Πέρι ελευθερίας παλαιές συζητήσεις, αντιλήψεις, πρακτικές, αποφάσεις…

Πέρι ελευθερίας παλαιές συζητήσεις, αντιλήψεις, πρακτικές, αποφάσεις…

Η σειρά μού έζησε τό μεταίχμιον παλαιού καί νέου, χωριάτικου καί πολίτικου, υπερκοσμοπολίτικου τού ξέφρενου τουρισμού καί σύγχρονης διασκέδασης σ’ αντίθεση μέ τό παραδοσιακό, τό ημιπρωτόγονο σέ επιβίωση, κυνήγι, ψάρεμα, τό αρχαίο έμφυτο Παγκράτειον σέ πάλη, πρόκληση, καυγά. Όλα τά αντιφατικά σ’ ένα πηγαινοερχόμενο πέρα δώθε στήν ψυχή καί τήν καρδιά αμφίδρομο πολυδιδρομικό τραίνο…

Υπήρχε εποχή που όταν φίλοι μού πρότειναν νά ταξειδεύσω Καλοκαίρι μακρυά από τήν Αγία Νάπα, τούς έβγαζα ένα είδος τρελλούς, αχάπαρους, στενόμυαλους. Δέν υπήρχε συναρπαστικότερο πανηγύρι από τόν τόπο μού μέ συγκεντρωμένες όλες τίς προτιμήσεις καί τίς καθημερινές ολόνύχτιες συνήθως εκπλήξεις πάρτυς τά οποία ήταν αυθόρμητα καί όχι στημένα όπως συνηθείσαμε αργότερα… Κινητά τηλέφωνα δέν υπήρχαν, ξέραμε πού θά βρούμε τί ή ψάχναμε νά βρούμε τί. Τό μεσημέρι περιφορά στίς παραλίες σημαδεύαμε τουριστικά θηλυκά πρόσωπα καί τίς νύχτες τά ψάχναμε, αφού σέ πολλά απ’ αυτά τά λάγνα πρόσωπα μιλούσαμε ώς αφορμή γιά πρώτη ντροπαλή ή ψευδοντροπαλή γνωριμία. Ά γειά σού σέ γνώρισα σήμερα ή εχθές στήν παραλία θυμάσαι;…

Τώρα γιατί τά λέγω αυτά; Από ματαιοδοξία; Όχι δά, έστω καί άν νομίζεις έτσι. Παρατήρησα ότι υπήρχαν αυτοί που έψαχναν τήν ωραία γκομενάρα από ή εκτός Κύπρου καί νά είναι πλούσια. Άλλοι γκομενάρα τής καρδιάς νά ήταν καί άς ήταν ό,τι ήταν. Άλλοι τήν ήθελαν πτωχή καί γκομενάρα καί άλλοι ήθελαν προκομμένη όχι άσχημη κι’ άς ήταν πλούσια ή πτωχή. Στό προκομμένη συνοδεύετο η αγαθή καλογνωμία καί σωφροσύνη… Κάποιοι έλεγαν γκομενάρα καί νά μήν έχεις προβλήματα δέν γίνεται ή έστω υπερσπανίζει, διότι όλοι θά τήν θέλουν, όλοι ή κάποιοι θά τής κολλάνε καί άν θέλεις κούτελλο καθαρόν δέν κάνει, θά σέ ξεκάνει καί θά έχεις προβλήματα, μπορεί νά είναι έντιμη αλλά θά σού δημιουργείται η εντύπωση ότι δέν είναι, καθότι όλοι γνωστοί καί μή θά δείχνουν τόν ατόφιο μαγνητισμόν τούς απ’ αυτήν είτε προσπαθούν νά τό κρύψουν είτε όχι. Παρατήρησα όμως ότι δέν ισχύει πλέον αυτόν όσον ίσχυε παλαιότερα, λόγω τού ότι τό λίγκρεμμαν, η λίμπιντο, τά τρεχούμενα σάλια γιά τίς γκομενάρες δέν συνηθείζεται στόν αυθορμητισμό τών ανδρών πλέον, κάτι λείπει, κάτι πταίει, αλλά οπωσδήποτε παρατηρείται περαιτέρω ενκρυμμένη πονηριά, τό νά κολλάει κάποιος στήν γυναίκα τού άλλου, φίλου, γνωστού, άγνωστου, κουμπάρου στό πολύ πολύ ψιλό ύπουλο κρυφτό… Η απάτη έχει τήν γλύκα τού άγνωστου μοναδικού χωσμένου θησαυρού καί τού απαγορευμένου μονάκριβου θεσπέσιου.

Διατί τά λέγω όλ’ αυτά; Παλαιότερα είχαμε χρόνο νά μιλάμε φιλοσοφικά είτε τό ονομάζαμε έτσι είτε αλλιώς είτε μέ κανένα ορισμό, γιά πολλά θέματα μέ ψιλή ενδελεχή ανάλυση. Περί γυναίκας ώρες ατελείωτες. Δέν νοήσου άνδρας εάν δέν ήσουν γυναικοκατακτητής καί γυνακογνώστης τής γυναικείας παγγλυκάδος καί όλων τών συναφή, τούς αρσιβαριζόμενους τούς περιπαίζαμε ώς κατώτερης ανδρείας καί συμπλεγματικής επίδειξης. Ό χρόνος έπρεπε νά καταναλώνεται είς τήν πανωραιότητος τής απηλαυμένης γυναικός. Τώρα αυτά άλλαξαν, μαθαίνουν τά κοπελλούδια τά άφυλα καί ανομαλοπαράδοξα, τά μεταλλαγμένα, τά πούστικα, τά μαλακισμένα κακοδιδάγματα. Κάτω από τίς ανθισμένες χαρουπιές η μυρωδειά όμοια μέ τά χύματα ανδρός καί γυναικός σέ συνουσία, ντροπή που τό λέγω; Καί δέν είναι ντροπή ν’ ανέχεστε νά μιλάνε στά παιδιά γιά ανομαλίες; Εκεί που απαγορευόταν στά σχολεία τό μάθημα τού έρωτα περάσαμε μέ δρασκελιά στό μάθημα τής πουστιάς καί αφυλίας καί μείνατε μέ τό στόμα ανοικτό νά μπανοβγαίνουν δαιμόνια καβάλλα σέ μύγες!… Είμασταν ενωμένοι μέ τήν φύση, τό χώμα, τήν αλμυράδα, τά βότανα, τήν πέτρα, τόν κύνδυνο, τά ανδραγαθήματα νά κλέψουμε κάτι ασήμαντο γιά νά αποδείξουμε τήν ανδρεία μάς μέσα από τόν κίνδυνο καί τήν τόλμη, ήταν η μύηση μάς… η φυσιολογική μάς μύηση. Καί παράλληλα μικροί μικροί νά θαυμάζουμε τά πανευρωπαϊκά γυναικεία κορμιά… αποσβολημένοι στά πάθη ζωντανών οντοτήτων όχι πέτρινων, όχι μαρμάρινων, όχι αζώντανων ειδώλων, ιδεών, παρασχιζοφρενεικών ανομαλιών… Μία ήμερη ημιαγριάδα γενναίας ελευθερίας…

Μέσα απ’ αυτές τίς συνζητήσεις ξεπρόβαλλε καμαρωτή κορδωτή η ελευθερία. Όσοι δέν ήθελαν πλούσιοι γυναίκα πάνω κάτω είχαν τήν ίδια άποψη, δέν θέλω νά έχω πλούσια γυναίκα νά μέ κάνει ό,τι θέλει, σήκω πάνω κάτσε κάτω καί άμα αψιμαχούμε νά μού φακκά λόγια ότι μέ έκανε άνθρωπο, έλεγαν!… Παρότι αγαπούσαν τήν γυναίκα δέν ήθελαν τήν γυναίκα υπεράνω τής προσωπικής τούς ελευθερίας. Η σειρά ήταν εγώ ώς αξιοπρέπεια, η ελευθερία, η γυναικάρα καί μετά Άγιος Ό Θεός…

Άλλοι, είχαν σκοπόν νά αποκαταστηθούν, είτε επειδή πέρασαν καί περνούσαν πτώχεια είτε επειδή ήσαν υπολογιστές. Η έννοια τότες υπολογιστής ήταν χειρότερη από τήν τωρυνή συμφεροντολόγος, συμφεροντοποιός, προδότης, ιδιοτελής. Άν καί τότες, αφού ήρθε ό τουρισμός, κανείς δέν πεινούσε, λάμβανε ισχυρόν μισθόν ώς τραπεζοκώμος, μπάρμαν, μάγειρας…

Άλλοι ήθελαν γυναίκα τού χωριού μέ χωριάτικα αυστηρά ή ημιαυστηρά τής τιμής έθιμα κι’ άς ήταν ό,τι ήταν, εντάξει νά βλέπεται, όχι νά ντρέπεσαι. Άλλοι γυναικάρα τής καρδιάς κι’ άς τήν πλένουν καί τό βρακί όπως λέγαμε. Κουβέντες χωριάτικες βαρετές, προσβλητικές αλλά καί ορχιδάτες ομολογουμένως. Καί πούντα αυτά τώρα;…

Γιατί δέν τήν πήρες τήν κοπέλλα ρέ; Είναι πλούσια καί θά μού τά προίξει, αφού θά χωρίσουμε γιατί νά τήν πάρω; Δέν ανέχομαι νά φορεί τά παντελόνια γυναίκα, έλεγε, ό μάγκας. Μά σέ θέλει ρέ τού έλεγαν. Ναί μέ θέλει αλλά άμα μέ πάρει καί φύγει η πρώτη γλύκα θά έχει απαιτήσεις προσβλητικές, θά αμολάει στίς έντονες διαφωνίες κουβέντες υποτιμητικές τού καυγά. Καλύτερα νά προλάβω. Βεβαίως η πλούσια δέν καταλάβαινε τούς λόγους, ούτε τούς καταλάβει, όταν απορεί σέ τί μέ έβγαλε σκάρτη, αφού ήμουν έντιμη μαζύν τού καί «πέθαινε» από τό μαράζι τής.

Αυτό ίσχυε κι’ αντιστρόφως. Όταν έλεγες στήν τουρίστρια ειδικώς στήν Σκανδυναυέζα ότι ό φίλος τής είναι βαστούμενος σέ περιουσίες, χάνετο χωρίς δεύτερο λόγο από τά μάτια τού καί απορούσε, ώσπου νά μάθει, ότι αρκούσε νά τής πεί κάποιο λαμόγιο κάτι τέτοιον γιά νά εξαφανιστεί. Εξού καί τότες, ήταν τής μόδας νά σκίζουν τά παντελόνια μόνα τούς τ’ αγόρια, όχι εργοστασικώς.

Τώρα η γκομενάρα η Ρωσσιδάτσα σέ κάνει παρέα εάν βαστάεις κουρσάρα, έχεις μολυβένιο πορτοφόλι, ντύνεσαι σικάτα καί σέ χαιρετάνε όλοι σάν άρχοντα, τό είχαν πάντοτε αυτόν οί Ανατολικοευρωπαίες ώς επί τώ πλείστον.

Τότες έπρεπε νά κινείσαι μέ λάντυ, τσιάππυ, εξάρ καί σ’ αυτοκίνητα μπάκυ, παλειαυτοκίνητο που ν’ αποπνέει ελευθερία. Νά φεύγεις από τήν δισκοθήκη καί νά καταλήγεις σέ ξέφρενα μπουζούκια καί ύστερα δωμάτιο ή καλύτερα παραλία, ή στίς μεγάλες ερωτικές καύλες απευθείας παραλία. Ό καφές τότες ήταν υποτιμημένος, στά φόρτε τούς τά κόκτεϊλ, τά οινοπνεύματα παντού, τώρα διοικεί ό καφές. Χασίσια σπάνιζα, ήταν ποτόν καί ξέφρενος χορός πρίν τόν έρωτα. Μία ευκατάστατη ακαταστασία τής ομορφιάς, μία επιμελής ατημέλητη τσαχπινιά, ναζιάρικη ερωτευτική περιπέτεια. Όλα ήταν ρευστά αλλά οί ποταμοί ήσαν πεντακάθαροι αγνοί ό άνδρας, η γυναίκα καί η φωτειά…

Γιά δές πού φτάσαμε τώρα νά μήν ξέρεις τί κρύβεις ανάμεσα στά σκέλια σού!…

Γιά δές πού φτάσαμε τώρα νά σέ πείθουν νά μήν θέλεις αυτό που κρύβεις ανάμεσα στά σκέλια σού!…

Γιά δές που φτάσαμε τώρα νά θέλουν νά μήν φύεται τίποτε ανάμεσα στά σκέλια σού, νά τό δέχεσαι καί νά τό βαστάς μανιέρα υπερηφάνειας! Μά βέβαια, τί σχέση έχει η υπερηφάνεια μέ τήν ατόφια μαγκιά;.. Πάντοτε μισούσα τίς κούκλες που ήταν άφυλες, μού δημιουργούσαν μία αναγούλα σάπιας μηχανής…

Εντάξει, δέν μάς έκανε περιέργεια νά πάμε κατάδυση νά δούμε τά ψάρια, αλλά νά τά φάμε ψαρεμένα, όλα τά είδη μέ όλες τίς συνταγές, τό νά μήν τρώς τά κεφάλια τούς φαινώσουν ξεκαρδιστικώς μαλθακός. Δέν πέφταμε από αλεξίπτωτα, αλλά αυθόρμητα, παίζαμε υπερδιαγωνιστικά ποδόσφαιρο μέσα στίς λάσπες τών καταιγίδων εννέα τό βράδυ, γινόμασταν ολοπούρπουλοι, αλλάσσαμε καί πηγαίναμε γιά ουϊσκια… Χωριάτικα πράγματα μέ σταξιές από νεόφερτα μεθυστικά.

Τά πολλά έφεραν πολλά καί άλλαξαν πολλά, ανεχτήκαμε τά πολλά καί γίναμε πολλών ειδών, τόσων ώστε νά μήν αναγνωριζόμαστε ωσάν σύνολον αλλά ωσάν αλεξίπτωτα χωρίς ψυχές καί πανιά.

Έγιναν τόσα πολλά αλλάξαμε τόσον πολλά, μάθαμε τόσα πολλά που δέν είμαστε τίποτα ούτε στά πολλά ούτε στά λίγα. Όποιος έχει τά πάντα καί ζή τά πάντα δέν έχει καί δέν ζή τίποτε, είναι επισκέπτης καί ξεκομμένος στά πλήθη τών διαφορετικών καί ασυνεκτικών, απόκληρος από τό επιλεκτικό καί τό αριστοκρατικό αρχοντικό. Στά πολλά οί αρχές καί οί γεύσεις χάνουν τίς αξίες καί τά υπόβαθρα τούς.

Από τά πολλά μάς έφτασαν στά όλα, καμμία υποκειμενική καί αντικειμενική αξία. Τό νά είσαι όλα τά φύλα σέ κάνει νά μήν έχεις φύλα, νά έχεις απάθεια. Ό Σωκράτης διηγείτο τόν παλαιόν μύθο, ό έρωτας έχει μάνα τήν Πενία καί πατέρα τόν Πόρον, τά δύο αντίστροφα. Δέν έχει σημασία νά μήν πεινάς τόν έρωτα, νά μήν ερωτεύεσαι μέ πάθος, ό Πόρος δηλαδή ό πλούτος τού έρωτα είναι στήν πενία ν’ αγαπάς ένα πρόσωπο. Ό μύθος ανάγεται στά Λουτρά τής Αφροδίτης στήν Πάφο. Δύο κρήνες καταλήγουν στήν ίδια λιμνύλα, Η μία στάζει πίκρα καί η άλλη γλύκα, αυτός είναι ό έρωτας. Η θεά τού έρωτα είναι η Αφριδίτη, κανονική γυναίκα, καί ό θεός τής Αφροδίτης είναι ό Έρωτας κανονικός άνδρας. Ό Έρωτας δέν είναι ομοφυλόγαμος η Αφροδίτη δέν είναι ομοφυλόγαμη, διότι ούτε ό μέν ούτε η δέ είναι αφύσικα…

Η Αφροδίτη ήταν τά ηλεκτρόνια που μαγνήτιζαν τόν Άδωνι καί ό Άδωνις ό μαγνητισμός που παράλυε τήν Αφροδίτη. Ύστερα ήρθαν τά ανόμαλα τά μεταπαρανθρωπικά, τά επαναστατικά κατά τής φύσης.

Η γυναίκα τό αφρίζον οξυγόνο στήν Πέτρα τού Ρωμειού καί ό Άδωνις τό υδρογόνο, αυτό είναι τό νερό. Δέν μπορεί νά επανέλθει στήν θέση τού ό κόσμος ωσότου τό πρωτόνιο θέλει νά παίζει τόν ρόλον τού ουδετερόνιου καί τού ηλεκτρόνιου, τό ηλεκτρόνιο τόν ρόλον τού πρωτόνιου καί τού πρωτόνιου, τό ουδετερόνιο τήν θέση τού πρωτόνιου καί τού ηλεκτρόνιου. Αυτά είναι ανόμαλα καρναβάλια, που έκτοτε ασελγούν τήν Φύση καί Τόν Κτίστη τής…

Τί ωραιότερο καί ισορροπημενότερο από τό νά είσαι αυτός που είσαι! Καί άν ασθένεια καί παρανομαλία σ’ έκαναν κάπως διαφορετικό μάχου ν’ αναρρώσεις, καταλάβω αυτήν τήν νόσο όπως κάθε νόσο μέ συμπάθεια, αλλά τό νά είσαι υγειέστατος αυτός που είσαι καί νά θέλεις νά γίνεις αυτός που δέν είσαι επειδή σ’ έμαθαν νά γίνεις αυτός που δέν είσαι, σημαίνει χαλασμός, ανηθικότητα, ανιερότητα, Νόσος τής Έπαρσης… Ομαλότητα φύσης, φύλου, σημαίνει ψυχική ταπεινότητα…

Ό οιηματίας άνθρωπος θέλει νά γίνει θεός καί επειδή δοκίμασε όλες τίς μεθόδους καί δέν έγινε καί δέν ξέρει πώς, αποφάσισε νά γίνει παμμεταλλαγμένος μήπως καί αυτό είναι τό μυστικό, χαχαχαχα!…

Εάν ό άνδρας μείνει άνδρας καί η γυναίκα γυναίκα, πώς ό σατανάς θά τούς κάνει μετακτήματα τού, πώς θά τούς κάνει απάνθρωπους άφυλους μετάνθρωπους; Τήν τάξη τής φύσης καί Τού Θεού τής μισεί καί μισούν καί τήν λένε νέα τάξη πραγμάτων. Δέν υπάρχει ούτε νέα ούτε παλαιά τάξη πραγμάτων αλλά κλασική φυσική καί ηθική τάξη πραγμάτων που μάχονται νά καταργήσουν γιά νά σάς ψυχοκαταργήσουν.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ