Ο εξαγιασμός των γονέων είναι η καλύτερη προίκα ζωής των παιδιών

Κάθισα εχθές με έναν φίλο σε μια καφετέρια για καφέ και κλονίστηκε όλο μου το είναι. Δίπλα μας ένα νεαρό ζευγάρι με ένα μωράκι στο καροτσάκι του, κοριτσάκι, όχι πάνω από ενός έτους.

Επί δυο ώρες που καθόμασταν εκεί, το παιδάκι δεν σταμάτησε να κλαίει και μάλιστα, όχι με φυσιολογικό, μωρουδίστικο κλάμα, αλλά με μια νευρική ένταση και μια πίεση στο λαιμό του που έδειχνε ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται για το φυσιολογικό κλάμα του μωρού που πεινάει, που βγάζει δόντι, που θέλει να περπατήσει ή να κοιμηθεί, αλλά ενός οργανισμού που υποφέρει αφόρητα. Δεν ήταν κλάμα, ήταν περισσότερο ουρλιαχτό. Αυτό έβγαινε από την έκφραση του προσώπου του και την κινητική του σώματός του. Απλά το παιδάκι δεν είχε ακόμη ανεπτυγμένες τις φωνητικές χορδές για να ουρλιάξει και φαινόταν για κλάμα. Ούτε ήταν αμιγές ουρλιαχτό όπως τα παιδιά που ουρλιάζουν παίζοντας. Ήταν πολύ έντονο κλάμα με λυγμούς, αλλά με την εκφραστική οδύνη και την πίεση ενός οργανισμού που θέλει να ουρλιάξει. Ήταν ένα πρωτόγνωρο και απόκοσμο θέαμα.

Προσπαθούσε η μητέρα του να το απασχολήσει με παιχνίδια, με κούνημα του καροτσιού, με την πιπίλα, με το μπιμπερό, τίποτα. Αντιθέτως, σε κάθε πλησίασμα της πιπίλας ή του μπιμπερό στο στοματάκι του το παιδί τα έδιωχνε με ένταση από μπροστά του και το κλάμα, η αποστροφή του και η δυσφορία του αυξανόταν εκθετικά.

Ακόμη και όταν η μητέρα του το πήγαινε κάθε τόσο μια βόλτα με το καροτσάκι μήπως και ηρεμήσει, το σπαρακτικό του κλάμα-ουρλιαχτό ακούγονταν από τα εκατό μέτρα μακριά, μεσολαβούντων καφετεριών μετά μουσικής και κατάμεστου κόσμου. Μιλάμε για ασταμάτητο κλάμα εξωπραγματικής εντάσεως επί δυο ώρες τουλάχιστον, όσο καθίσαμε εμείς δηλαδή!

Το χειρότερο όμως δεν ήταν το κλάμα-ουρλιαχτό του μωρού, αλλά αυτό που ακολουθούσε κάθε τόσο, μετά από δυο-τρείς δόσεις κλάμα. Το μωράκι διέκοπτε απότομα το κλάμα του και έκανε έναν ήχο αναρρόφησης από το στόμα, όπως όταν έχεις πνιγεί σοβαρά, όταν έχει φράξει ο λαιμός σου από κάτι και δεν μπορείς να εισπνεύσεις και ασφυκτιάς και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Σαν πολύ σοβαρή περίπτωση άσθματος. Έκανε δυο-τρείς τέτοιες βαθειές αναρροφήσεις με μεγάλη δυσκολία όπως έδειχναν οι κινήσεις του λαιμού και των χεριών του και αμέσως έπιανε ξανά το κλάμα-ουρλιαχτό. Φαντάζομαι, για να μην ανησυχούσε η κατάσταση αυτή τους γονείς, το κοριτσάκι θα έπασχε από κάποιο διαγνωσμένο αυτοάνοσο.

Αυτή την στιγμή που γράφω, μου περνά και η σκέψη των τόσων αυτοάνοσων τα οποία έχουν και επισήμως καταγραφεί ως παρενέργειες των προσφάτων εμβολίων mRNA. Ας μην εκτροχιάσω όμως τον αρχικό μου συλλογισμό.

Παρακολουθώντας με στομάχι τόσο σφιγμένο που μου ανέβαινε μέχρι τον λαιμό και με μεγάλη προσπάθεια να κρατήσω τα δάκρυά μου βλέποντας τον ατελεύτητο βάσανο που υπέφερε αυτή η ψυχούλα, δεν μπορούσα παρά να μην προσέξω την υπέρμετρα καλλωπισμένη εμφάνιση της νεαρής μητέρας, τόσο από ντύσιμο όσο και από βάψιμο, κώμη και στόλισμα, ακόμη και με τατουάζ. Εκείνο όμως που μαγνήτισε το βλέμμα μου ήταν τα τατουάζ που έφερε στα χέρια του ο νεαρός πατέρας του παιδιού. Μεταξύ πολλών νεοεποχίτικων, αποκρυφιστικών τατουάζ, είχε και το νέο-παγανιστικό, μαγικό Μάτι του Ώρου (wadjet) μέσα σε ένα τρίγωνο. Το Μάτι του Ώρου είναι ένα πολύ διαδεδομένο νέο-παγανιστικό, μαγικό φυλαχτό για προστασία και υγεία.

Ο Ώρος είναι ένας «θεός» της παγανιστικής θρησκείας των αρχαίων Αιγυπτίων. Δηλαδή ένας πραγματικός δαίμων ο οποίος εμφανιζόταν στους ακατήχητους Αιγυπτίους ως «θεός» και φυσικά, ως τέτοιος λατρευόταν ο δαίμων αυτός εκ των ταγμάτων του Εωσφόρου. Προφανώς, φαντάζομαι, όπως δυστυχώς μια πολύ μεγάλη μερίδα της νεολαίας μας, ο νεαρός αυτός να μην ήταν κάποιου είδους νέο-παγανιστής ή καμπαλιστής, αλλά ακολουθώντας και αυτός την μόδα, από άγνοια, σφράγισε το σώμα του με όλα αυτά τα δαιμονικά σύμβολα ανοίγοντας έτσι και την πύλη στον Πονηρό να φέρει την δαιμονική ενέργεια στην ζωή του νεαρού. Αποτέλεσμα –ίσως– ήταν το τραγικό μωράκι, το οποίο βίωνε κάποιου είδους συνεχή κόλαση, σωματική (αυτοάνοσο) ή και πνευματική (δαιμονική ενέργεια).

Όλο αυτό το δράμα μου έφερε στο νου τους λόγους των Αγίων Πατέρων περί του πως λειτουργεί ο υλικός μας κόσμος και πως εξαρτάται αυτός από τον πνευματικό κόσμο και από τους πνευματικούς νόμους οι οποίοι διέπουν την υλικο-πνευματική Κτίση του Θεού. Μεταφέρω αποσπάσματα από μια πραγματικά απίθανη συνέντευξη του Αρχιμανδρίτου π. Αντωνίου Φραγκάκη ο οποίος μας μεταφέρει τον λόγο του Θεού για τα ζητήματα αυτά.

«Ἀφοῦ ἡ δαιμονική ἐνέργεια ἐπηρεάζει τήν κτίση, πόσο μᾶλλον τά πλησιέστερα πρόσωπα στούς μηχανισμούς παραγωγῆς της… Καί τονίζει ὅτι ὁ ἐξαγιασμός τῶν γονέων εἶναι ἡ καλύτερη προῖκα ζωῆς πού μπορεῖ νά χορηγηθεῖ στά παιδιά τους.»

«Ὅταν ὅμως ἡ ψυχή ἐνώνεται μέ τό σῶμα, καί ἐνώνεται «ἐξ ἄκρας συλλήψεως» (δηλ. ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς σύλληψης τοῦ ἀνθρώπου), ἔρχεται σέ ἄμεση ἐπαφή μέ τά ἐνεργά ψυχικά ἀποτυπώματα πού ἄφησαν οἱ γεννήτορές μας καί οἱ προπάτορές μας πάνω στούς θύλακες τοῦ βιολογικοῦ DNA. Ὅλοι αὐτοί μᾶς μεταγγίζουν βιβλία, γενεαλογικά δελτία, δηλαδή γραμμώσεις συμπεριφορᾶς, γιατί ἡ λειτουργία τῆς ψυχῆς ἀποτυπώνεται σάν στάση ζωῆς, σάν συμπεριφορά θετική ἤ ἀρνητική καί στό σῶμα. Ὑπ’ αὐτή τήν ἔννοια λέγει ὁ ἅγιος Πορφύριος ὅτι μέσα μας κουβαλᾶμε τούς αἰῶνες!»

«Ἡ κάθε ψυχή δέν ἔχει κληρονομικότητα. Ἔχει τελειότητα. Προέρχεται ἄμεσα ἀπό τόν Θεό. Προσλαμβάνει, ὅμως, τά ζωντανά σημάδια πού ἄφησαν πάνω στό βιολογικό γονιδίωμα οἱ ψυχές πού ζωοποίησαν καί δραστηριοποίησαν τά σώματα τῶν γονιῶν καί τῶν παππούδων μας. Αὐτά κολλᾶνε πάνω στήν ἀρτιγέννητη ψυχή κάθε ἐμβρύου κατά 30% καί ἀποτελοῦν βασικό γνώμονα στήν ἐξέλιξή της.»

«Πρίν συλληφθοῦν τά παιδιά ἀπαιτεῖται φροντίδα γιά βαθυτάτη ἀποκάθαρση τοῦ DNA μέ τήν ἐπιμελημένη μετάνοια τῶν γονέων. Ὁπότε δημιουργεῖται μία ἁγία γενεαλογική ρίζα πού δέν ἔχει τίποτα τό ἀρνητικό νά μεταδώσει ἀπό τό γονεϊκό χωράφι καί ἀπό τά συστατικά τοῦ προγονικοῦ ἐδάφους.»

«…ἡ ἁγία ζωή τῶν γονέων καί, ἰδιαίτερα, τῆς μάνας ,εἶναι ἡ ἀσφαλέστερη προῖκα ζωῆς σέ κάθε νεογέννητο.»

«Μπορεῖ δηλαδή μία ἔγκυος νά ἐπιθυμεῖ νά γεννήσει κοριτσάκι. Ὅλες οἱ ἰδέες καί ἐπιθυμίες αὐτές ἀντανακλῶνται στό παιδί. Κι ἄν γεννηθεῖ ἀγόρι, δυνατόν ἔπειτα νά συμπεριφέρεται σάν κορίτσι, ἀντανακλαστικά ἀπό τή μαμά. Δημιουργεῖται δηλαδή τό εὔκρατο κλῖμα γιά να ἀναπτυχθεῖ αὐτή ἡ φρικτή ἱδιαιτερότητα. (η ομοφυλοφιλία)»

Και μια τελευταία διδαχή του Αγίου Πορφυρίου την οποίαν μας μεταφέρει ο Σεβ. Μητ. Μόρφου π. Νεόφυτος, συμφώνως με την οποία: «Είναι πρόβλημα (η ομοφυλοφιλία), λέει, που συνήθως το μεταδίδουν οι γονείς στο παιδί. Και αυτό συμβαίνει, λέει, την ώραν της ερωτικής πράξης ή κατά την διάρκειαν της κυοφορίας. Όταν γίνεται ερωτική πράξη των γονέων όχι φυσιολογική, αλλά πρωκτική. Θα το πω έτσι ξεκάθαρα. Αυτό, λέει, όταν στην γυναίκαν αρέσει, δημιουργείται επιθυμία, κι’ η επιθυμία μεταδίδεται στο κυοφορούμενο βρέφος. Όπως μεταδίδονται και τα χαρίσματα.» (απομαγνητοφώνιση)

Είναι ακριβώς όπως το άλλο που έχουν πει οι Άγιοι Πατέρες, ότι ακριβώς επειδή η προγαμιαία σύλληψη δεν συνέβη μέσα στον ευλογημένο από το Ιερό Μυστήριο γάμο και συνεπώς δεν είχε ευλογία, γι’ αυτό και οι τόσες περιπτώσεις μωρών με νοητικά ή σωματικά προβλήματα. Όπως τα πάθη του αλκοολισμού ή του καπνίσματος ή της οργής μεταδίδονται ως ισχυρές προδιαθέσεις στο παιδί από τους γονείς.

Ή και το άλλο, ότι η ενασχόληση με φαινομενικά αθώες αλλά στην πραγματικότητα δαιμονικές πρακτικές όπως η γιόγκα, το φένγκ σούι, τα φυλακτά (μπλέ χάντρες, ονειροπαγίδες, σφαίρες ενεργοποίησης χώρων), και ούτω καθ’ εξής, ανοίγουν παράθυρο στον Πονηρό και επιφέρουν την δαιμονική του ενέργεια στο σπίτι μας και έτσι μας επισκέπτονται οι «τυχαίες» συμφορές (κακοτυχίες, ασθένειες, ατυχήματα, κλοπές, ζημιές, καταστροφές, τραγωδίες, θάνατοι, προβληματικές γέννες/βρέφη, κοκ).

Είναι κάτι αντίστοιχο με αυτά που έλεγε ο Άγιος Παΐσιος για τις ταυτότητες: «Ἡ ἀκαθαρσία, δέν δέχεται ἁγιασμό…ὁ διάβολος…το σύμβολό του, δέν ἁγιάζονται…» Το ίδιο ισχύει όχι μόνον για το 666 που αφορά τις ταυτότητες, αλλά για κάθε δαιμονικό σύμβολο. Όταν το φέρουμε επάνω μας ή στον χώρο μας γίνεται αγωγός δαιμονικής ενέργειας και αποτρέπει τον αγιασμό. Όχι γιατί η δαιμονική ενέργεια είναι ισχυρότερη της Χάριτος, αλλά διότι με το αυτεξούσιό μας επιλέξαμε το δαιμονικό σύμβολο, την δαιμονική ενέργεια αντί της Χάριτος και έτσι η Χάρις αποτραβιέται για να μας αφήσει ελεύθερο τον χώρο στην επιλογή που κάναμε. Έτσι, αφού με την επιλογή μας διώξαμε την προστατευτική Χάρη, ποιος έρχεται με τα άνομα τάγματά του και την κακή του ενέργεια στην ζωή μας;

Είναι επίσης αντίστοιχο με τα ευρήματα της επιστήμονος Angelina Malakhovskaya ότι κάνοντας το σημείο του σταυρού πάνω από ένα ποτήρι νερό, το ποτήρι καθαρίζει σχεδόν εντελώς από τα βακτήρια που έχει μέσα. Το αντιστρόφως ανάλογο συμβαίνει με την χρήση των δαιμονικών συμβόλων, όπως τα αποκρυφιστικά, νεοταξικά, καμπαλιστικά και νέο-παγανιστικά tattoo στο σώμα μας.

Παρεμπιπτόντως, δεν είναι τυχαία τα νευρικά και σπασμωδικά κλάματα των παιδιών με το παραμικρό και δει τα ουρλιαχτά ως μορφή παιχνιδιού. Τέτοιες αντιδράσεις υποδηλώνουν ψυχική διαταραχή. Αυτό δεν γινόταν στο παρελθόν. Είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο των πολύ τελευταίων ετών. Άλλο ήταν τα γέλια και οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν και άλλο είναι τώρα να βλέπεις παιδάκια από το νηπιαγωγείο μέχρι και το γυμνάσιο να ουρλιάζουν μόνα τους, στα καλά καθούμενα και χωρίς κανέναν προφανή λόγο, εν είδει παιχνιδιού! Και δεν μιλάμε για εξαιρέσεις. Μιλάμε για μια μεγάλη μερίδα των παιδιών και σε καθημερινή βάση, τουλάχιστον στην πόλη που διαβιώ εγώ και μπορώ να παρατηρώ καθημερινά. Αυτή η αφύσικη συμπεριφορά κάτι λέει για την πνευματική κατάσταση τόσο των παιδιών, όσο, πολύ περισσότερο, και των γονέων. Για να μην επεκταθούμε και στις αφορμές και τα αίτια των σημερινών διαζυγίων όπου μπορούν άνετα να χωριστούν και να εκδίδονται σε μεγάλους τόμους καλύπτοντας το σύνολο σχεδόν της Ορθοδόξου θεολογίας.

Αυτά και άλλα πολλά μου θύμισε η τραγική κατάσταση που εκτυλισσόταν μπροστά μου επί δυο ώρες. Κυρίως όμως την υλικο-πνευματική σχέση των δαιμονικών tattoo και του βίου γενικότερα των γονέων επάνω στο παιδί, ασχέτως του πόσο αυτά σχετίζονταν με την συγκεκριμένη παρούσα περίπτωση.

Όλα αυτά τα δαιμονικά που αμνηστεύουν οι Οικουμενιστές και μεταπατερικοί με την δαιμονική τους «αγαπολογία» βάση της οποίας δεν πειράζει το ένα, δεν πειράζει το άλλο, οικονομία εδώ, οικονομία εκεί, παρωχημένοι οι ιεροί Κανόνες, ξεχασμένοι οι πνευματικοί νόμοι, όλους τους χωράει αμετανόητους και πλανεμένους η «αγαπολογία», η Εκκλησία πρέπει να εκσυγχρονιστεί και να συμβαδίσει με τα δεδομένα της Νέας Εποχής, κοκ. Τέτοια κόλαση σαν αυτή που βίωνε το αθώο μωράκι εχθές το βράδυ φέρουν αυτές οι μεταπατερικές αμνηστεύσεις και οι αποστασίες.

Διότι όσο περισσότερη αγάπη έχει κάποιος (όπως η αγάπη αυτών των «σκοταδιστών» Αγίων μας), τόσο περισσότερο επιθυμεί να εκλείψει ο πόνος των αδελφών του και συνεπώς, τόσο περισσότερο πιστεύει στον αποκαλυφθέντα λόγο του Θεού, την Ορθόδοξη θεολογία, τόσο περισσότερο πιστεύει στους πνευματικούς νόμους και στο πόση δαιμονική ενέργεια φέρει η απροσεξία και άρα τόσο πιο ένθερμα ποθεί και επιζητεί την κατά το ανθρωπίνως δυνατόν ακριβέστερη τήρηση των λόγων του Θεού και των παραδομένων της Πίστεως τα οποία είναι η εκ Θεού συνταγή αγιασμού, ευτυχίας και σωτηρίας.

Όσο περισσότερο κάποιος αδιαφορεί για τον πόνο του συνανθρώπου του και για τις ολέθριες επιπτώσεις της αποστασίας στην ζωή του, τόσο πιο εύκολα και ανάλαφρα μιλά για «οικονομίες» και «εκσυγχρονισμούς», τόσο πιο «large» είναι, διότι δεν ενοχλείται η συνείδησή του από τον πόνο που επιφέρουν αυτές οι «οικονομίες» και οι «εκσυγχρονισμοί» και οι κάθε λογής παρεκκλίσεις από την τέλεια οδό του Θεού η οποία οδηγεί στην επίτευξη της ευτυχίας. Αυτός λοιπόν που μιλά για αλλαγές του τέλειου και προστατευτικού λόγου του Θεού δεν έχει αγάπη αλλά πλάνη. Δεν αγαπά εν Χριστώ, αλλά αγαπολογεί εν των Πονηρώ, δαιμονικά.

Γι’ αυτό και οι ταλαίπωροι Οικουμενιστές και μεταπατερικοί φέρουν βαρύτατες ευθύνες για όσες ψυχές χάνονται και για όσα δεινά ταλαιπωρούν τον κόσμο, είτε αυτά λέγονται «αμαρτίες γονέων», αυτοάνοσα, διαστροφικές ροπές τέκνων, είτε Θεομηνίες, είτε δυνάστες πολιτικοί και δυστοπικές κοινωνίες. Έχουν ευθύνες διότι εμποδίζουν τον αγιασμό που θα επέφερε στον κόσμο μια παραδοσιακή και φόβω Θεού, ευλαβής τήρηση και πράξη των Θεόσδοτων διδαχών. Ας το δώσω με μια τελευταία αποστροφή από αυτή την απίθανη συνέντευξη του Αρχιμανδρίτου π. Αντωνίου Φραγκάκη: «Τό λέγει ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης καί ὁ Γέρων Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ. Τόσο ἡ ἁμαρτία ὅσο καί ἡ ἁγιότητα ἔχουν συμπαντικές διαστάσεις. Ὑπ’ αὐτήν τήν ἔννοια ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἐστήριξε τήν οἰκουμένη μέ τήν ἁγιότητα καί τίς εὐχές του.»

Η χθεσινή εμπειρία αυτή ήταν για εμένα άλλη μια από τις πολλές απλές καθημερινές επαληθεύσεις ότι οι Οικουμενιστές και οι μεταπατερικοί βρίσκονται σε μεγάλη πλάνη και έχουν γίνει πιόνια του Πονηρού για την καταστροφή της κοινωνίας του Χριστού. Όσο πιο ακλόνητος είναι κάποιος στην διαφύλαξη και ευλαβική τήρηση της παράδοσης της Εκκλησίας, τόσο πιο επίγνωση έχει ότι εκεί βρίσκεται η χαρά και η σωτηρία. Όσο πιο «large» και «ανοικτόμυαλος» και «προοδευτικός» παρουσιάζεται, τόσο πιο επικίνδυνος είναι για τους γύρω του διότι δεν καταλαβαίνει ότι έχει πέσει σε έπαρση και στην δαιμονική «αγαπολογική» πλάνη και έχει εκτραπεί από την διαχρονικά τέλεια και πάνσοφη οδό του Χριστού.

Ιωάννης Μακαρούνης

tasthyras.wordpress.com