Μεγάλες Προσδοκίες, ζουλεύκουν τούς πεθαμένους… Μέρος 2…

Μεγάλες Προσδοκίες, ζουλεύκουν τούς πεθαμένους… Μέρος 2…

Η ρήση «ζηλεύει τούς πεθαμένους» είναι βαθειά, ωσάν λάσπη κάτω από τόν πυθμένα τής τάξης…

Τό φανερό επιφανειακό νόημα, είναι δι’ ανθρώπους που οί ανατροπές, ατυχίες, κακουχίες, εξευτελισμοί, οί δυστυχίες, οί εξαθλιώσεις από τή ζωή καί τήν πάσα ή οία κοινωνία, τούς κάνει νά μήν έχουν καμμία προσδοκία, ελπίδα, πίστη καί λογική προοπτικής, που σέ συνδοιασμό μέ τόν εγωϊσμό τής αξιοπρέπειας, τόν εγωϊσμό τής εντροπής, τήν οία άλλη αξιοπρέπεια χωρίς εγωϊσμό, τήν αξιοπρέπεια από αγανάκτηση, απελπισία καί απόγνωση, ώστε νά ζηλεύουν τούς αποθαμένους ώς καλύτερης μοίρας απ’ αυτούς καί παρακαλούν Τόν Θεόν ή τήν ειμαρμένη διά θάνατον γρήγορον καί γλυκύν!… Τά τοιαύτα είτε είναι δικαιολογημένοι είτε αδικαιολόγητοι, είτε δικαιολογημένοι έστω καί άν φαίνοντε αδικαιολόγητοι, είτε αδικαιολόγητοι έστω καί εάν φαίνοντε δικαιολογημένοι, σ’ έναν φαύλο πλουτώνιο κύκλο Τετραπιθανότητος…

Αυτά είτε ισχύουν δι’ έθνη, θρησκείες, λαούς, γειτονιές, οικογένειες, είτε διά μονάδες ανθρώπων…

Άλλοι είναι άρρωστοι καί παρακαλούν νά ιαθούν καί άλλοι είναι υγειείς καί δέν αντέχουν τίς δυστοκίες, αδημονίες καί βάσσανα καί παρακαλούν ν’ αρρωστήσουν ή νά έρθει γλυκύς ό θάνατος. Οί μέν αγαπούν τήν υγεία, οί δέ αγαπούν τήν υγεία καί τήν ευτυχία τού θανάτου…

Εάν μού δώσεις έναν τίτλον μπορώ νά σού γράψω τήν μεγαλύτερη ή μία από τίς μεγαλύτερες αλήθειας, ποιητικώς ή πεζοπορικώς…

Υπάρχουν όμως καί τά μή φανερά στάδια ή υποστάδια τής ρήσης… Τά απόκρυφα μέρη τής… που αιώνιες περνούν απαρατήρητα ή μέ ημισυνείδητη αφηρημάδα… λόγω υποβόσκουσης υπέπαρσης..

Κάποιοι άνθρωποι είναι επίφθονοι, δηλαδή άθελα τούς συνήθως, προκαλούν τόν φθόνον εναντίον τούς λόγω τής δίκαιης ή οίας άλλης μαγκιάς τούς ή συνδοιασμού αυτών καί άλλων Υπεροχών ή έστω Ψευδοϋπεροχών…

Αυτούς τούς ανθρώπους τούς ζηλοφθονούν άλλοι,… φίλοι καί εχθροί, έκ τού πλησίον καί απαρατήρητως έκ τού μακρός καί μέ άγνωστη ταυτότητα ή γνωστή ταυτότητα αλλά έξ’ αποστάσεως…

Οί επίφθονοι συνήθως διαθέτουν μία νόστιμη υπερλκυστική αφέλεια, μία ευφυία σπάνιας ιδιομορφίας, μία αγέρωχη καί θαραλλαία εμφάνιση, σχεδόν σ’ όλα τούς… Εκείνον που τέλος πάντων, προεξέχουν κάνωντας τούς φθονερούς νά μήν κοιμούντε από τό κακό τούς, είναι η Πηγαία Γενναιότητα τούς, η Αθώα Πίστη τούς σέ ό,τι εκπροβάλλουν έστω καί εάν είναι ενσφαλμένο ή έν μέρει ενσφαλμένο!… Ό άνθρωπος που δέν θ’ αμαρτήσει σέ γεννήθηκε ακόμη!… Οί Μεγάλες Προσδοκίες ότι είσαι αναμάρτητος καί αλάνθαστος είναι η μεγαλύτερη αμαρτία καί ενσφαλμένη πρόοδος, συμπλεκτώς απ’ όλη τήν Υπόσταση σού!… Ουδείς αναμάρτητος!…

Η Γενναιότητα όμως είναι η μεγαλύτερη Λεβεντιά! Καί η μοναδική Λεβεντιά είναι η Γενναιότητα!…

Η Γενναιότητα τής Αθωότητος σέ συνδοιασμό μέ τήν Δικαιόκριση καί Δικαιόπρακτη Προαίρεση είναι ό,τι μισεί περισσότερον ό ζηλόφθονος, συνεπώς αυτή είναι η κορωνίδα, ό ανθός, ό ανάλαφρος ισχυρός καρπός τής Γενναιότητος!…

Βλέπεις ανθρώπους νά ζηλοφθονούν σέ όλη τούς τήν ζωή τούς επίφθονους Μάγγες Γενναίους Αθώους Ευφυείς, ή μέρος απ’ αυτά τά επίθετα, αλλά όλ’ αυτά μαζύν κάνει τούς βρυκόλακες νά εκδηλωθούν ημέρα μεσημέρι άνευ φειδούς!…

Τούς καταπολεμούν μέ κάθε τρόπο, εχθροί συμμαχούν διά νά καταστρέψουν αυτούς έστω καί εάν έχουν συμφέρον όλοι τούς ή μέρος έξ’ αυτών νά μήν τούς καταστρέψουν. Δέν τούς αντέχουν, θέλουν νά τούς εξωστρακίσουν εί δυνατόν από τήν ζωή, τήν μνήμη, τήν ψυχοσωτηρία, ειδικώς εάν σ’ αυτούς περιλαμβάνοντε πνεύματα άνευ σωμάτων…

Βλέπεις Γενναίους, από τές ανατροπές καί τίς καταδιώξεις νά φθάνουν είς τήν άθλια κατάσταση τής ρήσης: «κατουρούν τού οί σκύλλοι»… Τί σημαίνει αυτή; Ότι έχουν περιέλθει σέ κατάσταση ελεεινή, πάμπτωχοι, αβοήθητοι, πληγωμένοι από τά μαχαίρια φίλων, εχθρών, ασκήσιμων/ρομποτικών τού νόμου καί τού παρανόμου έστω καί εάν καλείται νόμος, παναδύναμοι, γεμάτοι Πίστη, που άλλοι σιγά σιγά τήν χάνουν, άλλοι τήν σταθεροποιούν καί άλλοι τήν γιγαντώνουν σύν τώ χρόνω τού Ιστού τού Πανεξευτελισμού… Διά νά κατουράει σέ κάποιον ό σκύλλος πρέπει νά είναι πτώξ ήτοι πτώμα από θάνατο ή πτώμα από κούραση, εξάντληση, κακουχίες, δαρμούς, πορείες, πτωχότητα…

Πώς είναι δυνατόν νά ζηλεύεις καί νά ζηλοφθονείς έναν τέτοιον άνθρωπο; Πώς είναι δυνατόν νά τό κάνεις αυτό χωρίς νά υπογράφεις τήν αυτοπαράδεκτη υποσυνείδητως καί υποσυναίσθητως Υπερκατωτερότητα σού σ’ όλα ή σχεδόν σ’ όλα, αλλά οπωσδήποτε σ’ ανθρωπιά/ευανθρωπία;… Πώς είναι ΔΥΝΑΤΟΝ;…

Διατί όμως έγραψα ζηλεύει καί ζηλοφθονεί; Η γοητεία που υπερέλκει η Γενναιότητα γοητεύει πάμπολλούς. Αυτή η γοητεία αυτοσυγκρίνετε μέ τά προσόντα εκείνου που γοητεύεται καί αναγνωρίζει ότι δέν τά έχει, δέν μπορεί νά τά έχει, δέν εξεύρει πώς νά τά έχει καί δέν έχει διάθεση νά τά έχει καί συχνάκις έχει τήν προδιάθεση νά τά αντιέχει ήτοι νά έχει τά αντίστροφα καί αντίθετα…

Ό ζήλος γίνεται γοητεία, η γοητεία γεννάει τό μίσος καί τό μίσος εμπλαισιώνει τό αθεράπευτο κουσούρι τής Ζηλοφθονίας, ήτοι ζήλος διά φθόνον αντί ζήλος διά μίμηση τής αρετής!…

Έστω καί εάν ό Γενναίος έρχεται ώρα που προτιμάει, παρακαλάει, τόν θάνατο ή έχει περάσει αντίπερα διά θανάτου, ό ζηλόφθονος τόν μισεί, τόν φοβάται, νοιώθει υποδιέστερος έστω είς τήν ανάμνηση ότι κάποτε υπήρξε ό καλύτερος τού!… Ό καλύτερος σέ όλα ή ό καλύτερος είς τά καλύτερα καί δυσκολότερα…

Πρίν γελάσετε, ιδέστε τό δεύτερον απόκρυφο…

Κάποιοι δέν μπορούν νά ησυχάσουν επειδή υπάρχουν κάποια έθνη, κάποιοι χοροί, κάποιοι συγγραφείς καί τό έργον τούς μετά θάνατον, κάποιες θρησκείες, κάποια επιτεύγματα, άρχισαν νά τούς μιμούντε αλλά επειδή δέν ήσαν ή δέν είναι ποτέ ενάρετοι κατόπιν ή σέ μεταγενέστερες γενεές αμέσως έγιναν ζηλόφθονοι τούς…

Κάποιοι δέν αντέχουν είς τήν ύπαρξη τής Ελλάδας ή τού Χριστιανισμού ή αμφοτέρων… Δέν αντέχουν τήν ύπαρξη τούς ενόσω υπάρψουν αυτά… ή αυτοί…

Θέλουν νά διαγράψουν διά νά επανανακαλύψουν ή ψευδοεπανανακαλύψουν λόγω άγνοιας ότι ανακαλύφθηκαν ή προσποιούμενοι καί αυτοπροσποιούμενοι ότι δέν γνωρίζουν ότι όσα ψευδοανακαλύπτουν ή ανακαλύπτουν προανακαλύφθηκαν καί υπήρχαν επειδή υπήρχαν ώς δυνατότητες πρίν προανακαλυφθούν ή πρωτοανακαλυφθούν από ανθρώπινη Υπόσταση…

Σέ διαγράφω διά νά υπάρχω μόνον εγώ, νά ζώ μόνον εγώ, μέσα είς τό βασίλειον τής απληστίας, τούε εγωϊσμού καί συμπλεγματικής ζηλόφθονης ματαιότητος καί αρρωστημάρας μού… Δέν μπορώ νά ζώ εάν δέ σέ διαγράψω είσαι η αρρώστεια μού επειδή είσαι η ανωτερότητα μού που έπρεπε νά γίνω. Άς γίνω έστω αλλά χωρίς εσένα. Τάδ’ έφη κακία, κενότητα έκ αναρετής = άνευ αρετής…

Ανάγνωσες πολύ απόκρυφο, αλλά ποτέ δέν πρόσεξες διατί έκτοτε πολεμούνταν οί Έλληνες, έκτοτε διαιρούνταν καί αυτοδιαιρούνταν! Διότι ό διάβολος γνώριζε ότι η χώρα αυτή θά γίνει η έκρηξη Τού Θεοευαγγελίου!… Έβλεπε ό διάβολος τά ίχνη ότι οδηγούνταν εκεί… Πώς τό έβλεπε; Έναν παράδειγμα είναι που θά πρόσεχες καί σύ, έβλεπε τήν Ηθικολογία τού Σωκράτη π.χ…

Κάποτε κατηγόρησαν τούς Ηθικολόγους διά υποκριτές, τούς πιστεύσατε καί νάσαστε τώρα δέσμιοι τών ανυπόκριτων καί υποκριτών συνάμα Ανηθικολόγων… καί τά χειρότερα έπονται…

Βλέπεις τόν ζηλόφθονο νά συγχωρεί τόν όμοιο τού καί εκείνο που τού προξένησε μέγα πλήγμα τιμής ή οίας άλλης τραυματικής πράξεως ή διαγωγής καί νά μήν συγχωρεί εκείνον που τόν ενέπνευσε, βοήθησε, αγάπησε… Δέν θά τόν συγχωρέσει ποτέ!… Εάν συγχωρείς τόν όμοιο σού καί δή τό κακό όμοιο σού καί δέν συγχωρείς τόν ανόμοιο σού αγαθόν, τότε μάλλον διαπράττεις πολλαπλάσια αμαρτία;… Από ανάγκη καί στρήνας ομοιότητος συγχωρείς τόν όμοιον σού, «κόρακας κοράκου μάτι δέν βγάλει καί όμοιος ομοίου αεί πελάζει»… Μέ άλλα λόγια συγχωρείς τόν κατώτερον σού καί ισάξιον σού αλλά όχι τόν ανώτερον σού, διότι η υποσυνείδητη κακία τραντάσσει τήν υποσυνείδητη διαστροφή φθόνου ότι εάν παραδεκτείς ανώτερον τόν καλύτερον σού τό ανακηρύσσεις σέ βασιλέα καί σύ είσαι άνθρωπος άνευ ηθικών φραγμών, αναστολών, ορίων, ενοχών, που έθεσες ώς αντικειμενικός σού σκοπό νά γίνεις όσον μεγαλύτερος γίνεται καί μπορείς χωρίς ν’ ανησυχείς διά τό πώς καί τά διατί… Είσαι ένας παλειάνθρωπος που τρέχει νά γίνει μεγαλύτερος από τόν εγωϊσμόν τού καί όσον προσπαθεί τόσον περισσότερον γιγαντώνει τόν Κακοεγωϊσμόν τού!…

Είσαι δηλαδή όμοιος ομοίου σατανά, καθ’ εικόνα καί κατ’ ομοίωση τού Εγώ τού διαβόλου, μήπως δέν έκανε τά ίδια κι’ αυτός; Μήπως δέν είναι η ίδια αιτία καί αφετηρία διά νά γίνεις κακούργος, παλαιός κακούργος, παλαιοκακούργος παλαιάγγελος ή παλαιάνθρωπος;…

Μεγάλες Προσδοκίες έχει ό εγωϊσμός μικρές προσδοκίες ό ταπεινός…

Μέ βεβαιότητα άμα παίζεις διά νά κερδίσεις τά πάντα θά χάσεις τά πάντα, δέν κερδίζοντε τά πάντα, είναι ώς νά παίζεις οσουσδήποτε αριθμούς εναντίον τών άπειρων αριθμών, πάντοτε θά είναι ολίγοι οί αριθμοί σού, παγαποτομπαγάσα!…

Η βεβαιότητα καί η πίστη δέν κατοικεί ούτε είς τίς Μεγάλες ούτε είς τίς ανύπαρκτες Προσδοκίες αλλά είς τίς μικρές συνεσταλμένες, φρόνιμες, συνετές, ταπεινές καί έντιμες Προσδοκίες… Τίς προσδοκίες διά αιωνιότητα ζωής ή θανάτου όχι μέσα από τόν εαυτόν σού αλλά Τού Θεού!…

Όταν προσδοκείς ανάσταση νεκρών είναι τό ίδιον μέ τό νά μήν προσδοκείς ανάσταση νεκρών, αναλόγως απόφασης Θεού… Όταν προσδοκείς είτε τό μέν είτε τό δέ δίχως νά λογαριάζεις τόν Ξενοδόχον = Θεόν, τότε ψευδοπροσδοκείς μεγάλες προσδοκίες…

Άλλον τό μήκος, πλάτος καί ύψος τής απόφασης σού καί άλλον τό μήκος, πλάτος καί ύψος τής απόφασης Τού Θεού… Τό κάθε μήκος, πλάτος καί ύψος, (συμπεριλαμβανομένων καί τών δύο ανωτέρω) συμπληρώνεται από μία Ουδέτερη Προσδοκία… έκ εσού ή έκ Θεού… Είναι καί αυτή μία Τετραπιθανότητα, όπως καί η Τετραπιθανότητα διά τήν ρήση: «ζηλεύει τούς αποθαμένους»…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ