Μηνυμα Ολύμπιων προς τους Έλληνες: Δέχεστε Νοητική Επίθεση

Καλησπέρα, θα συνεχίσουμε από τους λόγους του γέροντος Πορφυρίου, αναφέρεται εδώ σε κάποια ζητήματα πρακτικά, τα σχετίζει με την μετάνοια και την πνευματική ζωή. Συγκεκριμένα θα αναφερθούμε στην έλλειψη χαράς και στην κατάθλιψη που μπορεί να περνά ο κάθε άνθρωπος, μας αναφέρει ο γέροντας τους δικούς του λόγους για τις αιτίες που μπορεί να προκληθεί η κατάθλιψη στην ψυχή του ανθρώπου, και ο τρόπος αντιμετώπισής της.

1. Πένθος και κατάθλιψη

Λέει συγκεκριμένα, “συμβαίνει πολλές φορές σήμερα ο άνθρωπος, να αισθάνεται θλίψη, απελπισία, νωθρότητα, τεμπελιά, ακηδία και όλα τα σατανικά.” Προσέξετε τι λέει αυτά όλα τα ονομάζει σατανικά, γιατί ακριβώς το πνεύμα το αντίθετο μας λέει ο ίδιος, αποφεύγει να το ονομάσει συγκεκριμένα, εκφράζεται με την απελπισία, με το αρνητικό πνεύμα, με το αρνητικό φρόνημα, με την αρνητική διάθεση.

Κι αυτό είναι ένα στοιχείο από το οποίο μπορούμε να διακρίνουμε, την πνευματική υγεία ή όχι. Δηλαδή η ψυχή η οποία καταλαμβάνεται από αυτό το βίωμα, από αυτή την διάθεση, τότε είναι σε λάθος δρόμο. Και αυτό συνήθως το παρεξηγούμε, γιατί στην πνευματική ζωή οι Πατέρες μας μας μιλούν για το πένθος. Και εμείς μπερδεύουμε τις έννοιες, μας μιλούν για την ταπείνωση και πάλι μπερδεύουμε τις έννοιες.

Όταν λένε πένθος δεν είναι μια θλιβερή κατάσταση μη δημιουργική η οποία εμποδίζει την ψυχή να αναπτυχθεί. Όταν λένε πένθος δεν είναι μια πληγή του εγωισμού μας για τα λάθη που κάναμε . Πένθος είναι η αίσθηση της απομάκρυνσης από την πηγή, από την ζωή, αλλά ταυτόχρονα και η αίσθηση ότι αυτή η πηγή μας δέχεται και μας αγαπά και μας προσκαλεί. Γι αυτό συμπληρωματικά οι πατέρες μας το πένθος το ονομάζουν χαροποιόν πένθος.

Το πιο φαινομενικά αρνητικό βίωμα στην πνευματική ζωή αν δεν έχει εμπειρία ζωής και θέσης δεν είναι του Θεού. Γι αυτό λέει ο απόστολος Παύλος “εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ού στεναχωρούμενοι”. Η θλίψη που έχουμε δηλαδή είτε η εκούσια δηλαδή η διαδικασία θλίψης και συντριβής, είτε η ακούσια από τα λυπηρά τα συμβαίνοντα στην ζωή μας, γίνονται μία ωθητική δύναμη προς τον Θεόν και προς τον αδελφό μας αγαπητική, που μεταβάλλεται αυτή η θλίψη σε χαρά.

Δεν είναι στενότητα, πότε είναι στενότητα; Όταν το γεγονός το θλιβερό που μου συμβαίνει το κρατώ για τον εαυτό μου, το κλείνω μέσα μου το κάνω ενοχή το κρατώ μέσα μου το περιεργάζομαι και προσπαθώ μ’ έναν τρόπο δια του νοός μου να το ελέγξω να το κυριαρχήσω να το ξεπεράσω. Αυτό λοιπόν είναι στεναχωρία, με αυτόν τον τρόπο δεν κατανοώ τον εαυτό μου ούτε τον άλλον.

2. Διαχείριση

Γι αυτό είναι λεπτά τα όρια του να κατανοήσω το τι μου συμβαίνει, από το κλείσιμο στον εαυτό μου την ενοχή και την κατάθλιψη. Ωραία κατανόησα τι μου συμβαίνει, αλλά πως το διαχειρίζομαι αυτό. Αλλά και με ποία προϋπόθεση και με ποία αιτία και για ποίο λόγο προσπαθώ να κατανοήσω τον εαυτό μου; Γιατί φοβάμαι να μην πληγωθώ; Γιατί φοβάμαι νοιώθω υπαρξιακά μετέωρος το να αγνοώ την πραγματικότητα μου και πρέπει να την ελέγξω για να νοιώθω δυνατός; Ή κατανοώ τον εαυτό μου για να καταλάβω τι με χώρισε από τον άλλον για να ενωθώ μαζί του;

Είναι πολύ βασικό αυτό, αυτό και στην σχέση με τον Θεό και στις σχέσεις με τους αδελφούς μου, ωραία έχω μια σχέση φιλική, συζυγική, συναδελφική, οτιδήποτε και γίνεται μια σύγκρουση, ένα πρόβλημα γίνεται, λοιπόν και νοιώθω ότι έχω και εγώ μια ευθύνη, ή τέλος πάντων η διατάραξη της σχέσης, μου φέρνει ένα πρόβλημα ταυτότητας, συναισθηματικής ταυτότητας, ψυχολογικής ταυτότητας, πως τοποθετούμαι έναντι του ανθρώπου;

Λοιπόν θέλω να αναλύσω να καταλάβω τον εαυτό μου για ποιο λόγο; Γιατί νοιώθω ότι ο άλλος θα με αφομοιώσει; Γιατί νοιώθω ότι ο άλλος είναι αντίπαλος και θα κυριαρχήσει πάνω μου; Και πρέπει να ελέγχω τα πράγματα να νοιώθω την ανασφάλειά μου, για να ξέρω τι οπλοστάσιο θα χρησιμοποιήσω για να έχω μια ισορροπία στην σχέση;

Αυτό είναι στεναχωρία, αυτό είναι αποκοπή, αυτό είναι κόλαση, ή προσπαθώ να κατανοήσω τον εαυτό μου, για να αναλάβω την δική μου ευθύνη που έφερα αυτό τον διχασμό, αυτή τη διάσπαση, ούτως ώστε εν ταπεινώσει να καταλάβω τον άλλον και να συνενωθώ μαζί του ξανά;

Ας το πάρουμε επίσης και σε σχέση με τον Θεό. Η σχέση με τον Θεό μπορεί να διαταραχθεί με διαφόρους τρόπους, στερούμαι την χάρη του που μου έδωσε κάποτε, ή νοιώθω ότι μου έφερε δύσκολα πράγματα στην ζωή μου και δεν τα αντέχω.

Λοιπόν τι κάνω;

Προσπαθώ να καταλάβω τι μου γίνεται, για να καταλάβω που με αδίκησε ο Θεός, για να αξίζει τον λόγο να έχω αυτή την σχέση, ή δεν τον εμπιστεύομαι πλέον και πρέπει να αναλάβω την ζωή μου. Ή να καταλάβω την πτώση μου, να δω μέσα από το στραβό που μου συνέβη τον τρόπο συναλλαγής και σχέσης και συσχετισμού με τον Θεό; Ή τον τρόπο να κατανοήσω τον Θεό πως λειτουργεί για να μπορώ να λάβω τα μέτρα μου;

Είναι πολύ δέστε, ή σε μια σχέση θα μας ενδιαφέρει πως λειτουργεί ο άλλος ώστε να ελέγχουμε την σχέση και να κυριαρχούμε ή θα μας ενδιαφέρει να καταλάβουμε το δικό μας στραβό για να το διορθώσουμε για να ενωθούμε με τον άλλον. Τι μας ενδιαφέρει, είναι πολύ βασικό αυτό, δεν είναι απλά, δε λέμε, εγώ έτσι λειτουργώ, δε θέλω κουβέντα, άστα αυτά, όχι είναι λάθος.

Θα κάνω κουβέντα πρώτα με τον εαυτό μου να το καταλάβω, όχι για να ελέγχω τον άλλον αλλά για να διορθώσω το δικό μου στραβό, που σημαίνει τι; Να μιλήσω με αυτήν την γλώσσα που θα καταλάβει ο άλλος για να γίνω κατανοητός και να συνδεθώ μαζί του. Αυτό δεν το κάνουμε. Γιατί αν μιλήσω την γλώσσα του άλλου και με καταλάβει μπορεί να μην είναι τόσο κακός όσο φανταζόμουν πριν και έτσι δεν θα είμαι ο νικητής στην σχέση.

Θέλω ο άλλος να είναι ο παρακατιανός και αν του μιλήσω με γλώσσα που θα αναδειχθεί ότι δεν είναι τόσο κακός δε με συμφέρει και τον προτιμώ να είναι εκεί κάτω χαμηλά. Για να μπορέσει όμως ο άνθρωπος να μιλήσει και να κατανοήσει την γλώσσα του άλλου πρέπει πρωτίστως να καταλάβει τον δικό του λόγο, τον δικό του τρόπο, την δική του κατάσταση.

Όταν δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα την οποία καταργούμε μέσα στους εγωισμούς μας, τότε οδηγείται ο άνθρωπος σε αυτή την απελπισία, σ αυτήν την θλιβερότητα, σε αυτήν την νωθρότητα. Να είναι θλιμμένος, να κλαίει, να μελαγχολεί, να μη δίνει σημασία στην οικογένειά του, να ξοδεύει ένα σωρό χρήματα στους ψυχαναλυτές για να πάρει φάρμακα.

Αυτά οι άνθρωποι τα λένε ανασφάλεια, ναι βρήκαν μία λέξη, είναι ανασφάλεια όλα αυτά τα πράγματα. Είναι πολύ καίρια σαφώς η λέξη αλλά ανασφάλεια από τι, από το ότι δεν είμαι τόσο σπουδαίος όσο με μεγάλωσε το περιβάλλον μου; Και τώρα γκρεμίζεται αυτό το οικοδόμημα αυτό το είδωλο που έφτιαξα του εαυτού μου;

3. Ανασφάλεια, αγάπη και ναρκισσισμός

Ανασφάλεια γιατί αισθάνομαι ότι ο άλλος δεν με αγαπά τόσο όσο εγώ άξιζα, ή τόσο όσο περίμενα ή τόσα όσα του έδωσα δε θα μου τα δώσει πίσω; Στην ουσία δεν ξέρουμε το μυστήριο της αγάπης, αυτό είναι παραχαραγμένο και παρανοημένο, εμείς εννοούμε αγάπη μια φιλική σχέση που θα μπορώ στον άλλον να δίνω και να παίρνω, και να με καταλαβαίνει και να τον καταλαβαίνω, αλλά ποτέ να μην ανέχομαι να πληγώνομαι από τον άλλον.

Λέει εδώ η γερόντισσα Γαβριηλία ένα πολύ όμορφο στοιχείο για να καταλάβουμε, λέει γιατί ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός και δεν μπορεί εύκολα να πιστέψει αυτόν τον δρόμο που του έδειξε ο Χριστός. Δε μπορεί σου λέει, τότε γιατί είπε ο Θεός αυξάνεστε και πληθύνεστε; Μα γι αυτό παντρεύτηκες; , “Μία φορά στην Αμερική κάποιος από ένα ακροατήριο μου το είπε και τότε γυρίζω και τους λέω, να σηκώσει το χέρι όποιος παντρεύτηκε για να μη σταματήσει η δημιουργία.” Και βέβαια όλοι ξεκαρδίστηκαν στα γέλια, κανείς δεν είχε παντρευτεί γι αυτό, για να γίνεις συνεργάτης στην δημιουργία του Θεού παντρεύτηκες; Όχι, αλλά επειδή αγάπησες κάποιον και έπρεπε να είναι αποκλειστικά δικός σου, όχι για όλο τον κόσμο.

Έτσι είναι, αυτό το οποίο εμείς ονομάζουμε αγάπη είναι εν τέλει αποκλεισμός, είναι αποκλειστικότητα, είναι τροφοδοσία του ναρκισσισμού μας. Γι αυτό μιλάει κάπου αλλού για την ειδωλοποίηση, λέει κάπου ότι αυτό που ονομάζουμε αγάπη τι είναι , ψάχνουμε κάποιον στον οποίον προβάλουμε τον εαυτό μας, θεωρούμε ότι είναι η προέκταση του εαυτού μας, και μας ικανοποιεί τα συναισθηματικά χατηράκια και νοιώθουμε ότι είναι δικό μας κτήμα.

Στην συνέχεια αυτό που ονομάζω αγάπη το κάνουμε είδωλο, το ειδωλοποιούμε, το θεοποιούμε, στο βαθμό λοιπόν που ικανοποιούνται οι φαντασίες μας, ή οι φαντασιώσεις μας, που βρίσκουμε ένα υποκατάστατο του Θεού τελικά, μας είναι ο έρωτας και η αγάπη αρεστός, όσο αυτό θα αρχίσει να γκρεμίζεται γιατί θα αποδειχθεί ότι δεν είναι έτσι, τότε έρχεται το μεγάλο ξενέρωμα, και η αρχή της πραγματικής ανάπτυξης του ανθρώπου.

Η αρχή της πνευματικής ανάπτυξης του ανθρώπου και της εύρεσης της αληθινής δηλαδή αγάπης και σχέσης ξεκινά από την στιγμή που από-ειδωλοποιηθεί ο άνθρωπος που αγαπούμε. Γι αυτό τι συμβαίνει σήμερα; Ο άνθρωπος, η ανασφάλειά του από που προέρχεται; Είμαι τόσο καλός για να με αγαπάει ο άλλος; Είμαι τόσο ισορροπημένος για να γίνομαι αποδεκτός;

Μα δεν είναι αγάπη αυτό το πράγμα, είσαι ανισόρροπος γι αυτό σε αγαπά ο άλλος. Γιατί η αγάπη έχει μια άλλη δύναμη, μια άλλη διάθεση, δε σ αγαπάει γι αυτό που είσαι αλλά για αυτό που μπορεί να γίνεις. Η πτώση μας είναι αυτή ζούμε μία φαντασία όχι την πραγματικότητα. Ποιος μπορεί να δεχθεί κάτι τέτοιο, φτιάχνουμε ένα σχήμα, μία φαντασία μια πραγματικότητα ο καθένας μέσα στο μυαλό του και οδηγείται σε αυτό. Τι σημαίνει σχέση, η δυνατότητα συνανάπτυξης.

Η δυνατότητα μέσα στην πτώση μας μέσα στην αναπηρία μας να μπορούμε να αναπτυχθούμε στο αληθινό πλαίσιο της αγάπης. Ποιος μπορεί να αγαπήσει μακρυά από την φαντασία του; Γιατί ένας άνδρας στα πενήντα του είναι μπακούρι, γιατί θέλει να παντρευτεί την φαντασία του την προέκταση του εαυτού του, όχι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.

Γιατί μια γυναίκα μένει ελεύθερη σήμερα; Γιατί έφτιαξε μια φαντασία, περιμένει τον πρίγκηπα. Όχι το πραγματικό πρόσωπο που θα αγαπήσει, αυτος ο πρίγκιπας σε ένα χρόνο θα έχει διαλυθεί, θα έχει γκρεμισθεί αν τον παντρευτείς. Κι αυτή η φαντασία που φαντάζεσαι την πιο όμορφη, την πιο μικρή κοπέλα, να την παντρευτείς σε ένα χρόνο θα την βαρεθείς σαν το μαξιλάρι σου θα την έχεις τι θα γίνει μετά; Ποιά αγάπη θα υπάρχει;

Δεν έχει ο άνθρωπος την ικανότητα να αγαπήσει, γιατί ζει μέσα στην μιζέρια του μέσα στην κακομοιριά του μέσα στην κατάθλιψή του. Και που είναι η κατάθλιψή του; Δεν μπόρεσε ο άνθρωπος να αποδεχθεί την πραγματική αξία που του χάρισε ο Θεός, δεν την βρήκε ο άνθρωπος αυτή την αξία. Ταλαιπωρείται και ταλαιπωρεί, διεκδικεί την αξία στον άλλον.

Αληθινή αγάπη είναι να έχεις τέτοια χαρά μέσα σου από την ύπαρξη του άλλου και την χαρά που σου δίνει ο Θεός για να βεβαιώσεις τα όρια της ελευθερίας για να σε αρνηθεί ο άλλος Εάν δε έχεις την δυνατότητα, αν η αγάπη σου δεν αγκαλιάζει αυτόν που σε αρνείται και σε προδίνει και επιλέγει έναν άλλον τρόπο δεν είναι αγάπη αυτό το πράγμα. Είναι μία φαντασία, είναι ένας εγωισμός, τίποτε άλλο.

Γι αυτό ο Θεός μας δίνει αυτή την αγάπη μας δίνει την ελευθερία ακόμα και να τον αρνηθούμε. Γι αυτό είναι αγάπη ο Θεός, γι αυτό μας αιφνιδιάζει. Όταν θεωρούμε ότι η αγάπη είναι ένας εγκλωβισμός μια αποκλειστικότητα και πρέπει εναγωνίως να παρατηρούμε αν ο άλλος είναι ο λατρευτής μας τότε έχουμε πρόβλημα.

Στον άλλον , στην άλλη, στον οποιονδήποτε άλλον, σε όποιο επίπεδο της σχέσης, του δίνεις την ελευθερία και να μην βγει μαζί σου έξω και να μη σε πάρει τηλέφωνο και να καλέσει άλλους και να μην καλέσει εσένα και να μην θιγείς και να τον αγαπάς. Αγάπη σημαίνει να υπάρχει ελευθερία και αγάπη σημαίνει να μην φοβάσαι αν ο άλλος σκέπτεται άλλον και όχι εσένα. Γιατί σίγουρα θα σκέπτεται κάποιον άλλον κατ αρχήν.

Θα περάσει σίγουρα από το μυαλό του κάποιος άλλος γιατί οποίος ζει με την ψευδαίσθηση ότι μόνο επειδή παντρεύτηκες…, είναι μια φαντασία ένα ψέμα. Και οι συγκρίσεις θα μπούνε του ανθρώπου κι οι λογισμοί και όλα, πτώση είναι τι να κάνουμε. Εάν όμως έχεις την εσωτερική ωριμότητα να αγαπήσεις τον άλλον πραγματικά τότε θα αρχίζει εξ αιτίας αυτής της διαθέσεως να βρεθούν τρόποι και λόγοι να αναπτυχθεί αυτή η αγάπη.

Αντί να καταθλίβεσαι, αντί να συγκρούεσαι, αντί να νιώθεις θιγμένος να προστατέψεις τον εαυτό σου αναφέροντας όλα τα περιστατικά που συνέβησαν με την πιο έντονη λεπτομέρεια, προτιμότερο είναι να βρεις τρόπο να δεις τα πράγματα διαφορετικά.

Να δούμε ποιο είναι το διαφορετικό, ο πόνος, δέστε πως το αναλύει ο γέροντας, αγράμματος ήταν του δημοτικού, ο πόνος λέει είναι μια ψυχική δύναμη, που ο Θεός την έβαλε μέσα μας.

4. Θεραπευτική προσέγγιση: Ο Πόνος

Δηλαδή τι είναι ο πόνος, δεν είναι κάτι αρνητικό κατ αρχήν η αληθινή αγάπη πάντα περιέχει πόνο, όσο πιο πολύ αγαπάς τόσο πιο πολύ πόνο έχεις. Όσο μεγαλύτερο πόνο έχεις τόσο πιο πολύ αγαπάς. Μα τι είναι η μετάνοια είναι πόνος, η απομάκρυνση από τον θεό είναι πόνος και αυτή η αγάπη του Θεού που σε συντρίβει είναι πόνος. Λοιπόν ο πόνος είναι μία δύναμη της ψυχής θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και πάθος, αυτή η δύναμη του πάθους που έβαλε ο Θεός μέσα μας.

Λοιπόν που έχει προορισμό αυτός ο πόνος να κάνει το καλό, να ενεργοποιηθεί για το καλό, την αγάπη, την χαρά, την προσευχή. Έχει πόνο ο άνθρωπος αυτή την εσωτερική του δύναμη που θα την στρέψει; Στους λογισμούς του, στην φαντασία του στα είδωλά του; Ή θα την στρέψει στην αγάπη την χαρά και την προσευχή; Αντί αυτού τι κάνει ο διάβολος λέει;

Καταφέρνει και παίρνει αυτή τη ψυχική δύναμη που είναι χάρισμα, εμείς θα μπορούσαμε να την πούμε διαφορετικά για να συνεννοηθούμε, την ευαισθησία, ναι, πόνος είναι η ευαισθησία. Παίρνει λοιπόν την ευαισθησία ο διάβολος από την μπαταρία της ψυχής μας και την μεταχειρίζεται για το κακό. Την κάνει κατάθλιψη και και φέρνει την ψυχή στην νωθρότητα και την ακηδία.

Η κατάθλιψη τι σε κάνει να μην έχεις την δύναμη να κάνεις τίποτα, να είσαι διαρκώς ξαπλωμένος να σβύνεις και τα φώτα, να βλέπεις τις ειδήσεις, όλα τα σήριαλ κτλ και να περνάει η ώρα και να είσαι πτώμα. Και να έχει μια νωθρότητα και να μην έχεις τι να κάνεις να αναμασάς τα ίδια και να νεκρώνεσαι, παθητικά δηλαδή να ζεις.

Την προηγούμενη εβδομάδα που ήμουν άρρωστος άνοιξα την τηλεόραση να δω τι λένε τα πρωινά. Πω πω τι απίστευτο πράγμα είναι αυτό που γίνεται το πρωί, είναι ένα φρόνημα τραγικό, και την άλλη μέρα πάλι το ίδιο πνεύμα έχει, μια ένταση ο άνθρωπος μιά αγωνία και ποιο είναι το τραγικό, όλα αυτά για το τίποτα, όλα αυτά είναι μια φασαρία για το τίποτα, ένας θόρυβος για το τίποτα και όλος αυτός ο θόρυβος γίνεται για να μην έρθουμε στην καρδιά μας, να συγκινηθούμε από κάτι βαθύτερο, ζούμε στην επιφάνεια.

Λοιπόν την κάνει κατάθλιψη και φέρνει την ψυχή στην νωθρότητα και την ακηδία, βασανίζει τον άνθρωπο τον κάνει αιχμάλωτό του τον αρρωσταίνει ψυχικά. Υπάρχει ένα μυστικό λέει ο γέροντας να μεταβάλετε την σατανική ενέργεια σε καλή. Θεωρεί λοιπόν ότι η αρνητική σκέψη, αυτή η κατάθλιψη είναι σατανική επήρεια ενέργεια και θα δούμε σε άλλο κεφάλαιο πως την αναφέρει και με άλλο τρόπο .

Είναι δύσκολο και χρειάζεται κάποια προετοιμασία, προετοιμασία είναι η ταπείνωση. Με την ταπείνωση αποσπάτε την χάρη του Θεού, δίνεστε στην αγάπη του Θεού, στην λατρεία του στην προσευχή. Να πούμε ένα παράδειγμα να καταλάβετε, όλοι περάσαμε από ένα στάδιο που οι γονείς μας ήταν κάπως μεγάλοι.

Οι γονείς μας συνήθως μετά τα 65, ιδίως οι μανάδες, τους πιάνει μια αγωνία τι θα κάνουν τα παιδιά τους, νοιώθουν μια στεναχώρια μια αγωνία, νοιώθουν ότι δεν πέτυχαν στην ζωή, νοιώθουν ότι δεν τους προσέχει κανείς, αν δείτε καμιά μάνα θα λέει ποιος μου δίνει σημασία, ε; Τι ζωή είναι αυτή, εγώ σας μεγάλωσα, και παίζει κακομοίρης κανείς, αυτό είναι αρνητικό.

Πως μπορεί να το διαχειριστεί κανείς; Η θα το καλλιεργήσει αυτό να κλαψουρίζετε για να προσπαθεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον των άλλων ή θα πει ναι δυσκολεύτηκα στην ζωή μου άλλα δόξα τον θεό που έφτασα σε αυτό το σημείο και εύχομαι ο Θεός να μας ευλογήσει. Ανατρέπεται, αυτό είναι ταπείνωση. Δες τε ότι όλη η ιστορία είναι κάτι πάρα πολύ απλό.

Σε αντίστοιχη περίπτωση αν δούμε έναν άνθρωπο που είναι σε μία κατάσταση δυσάρεστη τι θα κάνουμε εμείς, θα πούμε βρε τον κακομοίρη, άσε μακρυά από αυτόν, ή θα προσπαθούμε να τον αναπαύσουμε να τον ενεργοποιήσουμε να του μεταφέρουμε ένα άλλο κλίμα. Είναι πολύ σημαντικό βλέπουμε ανθρώπους που σε αυτή την κατάσταση μπορεί να βρισκόμαστε και εμείς κάποια στιγμή.

Που μας φταίνε όλα, δηλαδή σαν εκείνη την στιγμή να έχουμε τέτοιο φρόνημα που όλα να θέλουμε να τα δούμε όλα αρνητικά, όλα να τα πληγώσουμε, όλα να τα θίξουμε, όλα να τα κατηγορήσουμε, όλα να τα κατακρίνουμε. Σ αυτόν τον άνθρωπο τι κάνεις, παλεύεις; Λες το αντίθετο να τον βάλεις στην θέση του; Θα γίνει μια φασαρία, τρικούβερτος καυγάς δεν τελειώνει ποτέ, σε αυτή την περίπτωση προσπαθείς να σου ρίχνει πέτρα και να την παίρνεις να χτίζεις σπίτι. Όχι να ρίχνεις άλλη πέτρα.

Να προσπαθείς λοιπόν με τον τρόπο σου να αλλοιώσεις το φρόνημα και την διάθεση του ανθρώπου, να του μεταφέρεις ένα άλλο κλίμα και συνήθως ο πειρασμός τις γιορτινές μέρες έρχεται στα σπίτια να προσβάλλει την χαρά. Όταν κανείς κοινωνήσει, όταν εξομολογηθεί, όταν κάνει προσευχή τότε το ταγκαλάκι σου φέρνει μια κατάσταση και σε διαλύει, κι αρχίζεις και αγριεύεις, όχι δε θα αγριέψεις θα καταλάβεις τι γίνεται, θα περιφρονήσεις αυτή την κατάσταση, θα μεταφέρεις το θετικό κλίμα.

Αυτό είναι ταπείνωση αλλά και όλα αν τα κάνετε τίποτα δεν έχετε καταφέρει αν δεν έχετε αποκτήσει την ταπείνωση. Όλα τα κακά αισθήματα, η ανασφάλεια, η απελπισία, η απόγνωση που πάνε να κυριεύσουν την ψυχή φεύγουν με την ταπείνωση. Ποιός όμως μπορεί να δεχθεί είτε πραγματικά, είτε φανταστικά ότι τον θίγει, τον περιφρονεί ο άλλος, επαναστατεί Μα όταν ο άλλος σε θίγει, είναι μία άσκηση ταπείνωσης

Αυτός που δεν έχει ταπείνωση, ο εγωιστής, δε θέλει να του κόψεις το θέλημα, να τον θίξεις, να του κάνεις υποδείξεις, στεναχωριέται, νευριάζει, επαναστατεί αντιδρά, τον κυριεύει η κατάθλιψη. Τι είναι τελικά για τον γέροντα η κατάθλιψη; Ένας πληγωμένος εγωισμός που δεν τον αντιμετωπίσαμε, χρόνισε μέσα μας, γιατί τον καλλιεργήσαμε.

Για παράδειγμα όταν βλέπεις παντού ότι όλοι σε αδικούν και προσπαθεις να προστατεύσεις τον εαυτό σου επαναστατείς κι αντί να σκύψεις το κεφάλι, το λέει πολύ όμορφα ο αββάς Δωρόθεος, λέει πως να αντιμετωπίζουμε τους πειρασμούς λέει όπως ο κολυμβητής. Ο καλός κολυμβητής όταν έρχεται το κύμα τι κάνει; Δεν παλεύει με το κύμα λουφάζει όταν έρχεται το κύμα μέσα στο νερό, φεύγει το κύμα και σηκώνεται.

Αυτό λοιπόν είναι σωφροσύνη όταν όμως ο άνθρωπος δεν αντέχει την παρατήρηση, δεν αντέχει τον έλεγχο, και νοιώθει ότι διαρκώς είναι αδικημένος και θίγεται αυτό είναι ο εγωιστής, είναι ο ορισμός του εγωιστή. Όταν ο άνθρωπος ασχολείται με το τι λένε οι άνθρωποι γι αυτόν, πόσο τον αδικούν και δεν αποδέχεται την κατάσταση, να πει ρε παιδάκι μου τι με ενδιαφέρει ο άλλος τι έκανε, για να δω έχει κάποια αλήθεια αυτό που είπε να το διορθώσω;

Όταν όμως θέτεις ως σκοπό ζωής να αποκαταστήσεις την αδικία που σου έγινε, ή να πείσεις τον άλλον ότι σε αδίκησε και πρέπει να σου φέρεται διαφορετικά αυτό είναι μια ταλαιπωρία, μια, δυο, τρεις, δεν αντέχεται, φτάνουμε στην θλίψη και λέμε για όλα φταίει ο άλλος, που με κατάντησε έτσι, που με φερόταν έτσι, ναι φταίει και ο άλλος αλλά εσύ αυτό που σου έκανε το διαχειρίστηκες σωστά;

Το δούλεψες σωστά, το δούλεψες με ταπείνωση, με αγάπη, με προσευχή; Μα τότε ήταν η δυνατότητα και ο τρόπος να αναπτυχθείς. Δε μπορεί να αναπτυχθεί ο άνθρωπος όταν η ζωή του πάει καλά. “Έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζώμενος” πάρε τους πειρασμούς και κανείς δε σώζεται. Τότε αναπτύσσεται ο άνθρωπος, πότε θα αναπτυχθεί, όταν όλοι του φέρονται καλά; Μα δεν είναι δυνατόν αυτό το πράγμα.

Λοιπόν εκείνη την στιγμή που ζορίζεσαι εκείνη την στιγμή που έρχεται η δυσκολία έστω θα κάνεις το λάθος, σκέψου την επόμενη το λάθος, ζήτα συγνώμη, αν σε αδίκησε ο άλλος μη το κρατάς μέσα σου, δε χάθηκε ο κόσμος, ξέρετε γιατί είναι πρόβλημα, όταν ο άλλος μας θίγει και εμείς με στεναχώρια το κρατάμε μέσα μας, τι γίνεται; Δεν είναι απλά ένας εγωισμός αλλά είναι μία πραγματική μειονεξία.

Και όλη μας την εσωτερική αποτυχία, όλο μας το εσωτερικό κενό, την απουσία χαράς, προσπαθούμε να την δικαιολογήσουμε στην συμπεριφορά του άλλου. Ο άλλος που μας φέρεται καλά τελικά, είναι άλλοθι της πνευματικής μας πτώσης. Δεν είναι πραγματικότητα δεν είναι το πρόβλημα αυτό, λέει μου φέρεται άσχημα γι αυτό δεν είμαι καλά ή έτσι κι αλλιώς δεν ήσουν καλά βρήκες τώρα την αφορμή το δικαιολογείς.

Γιατί κι όλοι αν μας φέρονται καλά πάλι δεν είμαστε καλά, να το δούμε στα υλικά αγαθά λέμε υπάρχει φτώχεια υπάρχει δυστυχία γι αυτό δεν είμαστε καλά. Και τότε που είχαμε καλά ήμασταν πάλι; Τώρα έχουμε την κατάθλιψη τότε είχαμε τις καταχρήσεις πάλι δεν ήμασταν καλά, το πρόβλημα είναι μέσα μας, δε μας φταίει ο άλλος.

Η κατάσταση λοιπόν αυτή θεραπεύεται με την χάρη, πρέπει η ψυχή να στραφεί στην αγάπη του Θεού, η θεραπεία θα γίνει με το να αγαπήσει τον Θεό με λαχτάρα. Τι απλά που το λέει, τι σημαίνει όμως αυτό το πράγμα; Τι είναι ο Θεός, για μας τους περισσοτέρους είναι όνομα ο Θεός μια αφηρημένη έννοια, τι σημαίνει να αγαπήσεις τον Θεό μας φαίνεται τρελό, μα αγαπώ κάτι που είναι χειροπιαστό κι αυτό με δυσκολία, πως τον αόρατο Θεό θα τον αγαπήσω; Πως είναι δυνατόν αν μου δίνει μια ζωντανή πραγματικότητα ο Θεός και εγώ να τον αγαπήσω και να τον λαχταρήσω;

Όταν έχω την δυσκολία και ο άλλος μας φέρεται άσχημα τι κάνουμε; Εξετάζουμε πρώτα τι μας συνέβη, μετά τεκμηριώνουμε μέσα μας ότι αυτό που μας έκανε ο άλλος είναι αδικία, μετά επαναφέρουμε όλο το παρελθόν και λέμε τι τράβηξα από αυτόν τον άνθρωπο. Και στην συνέχεια παίρνουμε τηλέφωνο και τον κατηγορούμε κάπου αλλού. Και μετά παίρνουμε και τον πνευματικό μας να μας δικαιώσει και να μας παρηγορήσει. Μέχρι εκεί.

Δε γίνεται αυτό αφορμή προσευχής να γονατίσω και να πω, κι αυτός τα χάλια του και εγώ τα χάλια μου, κι οι δυο στην πτώση είμαστε αντί να σκέπτομαι να γονατίσω και να ζητήσω και για τους δυο το έλεος του Θεού. Βεβαίως το να αγαπήσω πραγματικά τον Θεό σημαίνει να έχω εσωτερική αναζήτηση για τον Θεό, για την αλήθεια, κι αυτός ο πόνος της εσωτερικής αναζήτησης, της αναζήτησης αρχικά ενός άγνωστου Θεού.

Ο κόπος και το φιλότιμο που θα δαπανήσω και το προσωπικό κόστος που θα έχω με το ψαλίδισμα των παθών μου της βόλεψής μου αναζητώντας τον Θεό, ο Θεός θα γλυκάνει την καρδιά μου και σιγά σιγά θα αισθανθώ την παρουσία του και θα τον αγαπήσω γιατί “αυτός πρώτος ημάς ηγάπησε”. Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον Θεό αν αυτός δεν μας αγαπήσει πρώτα.

Αλλά πως μπορώ να αισθανθώ την αγάπη του Θεού όταν στην αποτυχία μου τον ζητώ. Αυτό κατανοητό, στην προκειμένη περίπτωση τι γίνεται, να ο Θεός πως οικονομεί στα κοσμικά πράγματα, εντός εισαγωγικών κοσμικά, την εμπειρία της αγάπης του. Εσύ ξεκινάς από ένα πρόβλημα, είτε σημαντικό που λέγεται ασθένεια, είτε πιο ασήμαντο που λέγεται οικονομική δυσκολία, είτε πιο ασήμαντο που λέγεται διαπροσωπική δυσκολία.

Που μπορεί να έχεις ένα πληγωμένο εγωισμό, που μπορεί να έχεις φάει καμιά χυλόπιτα μπορεί οτιδήποτε κι αυτό το πράγμα να σε θίγει, να σε ταλαιπωρεί, να σε στεναχωρεί, να μελαγχολείς, και τα σκέπτεσαι και τα αναλύεις με το μυαλό σου και ξαφνικά λες δεν αντέχω άλλο είμαι χάλια θα γονατίσω και θα πω ελέησέ με Θεέ μου όπως εσύ ξέρεις.

Από αυτό λοιπόν το φαινομενικά κοσμικό όταν κάνω αυτή την κίνηση ο Θεός θα με γλυκάνει και θα μου δώσει τέτοια χάρη που θα ξεχάσω το πρόβλημα που είχα και θα μείνω στον Θεό και θα αγαπήσω τον Θεό. Αλλά δε μάθαμε να προσευχόμαστε έτσι, όλα τα προβλήματα, ποια είναι η αμαρτία μας; ποια είναι η αμαρτία μας; Ότι όλα τα προβλήματα μας θεωρήσαμε ότι είναι υπόθεσή μας.

Κανένα πρόβλημα δεν είναι υπόθεσή μας. Δεν μπορούμε, είμαστε ανίκανοι, είμαστε ανάπηροι, πιστεύσαμε ότι είναι υπόθεσή μας για να το λύσουμε θα δούμε πόσο αδιέξοδα θα οδηγηθούμε. Η υπόθεση η δική μας είναι να το κάνουμε υπόθεση του Θεού, το πιο ελάχιστο πρόβλημα, και τότε τι θα γίνει ; Αυτό το πρόβλημα θα το δούμε εν Χριστώ, γιατί πάσχει ο άνθρωπος να ξερε τι συμβαίνει στην εξομολόγηση.

Ο άνθρωπος έχει ένα πρόβλημα το πιο κοσμικό ή το πιο πνευματικό, το απομονώνει από τον Θεό το κάνει δικό του πρόβλημα ακόμα ούτε πρόβλημα του αδελφού του δε το κάνει ούτε τολμάει με τον αδελφό του να το μοιραστεί, το κάνει δικό του πρόβλημα που πρέπει να το λύσει με τον εαυτό του και ψάχνει ένα παπά μαγικά να το λύσει δηλαδή να το δικαιώσει.

Και τι κάνει ο άνθρωπος παιδεύεται και ταλαιπωρείται και δε βρίσκει ανάπαυση και μετά αρχίζει να σκέπτεται κι άλλο κι άλλο κι άλλο και τρελαίνεται ο άνθρωπος και μετά θέλει τα χάπια του. Πολύ απλά πρέπει να καταλάβουμε ότι κανένα πρόβλημα δεν είναι υπόθεσή μας υπόθεση δική μας είναι να το αφήσουμε με εμπιστοσύνη στον Θεό.

Αυτό λοιπόν η πράξη που φαίνεται κοσμική, να λοιπόν ο Θεός από το κάθε τι μας φέρνει κοντά του, μας γεννά αυτή την κοινωνία με τον Θεό, κι όσο πιο πολύ ο άνθρωπος είναι πονεμένος όσο πιο πολύ ο άνθρωπος είναι καταθλιπτικός τόσο πιο πολύ δεκτικός είναι, είδατε τι παλαβά πράγματα γίνονται να είσαι ο πιο καταθλιπτικός και αν στραφείς προς τον Θεό να είσαι ο πιο ευαίσθητος κι ο πιο δεκτικός, γιατί τι είναι κατάθλιψη όπως είπαμε; Είναι η δύναμη που μας έδωσε ο Θεός που την στρέφουμε σε λάθος δρόμο, κι ένας άνθρωπος που έχει πολύ κατάθλιψη έχει πολλή δύναμη μέσα του. Κι αν την στρέψει στον Θεόν θα λάβει μεγάλη χάρη. Γιατί δεν γίνεται; Γιατί τα θέλουμε δικά μας τα πράγματα. Αυτό είναι εγωισμός, το να θεωρήσουμε ότι η ζωή είναι υπόθεσή μας. Η κατάσταση λοιπόν αυτή θεραπεύεται με την χάρη.

http://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/katathlipsi2.htm

12:36..αντινοε.Μ’ρεσε που ταραχτηκες!Φάνηκε από την γραφή σου.Καλα ξεμπερδέματα όταν θα έρθει η ώρα σας:)Άλλοι από τώρα ακονιζουν σιδερικα.Εγω τα δόντια μου:)