Ό πρώτος που ανακάλυψε τήν ψυχή ό πρώτος που ανακάλυψε τόν άνθρωπο….

Ό πρώτος που ανακάλυψε τήν ψυχή ό πρώτος που ανακάλυψε τόν άνθρωπο….

Τό πιό δύσκολο πράγμα είναι ν’ ανακαλύψει έναν ζώον τήν ψυχήν… Καί μάλιστα χωρίς νά τό ειδοποιήσει κανείς…

Μπορεί;…

Ό πρώτος που ανακάλυψε τήν ψυχή είναι ό ευφυέστερος άνθρωπος, ό πρώτος άνθρωπος, ό γενάρχης τής ανθρωπιάς…

Όταν ανακαλύψθηκε η ψυχή συνανακαλύφθηκε συνταυτοχρόνως τό άπειρο, έστω ασυνείδητα…

Βρέχει!!!!

Ποίος ανακαλύφθηκε πρώτος, Ό Θεός ή η ψυχή; Θαρρώ Ό Θεός, διότι τό δέος τού ουρανού από μόνον τού είναι δέος καί θέα τέρατος! Ενός άπειρου άνευ συνόρων τέρατος. Ενός ακατάληπτου ύψους πρός πάσαν προκατεύθυνση…

Τό ν’ ανακαλύψεις ότι υπάρχει κάτι έξω απ’ εσένα κάτι μεγαλύτερο είναι εύκολο. Μία μεγάλη πέτρα, ένα μεγάλο βουνό, ένα θεόρατο ύψος από κρεμνό, ένα πελώριο δάσος, μία πλατειά συννεφιά, είναι αρκετά…

Τό ν’ ανακαλύψεις ότι μέσα σού έχεις έναν δεύτερο εαυτό, έναν πρωταρχικό εαυτόν, έναν εαυτόν συνυφασμένο μέ τόν πρώτο εξωτερικό εαυτόν ή φαινομενικώς εσωτερικότερο από τόν εξωτερικό εαυτόν τό σώμα, αλλά που κατ’ ακρίβειαν είναι ή μπορεί νά προεκταθεί, νά φουσκωθεί καί νά τεντωθεί στά ουράνια, δέν είναι εύκολο πράγμα. Είτε στό πεί κάποιος είτε τό πρωτοανακαλύψεις είναι θαυμαστό γεγονός, διότι καί νά στό πεί άν είσαι κτήνος τού σώματος, κτήνος τής ύλης, ζώον τής ζωοκρατίας, πώς θά τό κατανοήσεις;….

Αυτός που ανακάλυψε πρώτος τήν ψυχή δέν κάπνιζε πούρο, ήταν πρωτόγονος!

Βρέχει!!!!

Ήταν η προσωποποίηση τής πρώτης μεγαλοφυίας.

Καί φτάσαμε από τήν υπερευφυία τής πρωτογονίας στό ζώον που δέν μπορεί νά δεί τό πνεύμα μόνον τού. Η εμβέλεια του φτάνει μέχρι τόν περίοικον νού.

Πώς νά εξηγήσεις σ’ έναν ζώον ότι τό πνεύμα κινείται μέσα από άλλο πνεύμα αισθητά ή ανεπαίσθητα; Ότι υπάρχει εκείνος ό άϋλος χώρος μέσα σέ κάθε πνεύμα γιά νά ζή καί νά διακεινούνται άλλα πνεύματα; Πώς νά εξηγήσεις τό μυστήριο στό ζώον;

Πώς νά τού δώσεις νά καταλάβει ότι είναι τό ίδιο μέ τό νά περνάσει μέσα από τό σώμα, μέσα από τόν εγκέφαλο, ραδιόκυμα καί μέσα από αυτό τό ραδιόκυμα άλλο ραδιόκυμα καί μέσα α[π’ αυτό έναν άλλο ραδιόκυμα καί ούτω καθεξής, χωρίς νά αλλάσσει κάτι άν τό εκάτερον ραδιόκυμα είναι μικρότερο, ίσο, μεγαλύτερο;

Πώς νά σού εξηγήσω τί σημαίνει νά περνάνε είκοσι λεπτά καί νά περνάει έναν;

Έκσταση, βρέχει έκσταση, καί ό γραφειοκράτης τεχνοκράτης, αργός καπνίζει μετεωρισμένος στήν υπερηφάνεια τού πούρο χαβάνας, αβάνας, Ολύμπου… Γουατεμάλας…

Έκσταση, Βρέχει Έκσταση!!!!

Τό πνεύμα είναι σ’ έκσταση καί όταν αναστηθεί τό πνεύμα σέ έκσταση συνέρχεται στήν αυτοσυναίσθηση.

Όταν στό ψαλμό λέγει ό Δαυίδ ανάστηθει Κύριε… εννοεί τό πνεύμα νά μπεί σ’ εγγρήγορση έκστασης.

Τί είναι η έκσταση; Η φυσική ταχύτητα διακίνησης τού πνεύματος.

Πώς ανακάλυψε τό πνεύμα τό πνεύμα; Όταν διεγέρθει από τά περίεργα, άγνωστα, παράξενα, παράδοξα, μυστήρια, τού περιβάλλοντος κόσμου, ανατρίχιασε, φρικίασε, καί βγήκε έξω από τά όρια τού σώματος, δηλαδή επήλθε σ’ έκσταση καί τότε ώ τού θαύματος ανακάλυψε εκεί έξω στά υπεράγρια όρη, μέ τήν βοήθεια τών διαφόρων αύρων, τόν εαυτόν τού.

Τό πνεύμα, τό πνεύμα στόν άνθρωπο, ανακάλυψε τό πνεύμα στό αυτοπνεύμα, μέσα από τήν βροχή τών αποριών!

Η απορία ήταν η πρώτη αζωώδης σκέψη, η πρώτη αζωώδης κατάσταση, η κατάσταση που οδήγησε τίς διαστάσεις τού πνεύματος στήν έκσταση τού πνεύματος. Έκσταση σημαίνει στήν κυριολεξία φεύγω από τό σώμα, προεκτείνομαι έξω από τό σώμα, τραγουδάω, καταλαβαίνω, συλλαμβάνω πέρα από τά όρια τού σώματος καί τότε ανακαλύπτω ότι είμαι καί ψυχή!

Όποιος δέν έχει απορίες δέν καταλαβαίνει τόν κόσμο. Αυτός που θά καταλάβει τόν κόσμο είναι αυτός που τώρα συνειδητοποιεί ότι δέν τόν καταλαβαίνει. Τό ζώο δέν καταλαβαίνει ότι δέν τόν καταλαβαίνει, τό πνεύμα μέσα από τό σώμα καί έξω από τό σώμα τό καταλαβαίνει.

Τά ζώα καί τά φυτά έχουν ψυχές, αλλά δέν είναι κατ’ εικόναν καί καθ’ ομοίωσιν μέ τό πνεύμα τής συνειδητοποίσης.

Τί σημαίνει έχω απορία; Ότι δέν αποδέχομαι μέ ικανοποίηση τόν προγραμματισμό όπως αυτός εκπροβάλλεται από τά γονίδια. Μεταλλάσσω τά γονίδια, τά κάνω ανώτερα, ή όπως τώρα μέ τά εμβόλια καί τά χαράγματα κατώτερα. Κατώτερα γονίδια σημαίνει παύω νά έχω απορίες, δέν εγνοιάζομαι νά λύσω μέ τήν συνείδηση τά μυστήρια. Δέν αντιλαμβάνομαι τό μέγα ανεξήγητο μυστήριο, πέφτω από τήν έκσταση στήν λάσπη τής ηδονής. Διότι η πρώτη είναι η κορωνίδα τού πνεύματος καί η δεύτερη η στέρνα τής δεύτερης…

Βρέχει!!!! Βρέχει καί απορώ!…

Απορώ σημαίνει δέν έχω τούς πόρους ούτε τίς πορείες. Λείπει ό μπούσουλας. Η κατεύθυνση που μού εξηγεί.

Τό νά γεννηθείς μέσα στό περιβαλλόμενο μυστήριο είναι έναν μυστήριο γιατί, έναν αναπάντεχο κίνητρο νά ξεκινήσεις γιά νά τό βρείς!

Τό μυστήριο τής έκστασης είναι η εγκατάλειψη τής ύλης, τουλάχιστον τής ζωώδης ύλης καί από τήν πνευματική ύλη προχωρείς στούς ορόφους τών πνευματικών ουρανών…

Σ’ αυτόν τόν κόσμο δέν ζούν όλοι στούς ίδιους ορόφους καί οί ανώτεροι ορόφοι είναι δυσδιάκριτοι έως εντελώς αδιάκριτοι από τούς κατοίκους τών κατώτερων ορόφων, τών γειτνιάζοντων ή συνυφασμένων μέ τήν χαμερπή χωμάτινη λογιστική….

Όταν βρέχει μπορεί νά δείς τό νερό ή μέσα απ’ αυτή χιλιάδες παράδοξες καταιγίδες, κατανοητές σ’ έναν ανώτερο νού. Κάθε ταχύτητα έχει καί τήν συνειδητοποίηση τής. Αποκλείεται νά καταλάβεις τήν Λογική τινής ταχύτητα τρέχοντας μονίμως ή κατά βάση σέ άλλη μικρότερη ταχύτητα…

Η πρώτη αλλαγή ταχύτητας είναι η υποψία μέσα από τήν απορία καί η απορία μέσα από τήν υποψία.

Αυτός που κατάλαβε πρώτος τό μυστήριο είναι αυτός που κατάλαβε ότι τό ζώον άνθρωπος, ό άνθρωπος, τό χώμα, δέν είναι η πρώτη αρχή. Τό Μυστήριο είναι η δίοδος πρός τόν άνθρωπο καί Τόν Θεό. Είναι τό κόκκινο χαλί που οδηγεί στήν ψυχή. Είναι τό σπαθί που κατακάβει τήν ζούγκλα γιά νά δεί τήν θέα πίσω από τό αόρατο παραπέτασμα καί τήν θορυβώδη σιγή. Τό μυστήριο είναι τό σπαθί που κόβει τήν ζούγκλα γιά νά δεί τήν θέα πίσω από τόν θάνατο.

Τό νά βλέπεις πέρα από τόν θάνατο πρίν τόν θάνατο μόνον μέ όχημα τήν έκσταση μπορείς. Καί ό οδηγός σ’ αυτήν τήν κούρσα μπορεί νά είναι μόνον τό πνεύμα…

Εάν καταφέρεις νά εκστασιάζεις συνεχώς ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάποιο ζώο ή φυτό, μέ βεβαιότητα θά τό εξελίξεις, θά τό κάνεις νά απορεί, νά θέλει νά μπορεί μέ τά μέσα που έχει νά ψάχνει, γιατί θά τό έχεις κάνει νά υποψιαστεί. Ακόμη καί άν ζής μονίμως στήν έκσταση αλλά έν ύπνω, δηλαδή ασυνείδητα, γιά τό τί σού συμβαίνει, δέν είσαι αφυπνισμένος, δέν είσαι εκστασιασμένος. Αυτό συμβαίνει σέ κάθ’ εποχή στά μή παράξενα ζώα…

Τά παράξενα ζώα βλέπουν τήν παραξενιά καί απορούν, νοιώθουν τήν παραδοξότητα καί ταράζονται, τί νά συμβαίνει άραγε; Πώς νά συμβαίνει άραγε; Γιατί συμβαίνει άραγε; Πού θά καταλήξει άραγε;
Η ταραχή είναι ένα ταρακούνημα, ό κρότος, ό βόμβος, ό μικροσεισμός, τής απογείωσης. Πώς νά εκστασιασθείς εάν δέν σειστείς; Καί μετά επέρχεται η αγαλλίαση τού ταξειδιού…

Μπορεί νά έχεις γυρίσει τόν κόσμο όλο μέ τό σώμα αλλά άν δέν έχεις εκστασιαστεί δέν έχεις πάει πούποτε που νά είναι διαφορετικά.

Η έκσταση είναι τό ταξείδι που βλέπει τήν επιστήμη καί γελάει μέ τό νά τήν καταφρονεί καί νά τήν ξεχνά ώς φενάκη άνευ αξίας.

Όποιος μπήκε στήν έκσταση οίδε ότι τίποτε δέν χρειάζεται απ’ όσα χρειάζεται εκεί κάτω στήν γήν.

Απόδραση σημαίνει χωρίς ανάγκη ζωή… Κατά χάριν…

Ό πρώτος που ανακάλυψε τό νόημα ήταν πρωτόγονος, είχε προηγηθεί, είχε προανακαλύψει τό θαύμα. Διότι χωρίς τό θαύμα δέν ανακαλύπτεται τό νόημα, καθότι τό νόημα είναι μία πλευρά, ένας εξώστης μέ θέα στόν άβασο ουρανοξύστη τού θαύματος.

Τό θαύμα δέν ίσταται στήν βαρύτητα, ούτε η βαρύτητα έχει αρχιτεκτονικό σχέδιον ολοκληρωτισμού όπως κάτω στήν Γή, δέν είναι Κρόνος, δέν είναι αυταρχικότητα, δέν είναι κρατική δικτατορία κυβερνήσεως μέ αρχή καί τέλος τό άχθος…

Ούτε άφρενη ελευθερία, εκτός καί άν τήν έκσταση συνοδεύει μέσα τής η καταρροή τής κατάρας.
Δέν είναι αυθαιρεσία είναι τό μυστήριο τής έκστασης καί η έκσταση τού μυστηρίου, τέτοια που καταλαβαίνουν μόνον οί εξελγιμένες αισθήσεις καί γραφή, οί λουσμένες από τό πνεύμα στόν ποταμό τού πνεύματος…

Ανέβα, ανέβα δέν σημαίνει νά κατεβείς στά κατώτερα στρώματα τής ύλης γιά νά εξασφαλίσεις τήν σύνταξη τής σωματικής μελλονανάγκης…

Όταν ανεβείς, έστω κ’ έναν λεπτό, θέλεις μόνον νά μάθεις, νά γίνεις, νά ζείς εκεί παντοτινώς. Στά κατώτερα στρώματα υπάρχει η λήξη από τήν αρχή. Στά ανώτερα στρώματα, προσπερνάται ώς προϋπόθεση η ληξιπρόθεσμη αργή καταστροφή…

Πρόσεξε τήν αμφιμουσική που σού πλασάρουν, είναι μουσική τών υπογείων καί σπανίως παίζεται σέ ανώγεια, αλλά καί νά παιχτεί εκεί δέν αλλάζει τόν μηχανισμό τής πνευματικής ανάπλασης.

Δέν μπορεί νά εκστασιαστεί όποιος ευρίσκεται σέ έπαρση υλόφρονης μαρμαρυγής. Η ταπεινότητα, η απορία, η υποψία, ό διακαής πόθος μέ ευλάβεια δέους, είναι τά εισιτήρια πρός τήν έκσταση, έστω από διαφορετικά σκαλοπάτια ενίοτε, αλλά πάντοτε πρός τόν ίδιο αβαρή, αντιβαρή πύργο.

Η έκσταση είναι τό πεδίο έξω από τό πεδίο. Η έκσταση δέν είναι πεδίο αλλά σκέττη καθαρή γνήσια ταχύτητα… Στό πεδίο υπάρχουν περιφράξεις καί εσωτερικοί νόμοι, στήν έκσταση υπάρχουν δρόμοι, πορείες, μυστήρια από τά μυστήρια μέσα στά μυστήρια. Μία «παρανοϊκή» ή ψευδοπαρανοϊκή ανώτερη μαθηματική πραγματικότητα, τέτοια που κατανοείται μόνον διά τής ταχύτητας. Άν πάς αργότερα νά τήν σκεφτείς μέ αργόστροφο τρόπο δέν τήν διαλαμβάνεις. Είναι σάν νά θέλεις νά δείς μία διαδρομή στήν εκδρομή, καθισμένος σ’ έναν σκοτεινό ή φωτεινό δωμάτιο. Δέν μπορείς, εκτός άν σ’ αρπάξει απ’ εκεί τό πνεύμα τής έκστασης καί σέ περιηγήσει στήν διαδρομή, αφήνοντας αποσβολημένο τό σώμα στήν μαλακή πολυθρόνα…

Εάν δέν έχεις ανάγκη τήν έκσταση ή αυτό τό απροσδόκητο ωραιό μυστήριο δώρον τής έκστασης, δέν επιθυμείς τήν εκδρομή στήν διαδρομή στό άπειρο. Δέν είσαι όν μυστηρίου αλλά όν χώματος.
Τό χώμα βλέπει ώς εκεί που βλέπει καί μπορεί νά βλέπει οξυδερκώς, αλλά δέν βλέπει πέρα απ’ όσα βλέπονται, δέν απορεί, δέν υποψιάζεται, δέν ζή τό μυστήριο, δέν λαχταρεί μέσα τού τό πνεύμα. Όταν τό πνεύμα κοιμάται η σάρκα χορεύει, μέ κέφι, μέ ανεβασμένη διάθεση, αλλά οπωσδήποτε χωρίς έκσταση, διότι η έκσταση η έκσταση συναρπάζει, ναί σύν+αρπάζει, εφ’ αρπάζει, κατ’ αρπάζει, υπερεξαρπάζει…

Νά είναι τυχαίο που λέχθηκε, μέ τήν βία θά μπούν όσοι θά μπούν στόν Παράδεισο. Τί άλλο μπορεί νά εκβιάσει αυτό τό μυστήριο παρά μόνον από τό έταιρο έτερο προσυναρμονικό μυστήριο, τήν έκσταση…

Αλλά πώς μεταφράζεται η έκσταση συγκεκριμένου διακαούς διαρκούς πόθου καί στόχου στήν γή; Πίστη λέγεται, εμπιστεύεται καί προσκολλάται ταυτόχρονα σ’ αυτό που εμπισεύεται. Η Πίστη είναι η προέκταση τού πνεύματος, τής υποψίας, τής απορίας, τής βεβαιότητος γιά τό μεγαλείο τού άγνωστου ωραίου μυστηρίου.

Δέν προσκολλάσαι σ’ ό,τι δέν πιστεύεις, εκτός καί άν προσκολλάσαι γιά νά τό εκμεταλλευθείς ώς κλέφτης, συνεπώς προσκολλάσαι σέ πράγματα που βλέπει κριτική τού σώματος καί τού χαμηλού νού.
Γιά νά προσκολληθείς στό άπειρο, σ’ αυτό που γεννάει κάθε στιγμή τό άπειρο, είναι επειδή Πιστεύεις ότι μπορεί νά σέ συνεπάρει, δέν ξέρεις ακριβώς πώς, δέν χρειάζεται, καί άν υποψιάζεσαι πώς είτε σφάλλεις είτε ορθείς, γνωρίζεις ότι μποεί νά τό κάνει μέ πολλούς τρόπους καί έν πάσει περιπτώση μπορεί νά τό κάνει ούτως ή άλλως, διότι άν μπορεί νά σέ κάνει μέσω διαδικασίας που ονομάζεις εξέλιξη τής φύσης ή άμεσα, τότε μπορεί νά σέ συνεπάρει στήν αιωνιότητα τού, είτε μέσω διαδικασίας, είτε άμεσα…

Άν δέν μπορεί αυτό, δηλαδή τό άπειρο, ποίος θά μπορεί; Δέν γίνεται κανείς, κάποιος θά μπορεί, καί αυτός που κάνει καί έκανε τά πάντα μπορεί νά σέ χτίσει, νά σέ χαλάσει καί νά σέ ξανά χτίσει, όπως θέλει. Αλλά αυτό τό άπειρο κάτι, δέν έχει κίνητρο νά είναι άδικο, αλλά αυτόφυτο άκτιστο κίνητρο νά είναι δίκαιο. Διότι άδικο γίνεται ό,τι έχει ανάγκες καί έχει περιορισμένες δυνάμεις. Η απεριόριστη δύναμη δέν πέφτει στόν εξευτελισμό καί αυτοεξευτελισμό νά έχει ανάγκη τής αδικίας.

Ποίος έχει όλη τή δύναμη καί γλείφει κατουρημένες ποδιές;…
Ποίος έχει όλη τή δύναμη καί προσκυνεί;….
Ποίος έχει όλη τή δύναμη καί βλέπει μπροστά τού τό άγνωστο;…
Ποίος έχει όλη τή δύναμη καί δέν ευρίσκεται διαρκώς σ’ απειρη νηφάλια πράα έκσταση;
Ποίος έχει όλη τή δύναμη καί παρεκτρέπεται;…

Πώς είναι δυνατόν νά μήν ζή τέτοιον όν;… Πώς είναι δυνατόν νά μήν τό υποψιάζεσαι ότι ζή; Είναι επειδή δέν είχες τήν άπειρη απορία, τήν άλειπτη μυστηριακή περιέργεια, τήν ταπεινή επίγνωση τού μεγάλου μέ κάποιον τρόπο που νά μήν τού λείπει καμμία δυνατότητα καί νά μήν τού λείπει συνάμα καμμία δικαιοσύνη.

Όταν αγαπάς επειδή σ’ αρέσει δέν αγαπάς επειδή είναι δίκαιο αλλά επειδή σ’ αρέσει. Αγαπάς τό δίκαιο όταν διακρίνεις ότι αυτόν πρέπει νά σ’ αρέσει καί αυτό που σέ κάνει νά εκβιάζεις καί προεκβιάζεις τόν εαυτόν σού τί πρέπει νά σ’ αρέσει είναι η ηθική. Η ηθική είναι τό μυστήριο τού υετού τής σοφίας. Η σοφία είναι τό κατέβασμα στούς θαλάμους τού νού τής αλήθειας από τό πνεύμα… Τό πνεύμα είναι σοφό καί υγειές όταν είναι ενωμένο μέ τήν χάριν Τού Άκτιστου Πνεύματος.

Σκοπός τού πνεύματος, δηλαδή προορισμός τού, είναι νά παραμείνει ενωμένο, νά ενωθεί ή επανενωθεί μέ τήν πηγή τού, ήτοι Τό Άκτιστον Πνεύμα… Τήν Πηγή Τής Αγίας Έκστασης καί τού Δίκαιου Μυστηρίου μέσα στήν Όσια/Ούσια Περιήγηση…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ