Μια διήγηση στον εγγονό στο άμεσο μέλλον.

17 Σεπτεμβριου 2060                                                                                                                                                                 Παππού οι άνθρωποι δεν φορούσαν πραγματικά μάσκες όταν ήσουν παιδί;

Όχι, δεν το έκαναν. Οι άνθρωποι  άρχισαν να φορούν μάσκες όταν  ήμουν 47, το 2020. Ο Σταμάτης, ο μπαμπάς σου, ήταν 7 όταν ξεκίνησαν όλα.

Ο Γιωργάκης   σηκώνει τη μάσκα του και μου λέει .

Εννοείς ότι δεν φορούσες μάσκα καθόλου ; Λέει, κουνώντας το δάχτυλό του.

Όχι, ποτέ του λέω .

Και πώς μένατε ασφαλείς λέει ο Γιωργακης κάνοντας τη μάσκα του κάτω.

Αρρωστήσαμε πολύ. Ο μπαμπάς σου είχε γρίπη όταν ήταν 3. Ήταν τρομακτικό, αλλά πέρασε. Είχε μύξες πολλές.

Αυτό είναι τρομακτικό. Είναι κακό να αρρωσταίνεις.

Σταματάω, και σκέφτομαι. Είναι ώρα να του πω μερικά πράγματα.

Τον αγκαλιάζω στον καναπέ και προσπαθώ να σκεφτώ από πού να ξεκινήσω.

«Τώρα Γιωργάκη θα σου πω μερικά πράγματα. Θέλω να κρατάς αυτά τα πράγματα μέσα σου και να μην μιλάς για αυτά σε κανέναν άλλο. Μερικές από αυτές τις ιδέες μπορεί να παρεξηγηθούν εάν τις ακούσει κανένα λάθος άτομο».

Νομίζω ότι καταλαβαίνει. Ελπίζω να καταλαβαίνει.

Το 2020 υπήρχε ιός. Μάλλον το έχετε μάθει στο σχολείο.

Covid 19. Λέει ο Γιωργάκης Δεν χαμογελά. Ναι, Covid 19. Του λέω τότε άλλαξαν όλα.

Γι ‘αυτό έπρεπε να πας στη φυλακή παππού;

Τώρα η καρδιά μου ραγίζει.

Οχι δεν είναι πραγματικά του λέω.

Ο μπαμπάς λέει ότι ήσουν  στη φυλακή όταν ήταν μικρός και του έλειπες πολύ.

Νιώθω ότι τα δάκρυα αρχίζουν να κυλούν στα μάτια μου.

Ναι, είναι αλήθεια του παππού  δεν του άρεσαν  τα εμβόλια. Δεν ήθελα να εμβολιάσω τα παιδιά μου, αλλά λίγα χρόνια μετά το covid-19 χάσαμε το δικαίωμα να επιλέξουμε τέτοια πράγματα. Αλλά ο παππούς  δεν τα παράτησε . Αγωνίστηκα για το δικαίωμα να κρατήσω τα παιδιά μου απαλλαγμένα από τα εμβόλια, οπότε πήγα στη φυλακή για λίγο. Ήταν δύσκολο για τον μπαμπά σου, του  έλειπα πολύ.

Ο μικρός Γιωργάκης  κρατάει το χέρι μου, και θυμάμαι ένα άλλο μικρό αγόρι, πριν από τόσα χρόνια που κάθισε επίσης σε αυτόν τον καναπέ και κράτησε το χέρι μου. Και θυμάμαι τα δάκρυά του καθώς η αστυνομία με πήρε μακριά του. Δεν θέλω να το θυμάμαι αυτό.

Αλλά τα εμβόλια είναι καλά για σένα παππού σε κρατούν ασφαλές. Μάθαμε γι ‘αυτά στο σχολείο.

Αναστενάζω.

Αυτό λένε τώρα .Ωστόσο όταν ήμουν παιδί, κάποτε οι άνθρωποι πέθαναν μετά τον εμβολιασμό τους. Μερικές φορές οι άνθρωποι υπέστησαν ζημιά από τα εμβόλια. Και ακόμα δεν ξέρουμε τι υπάρχει σε αυτά. Κανείς δεν θα μας πει.

Γυρίζω για να κοιτάξω στα μάτια τον Γιωργακη. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν πληγεί από τα  εμβόλια και τώρα. Κανείς δεν μιλά για αυτό.

Ο Γιωργάκης γουρλώνει  τα μάτια του. Προσπαθεί τόσο σκληρά να τυλίξει το μυαλό του γύρω από τα λόγια μου.

Ο κόσμος ήταν ένα πολύ διαφορετικός  όταν μεγάλωσα. Λέω.

Είχαμε νομίσματα, όπως αυτά στη συλλογή μου. Ξοδεύαμε αυτά τα νομίσματα ως χρήματα, αντί να χρησιμοποιήσουμε τις κάρτες  που έχουμε σήμερα.

Κανείς δεν φορούσε μάσκες και δεν χρειάστηκε να εμβολιαστεί κανείς εάν δεν το ήθελε .

Οι γονείς  μπορούσαν να διδάξουν τα παιδιά τους στο σπίτι αν το ήθελαν και το σχολείο δεν ήταν όλο το χρόνο.

Μπορούσαμε να σκεφτούμε  ότι θέλαμε, κανείς δεν συνελήφθη ποτέ επειδή είχε αντίθετη άποψη από το κράτος .

Οι άνθρωποι πήγαιναν  στις εκκλησίες για να ψάλλουν και να προσκυνήσουν  στον Θεό. ”

Ο Γιωργάκης  εξακολουθεί να φαίνεται μπερδεμένος. Αναρωτιέμαι αν μπορεί ακόμη να φανταστεί έναν κόσμο όπως περιγράφω.

Αναρωτιέμαι αν μπορεί να καταλάβει.

Τα παιδιά έπαιζαν μαζί στους δρόμους.

Είχαμε πάρτι γενεθλίων όπου οι άνθρωποι  ερχόταν στο σπίτι μας και θα παρέλαζαν πολλά παιδιά. Και μπορούσα να αγκαλιάσω τους φίλους μου όποτε ήθελα.

Τώρα είμαι παππούς τίποτε δεν είναι όπως τότε. Πέρασαν τα χρόνια  τον Απρίλιο θα είμαι 87 ..

Καταπίνω.

Τώρα Γιωργάκη αγαπητέ, μην επαναλαμβάνεις τίποτα από αυτά που σου είπα. Κρατήστε τα κρυμμένα καλά στην καρδιά σου .

Ο Γιωργάκης γλιστράει από την αγκαλιά μου και πηγαίνει στο δωμάτιο του.

Ακούω τα Lego να κούνιουνται από το άλλο δωμάτιο.

Τα Lego που μάζευε  ο μπαμπάς του από παιδί.

Κάθομαι για λίγο και σκέπτομαι .

Οι καιροί σίγουρα έχουν αλλάξει. Δεν νομίζω ότι έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, ανεξάρτητα από το τι λέει η κυβέρνηση. Αναρωτιέμαι τι άλλα πράγματα θα αλλάξουν πριν πεθάνω.

Σύντομα οι μνήμες αυτού του άλλου κόσμου, εκείνου του κόσμου της ελευθερίας και της αγάπης της ανεμελιάς   … θα ταφούν μαζί με εμένα…