Έχουμε φύγει από την “Καλών Τεχνών Αθηνών” και ανεβαίνουμε την “Πειραιώς” (του Πειραιώς) με προορισμό την Κυψέλη μας. Πάνω στη μοτοσικλέτα, νιώθω τα χέρια της αγαπημένης μου να κάνουν τέλειο κύκλο γύρω από τη μέση μου και η ψυχή μου πλημμυρίζει από αγάπη. Θέλω να ανταποδώσω άμεσα, μα σε ποιον να αφήσω το τιμόνι. Στην ομόνοια, σκέφτομαι, σε λίγο φτάνουμε. Εκεί, με έναν γύρο της πλατείας θα ανταποδώσω στην αγαπημένη μου, και θ’ αποδώσω τιμή στην αγάπη που με κυκλώνει, εν ομονοία.
Φευ! Κάποιοι -που άλλη αντίληψη για την ομόνοια έχουν ή που καμιά δεν έχουν – τον κύκλο της διέλυσαν, χωρίς καν να μας ρωτήσουν. “Αγγάλιασέ με δυνατά” φωνάζω στην αγαπημένη μου και ο απόηχος της φωνής μου αυτοχειριάζεται στην κόψη των δοντιών, καθώς απ’ την οργή μου σφίγγουν.
“Πίσω στην Κυψέλη μας…”, μου λέει εκείνη!
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
..για φαντασου!!!!
ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ….ΟΜΟΡΦΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΤΕ…..ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΑΚΟΜΑ. ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΕΡΑΤΟΜΟΡΦΑ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΑΝ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ…ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ.