από το ξυνό μας ελληνικό παρελθόν και το ανθρωπολογικό μας δράμα:
«Ἔστιν οὖν τραγῳδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδῶν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.»

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

Υ.Γ.: Επειδή το θέατρο θα συνεχιστεί στη Βουλή την προσεχή Κυριακή με πρωτοβουλία του …καιροσκόπου κ. Τσίπρα και αβάντα του ακακαινισμένου ΠΑΣΟΚ, και καθώς για αυτούς τα σπουδαία γράμματα είναι τα μαρξολογικά, να θυμίσουμε στον αριστερόστροφο υποθίασο ότι υπήρξε ένας André Gorz ο οποίος μάλλον δεν αγνοούσε τον ορισμό της τραγωδίας όταν έγραφε το «Αντίο Προλεταριάτο».

Πηγή: eurocrisis.wordpress.com

Για την αντιγραφή,
Τέντζερης