Παλαιοχριστιανοί Ρωμανίας: Ορθόδοξος μπορεί να είσαι αλλά Χριστιανός δεν είσαι 2: Περί αποτοίχισης και σχίσματος.

Γράφει ο Ιωάννης Βαρκάρης.

καὶ μὴ ὑποστρώσῃς σεαυτὸν ἀνθρώπῳ μωρῷ καὶ μὴ λάβῃς πρόσωπον δυνάστου.

ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας, καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ.

Σοφ. Σειρ. 4,27-4,28

Το δεύτερο μέρος από την προαναγγελθείσα σειρά λόγων. Διαβάστε και το πρώτο μέρος εδώ.

Δήλωση ανάγνωσης: Το κείμενο αποτελεί θέση των Ρωμιών Ορθόδοξων Παλαιοχριστιανών (ΡΟΠ) οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε κοινότητες στην γεωγραφική περιοχή των Βαλκανίων στα πρότυπα ζωής(χωρίς να ακολουθάνε το παλαιό Ρώσικο τυπικό) των παλαιόπιστων Ρωσίας και αποτελούν θρησκευτική και πολιτιστική μειονότητα. Ως εκ τούτου το παρόν κείμενο δεν αποτελεί προσπάθεια προσηλυτισμού αλλά ανάπτυξη των θέσεων μιας μειονότητας όπως και απόπειρα επικοινωνίας των μελών της. Αν διαφωνείτε με τις θέσεις των παλαιοχριστιανών μην συνεχίσετε την ανάγνωση.

Το σύστημα που ως κατεστημένο κυβερνάει τον πλανήτη είναι καλά χτισμένο. Είναι δε τόσο ισχυρό διότι το χτίσαμε κομμάτι κομμάτι όλοι εμείς. Εσύ που διαβάζεις αυτό τον λόγο και εγώ που τον γράφω. Είμαστε όλοι συνένοχοι σε αυτό έστω με την σιωπή μας έστω με την άγνοια μας. Η γιαγιά που βλέπει στην τηλεόραση τους τηλεαλήτες να την απειλούν ότι θα χάσει την σύνταξη της, ο παππούς που πάει τα εγγόνια του σε ένα αντίχριστο σχολείο η εργαζόμενη μητέρα που αναθέτει την φύλαξη των παιδιών της σε κάποια ξένη…όλοι έχουμε βάλει το λιθαράκι μας και γιαυτό οι νεοταξίτες αλωνίζουν. Όμως ακριβώς επειδή όλοι μας χτίσαμε αυτό το «τέρας», έχουμε και όλοι μας την δύναμη να το γκρεμίσουμε: Πάντα η γιαγιά θα έχει την επιλογή να κλείσει την τηλεόραση πάντα ο παππούς θα έχει την επιλογή να ασχοληθεί ο ίδιος με τα εγγόνια του ώστε να τα μάθει το σωστό που έμαθε και αυτός από τον παππού του κάποτε και πάντα η εργαζόμενη μάνα θα έχει την επιλογή να παραιτηθεί από την εργασία της και να αναθρέψει η ίδια τα παιδιά της.

Τώρα μάλλον θα σκεφτείτε: «και πως θα μάθει η γιαγιά τι γίνεται στον κόσμο; που θα βρει τον χρόνο ο παππούς να ασχοληθεί τόσο πολύ με τα εγγόνια του; πως θα συμπληρωθεί το οικογενειακό εισόδημα της μάνας που θα μείνει άνεργη;» η κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Σίγουρα και κάποιοι θα έχετε ήδη αρχίσει να αναρωτιέστε τι σχέση έχουν όλα αυτά με την αποτοίχιση και τα σχίσματα στην Εκκλησία.

Θα σας πούμε μια μικρή ιστορία πάνω σε αυτό και σίγουρα θα πάρετε μια γεύση.

Λόγος α.Το αντίχριστο σύστημα

Πριν από λίγο καιρό μαζέψαμε τα παιδιά της κοινότητας μας για να τους μιλήσουμε. Τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα τα συγκεντρώνουμε και τους κάνουμε κάποιο είδους «κηρύγματος». Εκείνη την ημέρα ήταν σειρά μου να μιλήσω στα παιδιά. Ήταν οι μέρες που γινόταν στην Αθήνα κάποια διαδήλωση για την νέα ταυτότητα και το μυαλό μας γύριζε γύρω από αυτό το θέμα. Έτσι ίσως επηρεασμένος από το θέμα εκείνο των ημερών αποφάσισα να διδάξω στα παιδιά τι είναι στην πραγματικότητα το αντίχριστο σύστημα.

Βλέπετε τα μέλη της κοινότητας μας προέρχονται από διαφορετικές εκκλησιαστικές και πνευματικές καταστάσεις και ως εκ τούτου στην αρχή υπήρχαν διαφορετικές αντιλήψεις για το τι είναι το σύστημα του αντίχριστου, αντιλήψεις που ο καθένας τις είχε περάσει και στα παιδιά του. Όπως καταλαβαίνετε όταν ρώτησα τα παιδιά να μου πούνε, τι πιστεύουνε ότι είναι τελικά αυτό το αντίχριστο σύστημα που μιλάνε συνέχεια οι γονείς τους γιαυτό, επικράτησε ένα μικρό…αλαλούμ: Άλλο παιδί έλεγε τις κάρτες, άλλο το ΑΜΚΑ και το ΑΦΜ, άλλο το εμβόλιο, άλλο το χάραγμα που θα γίνει κάποτε στο δεξί χέρι η στο μέτωπο… Έτσι ξεκίνησα και τους είπα την εξής ιστορία:

-«Παιδιά όταν ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο, αγάπησε τόσο πολύ αυτό το δημιούργημα του που τον έκανε ελεύθερο. Για να είναι πραγματική η ελευθερία αυτή, του έδωσε και ένα μοναδικό δώρο το οποίο ονομάζουμε αυτεξούσιο. Το αυτεξούσιο δεν θα το είχε κανένα άλλο πλάσμα του Θεού παρά μόνο ο άνθρωπος. Τι είναι όμως αυτό το αυτεξούσιο που είναι τόσο σημαντικό για να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι; Είναι το δικαίωμα που έχει το κάθε ανθρώπινο ον να αποφασίζει για το κάθε τι. Μπορεί ο κάθε άνθρωπος να αποφασίσει να κάνει το καλό η το κακό, μπορεί κάποιος άνθρωπος να αποφασίσει ακόμα και να αρνηθεί τον ίδιο τον δημιουργό του, δυνατότητα που την έχει πάρει από τον ίδιο τον δημιουργό: αυτό είναι το αυτεξούσιο!

Όμως ο αντίπαλος, ο Διάβολος, θέλει να στεναχωρεί τον Θεό καταστρέφοντας το πιο αγαπημένο του δημιούργημα, δηλαδή τον άνθρωπο. Πως ο Διάβολος καταστρέφει τον άνθρωπο;Στερώντας του την ελευθερία με το να τον σκλαβώνει στα διάφορα πάθη. Έτσι ο άνθρωπος έχοντας χάσει πια την ελευθερία του, πρακτικά έχει χάσει το αυτεξούσιο του διότι δεν αποφασίζει πια ελεύθερα όπως πλάστηκε αλλά αποφασίζει με γνώμονα την εκάστοτε ανάγκη του που πλέον προκύπτει από το πάθος που τον έχει ρίξει ο πονηρός. Βλέπετε ο αντίπαλος θέλει να κάνει στον άνθρωπο τα αντίθετα από αυτά που έχει ορίσει γιαυτόν ο δημιουργός. Γιατί τα δώρα του Θεού δεν έχουμε δικαίωμα να τα αρνούμαστε αν θέλουμε να λεγόμαστε παιδιά του. Όπως δεν έχουμε δικαίωμα να αρνούμαστε το δώρο της ζωής έτσι ακριβώς δεν έχουμε δικαίωμα να αρνούμαστε το δώρο της ελευθερίας μας.

Όταν λοιπόν λέμε «αντίχριστο σύστημα» προφανώς εννοούμε για κάποιο σύστημα που θα έρθει ή έχει έρθει στην ανθρωπότητα και θα είναι ενάντιο στα όσα μας έχει υποδείξει ο Χριστός. Συνεπώς και με βάση τα όσα σας είπα πριν λίγο ένα αντίχριστο σύστημα είναι αυτονόητο ότι δεν θα θέλει τον άνθρωπο ελεύθερο αλλά θα τον έχει δέσμιο.

Επίσης εδώ πρέπει παιδιά να σας πω και μια μικρή κουβέντα για τα πάθη. Τα πάθη του ανθρώπου, όλα μα όλα, έχουν ένα κοινό στοιχείο: Δημιουργούν εξάρτηση. Και η εξάρτηση δημιουργεί ανάγκη ή ανάγκες, που πρέπει να ικανοποιούνται ξανά και ξανά σε έναν ατέρμονο κύκλο.

Αν τώρα όλο αυτό που σας είπα το κάναμε μια μικρή πρόταση ώστε να εξηγήσουμε το αντίχριστο σύστημα με δυο λόγια τι νομίζετε ότι θα λέγαμε ότι είναι το αντίχριστο σύστημα εν τέλη; Η απάντηση είναι: Οτιδήποτε σκλαβώνει την ανθρωπότητα μέσω μιας εξάρτησης είναι ένα αντίχριστο σύστημα.

Προχθές είχαν υποχρεώσει όλους τους ανθρώπους να έχουν ένα ΑΦΜ, χθες τους υποχρέωσαν να πάρουνε κάρτα, σήμερα να κάνουν ένα εμβόλιο και αύριο μπορεί να βρεθεί κάτι άλλο που σήμερα δεν μπορούμε να το φανταστούμε. Δεν έχει σημασία. Αυτό που είναι σημαντικό σε όλα αυτά είναι πως οι ανθρωπότητα δεν υποχρεώθηκε να τα λάβει όλα αυτά δια της βίας. Υποχρεώθηκε μέσω της εξάρτησης από διάφορες ανάγκες λόγω τον οποίων απεμπόλησε την ελευθερία της και άρα μιλάμε για ένα αντίχριστο σύστημα.»

Και έτσι έκλεισα τον λόγο μου τότε σε αυτά τα παιδιά αφήνοντας τα να σκεφτούν τα όσα τους είπα. Ίσως κάποιοι θα πούνε τώρα τι σχέση έχει όλο αυτό με την αποτοίχιση και τα σχίσματα στην εκκλησία, ίσως κάποιοι ήδη έχουν ήδη καταλάβει αλλά σε κάθε περίπτωση θα το κάνω πιο «λιανά» που λέει και ο λαός.

Της επιλογές στην πίστη, δεν είναι δυνατόν να τις καθορίζουν οι διάφορες εξαρτήσεις μας. Δεν μπορεί να επικαλούμαστε τον νόμο του Θεού με γνώμονα τις προσωπικές μας εξαρτήσεις και προκαταλήψεις γύρω από το κάθε τι. Την εκκλησία την κυβερνάνε 2 πολιτεύματα: Η Ακρίβεια και η Οικονομία και οι πατέρες αναλόγως συνθηκών πότε εφάρμοσαν το ένα και πότε το άλλο. Εδώ όμως προκύπτει κάτι σοβαρό. Με ποιο γνώμονα ο κάθε πατέρας της εκκλησίας εφάρμοσε την ακρίβεια η την οικονομία; Μήπως με τις προσωπικές του ανάγκες ή τις προσωπικές του εξαρτήσεις; Μα φυσικά όχι. Είναι προφανές από την εκκλησιαστική ιστορία ότι το κάθε ένα από τα δύο αυτά πολιτεύματα εφαρμοζόταν με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον της ψυχής του ανθρώπου. Όταν έπρεπε να γίνει οικονομία για να σωθούν ψυχές γινόταν οικονομία και όταν έπρεπε να τηρηθεί η ακρίβεια πάλι για να προστατευθούν οι ψυχές τηρούταν η ακρίβεια.

Ωστόσο εδώ προκύπτει ένα ακόμα μεγαλύτερο θέμα. Που ήξερε ο κάθε πατέρας τι έπρεπε από τα δυο να τηρηθεί; Προφανώς είχε φώτιση από τον Θεό και προφανώς είχε και την ύψιστη αρετή της διάκρισης. Το συμπέρασμα λοιπόν που προκύπτει από αυτό το πρώτο μέρος του λόγου μας είναι πως κάποιο φωτισμένο μέλος της εκκλησίας μπορεί να αποφασίσει να εφαρμόσει με διάκριση την ακρίβεια η την οικονομία. Όσοι δεν έχουν φτάσει σε αυτά τα μέτρα κινδυνεύουν, αν κάνουν του κεφαλιού τους, να πάρουν αποφάσεις με βάση τα προσωπικά τους πάθη ή τις προσωπικές τους εξαρτήσεις ούτως ώστε -κατ ουσίαν- παρότι θα νομίζουν και θα λένε ότι είναι οι σωστοί, στην πραγματικότητα να είναι απλώς σκλάβοι σε ένα αντίχριστο σύστημα και ουσιαστικά εκτός εκκλησίας και συνεπώς Ορθόδοξοι μπορεί να είναι. Χριστιανοί δεν είναι. Αυτό το συμπέρασμα κρατήστε το διότι θα σας χρειαστεί στην συνέχεια του λόγου.

Λόγος β. Η αποτοίχιση και τα σχίσματα

Πάντα στην Ανατολική εκκλησία υπήρχε η τάση για σχίσματα και αποτοιχίσεις. Οι λόγοι γιαυτό -πλην του προφανώς πνευματικού λόγου- είναι ποικίλοι: Το έντονο θεολογικό ταμπεραμέντο, η ροπή πως τον φανατισμό, η αρχαιότητα των πολιτισμών, τα έντονα θρησκευτικά θέματα και αντιθέσεις που προκύψαν…είναι γεγονός πως η Ανατολική του Χριστού Εκκλησία βρισκόταν και βρίσκεται και λόγο γεωγραφικής θέσης, στο επίκεντρο των θεολογικών εξελίξεων του πλανήτη. Ιεροσόλυμα,Μέκκα, Αίγυπτος, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη φτιάχνουν έναν «κύκλο» που εντός του λάβανε χώρα τα σημαντικότερα θρησκευτικά γεγονότα της ανθρωπότητας ανά μέσω των αιώνων. Όλα αυτά τα γεγονότα «πότισαν» τους λαούς των περιοχών αυτών με την έντονη τάση της ενασχόλησης με την θεολογία. Μέχρι εκεί το θέμα ίσως να ήταν μόνο καλό διότι όποιος ερευνάει καλοπροαίρετα αργά η γρήγορα κάτι θα βρει.

Το κακό είναι πως επειδή ακριβώς οι λαοί της περιοχής είχαν και έχουν έντονο το θρησκευτικό στοιχείο στην κουλτούρα τους, έγινε γρήγορα αντιληπτό, ότι όποιος ήθελε να τους ελέγξει ή να τους κυβερνήσει ή να τους αφομοιώσει κ.λ.π. έπρεπε απαραίτητα πρώτα να ελέγξει την θρησκεία τους. Στην περιοχή αυτή του πλανήτη, όποιος θέλει να κυβερνήσει ή να κατακτήσει πρέπει πρώτα να ελέγξει τους θρησκευτικούς ηγέτες τελεία και παύλα. Ήταν είναι και θα είναι έτσι. Γιατί; Δεν είναι ώρα να το αναλύσουμε. Γεγονός πάντως αποτελεί πως η ανάμειξη της εκάστοτε πολιτείας ή του εκάστοτε πολιτικού συστήματος ή του εκάστοτε κατακτητή στα θρησκευτικά ζητήματα του κάθε λαού μόνο καλό δεν έχει φέρει.

Για να μην κουράσουμε τον αναγνώστη και αναλύσουμε ιστορικά θέματα αιώνων θα αναφερθούμε απλώς και μόνο στην ωμή παρέμβαση των δυτικών στο Ελληνορθόδοξο πατριαρχείο που εν τέλη δημιούργησε το γνωστό «παλαιοημερολογίτικο» ζήτημα με τα γνωστά δραματικά αποτελέσματα (μπορείτε να διαβάσετε εκτενές άρθρο μας εδώ). Το θέμα όμως στην ιστορία αυτή δεν είναι εκεί. Το «ψωμί» της υπόθεσης που προκύπτει από αυτές τις δυο προηγούμενες διαπιστώσεις είναι το εξής δίλημμα: Αποτοιχίζεσαι για λόγους πίστης όπως λες η γιατί είσαι βαλτός; Κάνεις σχίσμα επειδή θες να διαφυλάξεις την πίστη ακέραιη ή επειδή ακολουθάς επιταγές κάποιων συμφερόντων; Και σε ακριβώς αυτό το σημείο είναι που ξεκινάει η πνευματική…περιπέτεια των λαών της περιοχής, η οποία περιοχή σημειωτέων και όλως τυχαία είναι….«φιλέτο» ή όπως το λέει ο λαός «πρώτο τραπέζι πίστα».

Επειδή ο παρόν λόγος ασχολείται με τα σχίσματα και τις αποτοιχίσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν θα ασχοληθούμε με τις άλλες θρησκείες της περιοχής που όμως αν κάποιος τις μελετήσει θα ανακαλύψει, ίσως έντρομος, ότι οι δυνάστες τους χρησιμοποιούν τις ίδιες τακτικές ώστε να εφαρμόζεται και εκεί το περίφημο «διαίρει και βασίλευε». Από τους Φαρισαίους τους Σαδδουκαίους και τους Εσσαίους του Ιουδαϊσμού μέχρι τους Σουνίτες τους Σιήτες και τους Σαλαφίτες του Ισλάμ θα μπορούσαμε να γράψουμε χιλιάδες σελίδες πάνω στις διαιρέσεις των θρησκειών της περιοχής αλλά δεν είναι στο θέμα μας τώρα.

Το θέμα όσον αφορά την Ορθοδοξία είναι πως επειδή ακριβώς η εκκλησία έχει αυτά τα δύο πολιτεύματα (την ακρίβεια και την οικονομία) και επειδή επίσης θέλει μεγάλη διάκριση ώστε να γνωρίζεις ποιο από τα δύο θα εφαρμόσεις ανά περίσταση, ο μόνος ασφαλής τρόπος να ξεχωρίσουμε τις πραγματικές προθέσεις του καθενός είναι να εξετάσουμε την συνέπεια λόγων και έργων. Διότι αν επικαλούμαστε την οικονομία εκεί που μας συμφέρει αλλά στους αντιπάλους μας γινόμαστε ζηλωτές το πράγμα «βρωμάει» όπως επίσης αν επικαλούμαστε την ακρίβεια στην θεωρία αλλά στην πράξη κάνουμε συνεχόμενη οικονομία κατά βούληση πάλι εκεί κάτι δεν πάει καλά.

Συνήθως υπάρχει μια αληθοφανής πρόταση γύρω από όλο αυτό: Λένε ας πούμε κάποιοι την ατάκα πως όταν καίγεται το σπίτι σου δεν κάθεσαι να δεις που θα πας όταν βγεις από αυτό. Βγες πρώτα να μην καείς και μετά βλέπεις που θα πας. Σε αυτό εμείς θα απαντήσουμε ότι…..λάθος. Μην βγεις όπως-όπως διότι μπορεί στον πανικό σου να βγεις από το παράθυρο και αν το σπίτι είναι στον 4ο όροφο ….θα υπάρξει θέμα!

Είναι αυτό που λέγαμε και στον προηγούμενο λόγο μας: Μαζί με την Ορθοδοξία πρέπει να πηγαίνει και η Ορθοπραξία, όπως επίσης ότι στα έργα και τις αποφάσεις του Χριστιανού έχει μεγάλη σημασία η πρόθεση και η πρόθεση από εμάς τους απλούς ανθρώπους μπορεί να διαπιστωθεί μόνο αν υπάρχει συνέπεια λόγων και πράξεων. Διότι αν τα λόγια σου δεν έχουν συνέπεια με τα έργα σου Ορθόδοξος μπορεί να είσαι αλλά Χριστιανός δεν είσαι. Εδώ θα πούμε κάποια παραδείγματα ασυνέπειας και άρα προβληματικής κατάστασης.

α)Είσαι ιερέας και αποτοιχίστηκες για λόγους πίστης λες. Μου κατεβάζεις και ένα κάρο κανόνες και πατέρες για να στηρίξεις την αποτοίχιση σου. Συνεπώς επικαλείσαι την ακρίβεια. Ερώτηση: Φεύγοντας από την σύνοδο που υπαγόσουν πήρες και την καρέκλα μαζί σου; Τι είπατε; Να εξηγήσω καλύτερα την ερώτηση. Μυστήρια πως κάνεις; Διότι αφού είσαι παπάς για να κάνεις μυστήρια πρέπει να μνημονεύσεις κάποιον Επίσκοπο. Εμείς ξέρουμε ότι ο ιερέας ευλογάει με το ένα χέρι και ο Επίσκοπος με τα δύο δηλαδή, να το πούμε λαϊκά, ο παπάς δεν έχει πλήρη την χάρη ώστε να τελειοποιήσει τα μυστήρια και επικαλείται την χάρη κάποιου Επισκόπου. Μπορείς να αποτοιχιστείς αλλά δεν μπορείς να κάνεις μυστήρια μέχρι να βρεις κάποιον Επίσκοπο να υπαχθείς. Η Ακρίβεια αυτό ορίζει. Απάντηση: «κάνω κατ οικονομία μυστήρια για την σωτηρία των ψυχών». Εδώ όμως κύριε έχουμε αντίφαση. Διότι δεν μπορεί στην επιλογή Επισκόπου να εφαρμόζεις άκρα ακρίβεια και να βγάζεις όλους τους Ορθόδοξους Επισκόπους επί της γης λάθος και όταν πρόκειται για το δικό σου οίκο να εφαρμόζεις οικονομία μην χάσεις τους πιστούς που σε ζούνε φυσικά.

β)Είσαι Επίσκοπος που έχεις αποτοιχιστεί από την κρατική Εκκλησία για λόγους πίστης και κρατάς το παλαιό ημερολόγιο. Έχεις όμως αποτοιχιστεί και από τους άλλους παλαιοημερολογίτες αποτοιχισμένους πάλι για λόγους πίστης. Συνεπώς επικαλείσαι την ακρίβεια. Όταν θέλει κάποιος πιστός της κρατικής εκκλησίας να έρθει να λάβει μυστήρια από εσένα πως γίνεται; Απάντηση: Αν είναι βαφτισμένος σωστά τον μυρώνω με το παλαιό και τότε μπορεί να λάβει μυστήρια. Και όταν έρθει να λάβει μυστήρια στην Εκκλησία σου κάποιος πιστός από κάποια άλλη σύνοδο αποτοιχισμένων παλαιοημερολογιτών τότε πως γίνεται; Απάντηση: Απλώς αρκεί να εξομολογηθεί σε εμένα και αν κρίνω ότι είναι άξιος θα κοινωνήσει. Όπα ….εδώ έχουμε αντίφαση όμως. Διότι δεν μπορεί όταν παίρνεις πιστούς από τους «νεοημερολογίτες» από τους οποίους είσαι αποτοιχισμένος να μυρώνεις εφαρμόζοντας ακρίβεια, και όταν παίρνεις πιστούς από τους υπόλοιπους «παλαιοημερολογίτες» από τους οποίους επίσης είσαι αποτοιχισμένος να εφαρμόζεις οικονομία και να τους παίρνεις σαν να μην τρέχει τίποτα. Διότι αφού και τις δυο αποτοιχίσεις σου δεν τις αντιμετωπίζεις με τον ίδιο τρόπο μάλλον το θέμα αποτοίχιση το μεταφράζεις κατά το δοκούν και όπως σε συμφέρει κάθε φορά.

γ)Είσαι ηγούμενος σε κάποια αποτοιχισμένη μονή του Αγίου όρους. Ποιόν επίσκοπο έχεις; Κανέναν. Και πως κάνετε μυστήρια οι Παπάδες χωρίς Επίσκοπο; Απάντηση: Μνημονεύουμε μυστικά κάποιον Επίσκοπο που είναι σωστός. Και γιατί δεν μας τον λέτε και εμάς να πάμε να ενταχθούμε στον σωστό αυτόν Επίσκοπο; Γιατί τον κρατάτε μυστικό; (αυτό μένει αναπάντητο). Τους νεοημερολογήτες πως τους αντιμετωπίζετε; Απάντηση: Τους βαφτίζουμε. Τους προσλαμβάνουμε σαν αιρετικούς. Και με βάση ποιαν απόφαση συνόδου ή Επισκόπου του παλαιού οι νεοημερολογίτες είναι αιρετικοί; (ούτε και αυτό έχει απάντηση φανταζόμαστε θα είναι αυτός ο μυστικός Επίσκοπος που πήρε την απόφαση η οποία είναι επίσης μυστική). Εδώ έχουμε να κάνουμε με την μέγιστη ακρίβεια η οποία ανακατεύεται με την μέγιστη οικονομία κατά το δοκούν. Σημειωτέων πως την έννοια του «μυστικού Επισκόπου» πρώτη φορά την ακούμε. Έχουμε ακούσει πράγματα και πράγματα αλλά αυτό είναι κορυφαίο παράδοξο που δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε με πνευματικούς όρους.

δ) Είσαι Ιερέας της κρατικής εκκλησίας και παρότι αναγνωρίζεις ότι δεν έπρεπε να γίνει η εορτολογική αλλαγή και μάλιστα με τον τρόπο που έγινε, υποστηρίζεις ότι πειθάρχησες στην μητέρα εκκλησία για να μην γίνει σχίσμα. Άρα επικαλείσαι την οικονομία. Τον αστυνομικό γιατί τον καλούσες να κλείσει την εκκλησία του αδερφού σου που επέμενε να ιερουργεί με το παλαιό; Γιατί εδίωκες με την συνδρομή του χωροφύλακα αυτούς που πριν λίγο ήταν και δικό σου ποίμνιο; Απάντηση: Κάνανε αντιποίηση αρχής στο ποίμνιο της εκκλησίας. Αντιποίηση αρχής…. Μάλιστα. Και αυτό που ενοχλούσε εσένα και την εκκλησία σου; Απάντηση: Παράσερναν τον αμόρφωτο κόσμο εκτός εκκλησίας και όφειλα να τους προστατέψω. Εδώ όμως έχουμε πλήθος αντιφάσεων κύριε διότι δεν μπορεί όταν συμφέρει εσένα (και τον μισθό σου φυσικά) να επικαλείσαι την οικονομία και όταν πρόκειται για τον αδερφό σου που αρνείται τον μισθό για αυτό που πιστεύει να εφαρμόζεις το πιο απάνθρωπο πρόσωπο της ακρίβειας κάνοντας κατ ουσίαν διωγμό με την συμβολή του αστυνομικού, όπως επίσης δεν μπορεί το ποίμνιο όταν σε συμφέρει και σε ακολουθεί να είναι «ποίμνιο της εκκλησίας» και όταν δεν σε συμφέρει και σου στρέφει την πλάτη να είναι «αμόρφωτος λαός». Σημειωτέων αυτός ο «αμόρφωτος λαός» μετά από λίγα χρόνια υποχρεώθηκε να γίνει ξανά «ποίμνιο της εκκλησίας». Μάλλον η αστυνομία έχει και την αρμοδιότητα της «χριστιανικής επιμορφώσεως», δεν εξηγείται αλλιώς.

ε) Είσαι επίσκοπος της κρατικής εκκλησίας και δέχεσαι την συμμετοχή της κρατικής εκκλησίας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών. Όμως συμμετέχεις ως αδελφή εν Χριστό εκκλησία μαζί με τους αιρετικούς. Δέχεσαι τους αιρετικούς ως αδερφές εκκλησίες. Άρα τεκμαίρεται ότι επικαλείσαι την οικονομία γιαυτό. Και τους παλαιοημερολογίτες πως τους αντιμετωπίζεις; Απάντηση: Αυτοί είναι αιρετικοί. Και ποια Ορθόδοξη σύνοδος έχει αποφασίσει ότι είναι αιρετικοί; Απάντηση: Οι Καθολικοί ήταν στην συνείδηση του λαού αιρετικοί πολύ πριν την συνοδική καταδίκη τους. Ναι αλλά εσύ δεν είσαι η «συνείδηση του λαού» είσαι Επίσκοπος. Δεν τους λέει η «συνείδηση του λαού» αιρετικούς αλλά εσύ. Απάντηση: Μα δεν δέχονται τον Παίσιο για Άγιο. Δεν τον δέχονται; Εσύ δέχεσαι τους Παλαιοημερολογίτες Αγίους; Δέχεσαι ας πούμε τον Ματθαίο για Άγιο; Τον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο; Απάντηση: Όχι. Ναι όμως εδώ κύριε έχουμε αντίφαση η οποία όσο εξελίσσεται καταλήγει σε τέλειο παραλογισμό. Από την μία εφαρμόζεις οικονομία στους αιρετικούς Καθολικούς, Προτεστάντες κλπ αντιμετωπίζοντας τους ως αδερφές εκκλησίες και από την άλλη τους παλαιοημερολογίτες αδερφούς σου (που στο κάτω-κάτω έχετε το ίδιο δόγμα) τους αντιμετωπίζεις με αδιάκριτη ακρίβεια ως αιρετικούς. Και μάλιστα στηρίζεις την ακρίβεια της γνώμης σου στο πως εκλάμβανε ο λαός πριν από κάτι…αιώνες τους Καθολικούς τους οποίους τώρα όμως εσύ τους λες….αδερφή Εκκλησία. Και ο παραλογισμός σου εξελίσσεται σε απαίτηση να αναγνωρίσουν αυτοί τους Αγίους σου και εσύ τους δικούς τους Αγίους να τους καλείς «αιρετικούς». Μάλλον κάπου το έχεις χάσει τελείως…που λέει και ο «αμόρφωτος λαός».

στ) Είσαι Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και αναγνωρίζεις την σχισματική εκκλησία της Ουκρανίας. Αυτό δεν είναι «υπερόριο»; Δεν είναι εκτός δικαιοδοσίας σου; Απάντηση: Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως έχει δικαιοδοσία να αναγνωρίζει Εκκλησίες και εκτός ορίων του Πατριαρχείου του. Ερώτηση: Τα άλλα Πατριαρχεία έχουν δικαιοδοσία να κάνουν κληρικούς εντός των δικών σου ορίων; Διότι όταν οι Ρώσοι της διασποράς δώσανε αποστολική διαδοχή στους παλαιοημερολογίτες στην Ελλάδα φώναζες για υπερόριες χειροτονίες. Απάντηση: Ήταν υπερόριες. Δηλαδή εσύ έχεις την δικαιοδοσία να αναγνωρίζεις ολόκληρη Εκκλησία στα όρια άλλων Πατριαρχείων και τα άλλα Πατριαρχεία δεν έχουν δικαιοδοσία να κάνουν ούτε…παπά στα όρια σου; Μπορείς να αναγνωρίζεις την σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων και τόσες άλλες δεξιά και αριστερά και τα άλλα Πατριαρχεία δεν μπορούνε να κάνουν τίποτα γιαυτό; Μήπως δεν έπρεπε να λέγεσαι Πατριάρχης αλλά έπρεπε να λέγεσαι Πάπας;(και αυτό παραμένει αναπάντητο)…

Για να μην πούμε τόσα παραδείγματα και αντιφάσεις ένθεν και ένθεν που θα γραφόταν εγκυκλοπαίδεια πρέπει κάποια στιγμή να καταλήξουμε στο τι πρέπει να γίνει. Διότι εν τέλη αυτός που εισπράττει όλο αυτό το κύμα αντιφάσεων και εν τέλη σχισμάτων και αποτοιχισμών είναι ο λαός του Θεού. Με την αποτοίχιση και τα σχίσματα δεν νομίζουμε ότι βγαίνει κάτι. Εάν όλοι οι αποτοιχισμένοι ήταν μια ενιαία μάζα με ένα κρίσιμο θέμα τότε ίσως η εκτίμηση να ήταν διαφορετική. Εδώ έχουμε στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο αποτοιχισμένους για το εορτολόγιο, για το Κολυμβάρι, για την Παλαιά Διαθήκη, για της εικόνες, Για τον Βαρθολομαίο , για τα εμβόλια, για για για κλπ κλπ και ο καθένας από αυτούς τους αποτοιχισμένους δεν συμφωνεί με τους υπόλοιπους αποτοιχισμένους. Πρέπει κάποια στιγμή σε αυτό τον έρημο τον τόπο να αποφασίσει αυτός ο λαός αν είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί η προτεστάντες και το λέμε αυτό γιατί δεν μπορεί να έχουμε φτάσει στην Ελλάδα να έχει κάνει ο κάθε Έλληνας την δική του αποτοίχιση από παντού και άρα την δική του Εκκλησία. Η Εκκλησία έχει αρχές έχει θεσμούς έχει ιεραρχία έχει κανόνες. Πρέπει να το καταλάβουμε.

Λόγος γ: Τι πρέπει να γίνει.

Σε αυτό το σημείο ίσως αναρωτιέστε με ποιανού το μέρος είμαστε. Με την αλήθεια θα σας απαντούσαμε. Και η αλήθεια είναι μια στο θέμα: Αιώνες πριν στην πάλαι ποτέ αυτοκρατορία της Ρωμανίας έπεσε μια ασθένεια. Μια κακή ασθένεια χειρότερη και από τον Καρκίνο. Η διαμάχη Ενωτικών-Ανθενωτικών. Αν διαβάσει κάποιος τα χρονικά της εποχής αλλά και μέχρι την άλωση θα αντιληφθεί εύκολα ότι οι Ενωτικοί ήταν κατά πλειοψηφία στην άρχουσα τάξη της Ρωμανίας. Αυτή η διαμάχη κατ ουσίαν είτε θέλουμε να το δούμε είτε όχι δεν τελείωσε ποτέ. Από τότε μέχρι σήμερα υπήρχε και υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του λαού που δεν θέλει να είναι με τους Δυτικούς και όπως επίσης υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της άρχουσας τάξης -και συνεπώς και του κλήρου- που καλοβλέπει την πρόσδεση μας στην Δύση.

Κάποιες άλλες εποχές ίσως αυτό να μην ήταν κάτι το τόσο φοβερό. Όμως σήμερα που η Δύση μαστίζεται από την Νέα Τάξη πραγμάτων και την Μεγάλη επανεκκίνηση, τα πράγματα γίνονται κρίσιμα. Σε κάθε δυτική χώρα οι αιρέσεις και οι μυστικές εταιρίες αλωνίζουν σε βαθμό που είναι αδύνατον να γνωρίζει κανείς ποιος τελικά κυβερνάει τον κάθε τόπο. Επίσης σήμερα έχουμε και το πρόβλημα της αίρεσης του οικουμενισμού: Μια αίρεση που έχει εισχωρήσει μεθοδικά σχεδόν σε όλες τις θρησκείες και φυσικά και στην Ορθόδοξη εκκλησία.

Εν κατακλείδι την σήμερον ημέρα και στον απόηχο μιας «πανδημίας» που σκοπό της είχε να μειώσει τις ήδη περιορισμένες ελευθερίες του σύγχρονου ανθρώπου, η ανάγκη για αντίσταση και ανατροπή του οικουμενισμού και των νεοταξιτών μέσα από την Εκκλησία είναι επιτακτική. Δεν θα φύγουμε κύριοι εμείς από την Εκκλησία για να την κάνετε σαν τα μούτρα σας. Θα φύγετε εσείς. Κάθαρση του κλήρου και του λαού από Εθνομηδενιστές, οικουμενιστές και νεοταξίτες. Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα αυτός και ο αγώνας.

Πως μπορεί να επιτευχθεί αυτό σε επίπεδο κλήρου τουλάχιστον; Πρέπει να πιέσει ο λαός τους αγνούς κληρικούς, από όλες τις πλευρές(παλαιοημερολογίτες -νεοημερολογίτες- αποτοιχισμένοι), να κάνουν συγχώρηση και να ενωθούν ώστε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια στους σατανάδες(κυριολεκτικά) που πάνε να κάτσουν στον σβέρκο της ανθρωπότητας για τα καλά. Τώρα ίσως κάποιος αναρωτηθεί αν υπάρχουν τέτοιοι αγωνιστές κληρικοί και λαϊκοί ώστε οι μεν να πιέσουν και οι δε να παραμερίσουν τα όσα έχουν πει και κάνοντας αγάπη να ενωθούν.

Σε αυτό θα απαντήσουμε ότι υπάρχουν. Σε όλες τις πλευρές και στους παλαιοημερολογίτες και στην κρατική εκκλησία και στους διάφορους αποτοιχισμένους. Δεν θα αναφέρουμε όμως ονόματα ανθρώπων που ζούνε σήμερα για ευνόητους λόγους. Θα αναφέρουμε σαν παράδειγμα τρεις ανθρώπους του παρελθόντος οι οποίοι ήταν χαρισματικοί και στην εποχή και την θέση τους ο καθένας πρόσφερε τα μέγιστα ως «ειρηνοποιός» αγωνιστής: ο Αυγουστίνος Καντιώτης(κληρικός ΝΗ), ο Αριστοτέλης Δελήμπασης(Θεολόγος) και ο πρ Φλωρίνης Χρυσόστομος(κληρικός ΠΗ). Τέτοιες προσωπικότητες υπάρχουν και σήμερα. Στο χέρι μας είναι να τις πλαισιώσουμε και να τις ενθαρρύνουμε ώστε να κάνουν συγχώρηση και να ενωθούν στον καλό αγώνα.

Η ανάγκη για κάτι τέτοιο είναι δραματικά μεγάλη: όσο οι οικουμενιστές κληρικοί εισχωρούν στην ιεραρχία τόσο οι αποτοιχισμένοι είναι σε πόλεμο μεταξύ τους και τόσο οι οικουμενιστές συμπλέουν σε θέματα ζωτικά. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση στο τέλος, το Ελληνορθόδοξο πατριαρχείο στο σύνολο του, θα καταλήξει μητρόπολη του Πάπα και εκτός Αποστολικής διαδοχής και τότε η θεωρία της τρίτης Ρώμης δεν θα είναι θεωρία αλλά θλιβερή πραγματικότητα.

Όμως αυτός ο τόπος γέννησε Αγίους, μάρτυρες, γέννησε την Ρωμανία, το Άγιο όρος και δεν μπορεί ούτε είναι δίκαιο για την ιστορία του να καταλήξει έτσι. Συνεπώς ας αναλογιστεί ο καθένας τις ευθύνες του -λαός και κλήρος- και ας αφήσουμε στην άκρη την ιστορία: Ότι έγινε έγινε. Συγχώρηση, ενότητα, αγώνας από κοινού μέχρι να στείλουμε τους αντίχριστους εκεί που ανήκουνε.

https://varkarisnews.blogspot.com/2023/11/2.html