Ό ηλεκτρονικός καφετζιής, η καφετζιού, ό καφεπότης Καί ό οκνηρός τής αυτοπεποίθησης λαγός καί η πρωτόγονη χελώνα!…

Ό ηλεκτρονικός καφετζιής, η καφετζιού, ό καφεπότης Καί ό οκνηρός τής αυτοπεποίθησης λαγός καί η πρωτόγονη χελώνα!…

[όταν είσαι πολύ γίγαντας σέ βλέπουν καί σέ δένουν, έστω κι’ άν είσαι αμείλικτη χελώνα, είσαι επιδειξοματίας στό μέγεθος καί τό αντίθετον τού μεγέθους είναι Ταπεινότητα! Πάλαι τήν “πάτησες”;]

Ό λαγός βέβαιος γιά τόν εαυτόν τού, Υπερήφανος, έγινε λαγός!

Πήγε ένα βήμα πρίν τήν θήρα τού παραδείσου καί σκέφθηκε μέ τσαμπουκά νά νυστάξει. Κοιμήθηκε μέ άνεση, μέ άνεση τσαμπουκά, μέ κοφτό μαχαίρι χασάπη μαγκιά!…

ό καφετζιής καί η καφετζιού μπορεί νά είναι καί τό ίδιο πρόσωπο. Ό καφετζιής, η καφετζιού καί ό καφεπότης μπορεί νά είναι καί τό ίδιο πρόσωπο…

Ό ένας πωλεί, η άλλη βλέπει τό μέλλον αλλά κάθεται στόν καφενέ τής καί μαντεύει μέ ή χωρίς πληρωμή, ό άλλος απολαμβάνει κουλτουριάρικα κάθε καφέ καί χαβαλετζί!…

Η χελώνα τό βιολί τής, τόν δρόμο τής, τήν έλλειψη ακοή τής, τήν ξεχασιάρικη όραση τής!…

Ό λαγός κοιμάται σάν τό έξυπνο πουλί που πειάνεται από τήν μύτη, ό καφετζιής σούζει τό βάρος τών ηλεκτρονικών κερμάτων μέσα στήν ηλεκτρονική ποδιά τού, η καφετζιού μέ υπερήφανη στάση ατενίζει τό μέλλον, ό καφεπότης ανάβει καί πούρο Ολύμπου που άλλαξε η μάρκα καί η μυρουδειά τού, έγινε πειό ρεμπέτικη στήν αρχέγονη ελληνική γή!…

Η χελώνα εισέρχεται, περνάει το τέρμα, μπαινει στήν πόρτα, κλείνει η πόρτα καί ό λαγός ξυπνάει μέ όνειρα γλυκά καί οκνηρά καί λέγει μέ Πίκρα άτε ρέ έχασα τό τραίνο καί δέν έχει άλλο. Η καφετζιού τό ξέρα, αλλά δέν έκανε τίποτε, ό καφεπότης ζούσε γιά τό σήμερα σάν τζίτζικας βαρβάτος σπαρκωμένος μέ καυλιάρικο σπέρμα καί ό καφετζιής είπε τί θά τά κάνω αυτά τώρα; Δέν μέ πάνε πούποτε

Η Ιστορία τελείωσε, ό καθείς έμεινε σύξυλος στόν τόπο η χελώνα πέρασε καί εξαφανίστηκε όπως απαρατήρητη διέσχισε τά σχέλια τών κεφανόβιων καφενόβιων καί τά πλαϊνά τών αυτιών τού λαγού, που έτρεχε γιά νά μήν προλάβει!…

Παναγιώτης Δίας