«Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου»
— Ιωάννης 12:23
Τα λόγια αυτά δεν τα είπε ο Χριστός σε κάποιον “εκλεκτό Ιουδαίο”, ούτε σε “πνευματικά τέλειους”.
Τα είπε όταν κάποιοι Έλληνες ειδωλολάτρες Τον πλησίασαν για να Τον δουν.

Αυτή ήταν η αρχή της παγκόσμιας δόξας Του.
Όταν οι “πλανεμένοι” αναζητητές Τον πλησίασαν, δεν τους έδιωξε, δεν τους κατέκρινε.
Τους δέχτηκε, και μαζί τους άνοιξε ο δρόμος της σωτηρίας για όλους τους λαούς.

Κι όμως, δυο χιλιάδες χρόνια μετά, μέσα στους ναούς Του, στις εκκλησίες που φέρουν το όνομά Του, διαβάζονται και ψέλνονται αναθέματα, ύβρεις και καταδίκες, κατά των ίδιων αυτών “Ελλήνων”.

Ύμνοι εναντίον των Ελλήνων — μέσα στις εκκλησίες των Ελλήνων

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, κάθε μέρα, σε κάθε γιορτή αγίου, ψάλλει ή διαβάζει φράσεις όπως:

“Το της πλάνης των Ελλήνων κράτος διέλυσας…..”

“Την μωρίαν Ελλήνων και το ψεύδος εξήρανας….”

“Εξέστησαν δαίμονες και Έλληνες οι άθεοι…..”

“Κατήργησας Ελλήνων μυθεύματα…..”

“Των Ελλήνων την αθεότατον πλάνην ήσχυνας…..”

“Απεμώρανας την των Ελλήνων σοφίαν…..”

Αυτά δεν είναι αποσπάσματα από εχθρικά κείμενα ή ιστορικούς διωγμούς.
Είναι αποσπάσματα από λειτουργικά βιβλία, τα οποία ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούνται στους ναούς της Ελλάδας.

Πού είναι η αγάπη που κήρυξε ο Χριστός; Ο Χριστός Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ……

Δεν είπε ούτε μία φορά “ανάθεμα”.

Δεν ύβρισε κανέναν πολιτισμό.

Δεν καταδίκασε τους Εβραίους και τους Ρωμαίους που Τον σταύρωσαν.

Δεν απέρριψε τη Σαμαρείτισα, ούτε τον εκατόνταρχο, ούτε τον ληστή στο σταυρό.

Δέχτηκε όποιον Τον αναζητούσε με ειλικρινή καρδιά.

Και όμως, μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας Του, κάποιοι εξακολουθούν να συντηρούν λόγους που δεν έχουν τίποτα κοινό με τη δική Του φωνή.

Ποιοι “Έλληνες” καταδικάζονται;

Οι υπερασπιστές αυτών των ύμνων συχνά λένε:
«Δεν αναφέρονται στους Έλληνες ως λαό, αλλά στους ειδωλολάτρες της αρχαιότητας.»

Ακόμα κι έτσι: Γιατί να χρησιμοποιείται συστηματικά η λέξη “Έλληνες” με αρνητικό φορτίο; Γιατί να ταυτίζεται ένας λαός με την πλάνη, τη μωρία, την αθεΐα;

Και τελικά: Πώς είναι δυνατόν σε μια Ορθόδοξη Ελλάδα, να αποδεχόμαστε κείμενα που προσβάλλουν τους ίδιους μας τους προγόνους, τη γλώσσα μας, τη φιλοσοφία μας, τον πολιτισμό μας;

Μπορεί να είναι “παράδοση” αλλά δεν είναι αλήθεια. Ναι, αυτά τα κείμενα γράφτηκαν πριν από αιώνες.

Ναι, είναι “μέρος της παράδοσης”. Αλλά δεν είναι το Ευαγγέλιο.
Δεν είναι αλάθητα. Δεν είναι “εκ Θεού”.

Είναι ιστορικά ποιητικά κείμενα, γραμμένα από ανθρώπους που έζησαν σε καιρούς διωγμών και συγκρούσεων, και που έκριναν με βάση τον δικό τους κόσμο.

Ούτε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ούτε ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ούτε οι υμνογράφοι του 9ου αιώνα είχαν μπροστά τους τον σημερινό πιστό, που,

είναι Έλληνας Χριστιανός, μιλάει τη γλώσσα του Πλάτωνα και προσεύχεται στον Χριστό, δεν βλέπει καμία “πλάνη” στο να τιμά και τη φιλοσοφία και την πίστη.

Ο πνευματικός παραλογισμός;

Ποιο είναι τελικά το μήνυμα που στέλνει η Εκκλησία όταν, Μέσα στον ίδιο ναό που παντρεύεις, βαφτίζεις, κοινωνείς, ψάλλονται ύμνοι που αποκαλούν “πλανεμένους”, “άθεους” και “δαιμονισμένους” τους ίδιους τους προγόνους σου;

Αν αυτό δεν είναι εσωτερικός διχασμός, τότε τι είναι;

Και πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να αποδεχόμαστε τέτοιες φράσεις στο όνομα της “παράδοσης”, όταν παραβιάζουν ευθέως τη διδασκαλία του ίδιου του Χριστού;

Ώρα για ρήξη με την υποκρισία. Είναι ώρα να πούμε καθαρά:

Ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία οφείλει να ξεχωρίσει τι είναι Ευαγγέλιο και τι είναι βαρίδι του παρελθόντος.

Ότι η μνήμη των αγίων δεν έχει ανάγκη να χτίζεται πάνω στην προσβολή των Ελληνων.

Ότι δεν σώζεται η πίστη μας, όταν επαναλαμβάνουμε λόγια που ο Χριστός δεν είπε ποτέ. Η Εκκλησία δεν απειλείται από την αλήθεια.
Απειλείται από την αδιαφορία, την τύφλωση και την αυτο-προσβολή.

Και η Αλήθεια είπε: «Ουκ ήλθον κρῖναι τὸν κόσμον, ἀλλ᾽ ἵνα σώσω τὸν κόσμον.» (Ιωάννης 12:47)

Ήρθε η ώρα να δοξαστεί ξανά ο Χριστός, μέσα από την αγάπη, όχι από τα “αναθέματα”.
Ήρθε η ώρα να πάψουμε να υβρίζουμε τους ίδιους μας τους πατέρες στο όνομα της σωτηρίας.

GEWKWN