Πάμε ολοταχώς προς τα Πίσω!

Πᾶμε ὁλοταχῶς προς τὰ πίσω…
Εἶναι ἀλήθεια ἀδιάσειστη πιά.
Καὶ τρομάζουμε ὅλοι στην πορεία τῆς ὄπισθεν.
Στην πορεία την καθοδικὴ καὶ μὴ ἀναμενόμενη.
Μὲ ταχύτητες ποὺ δεν τις εἴχαμε δοκιμάσει ποτέ.

Πᾶμε μὲ σπουδὴ προς τὰ πίσω…
Ἐκεῖ ποὺ ἤμασταν πριν πενήντα
καὶ πριν ἑξήντα χρόνια.
Στὰ λιγοστά, στὰ φτωχὰ καὶ στὰ δύσκολα.
Ἐκεῖ ποὺ ζούσανε οἱ γιαγιάδες μας καὶ οἱ παπποῦδες μας…

Ὅμως ἐκεῖ στὰ ταπεινά,
ἐκεῖ στὰ στερημένα,
ἐκεῖ μὲ τὰ μετρημένα κουκιά,
ἦταν καὶ τὰ πλούσια…
Ἦταν καὶ τὰ τίμια κι ἀνεκτίμητα
καὶ δυσεύρετα πιά:
ἡ ἀγάπη ἡ ἀληθινή·
ἡ φιλοξενία ἡ καρδιακή·
οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ ἕνα πρόσωπο,
μὲ τὰ ἴσια λόγια,
μὲ την ἀνοιχτὴ καρδιά.

___________________

Πᾶμε ὁλοταχῶς προς τὰ «Πίσω»!
Ὄχι έκεῖ ποὺ μᾶς σπρώχνουν,
στὰ ἐξευτελιστικά,
στὰ προδοτικὰ
καὶ στὰ ἄνανδρα.
Ἐπιστρέφουμε στὴ Ζωὴ την αὐθεντική.
Στῶν ἀθάνατων πατεράδων τὴ ζωὴ
καὶ τῶν ἁγίων προπαππούδων μας.
Ἐκεῖ ποὺ ἡ στέρηση, ἡ θυσία, κι ὁ θάνατος
ἦταν ἐπιλογή σου.

___________________

Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἕνα δωμάτιο
καὶ φιλοξενοῦσαν δώδεκα νοματαίους.
Εἶχαν ἕνα ψωμὶ
καὶ τὸ μοιράζονταν μὲ τὰ παιδιὰ τῆς γειτόνισσας.
Εἶχαν ἕνα φορτίο ξύλα
καὶ τὸ μοιράζονταν μὲ τον ἐχθρό τους.

___________________

Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἕνα ποτήρι λάδι
Πᾶμε ὁλοταχῶς προς τὰ Πίσω;
καὶ τὸ φυλάγανε γιὰ τὸ καντήλι.

Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι
ἔχτιζαν πρῶτα τις ἐκκλησιες
καὶ μετὰ τὰ σπίτια τους.
Ἔστηναν πρῶτα τὰ εἰκονίσματα
καὶ μετὰ τις φωτογραφίες τους.
Ἐκεῖ ποὺ ἔβρεχε εὐλογίες.

Πᾶμε ὁλοταχῶς προς τὰ «Πίσω»!
Ἐκεῖ, στὸ κατώι τοῦ παπποῦ τοῦ Γιώργου
ποὺ τὸ κιούπι τοῦ λαδιοῦ
τὸ ξαναγέμιζαν Ἄγγελοι!

___________________

Ἐκεῖ ποὺ οἱ πατεράδες μας
βάζανε στην τσέπη μιὰ δραχμὴ
κι ἔβγαζαν δύο!
Γιατὶ δανείζαν στον φτωχό,
γιατὶ δανείζαν στον Θεὸ
καὶ ὁ Θεός τ’ ἀβγάτιζε.

___________________

Ἐκεῖ ποὺ ἡ κυρα-Δόμνα δὲ φοβότανε
νὰ τρῶνε ἀπ᾽ τὸ ἴδιο πιάτο τὰ παιδιά της
καὶ τοῦ δρόμου τὰ ὀρφανά,
ποὺ εἶχαν προσβληθεῖ ἀπὸ τύφο.
Πᾶμε μὲ σπουδὴ προς τὰ Πίσω!

Ἐκεῖ ποὺ ἀρρωστήσανε ἀπὸ τύφο
ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς γειτονιᾶς,
ἐκτος ἀπ᾽ τὰ παιδιὰ τῆς Δόμνας!

___________________

Ἐκεῖ ποὺ ἡ κυρα-Σοφία ἡ μανάβισσα
ἄφησε στὸ σοφρὰ τῆς χήρας κυρα-Ἄννας
τριάντα χρυσες λίρες,
γιὰ νὰ τελειώσει τὸ σπίτι ποὺ ἔχτιζε.
Ἐκεῖ ποὺ ἡ χήρα κυρα-Ἄννα
μοιραζόταν τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν της
μὲ την ἐγκαταλειμμένη κυρα-Εὐθαλία

___________________

Ἐκεῖ ποὺ κάθε φθινόπωρο
οἱ παπποῦδες μας γέμιζαν τὸ κάρο
μὲ ἀλεύρι καὶ λάδι καὶ σταφίδες καὶ κρασὶ
καὶ τὰ πήγαιναν στὰ Μοναστήρια τῆς περιοχῆς.
Γιατὶ ἤξεραν πώς,
ἂν τὸ Μοναστήρι εἶναι καλά,
θἆναι καλὰ ὅλοι τους.
Πᾶμε ὁλοταχῶς προς τὰ «Πίσω»!
Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι τιμοῦσαν τὸ στεφάνι τους.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ γυναῖκες ὕφαιναν χρυσὰ παπλώματα
καὶ σκέπαζαν τους ἁμαρτάνοντες.

___________________

Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι
εἶχαν κλειστὰ στόματα
ἕως θανάτου
καὶ γι᾽ αὐτὸ εὐωδιάζαν τὰ ὀστά τους
μετὰ θάνατον!

___________________

Ἐκεῖ ποὺ ζῶντες καὶ νεκροὶ εἶχαν στον ἥλιο μοίρα.
Εἴχανε πρόσφορο.
Εἶχαν καντήλι.
Εἶχαν σαρανταλείτουργα.
Εἶχαν μερίδα στην Προσκομιδή…

Πᾶμε ὁλοταχῶς προς τὰ «Πίσω»!
Ἤτανε διαπίστωση
κι ἔγινε προτροπή!

Γιατί ἀργοῦμε τόσο;
Τί περιμένουμε;
Πόσους δεκαπεντάχρονους ναρκομανεῖς,
πόσους ἐνήλικες ναυαγισμένους,
πόσους νεκρούς ἀκόμα νὰ θρηνήσουμε;
Πόσους θανάτους νὰ ὑποστοῦμε;

Ἡ ὄπισθεν,
σωτήριος μονόδρομος πιά!
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ Πίσω;
Πριν φᾶμε κι ἄλλα ραδιενεργὰ ἀπόβλητα
τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ μας.

Πᾶμε ὁλοταχῶς προς τὰ «Πίσω»!
Στον ἀέρα τον καθαρό,
ποὺ μυρίζει λιβάνι….
Στὰ νερὰ τὰ ἁγιασμένα
ἀπὸ τὰ Θεοφάνια…
Στις πόρτες τὶς ἀσφαλισμένες
μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ
ἀπ᾽ τὴ λαμπάδα τῆς Ἀνάστασης.

Στις ἀναμμένες σόμπες τῆς Ἐκκλησίας:
στον παππα-Νικόλα τὸν Πλανᾶ,
στον παππα-Δημήτρη τὸν Γκαγκαστάθη,
στον πατέρα Ἀθανάσιο τὸν Χαμακιώτη,
στον πατέρα Εὐσέβιο τὸν Ματθόπουλο,
στον πατέρα Νικηφόρο τὸν λεπρό,
στον πατέρα Σωφρόνιο,
στον ἅγιο Ἄνθιμο τῆς Χίου,
στον ἅγιο Σάββα τῆς Καλύμνου,
στον γερο-Ἐφραίμ,
στον γερο-Ἰάκωβο,
στον γερο-Παΐσιο,
στον γερο-Πορφύριο.
___________________

Στῆς Μικρασιάτισσας γιαγιᾶς τὸ εἰκονοστάσι,
στὰ παλιὰ εἰκονίσματα τοῦ Χριστοῦ
καὶ τῆς Θεοτόκου.
Στην Ἐκκλησία…
Ἐκεῖ ποὺ οἱ πατεράδες μας,
εἰρηνικοὶ καὶ κοινωνημένοι,
ἀπὸ τὸ πετραχήλι τοῦ παππᾶ
περνοῦσαν στoν Παράδεισο!
Πᾶμε ὁλοταχῶς προς τὰ «Πίσω»!

___________________

Ἤτανε διαπίστωση
κι ἔγινε εὐχή!

Απόσπασμα από το βιβλίο “Σε καιρούς χαλεπούς”
της Μ. Μουρζά 

Πηγή xfd.gr

*Εάν όχι τώρα ;Πότε;;;