Οι “εφιάλτες” τρέμουν…

Οι “εφιάλτες” τρέμουν…

Αχνοχαράζει μια δυνατότητα λευτεριάς για τον ελληνικό λαό. Θα την αρπάξει;

Αν, όταν οι δεσμοφύλακες είναι απορροφημένοι να παίζουν στα ζάρια την τύχη της φυλακής, δεν “το σκάσουν” οι δεσμώτες προς τη λευτεριά τους, πότε θα το κάνουν; Η απάντηση είναι: ποτέ!
Σε μια στροφή της η Ιστορία, κρυφογελώντας, έδωσε τέλος στις υπερφίαλες φιλοδοξίες μιας Ενωμένης (Γερμανικής) Ευρώπης. Οι “βασιλείς” της Ευρώπης συναντήθηκαν στις Βερσαλίες, ένα τόπο φορτισμένο ιστορικά- για να δώσουν βάρος στην “στημένη” τους παράσταση. Οι τέσσερις ευρωπαίοι ηγέτες (δηλαδή ο εξής ένας: ο της Γερμανίας) ήσαν υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να κάνουν την κίνηση αυτή, για να προλάβουν την αυτοδιάλυση της Ε.Ε. που θα τους έφερνε, αλλά κυρίως θα τους κατεδείκνυε, σε μια κατάσταση πλήρους αδυναμίας.

Τώρα προσποιούνται ότι ελέγχουν τη διάλυση της Ε.Ε. “ όπως τη γνωρίζουμε σήμερα” και την ίδρυση μιας άλλης πολλών ταχυτήτων -μόνο που αυτή δε θα είναι πια Ευρωπαϊκή Ένωση! Στην πραγματικότητα δεν ελέγχουν τίποτα οι συγκεκριμένοι ηγέτες, ούτε καν τις χώρες τους, ευρισκόμενες σχεδόν όλες σε φάση αλλαγής πολιτικού σκηνικού.

Επιδιώκουν να εμφανίσουν μια εικόνα δύναμης και ενότητας, εν όψει εκλογών. Καθαρά επικοινωνιακό είναι προς το παρόν το θέμα. Αν κερδίσουν τις εκλογές και στις τρεις “ενδοπυρηνικές” χώρες -πράγμα όχι πολύ πιθανό- θα μπορέσουν άραγε να υλοποιήσουν την ιδέα της “Ενωμένης Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων”; Με τόσες αντιφάσεις στην ίδια την ιδέα και τόσα αντικρουόμενα συμφέροντα, οι πιθανότητες να πραγματοποιηθεί είναι ελάχιστες.

Ωστόσο, η από κάθε πιθανό δρόμο διάλυση της Ε.Ε. (είτε προγραμματισμένη είτε αυτοδιάλυση) φέρνει τον Έλληνα μπροστά σε ένα ερώτημα: τι θα πράξει μπροστά στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην Ευρώπη; Δεν είναι ένα μεγάλο, ιστορικής σημασίας ερώτημα, μέσα στα πολλά που θέτει η Ιστορία σε ένα λαό. Είναι ένα ερώτημα υπαρξιακό, ένα ερώτημα ζωής ή θανάτου για τους Έλληνες ως βιολογικά όντα, αλλά και για ό,τι αυτοί αντιπροσωπεύουν μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι, που δεν μπορεί να συγκριθεί με το τι αντιπροσωπεύει ο οποιοσδήποτε άλλος λαός.

Ποιος άλλος λαός έχει το ιστορικό βάθος των Ελλήνων; Ποιος άλλος λαός φέρει την ευθύνη διαχείρισης και εξέλιξης μιας τεράστιας πολιτισμικής κληρονομιάς; Ποιος άλλος λαός έχει πραγματώσει τη δημοκρατία; Όχι σαν ιδεολογικό αφήγημα, αλλά σαν πράξη και σύστημα διακυβέρνησης (αυτοκυβέρνησης). Κανένας άλλος λαός δεν έχει τέτοια προνόμια και τέτοιες ρίζες. Αρκεί τούτος ο λαός να τις αναγνωρίσει και να τις αποδεχτεί με σεβασμό και υπερηφάνεια, ώστε αυτές να δυναμώσουν και να θρέψουν το νέο φιντάνι του ελληνισμού.

Τι θα κάνουμε, λοιπόν, εμείς οι Έλληνες τώρα, στην πιο κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας μας, τη στιγμή που, χωρίς καμία υπερβολή, θα πρέπει να αποφασίσουμε για τη ζωή ή το θάνατό μας;

Αυτοί που καλοπροαίρετα ήλπιζαν σε μια Ενωμένη Ευρώπη ως δυναμικό μέλος του παγκόσμιου πολιτισμικού γίγνεσθαι, διαψεύδονται. Αυτοί που καλοπροαίρετα ήλπιζαν σε μια Ε.Ε. ως ασπίδα έναντι έξωθεν επιβουλών, επίσης διαψεύδονται. Αυτοί που καλοπροαίρετα ήλπιζαν σε μια καλυτέρευση της οικονομικής θέσης της Ελλάδος μέσα σε μια αλληλέγγυα Ενωμένη Ευρώπη, αυτοί κι αν έχουν διαψευστεί οικτρά, ζώντας και οι ίδιοι επτά χρόνια τώρα το κρεσέντο της οικονομικής εκμετάλλευσης της Ελλάδος, από την γερμανοκρατούμενη, ως εκ τούτου άκρως άπληστη και καθόλου αλληλέγγυα, Ευρώπη.

Συνεπώς καλοπροαίρετες (ή μπορεί και “αγαθιάρικες”) θεωρητικές θέσεις υπέρ της Ε.Ε. δεν μπορούν πια να υπάρχουν. Όσοι τις διατηρήσουν, περνάνε αυτομάτως στην άλλη κατηγορία των θεωρητικών θέσεων υπέρ της Ε.Ε. , τις κακοπροαίρετες. Τις υστερόβουλες, τις ιδιοτελείς, τις “ο εαυτούλης μου και ας πεθάνει η Ελλάδα, πατρίδα μου τα συμφέροντά μου” -και ως τέτοιες ας τις χαρακτηρίζουμε όλες, από εδώ και μπρος.

Δυστυχώς είναι πολλοί και ισχυροί αυτοί οι κακοπροαίρετοι “Έλληνες”. Είναι οι οι κυβερνο-κράτες και κομματο-κράτες, οι μιντιο-κράτες και πλουτο-κράτες. Συνιστούν δε ένα τόσο ισχυρά αλληλο-στηριζόμενο πλέγμα διαπλοκής συμφερόντων και το έχουν τόσο γερά προσδέσει στο γερμανικό πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο, ώστε με κανένα λόγο δε θα θελήσουν να εγκαταλείψουν το μεγάλο προστάτη τους. Πιστεύουν ότι είναι πολύ δυνατός για να κακοπέσει ή να πεθάνει.

Συνεπώς θα εξακολουθήσουν να θέλουν να δένουν τον ελληνικό λαό στο άρμα τους, έστω και αν αιμόφυρτος σύρεται (και διασύρεται!) στας οδούς και ρύμας της Ευρώπης. Εξαθλιωμένος, εξανδραποδισμένος (δούλος των ισχυρών λόγω φτώχειας, για ένα κομμάτι ψωμί), χωρίς πολιτισμική ταυτότητα, χωρίς δημογραφική ανάκαμψη παρά μόνον κάθοδο, χάνοντας τη “νομή και κυριότητα “ της ίδιας του της πατρίδας. Τόσον από το “ομοιογενές πλήθος” των επίδοξων αγοραστών (κλεφτών) όλου του δημόσιου πλούτου μας, όσον και από ένα ετερόκλητο και άκρως επικίνδυνο πλήθος ξενόφερτων τυχοδιωκτών , ανάμεσα στους οποίους ελάχιστοι είναι οι αναξιοπαθούντες από πραγματικά εμπόλεμες ζώνες, που έχουν ανάγκη από τη βοήθειά μας.

Με ένα λόγο, ένας λαός χωρίς μέλλον. Το μέλλον που του έχουν οι διαπλεκόμενοι προδιαγράψει είναι ο ιστορικός και βιολογικός του θάνατος. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα οι “κρατούντες”, άλλους θα βρουν να τους υπηρετούν. Και οι πολιτικοί μας γραικύλοι ψηφαλάκια να μαζεύουν, ας είναι και μουσουλμανο-“τουρκικά” όπως χθες στη Θράκη μας, όπως αύριο με τους “ιθαγενοποιημένους” με “συνοπτικές διαδικασίες” Αφγανούς και Πακιστανούς.

Εμείς, ο ελληνικός λαός, ας το κατανοήσουμε και ας το αποδεχτούμε πως σε αυτόν τον πόλεμο για τη λευτεριά μας και για την ίδια τη συνέχειά μας της ύπαρξής μας ως Ελλήνων, είμαστε μόνοι μας. Ας μην περιμένουμε να συμβάλει στη συνέχεια του Ελληνισμού κανένα κόμμα, κανένας “Έλλην” με συσσωρευμένα ευρώ δικαίως ή αδίκως, κανένας βολεμένος στο σύστημα, κανένας φοβισμένος μήπως χάσει τη λιγοστή σύνταξη (ή τα επιδόματα αλληλεγγύης!) που σαν ξεροκόμματο του πετάει το σύστημα.

Ούτε από τις Κεφαλές της Εκκλησίας μπορούμε να περιμένουμε κάποια βοήθεια. Αυτές τώρα πια στην πλειονότητά τους έχουν βαλθεί να διαλύσουν (η αντίδραση για τα θρησκευτικά στα σχολεία είναι το φύλλο συκής!) την πιο ισχυρή ταυτότητα του Έλληνα, την ελληνορθόδοξη ταυτότητά του, άρρηκτα συνδεδεμένη με τον προχριστιανικό ελληνικό στοχασμό και το άθλημα του Έλληνα ανά τους αιώνες να καταξιωθεί να γίνει ένα συλλογικό ον, είτε διά της εκκλησία του δήμου είτε διά της εκκλησίας της ενορίας του!

Το άθλημα του συλλογικού βίου (της εκκλησίας- ενορίας) το έχουν από χρόνια υποσκάψει, διαλύοντας τη λειτουργικότητα και την ενοποιό αλλά και παρεμβατική δράση της ενορίας ως ενεργού κυττάρου της κοινωνίας, οπότε όλες οι αποφάσεις πέρασαν στη “Δεσποτεία”. Το λαϊκό σώμα της Εκκλησίας δεν έχει πια “λόγο” στις αποφάσεις που αφορούν τη συλλογικότητά του (οπότε αυτή έπαυσε να λειτουργεί ως τέτοια) και την πίστη του. Τώρα η Εκκλησιαστική “Δεσποτεία” δίνει τη χαριστική βολή, διαλύοντας την ελληνορθοδοξία μέσα στη χοάνη άλλων, ξένων προς τον ελληνισμό, δογμάτων και πίστεων.

Αν καταλάβει ο Έλληνας ότι αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνον το θέμα της ορθόδοξης πίστης, (που ίσως θα μπορούσε να διαφυλαχτεί), αλλά και της ελληνικής ταυτότητας (εφ’ όσον, είτε το θέλουν μερικοί είτε όχι, αυτή μόνον μέσα στην Ορθοδοξία έχει διασωθεί) τότε ίσως αντιδράσει όπως αρμόζει σε αυτές τις αδαμαντοποίκιλτες “τιάρες” που καλύπτουν Κεφαλές άδειες από Χριστό και Ελλάδα, αλλά γεμάτες από εγκόσμια πάθη, φιλοδοξίες, δαιμονική εκδικητικότητα και “μυστικές συμφωνίες”.

Μόνος, λοιπόν, ο λαός. Και το ερώτημα που τίθεται ξανά και ξανά είναι τούτο: ο άοπλος, ο ανοργάνωτος, ο εξαθλιωμένος λαός, πώς να διατρήσει το πανίσχυρο πλέγμα διαπλοκής που τον κυβερνά και τον καταδυναστεύει, που λυμαίνεται την Ελλάδα και τον ίδιο; Έχουν τα πάντα οι “κατεστημένοι τυραννίσκοι”: χρήμα, νομοθεσία κατά τα συμφέροντά τους, ηγεσία της νομοθετικής εξουσίας επιλεγμένη “κατά τα γούστα τους”, μέσα καταστολής για ανελέητο ξύλο και ασφυξιογόνα σε όσους τολμήσουν να αντιδράσουν, μέσα ενημέρωσης της πιο αναίσχυντης προπαγάνδας υπέρ των διαπλεκομένων συμφερόντων που θολώνει το νου των Ελλήνων, ατιμωρησία έναντι του Νόμου βάσει των άρθρων του Συντάγματος “περί ευθύνης Υπουργών”.

Οι διαπλεκόμενοι κρατούντες έχουν όλα αυτά και επί πλέον ισχυρούς “προστάτες”. Ο λαός δεν έχει τίποτα. Μόνον τον εαυτό του και τη θέλησή του να τους νικήσει, που θεριεύει μέρα με τη μέρα. Πώς όμως θα τους νικήσει , ώστε να πάρει τις αποφάσεις για το σήμερα και το αύριό του στα δικά του χέρια; Πώς να το νικήσει αυτό το θεριό;

Αν θέλεις να αποξηράνεις ένα βλαβερό φυτό, τι κάνεις; Κατ’ αρχήν και πρωτίστως δεν το ποτίζεις , δεν το θρέφεις. Αυτό σημαίνει ότι όλοι μας ομοθυμαδόν (με ενιαία βούληση και διάθεση) δεν θα ρίξουμε ποτέ ξανά ούτε μία ψήφο σε αυτό το Σύστημα της πολιτικής απάτης και εκμετάλλευσης. Δεν θα το ποτίσουμε και δε θα το θρέψουμε άλλο. Όχι άκυρα ή λευκά ή μικρά κόμματα. Αυτά τελειώσανε. Κοροϊδεύουμε πλέον τον εαυτό μας, αν νομίζουμε ότι μπορούμε να γκρεμίσουμε το Σύστημα με τέτοιους τρόπους.

Πλήρης αποχή. Να μην βρούνε στην κάλπη παρά μόνον τις ψήφους των οικογενειών τους και όσων “τρώνε” από αυτούς. Κανενός άλλου. Σκεφθείτε τι έχει να γίνει αν το 75% των Ελλήνων δεν πάει να ψηφίσει, ένα κανονικό “φτύσιμο” στα μούτρα του κατεστημένου. Θέμα παγκόσμιου ενδιαφέροντος θα γίνει την άλλη μέρα.

Όμως δε φτάνει μόνον η άρνησις. Χρειάζεται και η θέσις (ας επαναφέρουμε σταδιακά την τρίτη κλίση στη θεογενή αυτή γλώσσα). Υπάρχει απάντησις θέσεως. Είναι η “χαμένη εκκλησία” και με τις δύο μορφές της, την πολιτική για την ελευθερία μας και τη θρησκευτική για τη συνειδησιακή μας ανασυγκρότηση. (Προς τούτο αναζητείστε φωτισμένους κληρικούς. Υπάρχουν και αυτοί!) Αν αναγεννηθεί ο συλλογικός μας βίος, είναι θέμα ολίγου χρόνου να συντριβεί το κατεστημένο.

Σαν μικρές “πηγές ελευθερίας” πρέπει να αναβλύσουν παντού συλλογικότητες με στόχο και θέμα δράσης την απελευθέρωσή μας από τους δυνάστες μας, μέχρι να αναφανεί η μεγάλη, που θα ενώσει όλες τις άλλες σε μια παντοδύναμη “ροή πραγμάτων”. Όμως, χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες, χωρίς ιδιοτέλειες, χωρίς εγωπάθειες, χωρίς “εγώ ξέρω καλύτερα”.

Όταν η συλλογικότητα λειτουργεί ως τέτοια και όχι ως άθροισμα πολλών “εγώ”, η καλύτερη γνώμη και απόφαση είναι αυτή της πλειοψηφίας. Έστω και αν στη συνέχεια αποδειχτεί λάθος-κάτι σπάνιο. Επειδή έτσι μόνον μαθαίνει να λειτουργεί ενωτικά μια συλλογικότητα και έτσι “ωριμάζει” στο άθλημα της δημοκρατίας. Χωρίς αρχηγισμούς, χωρίς πυραμιδική δομή δήθεν επαϊόντων, χωρίς διαχωρισμό προβαλλομένων και αφανών, ικανών και μη ικανών. Μόνον η υψηλή συγκρότηση της συνειδησιακής αριστείας, της ανιδιοτελούς προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο στα όρια της αυτοθυσίας, ας είναι αυτή που θα ξεχωρίσει και θα χαρακτηρίσει τους Έλληνες ηγέτες του άμεσου ή πιο μακρινού μέλλοντος -εξαρτάται από την ταχύτητα της δικής μας συνειδησιακής ανασυγκρότησης!

Μια τέτοια πανελλαδική συλλογικότητα “θα φύγει μπροστά” σαν σφαίρα και θα σφηνωθεί στην καρδιά του “αήττητου θεριού”. Άλλος τρόπος, για να νικηθεί αυτό μόνιμα και αμετάκλητα, δεν υπάρχει. Εμπρός Έλληνα, φτιάξε στη γειτονιά σου μια μικρή συλλογικότητα, εκπαιδεύσου στη δημοκρατία και περίμενε τη “μεγάλη συλλογικότητα”. Θα έρθει. Έτσι που εκπαιδεύτηκες, εσύ θα τη γεννήσεις. Ή έστω, όταν αναδειχτεί, θα την …αναγνωρίσεις και θα ενταχθείς!

Κατερίνα Χατζηθεοδώρου.

Υ.Γ.1 Θα μπορούσε ίσως το θεριό να αφανιστεί από μια άμεση εξέγερση του λαού -έστω να βγει μαζικά στους δρόμους. Αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν μια τέτοια εξέγερση θα αναδείξει πραγματικά το λαό στην εξουσία ή αυτή θα ποδηγετηθεί από το ίδιο το σύστημα με δικούς του εγκάθετους “ηγέτες”. Το θέμα της εξέγερσης δεν είναι απλό. Θα μπορούσε να πετύχει, αν υποκινηθεί από αναγνωρισμένης αξίας ΕΛΛΗΝΕΣ ηγέτες. Αλλά τέτοιοι προς το παρόν δεν έχουν φανεί. Κι όμως, μέσα από τις αληθινά δημοκρατικές συλλογικότητες είναι δυνατόν να αναδειχτούν εκείνοι οι ηγέτες που θα οδηγήσουν το λαό στην αυτοκυβέρνησή του, ή τουλάχιστον στη ευρεία θεσμική συμμετοχή του σε όλες τις πολιτικές αποφάσεις. Αλλιώς, θα έχουμε μία από τα ίδια.

Υ.Γ.2 Ως πολίτις αυτής της χώρας διαμαρτύρομαι (για) και βδελύσσομαι το νέο διαφημιστικό σποτάκι του “Ποταμιού”. Είναι ό,τι πιο σκοταδιστικό μπορούσε να εμφανιστεί σε κομματική διαφήμιση. Απευθύνεται στο σύγχρονο Έλληνα πολίτη θεωρώντας ότι είναι ένα “άλογο” ον, ικανό να δεχτεί τις ψυχοπαθολογικές εντυπώσεις που δημιουργούν τα λόγια μιας “θρησκευόμενης κυριούλας” για ένα από τα θέματα ζωής ή θανάτου αυτής της πατρίδας (του εθνικού νομίσματος), χωρίς κανένα άλλο πολιτικό ή έστω λογικό επιχείρημα. Στο δεύτερο μέρος του, με περισσή αναίδεια, πάλι θεωρώντας ότι απευθύνεται σε άλογα όντα, παρουσιάζει το μαύρο για άσπρο: την κομματοκαμαρίλα του “Ποταμιού” ως υπεράνω της κομματοκρατίας!

kostasxan

corfiatiko