«ΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΚΩΝ» OI ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΟΝΤΙΚΟΙ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥΣ

GEWKWN

Οι πολιτικοί στις μέρες μας είναι οι πιο τρομακτικοί λυκάνθρωποι της κοινωνίας……

Η λειτουργία των σύγχρονων «Δημοκρατιών» πραγματοποιείται με την χρήση της μεθοδολογίας που ονομάζεται «ο βασιλιάς των ποντικών». Οι στόχοι αυτής της μεθοδολογίας είναι να καταστραφούν οι συνδετικοί κρίκοι και τα αόρατα θεμέλια των εθνικών κοινωνιών, το πνεύμα της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης και να προωθηθεί νοοτροπία ατομικισμού που μοιραία οδηγεί στην αποσύνθεση. Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει πρωτίστως να σπάσουν και να χαθούν η ηθική και η συνείδηση. Σύμπτωμα χαλαρής ηθικής είναι η περίπτωση όπου κάποιος προδίδει τον συμπολίτη του.

Το ολέθριο έργο αυτής της μεθόδου έχει δοκιμασθεί σε κοινωνία ποντικών. Αυτά τα ζώα είναι γνωστά για την αντοχή τους σε δυσμενείς συνθήκες. Η αντοχή αυτή έχει βάση στους κοινωνικούς δεσμούς που αναπτύσσονται μεταξύ των μελών της κοινωνίας τους, οι οποίοι είναι άξιοι θαυμασμού. Π.χ στη διαδικασία αναζήτησης τροφής αναπτύσσεται μεταξύ τους πρωτοφανής αλληλεγγύη και αλληλοπροστασία. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί το γεγονός ότι κατά την υποχώρηση τους οι ποντικοί δεν εγκαταλείπουν τους πληγωμένους τους αλλά τους μεταφέρουν στην κρύπτη τους. Η κοινωνία των ποντικών λειτουργεί σαν ένας τέλειος οργανισμός. Ανταλλάσσουν μεταξύ τους πληροφορίες και  προειδοποιούν για τυχόν κίνδυνο, μεταφέρουν στις επόμενες γενεές τις γνώσεις τους για τις μεθόδους προστασίας και πρόληψης. Οι προστατευτικοί μηχανισμοί λειτουργούν για το καλό του είδους. Ο αγώνας  των ποντικών για επιβίωση βασίζεται σε δίκαιους κανόνες  και αυτό επηρεάζει την ηθική των μελών του είδους.

Ο άνθρωπος ανακάλυψε,, μετά από πειράματα, ότι ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος εξολόθρευσης των ποντικών  δεν είναι το ποντικοφάρμακο, αλλά η καταστροφή των πιο πάνω μηχανισμών. Επειδή αυτός ο προστατευτικός μηχανισμός έχει ως βάση την ηθική και κοινωνική συνοχή, συνεστήθη από μελετητές/ζωολόγους να καταπολεμηθούν αυτοί οι παράμετροι. Ο ηθικός κώδικας των ποντικών δεν μπορεί να σπάσει ταυτόχρονα. Μπορεί να σπάσει εξατομικευμένα και προϊόντος του χρόνου. Επελέγη η δημιουργία ευνοϊκού περιβάλλοντος επί τη βάσει του κανόνα ότι  παντού και σε όλα επικρατεί η εγωιστική λογική και όχι η ηθική. Ο πρώτιστος στόχος είναι η δημιουργία του πρώτου βήματος, να εκδηλωθεί δηλαδή  η πρώτη πράξη, πράξη που μέχρι τότε εθεωρείτο ταμπού, στην κοινωνία των ποντικών.

Επελέγη για πείραμα ένας μεγάλος και δυνατός ποντικός φυλακίσθηκε σε κλουβί, τον άφησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα πεινασμένο. Στη συνέχεια του πέταξαν στο κλουβί έναν ψόφιο ποντικό. Μετά από κάποιο διάστημα ηθικού διλήμματος ο πεινασμένος ποντικός διέπραξε το μεγάλο αμάρτημα και έφαγε τον ψόφιο αδελφό του. Ο αδελφοφάγος ποντικός λειτούργησε εγκεφαλικά: «αυτός δεν είναι πλέον ο αδελφός μου, είναι η τροφή μου. Ο ψόφιος πλέον δεν ζει, εγώ όμως πρέπει να επιβιώσω»!

Την επόμενη φορά το πείραμα έγινε σκληρότερο. Πέταξαν στο κλουβί ετοιμοθάνατο ποντικό. Η νέα τροφή είναι σχεδόν νεκρή, αλλά ζωντανή. Η ωμή λογική κάνει πάλι την δουλεία της: «Θα πεθάνει έτσι και αλλιώς, εγώ πρέπει να επιβιώσω». Και ο ποντικός τρέφεται πάλι με την σάρκα του ζωντανού αδελφού του. Τρίτη φορά στο κλουβί ρίχνεται ολοζώντανος αλλά πιο αδύναμος ποντικός. Στον δυνατό ποντικό ενεργοποιείται πάλι η εγωιστική λογική. «Δεν υπάρχει τροφή. Θα είναι καλύτερα να πεθάνουμε και οι δύο; Ας ζήσει ο καλλίτερος και ο δυνατότερος», και επιβιώνει ο ένας…

Για τη λήψη της απόφασης κάθε φορά ο  ποντικός όλο και σπαταλάει λιγότερο χρόνο. Τα ηθικά αντανακλαστικά του ποντικού , μετά από κάθε φαγοπότι όλο και περιορίζονται. Μετά από… μερικά γεύματα, ο ποντικός έχασε παντελώς κάθε ηθική αναστολή . Έβλεπε μόνο τροφή. Μόλις αντίκριζε έναν ποντικό – τον έτρωγε αμέσως. Από την στιγμή που εξέλειπε το δίλημμα  – να φάει η όχι – η ηθική έπαυσε να τον απασχολεί.

Στη συνέχεια τον άφησαν στην κοινωνία απ’ όπου τον απέσπασαν. Όμως αυτός ο ποντικός δεν είναι πλέον ο ποντικός που ήταν παλαιότερα. Τώρα είναι ένα ον  χωρίς ηθική. Αυτός ο ποντικός πλέον βασίζεται μόνο στην εγωπάθειά του. Ναι, αλλά οι γύρω δεν το ξέρουν αυτό!!! Νομίζουν ότι είναι ένας από αυτούς και τον εμπιστεύονται. Πολύ νωρίς όμως το «εγκληματικό ον» το οποίο εξωτερικά δεν διαφέρει από τους υπόλοιπους, «σκέφτεται»: γιατί να ψάχνω τροφή, γιατί να κουραστώ, αφού έχω την τροφή δίπλα μου; Η εγωιστική λογική του καθοδηγεί τις πράξεις του. Ο ποντικοφάγος ποντικός επιλέγει ένα θύμα και το τρώει. Το έγκλημα βέβαια γίνεται κρυφά. Η κοινωνία δεν τον επισημαίνει. Ωστόσο η κοινωνία δεν έχει αμφιβολίες, ότι μεταξύ τους υπάρχει ένα πολύ επικίνδυνο ον. Επειδή ο εγκληματίας είναι άγνωστος και συνεπώς μπορεί να είναι οποιοσδήποτε μεταξύ των άλλων,  οι ποντικοί ομαδοποιούνται ανά οικογένεια και μεταναστεύουν. Κατακερματίζονται για να σωθούν. Ολόκληρη η κοινωνία διαλύεται σε οικογένειες, όπου η κάθε οικογένεια δημιουργεί εκ νέου μια νέα κοινωνία, αποτρέποντας την είσοδο ξένων. Θα εξαλειφθεί μόνο η μία οικογένεια, δηλ μόνο εκείνη η άτυχη που στις τάξεις της παρέμεινε ο εγκληματίας, ο  «βασιλιάς των ποντικών». Οι ποντικοί δεν διαθέτουν άλλους μηχανισμούς προστασίας, και αυτή η μέθοδος απομόνωσης του ποντικοφάγου σε κλειστό κλοιό – είναι ο πιο αποτελεσματικός. Η μέθοδος φυγής είναι η μοίρα των ποντικών.

Γιατί όμως οι ποντικοί προτιμούν την φυγή και όχι την ενεργή αντίσταση; Γιατί η κοινωνία τους δεν εντοπίζει  τον «βασιλιά» για να τον  σκοτώσει ;

Η απάντηση που δόθηκε από επιστήμονες είναι μόνο μία και κατηγορηματική. Τα υπόλοιπα ποντίκια φοβούνται να γίνουν σαν τον «βασιλιά». Νιώθουν ότι  αν αλλοτριωθεί η συνείδησή τους, θα δημιουργηθεί νέα κοινωνία χωρίς φραγμούς, μια κοινωνία προδοτών και αδελφοκτόνων. Η ανηθικότητα θα καταστρέψει τους μηχανισμούς άμυνας της κοινωνίας και θα τους εξαφανίσει.

Αντιλαμβάνονται ότι αν πολεμήσουν κατά του «βασιλιά», θα πάρουν μέρος τα πιο δυνατά ποντίκια, η ελίτ, η βάση της κοινωνίας. Ποίος ξέρει όμως τι θα απογίνουν οι «πολεμιστές» όταν θα δαγκώσουν και σκοτώσουν έναν «βασιλιά». Δεν θα γίνουν όπως αυτός; Δεν θα δηλητηριαστούν από την μετάλλαξη του;

Φαίνεται ότι οι ποντικοί δεν θέλουν να ζήσουν σε μια χαλαρή, ανήθικη κοινωνία, χωρίς φραγμούς και ασύνδετη

ΑΝΑΛΟΓΙΑ

Σκεφθείτε μια κοινωνία. Σε αυτήν εντάχθηκε ένα μέλος , ο οποίος έχει ξένη παιδεία, κουβαλάει ξένο πολιτισμό και το κυριότερο  δεν συμμερίζεται την  ηθική της κοινωνίας που τον φιλοξενεί, έχει άλλον κώδικα συμπεριφοράς και δεν τον συνδέει τίποτα με την κοινωνία των αυτοχθόνων. Πολύ εύκολα αυτός μπορεί να δηλητηριάσει την ελίτ της κοινωνίας με την εγωιστική λογική του. Με την λέξη «ελίτ» εννοούμε τους φορομπήχτες , τους ρουφιάνους, αυτούς που λυμαίνονται τον  κοινωνικό πλούτο, τους  δικαστές, τα ΜΜΕ κλπ. Αυτοί δεν παράγουν κοινωνικό πλούτο. Είναι μέλη τις κοινωνίας, που έχουν μια θέση σε αυτήν, καταναλώνουν αγαθά που δεν παράγουν ο ίδιοι. Ο κυριότερος ρόλος που ανατέθηκε σε αυτούς δεν είναι η παραγωγή. Σε καιρούς ειρηνικούς, όταν η κοινωνία δεν απειλείται, μέρος αυτής τις «κάστας» μεταμορφώνεται σε κοινωνικά παράσιτα, που δεν προσφέρει τίποτα στην κοινωνία. Αυτές οι συνθήκες είναι η ιδανικές για ενσωμάτωση του «βασιλιά των ποντικών» στις κοινωνίες. Αυτή η οκνηρή, παρασιτική κάστα, είναι πρόθυμη να εντάξει στους αριθμούς της έναν δυνατό και πολλά υποσχόμενο ξένο ο οποίος ενδεχομένως να είναι μια παραγωγική μηχανή από τον οποίο θα κερδίζουν.

Η εγωιστική λογική του «βασιλιά των ποντικών», όταν η ηθική είναι απούσα, ξεκινά την καταστροφική εργασία. Με τον χρόνο εμφανίζονται πιο πολλά μεταλλαγμένα όντα. Μη έχοντας κάποιους κανόνες συμπεριφοράς και ηθικής γρήγορα κερδίζουν και αλλοτριώνουν την παραδοσιακή κοινωνία. Ύστερα προσπαθούν να αλλάξουν τους κανόνες και να δώσουν νομική κάλυψη στις πράξεις τους.

Οι ποντικοί σώζονται από τέτοια μετάλλαξη επειδή δεν έχουν την αίσθηση τις ελευθερίας, όπως την έχει ο σύγχρονος άνθρωπος. Δεν έχουν επίσης και τόσο δυνατό εγκέφαλο. Αυτοί δρουν μόνο με βάση τα ένστικτα. Αυτά τα ένστικτα, μέχρι να παραμορφωθούν, καθορίζουν τις αξίες της κοινωνίας τους και την κοινωνική ηθική. Για να τα κρατήσουν όλα αυτά οι ποντικοί φεύγουν από τον αρρωστημένο συγγενή τους. Με αυτόν τον τρόπο, φυλάσσοντας την δομή της κοινωνίας τους, φυλάγονται σαν είδος με παραδοσιακές αξίες και  διατηρούνται στη φύση ως είδος.

Οι ριζωμένοι άνθρωποι δεν είναι εύκολο να μεταναστεύουν. Αν καταστραφεί το θεμέλιο της κοινωνίας – η κοινωνική ηθική – όλα τα οικοδομήματα του Ανθρώπου γίνονται σκόνη. Σκόνη – δηλ καταστροφή της παράδοσης, της μνήμης, των εθίμων και το κυριότερο – η καταστροφή των  Αξιών. Πιο λεπτό από σκόνη – δεν γίνετε. Η σκόνη είναι το ιδανικό υλικό για να δημιουργηθεί ένα νέο είδος. Μια Νέα Εποχή.

Θέλετε να δείτε το μοντέλο των εξελίξεων σε παγκόσμιο επίπεδο; Δείτε το γραφείο το οποίο έχετε μπροστά σας. Υπάρχουν διάφορα πράγματα πάνω του. Τα κάθε πράγμα είναι κάτι ξεχωριστό και δεν μπορεί να αναμιχθεί με άλλο (σκεφθείτε ότι το κάθε πράγμα εκπροσωπεί ένα Έθνος). Όσον αυτά είναι συμπαγή  και αποτελούν κάτι ξεχωριστό – δεν μπορεί να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο από αυτά. Αλλά αν όλα αυτά (η σταχτοθήκη, το χαρτί, το στυλό) σταλούν στον αλευρόμυλο και γίνουν σκόνη, τότε θα έχουμε ένα ομοιογενείς μίγμα. Ύστερα θα μπορέσουμε να πλάσουμε απο αυτό κάτι καινούριο. Αυτό το δημιούργημα θα είναι εκ βάσεως κάτι νέο και το αποτέλεσμα – απρόβλεπτο.

Η καταστροφή της ανθρώπινων κοινωνιών πραγματοποιείται σταδιακά, με την μέθοδο του «βασιλιάς των ποντικών». Όλη η πίεση αποβλέπει στην καταστροφή της ηθικής του κάθε έθνους ξεχωριστά. Με όλους τους τρόπους οι εθνικοί πολιτισμοί δέχονται χτυπήματα για να πάψουν να θεωρούνται εθνικά αλλά «πανανθρώπινα». Δημιουργείται κοινωνία εγωιστών/καταναλωτών, όπου δεν υπάρχει το «εμείς» και το «δικό μας». Όλοι οι συνάνθρωποι είναι μόνο «τροφή» για εγωιστική «άνοδο». Η καταλληλότερη και η πιο εύκολη τροφή είναι οι άνθρωποι που θεωρούν εσένα κοντινό τους και σε εμπιστεύονται. Αυτοί σε πιστεύουν αλλά εσύ τους καταβροχθίζεις.

Τέτοιοι «βασιλιάδες» στην κοινωνία μας γίνονται όλο και περισσότεροι. Οι πολιτικοί στις μέρες μας είναι οι πιο τρομακτικοί λυκάνθρωποι της κοινωνίας. Ενώνονται σε διάφορα οργανωμένα σύνολα και βλέπουν τον συνάνθρωπο τους σαν τροφή. Ξέρουν ταυτόχρονα ότι πριν από την «τράπεζα» η ζωντανή αυτή τροφή πρέπει να μεταμορφωθεί σε ανήξερο και ανυποψίαστο πράγμα. Από ένστικτο ζώου, για προστασία, καλύπτονται με όμορφες λέξεις. Αν σας ενδιαφέρει έστω και λίγο οι κοινωνία και το Έθνος σας – να είστε προσεκτικοί ποιους ακούτε και ποιους εμπιστεύεστε.

Ο κίνδυνος είναι αόρατος, οι «βασιλείς» δεν ξεχωρίζουν από τα υγιή μέλη  της κοινωνίας. Μάθανε μα μασκαρεύονται τόσο καλά, που φαίνονται πιο υγιείς από άλλους. Αν δεν ακούς τη δημαγωγία τους, αλλά τους κρίνεις από τις πράξεις και τις επιλογές τους, μόνο τότε θα δεις την καταστροφική φύση αυτών των όντων. Αυτοί δεν μπορούν να σκεφτούν με γνώμονα τις έννοιες: Κοινωνία, Έθνος, Πατρίδα, Κράτος. Έχουν χωριστεί σε μεγάλους και μικρούς, πράσινους και κόκκινους, κίτρινους και γαλάζιους, έχουν μοιράσει το Έθνος και την Πατρίδα σε σφαίρες επιρροής και σε κυνηγότοπους για αναζήτηση τροφής.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΟΝΤΙΚΟΙ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥΣ

Μικροί ποντικοί. Είναι οι ποντικοί που έχουν δημιουργηθεί σε σχέση με το έγκλημα. «Να ένας μεθύστακας, έχει λεφτά ή κάτι πολύτιμο. Θα τα φάει ή θα του τα πάρει κάποιος άλλος. Ας είμαι εγώ». Και τον κλέβει. Το επόμενο θύμα το κτυπά, το  βιάζει.  Γίνεται συμμορία και ληστεύει. Σκοτώνει ύστερα και τον φίλο του.

Ποντικοί του μπίζνες. Στο μπίζνες η λογική είναι γνωστή: «Αν δεν απολύσω τον μη αρεστό, θα καταστραφώ οικονομικά, με αποτέλεσμα να βρεθούμε και οι δύο έξω. Προτιμώ να βρεθεί μόνος του εκεί». Το δεύτερο βήμα τις ηθικής: «Ας δουλέψει, αλλά δεν θα πληρώνεται όσα αξίζει». Τρίτο βήμα: «Να κάνω το πάν για να αυξήσω τα κέρδη μου. (π.χ. μη επαρκής έλεγχος στα φάρμακα και τροφές, επικίνδυνα  φρούτα και λαχανικά). Όταν θα σκέφτομαι τους συνανθρώπους, θα κινδυνέψω, ας σκέφτονται οι ίδιοι των εαυτό τους για να μην γίνουν ζωντανή λεία για μένα».

Ποντικοί της πολιτικής. Πρώτο βήμα: «Να δείξω πόσο καλός χριστιανός είμαι, ας φιλήσω και καμιά εικόνα σε κανένα εκκλησάκι». Δεύτερο βήμα: «Να υπόσχομαι, να υπόσχομαι πολλά, αυτά που δεν πρόκειται να υλοποιήσω ή να υλοποιήσω αυτά που μόνο εικονικά είναι προς όφελος του συνόλου. Αν δεν υποσχεθώ – δεν θα εκλεγώ, θα εκλεγεί άλλος, χειρότερος από μένα. Σε κάθε περίπτωση η κοινωνία θα είναι κορόιδο.  Ας είμαι εγώ λοιπόν αυτός του υπόσχεται και ας είμαι στην ομάδα που κοροϊδεύει». Τρίτο βήμα: «Λεφτά για εκλογές. Πρέπει να πουλάμε τις θέσεις στο κόμμα, να παίρνουμε μαύρα, να βγάζουμε νόμους (π.χ. χρηματοδότηση κομμάτων από κράτος, νόμοι περί πολυπολιτισμών) που ζημιώνουν την κοινωνία. Αλλιώς δεν θα εκλεγούμε. Αν δεν είμαστε εμείς – θα ληστεύουν την κοινωνία άλλοι, ας το κάνω εγώ τότε».

Σήμερα τα πολιτικά κόμματα δεν είναι τίποτα άλλο παρά εταιρίες συμφερόντων. Δεν έχουν τίποτα άγιο, τίποτα κοινωνικό, μόνο μπίζνες. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να σταματήσει ή να αλλάξει από μόνο του.

Ποντικοί των Υπουργείων και του Δημοσίου. Πρώτο βήμα: λαμβάνουν μαύρα για νόμιμα. Δεύτερο βήμα: εργασία εν μέρει παράνομη, π.χ. να περάσει ή όχι μια προσφορά κάποιου έργου, άδεια μιας «ανάπτυξης». «Αν πω όχι – θα δεχθεί άλλος». Τρίτο βήμα: κλοπή από ταμεία, προϋπολογισμούς κλπ.

Το κείμενο μεταφράσθηκε από τα Ρώσικα από τον ΣΠΑΡΤΙΑΤΗ