O θάνατος δεν μπορεί να καταργήσει την Αληθινή Ζωή

«Τί ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;» Είναι το ερώτημα που απευθύνει ένας πλούσιος άρχοντας στον Ιησού (Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά). Αλλά ταυτόχρονα είναι το αγωνιώδες ερώτημα όλων των ανθρώπων. Σύμπασα η ανθρωπότητα σε όλες τις εποχές, όλοι οι πολιτισμοί, όλες οι θρησκείες, στάθηκαν με ιδιαίτερο προβληματισμό μπρος στο μεγάλο ερώτημα: Υπάρχει αιώνια ζωή; Υπάρχει αθανασία; Και πώς μπορεί να την κληρονομήσει ο άνθρωπος;

Η μεγάλη τραγωδία του ανθρώπου είναι η διαπίστωση ότι η ζωή του έχει ημερομηνία λήξης. Όσα σχεδιάζει, όσα ονειρεύεται, όσα ελπίζει, συντρίβονται τελικά από τον θάνατο. «Επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται». Η συνειδητοποίηση του γεγονότος αυτού, του τέλους των πάντων, είναι ένα δυσβάστακτο φορτίο, στη σκιά του οποίου οφείλει να ζήσει ο άνθρωπος. Ποικίλλουν βέβαια και οι λύσεις που προτάθηκαν για να υπερκερασθεί το αποτρόπαιο γεγονός του θανάτου, να εξασφαλισθεί η αδιατάρακτη συνέχεια της ζωής.

Από τα πανάρχαια χρόνια αναζητήθηκε το ελιξίριο της ζωής. Το μαγικό φάρμακο, το αθάνατο νερό, που θα χάριζε αιώνια νιότη και αθανασία. Η αλχημεία παραχώρησε τη θέση της στην επιστήμη, που αγωνίζεται να κάνει τον άνθρωπο όλο και πιο άτρωτο στη φθορά και τον θάνατο, χωρίς όμως να διαφαίνεται ακόμα κάποια αισιόδοξη προ-οπτική. Η κρυογενετική πειραματίζεται με την ιδέα της κατάψυξης των σωμάτων, ευελπιστώντας να μπορέσει κάποτε να τα ζωντανέψει ξανά. Η ψηφιακή τεχνολογία επιχειρεί να διασώσει τα δεδομένα του κάθε ανθρώπου, τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα, το «πνεύμα» του, στην «αθάνατη» μνήμη κάποιου υπολογιστή. Αλλά και η υστεροφημία, η αγαθή μνήμη που θα αφήσει κάποιος στις επόμενες γενιές, είναι κάποια παρηγοριά, λογίζεται ως είδος αθανασίας.

Όμως…

Την αληθινή ζωή, που αρχίζει με τη γέννηση του ανθρώπου, αλλά εκτείνεται στην ατελεύτητη αιωνιότητα, μόνο ο Χριστός την υπόσχεται κατηγορηματικά και τη χορηγεί. Την ταυτίζει μάλιστα με τον εαυτό του. Και δεν είναι μόνο η πραγματική ζωή και η ανάσταση ο Χριστός, αλλά και ο δρόμος που οδηγεί σ’ αυτήν. Τονίζει ότι

«Τί ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;» Είναι το ερώτημα που απευθύνει ένας πλούσιος άρχοντας στον Ιησού (Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά). Αλλά ταυτόχρονα είναι το αγωνιώδες ερώτημα όλων των ανθρώπων. Σύμπασα η ανθρωπότητα σε όλες τις εποχές, όλοι οι πολιτισμοί, όλες οι θρησκείες, στάθηκαν με ιδιαίτερο προβληματισμό μπρος στο μεγάλο ερώτημα: Υπάρχει αιώνια ζωή; Υπάρχει αθανασία; Και πώς μπορεί να την κληρονομήσει ο άνθρωπος;

Η μεγάλη τραγωδία του ανθρώπου είναι η διαπίστωση ότι η ζωή του έχει ημερομηνία λήξης. Όσα σχεδιάζει, όσα ονειρεύεται, όσα ελπίζει, συντρίβονται τελικά από τον θάνατο. «Επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται». Η συνειδητοποίηση του γεγονότος αυτού, του τέλους των πάντων, είναι ένα δυσβάστακτο φορτίο, στη σκιά του οποίου οφείλει να ζήσει ο άνθρωπος. Ποικίλλουν βέβαια και οι λύσεις που προτάθηκαν για να υπερκερασθεί το αποτρόπαιο γεγονός του θανάτου, να εξασφαλισθεί η αδιατάρακτη συνέχεια της ζωής.

Από τα πανάρχαια χρόνια αναζητήθηκε το ελιξίριο της ζωής. Το μαγικό φάρμακο, το αθάνατο νερό, που θα χάριζε αιώνια νιότη και αθανασία. Η αλχημεία παραχώρησε τη θέση της στην επιστήμη, που αγωνίζεται να κάνει τον άνθρωπο όλο και πιο άτρωτο στη φθορά και τον θάνατο, χωρίς όμως να διαφαίνεται ακόμα κάποια αισιόδοξη προ-οπτική. Η κρυογενετική πειραματίζεται με την ιδέα της κατάψυξης των σωμάτων, ευελπιστώντας να μπορέσει κάποτε να τα ζωντανέψει ξανά. Η ψηφιακή τεχνολογία επιχειρεί να διασώσει τα δεδομένα του κάθε ανθρώπου, τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα, το «πνεύμα» του, στην «αθάνατη» μνήμη κάποιου υπολογιστή. Αλλά και η υστεροφημία, η αγαθή μνήμη που θα αφήσει κάποιος στις επόμενες γενιές, είναι κάποια παρηγοριά, λογίζεται ως είδος αθανασίας.

Όμως…

Την αληθινή ζωή, που αρχίζει με τη γέννηση του ανθρώπου, αλλά εκτείνεται στην ατελεύτητη αιωνιότητα, μόνο ο Χριστός την υπόσχεται κατηγορηματικά και τη χορηγεί. Την ταυτίζει μάλιστα με τον εαυτό του. Και δεν είναι μόνο η πραγματική ζωή και η ανάσταση ο Χριστός, αλλά και ο δρόμος που οδηγεί σ’ αυτήν. Τονίζει ότι ο θάνατος δεν μπορεί να καταργήσει τη ζωή αυτή. «Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται· και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα»

(Ιω. 11, 26). Η αληθινή ζωή δηλαδή είναι όχι η τωρινή, αλλά η μεταθανάτια.

«Σας έχω ξαναπεί, λέει ο άγιος Πορφύριος, ότι μετά θάνατον θα ’μαι πιο πολύ κοντά σας από όσο τώρα, διότι θα ζω πιο κοντά με τον Χριστό». «Δυστυχώς οι πολλοί πιστεύουν πως με τον θάνατο φθάνει και το τέλος, λέει ο άγιος Θεοδόσιος του Καυκάσου. Η ζωή όμως αρχίζει μετά τον επί γης θάνατο».

«Το αίσθημα της αιωνιότητος, γράφει ο άγιος Σωφρόνιος, κάποτε εντείνεται μέσα μας και κάποτε εξασθενεί, ανάλογα με το μέτρο της χάριτος που εκχύνεται επάνω μας… Ολόκληρη η στροφή μας προς τη γη, προς τις σαρκικές εμπειρίες, φονεύει μέσα μας όχι μόνο την αίσθηση της αιωνιότητος, αλλά και την πίστη στον Θεό. Η πίστη όμως στη θεότητα του Χριστού αποτελεί την αρχή της γεννήσεως Άνωθεν, από το Πνεύμα. Και η σύμφωνη με τις εντολές Του ζωή οδηγεί στην έντονη ως και οφθαλμοφανή αίσθηση της αθανασίας» (Το μυστήριο της χριστιανικής ζωής, σ. 277-278).

Λοιπόν; Αναζητείς μήπως και συ δρόμο ασφαλή για την αιωνιότητα; «Τας εντολάς οίδας».

Καλή ευλογημένη εβδομάδα! Καλό Σαρανταήμερο!

π. Δημητρίου Μπόκου

«Αντιύλη». Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου