Νυχτερινόν Κέντρον: “Η πονετικιά Δικαιοσύνη”. Ρίχτο Ηλία…

Εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι. Δεν παλεύεται η κατάσταση. Έχουμε τεράστιο πρόβλημα με τους Δικαστές και τους Εισαγγελείς τούτης εδώ της χώρας. Αντί να φυλάγονται και να σκύβουν το κεφάλι όταν δημόσια μιλάνε και κυκλοφοράνε, ετούτοι εδώ κελαηδάνε ψηλά τον αμανέ και κομπορρημονούνε περί της βαθιάς κουλτούρας τους, περί της οξυδερκούς αντίληψής τους, περί της υψηλής ικανότητας συναντίληψης, περί της άνεσής τους να διαλέγονται και να ζυμώνονται…

Μέχρι και οι κορφές των βουνών έχουν νιώσει στην πέτρα τους την ασχημοσύνη της ελληνικής Δικαιοσύνης. Ακόμα και ο αυτιστικός έχει υποστεί τη σαδιστική βία της ελληνικής Δικαιοσύνης, από το ΣτΕ και τον Άρειο Πάγο μέχρι τον πρώτου βαθμού εισαγγελικό λειτουργό. Αν ο Έλληνας Νομοθέτης ήταν καλύτερος από τους Έλληνες Δικαστές και Εισαγγελείς θα είχε προνοήσει να οριστεί παράβολο -και μάλιστα τσουχτερό- για την έκδοση Εγκυκλίων και Γνωμοδοτήσεων από τους επηρμένους και αγράμματους Εισαγγελείς, ώστε να αποτρέπονται από το να εκμεταλλεύονται τη αναγκαστική δημοσιότητα των Εγκυκλίων/Γνωμοδοτήσεών τους προκειμένου να ικανοποιήσουν την φιλαυτία τους και να επιδείξουν την ημιμάθειά τους.

Έρχεται προχθές ο πολυγραφότατος Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κ. Παπαγεωργίου, καταφανώς με τις ευλογίες του Αρχεισαγγελέα κ. Πλιώτα να απευθυνθεί, ως άλλος Φώσκολος, στους υφιστάμενούς του Έλληνες Εισαγγελείς, δίδοντας οδηγίες αναφορικά με την εφαρμογή του ισχύοντος νομικού πλαισίου για την ακούσια νοσηλεία ψυχικά ασθενών, με την υπ.αρ. 10/2021 Εγκύκλιό του

Πριν παραθέσουμε αποσπάσματα της Εγκυκλίου με σχολιασμό μας, ας διερωτηθούμε γιατί τώρα (out of the blue) και γιατί αυτή η συγκεκριμένη ομάδα πολιτών (χαρακτηρισμένοι ως ψυχικά ασθενείς αντιμέτωποι με την ακούσια νοσηλεία) καθίσταται …έγνοια και πόνος της κορυφής της Ποινικής και Πολιτικής Δικαιοσύνης.

• 3000 ακούσιες νοσηλείες κατ’ έτος μονάχα στην Αττική.
• Άγνωστος αριθμός δικαστικών αποφάσεων για θέση Ελλήνων πολιτών σε δικαστική συμπαράσταση, ήτοι αφαίρεσης του αυτεξούσιου (σ.σ. ίσως και να φτάνουν ή και να ξεπερνούν τις 100.000 – το νούμερο είναι μυστικό που το ξέρουν μόνο οι εισαγγελείς, οι δικαστές, οι δικηγόροι και κάποιες κρατικές υπηρεσίες-).

Εμμένουσα Επιδημία Ψυχασθένειας στη χώρα. Τύφλα νά ΄χει ο κορωνοϊός. Κι ως αποδεικνύεται, Εισαγγελείς και Δικαστές αφού συναλλάσσονται με τόσους πολλούς ψυχασθενείς έχουν ανοσία και αντισώματα στην ψυχασθένεια. Υπάρχουν και τα Δόγματα της κρατικής θρησκείας. Οι Εισαγγελείς, όπως και οι Ιατροί, και ειδικά οι κρατικοί Ψυχίατροι και Λοιμωξιολόγοι, Παιδίατροι, Ορθοπεδικοί και Πλαστικοί Χειρουργοί δεν κάνουν ποτέ λάθος, δεν παρανομούν ποτέ και τηρούν ευλαβικά την Ιατρική Δεοντολογία. Το βεβαιώνει αυτό ένας Εξαδάκτυλος (Ελέω Θεού τε), δηλώνοντας δημόσια, με αφορμή την ιστορία των κίβδηλων πιστοποιητικών COVID, ότι “οι γιατροί τηρούν το νόμο και τη δεοντολογία, οπουδήποτε κι αν εργάζονται”, σφραγίζοντας εκ των προτέρων και δια παντός το Αλάθητο και το Αναμάρτητο των ιατρών του Συλλόγου του.

Ξεκινάει, λοιπόν, ο Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου την Εγκύκλιό του ως εξής:
“Είναι γνωστό ότι αφενός η υποχρέωση της Πολιτείας να μεριμνά για την υγεία των πολιτών (άρθρο 21 §3 του Συντάγματος) και συνακόλουθα να παρέχει περίθαλψη και θεραπεία στα ψυχικά ασθενή μέλη της κοινωνίας και αφετέρου η ευθύνη της να προστατεύει τους άλλους πολίτες από δυνητικά επικίνδυνους ψυχικά ασθενείς συνανθρώπους μας αποτελούν τις δικαιολογητικές βάσεις της νομοθετικής πρόβλεψης της διαδικασίας ακούσιας (αναγκαστικής) νοσηλείας ψυχικά ασθενών…”

Είναι πρόδηλο ότι εξ ορισμού η Εισαγγελική αντίληψη για την διαχείριση του ζητήματος των ακούσιων (αναγκαστικών) νοσηλειών κινείται στο ίδιο πλαίσιο με εκείνο της διαχείρισης του κορωνοϊού. Αποδίδει στον “ύποπτο” ή/και χαρακτηρισμένο ως ψυχικά ασθενή την ιδιότητα του δυνητικά επικίνδυνου, τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους άλλους, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η Δικαιοσύνη βλέπει εξ αρχής τον ψυχιατρικά καταδιωκόμενο ως φορέα επικίνδυνης νόσου από την οποία μπορεί να προκύψει διασπορά κινδύνων για τρίτους και για την πολιτεία.

Εν συνεχεία γράφει:
“Ο θεσμός της ακούσιας νοσηλείας αναμορφώθηκε με το νόμο 2071/1992, ο οποίος αντικατέστησε το προϊσχύσαν νομικό πλαίσιο του καθεστώτος της δικτατορίας (ΝΔ 104/1973) και έθεσε σε ορθολογικές βάσεις τη διαδικασία ακούσιας νοσηλείας προβλέποντας ουσιαστικές προϋποθέσεις και διαδικαστικές εγγυήσεις κατάλληλες για την αποτροπή καταχρήσεων…”

Γιατί χρειάζεται να πλατειάσει ποιητικο-πολιτικά ο κ. Αντεισαγγελέας, αφού το δημοκρατικό καθεστώς της Μεταπολίτευσης διατήρησε και εφήρμοσε -μετά την πτώση της Χούντας- επί δεκαεννέα συναπτά έτη τον νόμο του καθεστώτος της δικτατορίας για τις ακούσιες νοσηλείες; Σε κάθε περίπτωση, με ή χωρίς τον νόμο της Χούντας των Συνταγματαρχών, η “ορθολογική διαχείριση” της ψυχιατρικής ακούσιας νοσηλείας από το σύγχρονο ελληνικό δημοκρατικό καθεστώς είναι ένα μακάβριο ανέκδοτο. Η Λέρος, τα Λεχαινά, τα περιπολικά και οι μπόγιες, αυτιστικοί μπαγλαρωμένοι ως ψυχασθενείς, φύρδην-μίγδην εγκλεισμός πασχόντων σε δομές-κολαστήρια, μηχανικές καθηλώσεις με ιμάντες, αναγκαστική αγωγή ψυχοφαρμάκων και Κωσταλέξια δίχως τέλος. Έχει αλλάξει κάτι και δεν το ξέρουμε ούτε εμείς ούτε η κ. Μητροσύλη (σ.σ. η προστάτιδα των δικαιωμάτων των ψυχικά ασθενών), ούτε ο κ. Πλιώτας;
Τι κι αν υπάρχουν ντοκουμέντα όπως αυτά από τη συλλογή του δημοσιογράφου Ιωσήφ Παπαδόπουλου;
“Οι φωτογραφίες της Antonella Pizzamiglio από το Ψυχιατρείο της Λέρου”

“Το κολαστήριο της Σούδας μέσα απ΄ την καταγγελτική κραυγή του Κώστα Παναγιωτάκη”

Σε άλλο σημείο της Εγκυκλίου, ο Αντεισαγγελέας λέει:

“Υποστηρίζεται ότι με το άρθρο 7 του Ν.2619/1998 (Σύμβαση του Οβιέδο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τη Βιοϊατρική) καταργήθηκε σιωπηρά το δεύτερο ζεύγμα προϋποθέσεων της ακούσιας νοσηλείας (άρθρο 95 §2 Ν.2071/1992), δηλαδή ψυχική διαταραχή σε συνδυασμό με επικινδυνότητα-πράξεις βίας… Η ερμηνευτική αυτή προσέγγιση είναι καταρχήν ορθή διότι στη Σύμβαση του Οβιέδο γίνεται λόγος για επιτρεπτή αναγκαστική νοσηλεία μόνο στις περιπτώσεις κατά τις οποίες χωρίς τη θεραπεία είναι πιθανό να ανακύψει σοβαρή βλάβη της υγείας του ψυχικά ασθενούς, όροι που αντιστοιχούν στο πρώτο ζεύγμα των προϋποθέσεων του άρθρου 95 §2 Ν.2071/1992. Ωστόσο, η πρακτική συνέπεια της πιο πάνω ερμηνευτικής παραδοχής, κατά τη γνώμη μας, δεν είναι σημαντική διότι, κατά την ψυχιατρική και κοινή λογική, όταν ο ψυχικά ασθενής έχει ανάγκη θεραπείας-νοσηλείας για να αποτραπούν πράξεις βίας κατά του ίδιου ή τρίτου (δεύτερο ζεύγμα προϋποθέσεων του άρθρου 95 §2 Ν.2071/1992) είναι εν τοις πράγμασι υπαρκτή και η ανάγκη θεραπείας-νοσηλείας του για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας του…”

Τι μας λέει εδώ ο κ. Αντεισαγγελέας; Ότι η “κοινή λογική” και η “ψυχιατρική” λογική των Ελλήνων Εισαγγελέων, Ψυχιάτρων και Δικαστών κάμπτει το γράμμα του υπερκείμενου νόμου 2619/1998 (Σύμβαση του Οβιέδο). Και βέβαια παρακάμπτει και δεν υπολογίζει καν (από άγνοια άραγε ή από σκοπιμότητα;) την πλέον κρίσιμη νομοθετική πρόβλεψη, που είναι εκείνη του άρθρου 14 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες (CRPD) που κυρώθηκε με τον νόμο 4074/2012. Διότι, κ.κ. Ψυχίατροι, Εισαγγελείς, Δικαστές και παρελκόμενοι, ο άνθρωπος με ψυχική νόσο πρέπει πρωτίστως να ιδωθεί ως άνθρωπος με αναπηρία, και η αναπηρία συνιστά ειδικά δικαιώματα ασθενούς τα οποία η αγραμματοσύνη σας, η διαπλοκές σας και ο σαδισμός σας δεν αφήνουν να εισαχθούν στη διαχείριση της ακούσιας νοσηλείας. Το άρθρο 14 παρ. 1 CRPD προβλέπει ότι ουδεμία στέρηση της ελευθερίας επιτρέπεται επί τη βάση αναπηρίας (σ.σ. ψυχικής νόσου). Για την ακρίβεια, η Διεθνής Σύμβαση αναφέρει:
“Τα συμβαλλόμενα κράτη διασφαλίζουν ότι τα άτομα με αναπηρίες, σε ίση βάση με τους άλλους:
…β. Δεν στερούνται την ελευθερία τους παράνομα ή αυθαίρετα και ότι οποιαδήποτε στέρηση της ελευθερίας είναι σύμφωνη με το νόμο και ότι η ύπαρξη μιας αναπηρίας δεν θα δικαιολογεί, σε καμία περίπτωση, τη στέρηση της ελευθερίας.”

Έλα όμως που στα καθ’ ημάς, για να αναγνωριστεί σε κάποιον μία αναπηρία πρέπει πρώτα να περάσει από τους ανώνυμους Μένγκελε των λεγόμενων υγειονομικών επιτροπών του ΕΦΚΑ/ΚΕΠΑ! Και για να πάρει την αναπηρία που έχει κάποιος, θα πρέπει να είναι είτε “μιλημένος” είτε να τα έχει “στάξει”. Διαφορετικά, οι ανώνυμοι Μένγκελε θα του αλλάξουν τα φώτα, την ιατρική διάγνωση, την κλινική εικόνα, το ιστορικό, και θα του δώσουν ό,τι περισσεύει από το καλάθι. Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και εμπεριστατωμένα στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, και όχι μόνο. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι ο ίδιος ο κ. Παπαγεωργίου με την Γνωμοδότησή του υπ.αρ. 9/3-8-2020,

“νομοθέτησε” για τους κρατούμενους με αναπηρία σε φυλακές ειδικό ευνοϊκό (και απολύτως παράνομο) καθεστώς αξιολόγησης και πιστοποίησης της αναπηρίας προκειμένου για την διακρίβωση της πλήρωσης των προϋποθέσεων της “υφ’ όρων απόλυσης” (σ.σ. αποφυλάκισης). Για το ζήτημα αυτό της παράνομης μεθόδευσης διαμαρτυρήθηκα με αναφορά μου στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου αλλά ούτε απάντηση πήρα, ούτε έχει ακυρωθεί μέχρι σήμερα η συγκεκριμένη Γνωμοδότηση.

Και κλείνει ο κ. Αντεισαγγελέας την Εγκύκλιο-Πραγματεία του με λογοτεχνική διάθεση και ψυχοπονιάρικο τόνο:
“Ο μαχόμενος εισαγγελικός λειτουργός, ιδίως του πρώτου βαθμού, αφουγκράζεται τον ανθρώπινο πόνο και διακονεί την αληθινή (την ουσιαστική) δικαιοσύνη, η οποία συμπαρίσταται στον αδύναμο άνθρωπο. Προς μια τέτοια, “πονετικιά” (όπως την περιγράφει ο Νίκος Καζαντζάκης), δικαιοσύνη, πρέπει εν παντί και πάντοτε, να στοχεύουμε όλοι μας (πρβλ. Ι.Μανωλεδάκη, Δίκαιο και Ιδεολογία, 2011, σελ.73).”

Εδώ τι να πρωτοπεί κανείς; Μυθιστορία και Justicia δεν χωράνε στο ίδιο σύγγραμμα, ειδικά όταν με δικόγραφα και σφραγίδες μπορεί να σε βγάλουνε επικίνδυνα τρελό, να σε κλείσουνε μέσα, να σε χαπακώσουνε, να σε καταστρέψουν και να πας δια παντός στα αζήτητα. Αν ο αείμνηστος Μανωλεδάκης στο πόνημά του “Δίκαιο και Ιδεολογία” πέταξε, λογοτεχνική αδεία, ένα άγκιστρο στον βίο και την πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά του Νίκου Καζαντζάκη, είναι ένα ζήτημα που μπορεί να κριθεί στην αυτοτέλειά του, και βέβαια δεν μπορεί να γίνεται υπηρεσιακό λάστιχο εξωραϊσμού του κατεξουσιασμού στα χέρια κανενός Εισαγγελέα. Με ποια λογική νομικού θετικισμού σε ένα υπηρεσιακό έγγραφο, το οποίο υποτίθεται ότι εξειδικεύει ζητήματα εφαρμογής του Δικαίου και συνιστά οδηγία-εντολή στην εισαγγελική ιεραρχία, εισάγονται μυθιστορηματικά και λογοτεχνικά άλματα, και μάλιστα από δεύτερο χέρι, αλλοιώνοντας εν τέλει τα λεγόμενα και το σκοπό του συγγραφέα (σ.σ. του Καζαντζάκη), αλλά και εργαλειοποιώντας το λόγο τού έτερου συγγραφέα (σ.σ. του Μανωλεδάκη); Κι αυτό γίνεται πάνω και μέσα σε έναν ευαίσθητο τομέα της Δικαιοσύνης όπου η ψυχιατρική, η εισαγγελική και η αστυνομική εξουσία συνεργούν με την καλή κοινωνία για να εξουδετερώσουν μιαν ευάλωτη ανθρώπινη υπόσταση. Με τόση συστρατευμένη και συντονισμένη κρατική βία, το λογοτεχνικό επιμύθιο μόνο σε σαδισμό παραπέμπει. Λέγεται ότι οι Ναζί άκουγαν τις Βαλκυρίες του Βάγκνερ ενώ οδηγούσαν τους ανεπιθύμητους στα κρεματόρια. Η Επιστήμη έχει αποδείξει ότι είναι ευάλωτη και πρόθυμη να υπηρετήσει σκοτεινά καθεστώτα. Η Τέχνη όμως, ειδικά η Ποίηση, “καίει” τις Εξουσίες που την πιάνουν στα χέρια τους. Εξάλλου η Τέχνη είναι συνδεδεμένη με την “τρέλλα”. Ας αφήσει λοιπόν η Δικαιοσύνη τα έντεχνα άλματα κι ας ασχοληθεί πιο επισταμένα με την εκλογίκευση του νόμου.

Για την αποκατάσταση της αλήθειας, και προκειμένου να καταδειχθεί πώς υπεξαιρείται και παραχαράσσεται συνήθως η μεγάλη λογοτεχνία από φορείς (πρόσωπα και όργανα) δημόσιας εξουσίας προκειμένου να συγκαλύψουν τα κρίματά τους, την ημιμάθειά τους, την διανοητική τους σύγχυση και τις προθέσεις τους, παραθέτουμε αυτούσιο το σχετικό απόσπασμα από το διηγηματικό έργο “Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά”, Εκδόσεις Καζαντζάκη, πρώτη έκδοση 1946:

“-Υπάρχει, δεν υπάρχει Θεός; Τι λες και του λόγου σου, αφεντικό; Κι αν υπάρχει -όλα γίνουνται- πως τον φαντάζεσαι;
Ανασήκωσα τους ώμους, δεν αποκρίθηκα.
-Εγώ, μη γελάσεις, αφεντικό, φαντάζουμαι το Θεό απαράλλαχτο σαν και μένα. Μονάχα πιο αψηλό, πιο δυνατό, πιο παλαβό κι αθάνατο. Κάθεται σε μαλακές προβιές χουζουρεμένα, κι η παράγκα του είναι ο ουρανός. Όχι από γκαζοτενεκέδες, σαν τη δικιά μας, παρά από σύννεφα. Κρατάει στο δεξό του χέρι όχι σπαθί, όχι ζυγαριά, αυτά τα εργαλεία είναι για τους φονιάδες και τους μπακάληδες· ο Θεός κρατά ένα μεγάλο σφουγγάρι γεμάτο νερό, σα σύννεφο της βροχής. Δεξά του η Παράδεισο, ζερβά του η Κόλαση. Έρχεται η κακομοίρα η ψυχή, τσίτσιδη, γιατί έχασε το κορμί της και τουρτουρίζει. Ο Θεός την κοιτάζει και γελάει κάτω από τα μουστάκια του· μα καμώνεται τον μπαμπούλα. «Έλα εδώ, της λέει, και χοντραίνει τη φωνή του, έλα εδώ, καταραμένη!» Και πιάνει την ανάκριση. Πέφτει η ψυχή στα πόδια του Θεού. «Αμάν! του φωνάζει· ήμαρτον!» Και δώστου να λέει, να λέει τα κρίματά της. Λέει, λέει, δεν έχουν τελειωμό. Κι ο Θεός βαριέται, χασμουριέται. «Σώπα πια, της φωνάζει, με ξεκούφανες!» Και φαπ! δίνει μια με το σφουγγάρι και σβήνει όλες τις αμαρτίες. «Ξεκουμπίσου στην Παράδεισο! της κάνει. -Πέτρο, βάλ’ την και τούτη μέσα, την κακομοίρα!»
»Γιατί πρέπει να ξέρεις, αφεντικό, ο Θεός είναι άρχοντας μεγάλος κι αυτό θα πει αρχοντιά: να συχωρνάς!
Τη βραδιά εκείνη, θυμούμαι, όταν μου τ’ αράδιασε αυτά ο Ζορμπάς, γέλασα· όμως από τότε η «αρχοντιά» αυτή του Θεού σαρκώνουνταν κι έδενε μέσα μου, πονετικιά, ανοιχτοχέρα και παντοδύναμη.”

Χωρίς άλλο σχόλιο. Κι ας ελπίσουμε να μην δούμε άλλη αντιποίηση της Αρχής, άλλη υπεξαίρεση της «αρχοντιάς» του Θεού από τους Έλληνες Εισαγγελείς.

Γιώργος Σαρανταυγάς
Πολιτικός Επιστήμων – Διεθνολόγος

Πηγή: eurocrisis.wordpress.com

Για την αντιγραφή,
Τέντζερης

Σχετικά με Τέντζερης

Δείτε όλα τα άρθρα του/της Τέντζερης →