Να πεις στην Αλίκη.

Να πεις στην Αλίκη.

Στίχοι

Οι πιο όμορφες νύχτες μας δεν είχαν όνομα. Είχαν πρόσωπα. Είχαν λόγια φεγγάρια μισά που από ανάγκη τα βλέπαμε ολόγιομα. Κανείς ουρανός. Μοναδικό φως ήταν μάτια που σαν άστρα λάμπαν αυτόφωτα.

-Μόνο δυο αστέρια σε άπειρα ανάμεσα σίγα το πράμα.
-Μα αν σβήναν τα αστέρια αυτά θα ‘ταν σαν να ‘σβηναν κι όλα τα άλλα ταυτόχρονα. Σου ‘πα θα βρούμε μια λύση για κάθε ένα πρόβλημα ας πάρεις την μοίρα ως γνώμονα. Θα βρούμε μοιρογνωμόνια.

Η ευτυχία δεν μετριέται, ούτε η λύπη.

Μα κάθε σου δάκρυ καυχιέμαι πως το ‘νιωσα. Κι αυτό κοστίζει όσο χίλια χαμόγελα. Αυτό είναι νίκη. Αν η ζωή ήταν τραγούδι θα ‘σουν ο τίτλος. Μου λες πού είν’ οι στίχοι;

Ήταν τύχη; Ή στα τείχη ρωγμές κάνουν μόνο οι τρελοί και όλοι αυτοί οι λογικοί καταντούν την αγάπη επιστήμη; Αν ήταν τραγούδι η ζωή το ερμηνεύει η Σελήνη. Και ακούς την φωνή της ανάλογα εσύ με το πώς ερμηνεύεις την λύπη ή τι λείπει… Πήγαμε τόσο μακριά που όποιοι ‘ρθουνε δεν θα ‘ναι καν δεύτεροι πια, θα ‘ναι τρίτοι.

Ασχημόπαπο στην πιο ωραία λίμνη. Όχι το πιο όμορφο μα τόσο ξεχωριστό αφού οι κύκνοι πανέμορφοι μεν αλλά όλοι ήταν ίδιοι. Στην καρδιά σου πόσοι χτυπήσαν να δουν αν ανοίγει; Μια, δυο, χιλιάδες δυο, τόσο που νόμισες μέχρι και εσύ πως σου λείπει. Όχι μόνο δεν είναι μα ούτε που μοιάζει ο τόπος αυτός να χωρά παραμύθι.

Κι όμως ένας-ένας αμάσητο το καταπίνει. Οι νάνοι βγήκαν σεργιάνι στο κέντρο να βρούνε εθισμένοι το μήλο για να τους κοιμίσει. Τα τρία γουρούνια και λύκος γίναν πλέον φίλοι και φυλάν’ τα πρόβατα βγάζοντας φήμη πως το χελιδόνι στα μέρη μας έρχεται αγρίμι. Κρέμονται από θαύματα κάποιοι και τα ‘χουν πιο πολύ ανάγκη να πεις στην Αλίκη.

Η Ωραία Κοιμωμένη δεν ξύπνησε στον Άγιο Σάββα ποτέ. Και ήταν Σάββατο που το χαλί το ιπτάμενο έγινε σάβανο απαλύνοντάς της το βάσανο και την οδύνη. Ο Χάνσελ και η Γκρέτελ ποτέ δεν γυρίσαν στο σπίτι… μα όχι γιατί δεν τα βρήκαν τα ψίχουλα απλώς ήταν ψίχουλα όσα η χώρα που ζούσαν τους δίνει.

Ο Πίτερ Παν, κάνει το παν, να μην μεγαλώσει, αφού δεν ήταν 40 οι κλέφτες μα ο Αλί Μπαμπά και οι 300. Οι καρδιές των ανθρώπων εδώ έχουν πετρώσει ασχέτως του αν ξημερώσει. Το παραμύθι που ποτέ δεν σου είπα είχε τόση δόση αλήθειας όσο και ασχήμιας που θα ‘κανε εφιάλτη την νύχτα μας. Κι όταν ερχόταν η Μόρα έφευγε άπραγη βλέποντας πως είχαμε ήδη το βάρος στα στήθια μας. Άκου…

Άκουσα κάπου ότι υπάρχει ένα μέρος που νιώθαν υπέροχα πέρα απ’ τις όχθες του βάλτου. Που τον φυλάνε δυο τέρατα, το ένα λευκό για όλα αυτά που ονειρεύτηκα και ένα σ’ απόχρωση μαύρου για αυτά που δεν έκανα. Κι αν στην προσπάθεια για να βρω το πέρασμα σε έχανα ανάμεσα σε άπειρα χέρια τα δικά σου πάλι θα τα έβρισκα!

Βγήκα απ’ το διαμέρισμα αρχίζοντας για ένα ταξίδι απ’ το οποίο δεν θα επέστρεφα. Δεύτερο αστέρι δεξιά και έπειτα ευθεία ως το ξημέρωμα.