«Σήμερα ήρθε η εποχή να πραγματοποιηθεί η προφητεία του Μεγάλου Αντωνίου: “Θα έρθει καιρός που οι άνθρωποι θα τρελαθούν, και αν κάποιος είναι λογικός, αυτόν οι άλλοι θα τον λένε τρελό”, γιατί δεν θα είναι σαν και αυτούς. Είναι φοβερή, εξωφρενική η κα­τάσταση! Θέλει πολλή προσευχή. Χρειάζεται θεϊκή επέμβαση»

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Ο Θοδωρής είχε από καιρό που δεν ένιωθε καλά… Ερχόταν και τα λέγαμε.

Αυτή η ζωή δεν τον ικανοποιούσε.

Παντρεμένος με δυο μικρά παιδιά.

Παρ’ όλο που ήταν

κορυφαίος τεχνίτης στην δουλειά του, δυσκολευόταν να μαζέψει λεφτά γιατί την μια δεν έπαιρνε λεφτά από τους οικονομικά ανήμπορους, την άλλη δεν τον πλήρωναν στις δουλειές που έκλεινε γιατί έβλεπαν το φιλότιμό του και τον “έριχναν”. Πίσω από αυτό όμως κρυβόταν μια ανευχαριστία για τον τρόπο ζωής που έχει επιβληθεί σε όλους μας.
Λίγο πριν – λίγο μετά την “πανδημία” ο Θοδωρής άρχισε να έχει τάσεις φυγής. Μέσα στην ψυχή του φυσούσε αέρας ελευθερίας και πνίγονταν… Την μια ήθελε να δημιουργήσει κοπάδι με γελάδια, την άλλη ήθελε να φύγει στο βουνό και να ζήσει σ’ ένα έρημο χωριό πάνω στα Πιέρια. Όλες αυτές οι τάσεις φυγής όμως προσέκρουαν στην οικογένεια που οι ανάγκες της ικανοποιούνταν στο χωριό, δίπλα στην επαρχιακή πόλη όπου ζούσε.

Ήρθε ο κορωνοϊός και τον βρήκε να δουλεύει σε μια εταιρεία όπου κατέφυγε αφού δυσκολευόταν να μαζέψει λεφτά ως ελεύθερος επαγγελματίας. Μια μέρα έρχεται για καφέ και πετάει στο τραπέζι ένα χαρτί και μου λέει «διάβασε, να δεις τα ρεμάλια!». Το χαρτί έλεγε ότι αν δεν εμβολιασθεί θα πρέπει να φύγει από την εταιρεία… «Κατάλαβες τι γίνεται;» μου λέει. «Κατάλαβα» του λέω και χάθηκαν τα βλέμματά μας στο κενό.

Παραιτήθηκε, παρ’ όλο που είχε ανάγκη την δουλειά και γύρισε πάλι στην δουλειά του ως ιδιώτης.

Ερχόταν κάθε λίγο και μου έλεγε τον πόνο του που δεν τον καταλάβαινε κανείς. Μετά τον κορωνοϊό αφού έφαγε ΤΟ μπούλινγκ από τους δικούς του ότι είναι παράλογος που έφυγε από την δουλειά του γιατί δεν έκανε το εμβόλιο, το γυαλί έσπασε. Ενώ ο Θοδωρής μιλούσε λογικά, οι δικοί του τον απαξίωναν σε ότι έλεγε… Κι αυτός θλιβόταν και υπέφερε…

Ερχόταν τα λέγαμε γιατί μου έλεγε «σε θεωρώ σαν πατέρα μου». Τον συμβούλευα σε αρκετά θέματα αλλά η αλυσίδα που τον κρατούσε από τον κόσμο άρχισε να σπάει… Την τελευταία φορά που ήρθε – πριν λίγες ημέρες – είχε μεγάλη υπερένταση και η συζήτησή μας γινόταν με δυσκολία.

Χθες έμαθα ότι οι δικοί του, όλοι αυτοί που τον περνούσαν για παράλογο, τον κλείσανε στο ψυχιατρείο…

Και μείνανε οι λογικοί εκτός, ελεύθεροι…

Όσες φορές ερχόταν βράδυ, βάζαμε να πιούμε ένα ποτό και βλέπαμε το “ΗΛΙΑ ΡΙΧ’ ΤΟ”:

Θα το ρίξει φιλαράκο.

Με όλους τους λογικούς μέσα…

topothoumenon.blogspot.com

corfiatiko.blogspot.com