Ο ΜΑΓΟΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Σταμάτα να γρυλίζεις, βούλωσε το, μη μιλάς. Ήταν εκεί κάθε φορά που έπαιρνες δρόμο άδροσο, τώρα που ο διάβολος πύργωσε στα όνειρα που κουβαλάς κι όταν στα χέρια της οδύνης αφηνόσουν κάμποσο. Πλημμύρα από στιγμές, κάθε τραγούδι και βωμός, στου ντροπιασμένου το κελί ήλιος δεν ανατέλλει. Σαν της θύελλας την ορμή που δε λογιάζει ο ουρανός ήταν τα λόγια σας κι αυτά με το τσιγκέλι. Θέλατε χάιδεμα, κάποιον να σας καλοτυχίζει κι απ’ το κρυφτούλι σας όλα να λαμπαδιάζουν κι όταν οι όρκοι ξαστοχούν, αγάπη κάποιος να σας δανείζει. Να σας θυμίζει ότι οι σκοποί τα μέσα δεν αγιάζουν. Αντιθέτως, οι δίβουλες καρδιές δειλιάζουν, χεριάζουν ότι βρούνε από της μνήμης την πυρή. Στις αργοκύλητες μέρες τους λουφάζουν Κι όποιος πονηρέψει δεν προλαβαίνει να χαρεί. Όποιος τον δει, πάντα δίπλα του τον νοιώθει. Είναι ένας κόσμος αλίβας, είναι ο αμέριστος χρόνος. Η Ανερούσα τον περιμένει εκεί στην όχθη γιατί ξέρει ότι ο μάγος της φωτιάς βαδίζει μόνος.

Ήταν του βάλτου θρέμμα και σκιά σου.΄ ΄ Πυράδα της λευτεριάς και γόνος. Δροσερό αγέρι ήταν στη μεριά σου. Ο μάγος της φωτιάς βαδίζει μόνος. Κάθε που φοβόσουν ήτανε συντροφιά σου. Στους καιρούς, απάγκιο του ο αμέριστος χρόνος. Ήταν άστρο φωτεινό στη ξαστεριά σου. Ο μάγος της φωτιάς βαδίζει μόνος.

Ήταν εκεί λοιπόν σε κάθε που άραζες πλατεία, Καμιά φορά που κρυφάκουγες τα λόγια του. Ήταν σε κάθε λεβεντιά σου κι αλητεία, Μα ούτε σε κάθε απ’ τις ντροπές σου ήσουνα χώρια του. Ήταν εκεί στην αρρώστια σου, μαγιοβότανο κι όταν γεμάτος απ’ τα όμορφα ήσουνα λαμπράδα. Η σπείρα του σε κρατούσε ολοζώντανο κι ας ήσουν παρασυρμένος σειληνός από δρυάδα. Ήταν εκεί δίπλα σου όταν γινόσουνα γονιός και σε κάθε διαπραγμάτευση σου με την κολακεία, σε κάθε αγωνία σου αν ανταμώσεις το φως έβαζε το χεράκι του, αυτό ήταν μαλακία. Τώρα λοιπόν θα αναρωτιέστε που είναι ο μάγος της φωτιάς και γιατι δραπέτευσε μέσα απ’ τα παραμύθια. Γιατί πήγε στ’ απόμερα τα μέρη της σκοτιάς και σας άφησε μ’ όποια ανακαλύψατε «αλήθεια». Πήγε να βρει όσους ονειρεύονται συχνά το θάνατο τους Και μια ησυχία πρωταγροίκητη στα μάτια κάποιου αλήτη. Όσους τιμούνε το σύντομο περίπατο τους γιατί όλα κλαίνε πια σ’ αυτό το σπίτι.