Ο ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ των ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

     Ένα από τα όπλα της Νέας Τάξης των Πραγμάτων για να καταστρέψει τη συνοχή των εθνών και των κοινωνιών είναι η αποδόμηση των εννοιών και ο αφοπλισμός της κρίσης και της ανεξάρτητης γνώμης των ανθρώπων.

Αυτό το έχει επιτύχει, σε πολύ μεγάλο βαθμό, δυστυχώς, χάρη στην καθιέρωση συγκεκριμένης ορολογίας την οποία χρησιμοποιούν τα φερέφωνά της, πολλές φορές και ακούσια, σαν εξαρτημένο αντανακλαστικό, για να αποδομήσουν, γελοιοποιήσουν και τελικά αναχαιτίσουν οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση για τα θέματα που απασχολούν σοβαρά τον πλανήτη μας, όπως η αθρόα, κατευθυνόμενη και σχεδιαζόμενη μαζική μετανάστευση και μετακίνηση πληθυσμών από Ασία και Αφρική στην Ευρώπη, η επίσης σχεδιαζόμενη μουσουλμανοποίηση της, η καταστροφή της οικογένειας, ως βασικού κυττάρου της κοινωνίας, μέσω της αποκαθήλωσης εννοιών-ταμπού όπως η σύγχυση της βιολογίας, της ατζέντας του διεμφυλισμού, της εισαγωγής νέας ορολογίας μέσω της εκπαίδευσης και μαθημάτων «εναλλακτικού» σεξουαλικού προσανατολισμού κλπ.

Χτίζοντας πάνω στο επιτυχημένο πείραμα του Παβλώφ και με την εξαιρετική συνεργασία των ελεγχόμενων από ένα παγκόσμιο συγκρότημα σκοτεινών συμφερόντων Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης επέτυχαν (οι επικυρίαρχοι) να δημιουργήσουν εξαρτημένα αντανακλαστικά στη μάζα δίχως δική της κρίση και άποψη, που είναι και η πλειοψηφία (γι’ αυτό και ο πλανήτης αυτός έχει και τα χάλια που έχει).

Αυτή είναι, ίσως, και η μεγαλύτερη ικανότητά τους: να δημιουργούν έναν στρατό χρήσιμων ηλιθίων που άκριτα και παπαγαλίζοντας ό,τι τους σερβίρουν τα ΜΜΕ επιτίθενται λεκτικώς, νομίζοντας τη στιγμή εκείνη ότι δρουν «δημοκρατικά», «ανθρωπιστικά» και «προοδευτικά», στο συνομιλητή τους που τολμά να εκφράζει μια ανεξάρτητη γνώμη και να διερωτάται για τη μαζική, ανεξέλεγκτη και δίχως λογική και νόημα μετανάστευση, τη ραγδαία άνοδο του Ισλάμ στην Ευρώπη χάρη στην παθητικότητα, μη  αντίδραση και πολλές φορές υπόθαλψη ακόμη και πράξεων που αντίκεινται στην έννομη τάξη των ευρωπαϊκών χωρών, σε σημείο που να συνιστά σκανδαλώδη διακριτική μεταχείριση, ή την κοινωνικοποίηση και κανονικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, ή και διαστροφικών μορφών σεξουαλικότητας (όπως πχ η παιδεραστία ή η κτηνοβασία).

Σε μια εποχή σκοτεινή, όπου παρατηρείται μια πρωτοφανής επίθεση εναντίον του φυσιολογικού (με τους όρους με τους οποίους πορεύεται η ανθρωπότητα εκατομμύρια χρόνια τώρα) και μια αποθέωση του μη φυσιολογικού σε σημείο που να νομιμοποιείται και κανονικοποιείται σε βάρος του φυσιολογικού και νόμιμου. Το σχέδιο είναι, φυσικά, οι νέες γενιές να αλλάξουν μέσα στα επόμενα έτη όλον τον αξιακό τους κώδικα συμπεριφοράς και να σβηστεί από τη μνήμη τους ότι κάποτε υπήρχε οικογένεια, αγάπη ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα και δια της φυσικής οδού αναπαραγωγή του ανθρωπίνου είδους, αλλά και στον πολιτικό τομέα, κυρίαρχα έθνη-κράτη με έννομη τάξη, κοινωνικό κράτος δικαίου, ομοιογενείς κοινωνίες κλπ.

Με απλά λόγια, δημιουργούν μια «κοινωνία» θηρίων και προσπαθούν με κάθε τρόπο να το κάνουν αποδεκτό.

Ως εκ τούτου, η μάζα έχει χειραγωγηθεί και εκπαιδευτεί να αντιδρά αυτόματα, με εξαρτημένα αντανακλαστικά, στην ανεξάρτητη και κριτική γνώμη με συνθηματολογία-καραμελίτσες, όπως «ρατσιστής», «ισλαμοφοβικός», «ομοφοβικός», «σεξιστής», «φαλλοκράτης», «φασίστας», «αντιδραστικός», «αναχρονιστικός» κλπ.

Όλος τυχαίως, βέβαια, όλοι αυτοί οι όροι είναι μαρξιστικής προέλευσης!

Αν κανείς εξετάσει, μάλιστα, προσεκτικά τη σύνθεση των λέξεων αυτών θα διαπιστώσει ότι είτε προστίθεται η κατάληξη -ισμος/ -ιστης σε ένα ουσιαστικό για να υποδηλώσει την υπερβολική του χρήση σε βαθμό κακότητας (όπως έθνος+ισμος δηλ. μια θετική έννοια με την προσθήκη του -ισμός μετατρέπεται σε αρνητική)  ή χρησιμοποιείται δίπλα από το ουσιαστικό η λέξη φοβία για να περάσει, έντεχνα, στο υποσυνείδητο την πεποίθηση ότι πρόκειται για έναν ανεξήγητο φόβο απέναντι στο ουσιαστικό (πχ. Ισλαμοφοβία= φοβία για το Ισλαμ που στηρίζεται σε ψυχολογικούς παράγοντες, όπως πχ η αραχνοφοβία ή η υψοφοβία, και όχι σε υπαρκτά και αντικειμενικά γεγονότα που καθιστούν κάποιον επιφυλακτικό απέναντι σε μια επιθετική θρησκεία που πρεσβεύει «τον θάνατο των αλλοθρήσκων» και το διαδηλώνει, μάλιστα, με πανό στις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά αυτό συστηματικά αγνοείται από τους παπαγαλίζοντες τη λέξη «ισλαμοφοβικός» για να υποτιμηθεί το γεγονός μιας βάσιμης υποψίας και επιφύλαξης).

Είναι βέβαιο, όμως, ότι αν ερωτηθεί ο μαζάνθρωπος τι ακριβώς σημαίνουν οι λέξεις αυτές και ποια η ετυμολογία και ιστορική καταγωγή τους δεν θα μπορέσει να απαντήσει και θα χρειαστεί τη βοήθεια κάποιας τηλεοπτικής εκπομπής, αφού η αντίληψή του για το τι ορίζεται ως πραγματικότητα προέρχονται από την τηλεόραση!

Απλά παπαγαλίζει και αναμασά τις καραμελίτσες που αφειδώς του βάζει στο στόμα η Νέα Τάξη των Πραγμάτων μέσω της ανηλεούς του έκθεσης στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και της μίμησης των ύπουλων «προτύπων» που προωθούν οι επικυρίαρχοι, όπως ηθοποιοί του στυλ του Τζωρτζ Κλούνει ή τραγουδίστριες που φωτογραφίζονται με το ένα μάτι καλυμμένο, πχ Ριάνα, και οι οποίοι υπερπροβάλλονται ως υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ.

Ο χειραγωγούμενος και εκπαιδευόμενος μαζάνθρωπος πρέπει να φθάσει στο σημείο να μισήσει τους διαχρονικούς και κλασσικούς άξονες του ανθρώπινου πολιτισμού, όπως είναι το έθνος-κράτος, η θρησκεία, η οικογένεια, η κοινωνία, η σύννομη και αξιακή συμπεριφορά, η φυσιολογικότητα των σεξουαλικών σχέσεων, η παράδοση και τα ήθη κλπ., ώστε να συναινέσει στη βίαιη κατάλυσή τους.

Επειδή όμως κάθε τι που συμβαίνει στον κόσμο αυτό έχει και το αντίθετό του, στην διαχρονική σχέση θέσης-αντίθεσης, υπάρχει και το αντίδοτο στη μαζική υστερία της συνθηματολογίας και των κλισέ όρων της Νέας Τάξης των Πραγμάτων.

Στις λεξούλες που δημιούργησε η νεομαρξιστική Σχολή της Φρανκφούρτης, με την επιστράτευση κοινωνιολόγων όπως ο Χέρμπερτ Μαρκούζε, υπάρχει ο αντίλογος και οι αντι-λέξεις που δεν είναι συνθηματολογίες αλλά αντιστοιχούν σε αυτό που πραγματικά είναι τα άτομα που χρησιμοποιούν άκριτα τις λέξεις «ρατσισμός», «ισλαμοφοβία», «ξενοφοβία», «ομοφοφοβία»κλπ.

Έτσι, απέναντι στη λέξη «ξενοφοβία» υπάρχει η λέξη «οικοφοβία» για να περιγράψει την αποστροφή για την προέλευση και την καταγωγή κάποιου, απέναντι στη λεξη «ομοφοβία» υπάρχει η λέξη «ετεροφοβία» η φοβία δηλ. των ομοφυλόφιλων για τους ετεροφυλόφιλους, απέναντι στη λέξη «ισλαμοφοβία» υπάρχει η λέξη «χριστιανοφοβία», για να περιγράψει την αποδοκιμασία των χριστιανικών πεποιθήσεων κλπ.

Όσο για το αντίθετο της λέξης «ρατσιστής» που θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι  η λέξη «ανθρωπιστής» ειλικρινά, μπορεί κανείς από τους αδιακρίτως φέροντες την καραμέλα «ρατσιστής» για να χιμήξει  στον ιδεολογικό του αντίπαλο, να ισχυριστεί ότι είναι όντως «ανθρωπιστής»;

Γιατί ανθρωπιστής με όλη τη σημασία της λέξης είναι όποιος δεν κάνει όντως καμία αδικαιολόγητη και αυθαίρετη διάκριση, λόγω ράτσας, αλλά ΚΑΜΙΑ, και αυτό περιλαμβάνει και τη δική του φυλή! Για να χρησιμοποιήσουμε ένα απτό παράδειγμα, αν ο υποτιθέμενος «ανθρωπιστής» ταΐζει τα πεινασμένα και κατατρεγμένα παιδιά των άλλων φυλών δεν θα πρέπει να ταΐσει και τα πεινασμένα και κατατρεγμένα παιδιά της δικής του; Αν δεν το κάνει προφανώς είναι «ρατσιστής» απέναντι στη δική του, αφού αυθαίρετα κάνει διακρίσεις μεταξύ όμοιων περιπτώσεων βάσει ράτσας!

Αν αναλογιστεί κανείς ελεύθερα και ανεξάρτητα την προέλευση των λέξεων αυτών, θα πρέπει να παραδεχθεί ότι ευλόγως μια φοβία δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την αντίθετή της, σε σημείο ενός φαύλου κύκλου επαναλαμβανόμενης αντίκρουσης της μίας από τη άλλη!

Είναι λογικό ότι για κάθε ένα που, με πολιτικούς όρους, φοβάται, πχ, το Ισλάμ, υπάρχει κάποιος άλλος που φοβάται τον Χριστιανισμό, ίσως, γιατί πάλι με πολιτικούς όρους είναι αντίπαλοι στην ίδια αρένα αξιών και πολιτισμού

Στην πραγματικότητα, αυτό που εκφράζουν οι όροι και οι συνθηματολογίες είναι η ανάγκη της ιδεολογικής επικράτησης, καταρχήν, σε βάρος του «αντίπαλου» σε έναν ανηλεή αγώνα επιβολής της νέας κουλτούρας που πρεσβεύει η Νέα Τάξη των Πραγμάτων, και η οποία μπορεί να συνοψιστεί στο ακριβώς αντίθετο της Παλαιάς, όποια και αν είναι αυτή: ανατροπή όλων των παραδεδεγμένων αρχών και αντιλήψεων την ανθρώπινης συμπεριφοράς και δράσης σε όλα τα επίπεδα.

Στο ίδιο πλαίσιο, δεν είναι τυχαίο ότι βλέπουμε την αποψίλωση της έννομης τάξης και την αποποινικοποίηση παραβατικών μορφών συμπεριφοράς και μάλιστα όχι με νομοθετήματα (ακόμη) αλλά με παραποίηση και αλλαγή της χρήσης των λέξεων.

Κλασσική περίπτωση η αλλαγή ονόματος στον «παράνομο μετανάστη» που έγινε «παράτυπος μετανάστης», δηλ. πλήρης αλλαγή νοήματος για να αποσυντονίσει τη γνώμη του μαζάνθρωπου. Παρατηρείται το φαινόμενο ότι παρότι δεν άλλαξε η διάταση στον ποινικό κώδικα για τον ορισμό της παράνομης μετανάστευσης, άλλαξε στην ορολογία που παράλλαξε το παράνομο με παράτυπο, δηλ. η μετανάστευση δια της ήσσονος σημασίας παρά τον τύπο, χωρίς να πληρείται δηλ, ο τύπος (και όχι ο νόμος) σε μια προσπάθεια διαστροφής της πραγματικής σημασίας των πράξεων με τη διαστροφή της σημασίας των λέξεων.

Και φυσικά, αυτό παγιώθηκε στη συνείδηση του μέσου τηλεθεατή με την άπλετη χρήση του όρου «παράτυπος» από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.

Ο άφρων λοιπόν και δίχως κρίση μαζάνθρωπος που με τόση ευκολία χρησιμοποιεί τη συνθηματολογία της Νέας Τάξης των Πραγμάτων (και στο όρο μαζάνθρωπος περιλαμβάνονται και πολλοί «μορφωμένοι» με την έννοια των πανεπιστημιακών πτυχίων και μεταπτυχιακών αλλά όχι και της αληθινής γνώσης) ας γνωρίζει ότι με την ίδια ευκολία που ως φερέφωνο αποδομεί έννοιες και αξίες μπορεί να είναι αύριο ο στόχος των λέξεων, καθώς η ανατροπή υποκειμένου και αντικειμένου στις φραστικές και εννοιολογικές αντιπαραθέσεις είναι το μόνο εύκολο…

Και ευτυχώς, η γλώσσα συνεχίζει να εξελίσσεται και  από τη μια αλλά και από την άλλη πλευρά των στρατοπέδων του εννοιολογικού πολέμου…