Μας μισούν και γιατί δεν υπήρξαμε ποτέ ανθρωποφάγοι

Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

Μη νομίζετε ότι το μίσος που μας δείχνουν και ο αγώνας που κάνουν εναντίον μας είναι χωρίς αιτίες. Υπάρχουν αιτίες και είναι πολλές, τις οποίες δυστυχώς αυτοί που μας πολεμούν τις γνωρίζουν καλύτερα από εμάς που σιγά – σιγά μας κατάντησαν έναν λαό χωρίς προορισμό και ιδανικά. «Μαγιά» υπάρχει, και αυτή η αρίστης ποιότητος κρυφή «μαγιά» είναι που πάλι θα μας αναδείξει πολύ καλύτερους. Μας μισούν για τον πολιτισμό, την γλώσσα, την θρησκεία κλπ, όλα αυτά τα οποία έχουν παραδεχθεί διάφορες διασημότητες, ιδίως των αγγλοσαξόνων. Αλλά η Ελλάς είναι ασκός κλυδωνιζόμενος ποτέ βυθιζόμενος, όπως προφήτευσε και η Σίβυλλα. Αυτό που κανείς δεν μας λέει, αλλά και κανείς δεν το «πιάνει», είναι το ότι οι Έλληνες ποτέ δεν υπήρξαμε ανθρωποφάγοι. Τα στοιχεία για πολλούς από τους υπολοίπους λαούς δεν είναι και τόσο καλά.

Οι Δυτικοί, με την τεχνολογική τους υπεροχή, που την υποστηρίζουν με ισχυρά όπλα, απέκτησαν ταυτοχρόνως και μια έπαρση που τους είναι εμπόδιο στο να κάνουν μια χρήσιμη αυτοκριτική, ώστε αν τα συμπεράσματά τους είναι αληθινά, τότε θα βελτιωθεί η ζωή όλων.

Ίσως όμως, επειδή οι κρυφοί ηγέτες της ανθρωπότητος τους χρησιμοποιούν λόγω κάποιων ιδιαιτεροτήτων που έχουν, είναι τελικά θύματα κι αυτοί, και απλά τώρα έρχεται η ώρα τους. Εξ’ άλλου εμάς, τους απλούς ανθρώπους, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, οι ηγέτες αυτοί, μας αποκαλούν γκόιμ.

Εδώ, δεν θ’ αναφέρω εθνότητες για τις οποίες έχουμε πληροφορίες ανθρωποφαγίας, δεν είναι αυτός ο σκοπός, αλλά θ’ αναφέρω γεγονότα. Σκοπός είναι η γνώση της αλήθειας, διότι μόνο η αλήθεια ελευθερώνει τον άνθρωπο και τον οδηγεί προς τα άνω όταν είναι ενάρετος.

Το ότι υπήρχε ανθρωποφαγία στον πλανήτη είναι γνωστό, και έχει συνδυασθεί ως μία παλαιά βαρβαρική συνήθεια. Υπάρχουν καταγεγραμμένα πάμπολλα στοιχεία ανθρωποφαγίας σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Μάλιστα ορισμένοι περιηγητές του 19ου αιώνος, όχι πολύ παλιά δηλαδή, αναγράφουν στα απομνημονεύματά τους από τις περιπλανήσεις τους σ’ όλη την Γη και συνταγές… μαγειρικής ανθρωπίνου κρέατος. Π.χ. ποια ανθρώπινα μέλη μαγειρεύονται με χόρτα και καρπούς, ποια μέλη απλά ψήνονται κλπ. Ας μην παραβλέπουμε όμως και το αντίθετο. Σύμφωνα με περιγραφή του εξερευνητού Λίβιγκστον, όταν οι αφρικανοί έβλεπαν τα καράβια των ευρωπαίων που πλησίαζαν έλεγαν ότι «έρχονται οι λευκοί διάβολοι».

Αυτά ενδεχομένως να είναι λίγο ή πολύ γνωστά. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι η ανθρωποφαγία στην Ευρώπη. Ο Στράβων κάτι έγραψε γι αυτό. Ο Καράμτσιν στην πολύτομη Ιστορία του, αναφέρει επίσης κάποια γεγονότα ανθρωποφαγίας. Τα γεγονότα αυτά αποκτούν σημασία αν αναλογισθεί κανείς ύστερα, ότι πολλές φυλές ήρθαν στην Ευρώπη από τα βάθη της Ασίας, τα βάθη της Ανατολής, εκεί δηλαδή που ήταν οι ανθρωποφάγοι. Περίπου εκεί που εκτείνεται σήμερα η Μογγολία. Συνόρευαν με τους Σκύθες. Το δε βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, σύμφωνα με το οποίο ο μαθητής του Ιησού Χριστού Ματθίας, αυτός που αντικατέστησε τον Ιούδα όταν αυτοκτόνησε με κρεμάλα (εκείνος ο Ιούδας είχε φιλότιμο), πήγε να κηρύξει το Ευαγγέλιο στους ανθρωποφάγους, συγκαταλέγεται στα Απόκρυφα, και έτσι οι πληροφορίες του κρίνονται ως επισφαλείς.

Εδώ θ’ αναφέρω τρεις περιπτώσεις, ενδεχομένως άγνωστες σε πολλούς, για να δειχθεί ότι Ευρωπαίοι που τώρα μας «δανείζουν» και μας «κουνάνε αυστηρά το δάχτυλο», έχουν “κάτι από ανθρωποφαγία” στο παρελθόν τους, αλλά όπως προείπα δεν θ’ αναφέρω εθνότητες.

Πρώτη περίπτωση. Όταν Βυζαντινοί αυτοκράτορες έστειλαν τους δύο πρώτους μοναχούς στο κέντρο της Ευρώπης, ας το πω έτσι, για να εκπολιτίσουν τους εκεί κατοίκους, οι «οικοδεσπότες» που δεν διεκρίνοντο για την φιλοξενία, τους συνέλαβαν, τους έψησαν, και τους έφαγαν. Αυτή ήταν η τύχη των δύο πρώτων ορθοδόξων ιεραποστόλων στην Ευρώπη.
Δεύτερη περίπτωση. Όταν μετά την «ανακάλυψη» της Αμερικής άρχισαν να πηγαίνουν οι Ευρωπαίοι εκεί, έπιαναν τους Ινδιάνους, τους έψηναν και τους έτρωγαν. Αρκετοί, κυρίως καθολικοί μοναχοί, προσπαθούσαν να πείσουν τους «εισβολείς» ότι και οι ερυθρόδερμοι είναι άνθρωποι και δεν πρέπει να τους τρώνε.

Τρίτη περίπτωση. Όταν κατά τους μέσους αιώνες, κάπου στην αποκαλουμένη σήμερα ανεπτυγμένη Ευρώπη, συλλάμβαναν τις μάγισσες, υπ’ όψιν ότι και η «τέχνη» της μαγείας ήρθε από την Ανατολή όπως οι περισσότερες φυλές, την παρέδιδαν στον όχλο ο οποίος την κατέκοπτε με τα χέρια και έτρωγε ωμά τα κομμάτια τους.

Τα γεγονότα είναι γεγονότα. Ίσως ολ’ αυτά να ήταν απόρροια συνηθειών του παρελθόντος και του ότι δεν είχε αποσαφηνισθεί από κάποιους ανθρώπους, ποιοι είναι άνθρωποι και ποιοι όχι. Αλλά ακόμη και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα υπήρχε σύγχυση για το αν οι διαφορετικού χρώματος άνθρωποι είναι άνθρωποι ή όχι. Και έκαναν συνέδρια, και έκαναν συνελεύσεις και προσπαθούσαν να λύσουν αυτό το «δύσκολο» πρόβλημα. Είναι τελικά άνθρωποι αυτοί οι άνθρωποι; Μέχρι να αποφασίσουν, τους έκλειναν σε ζωολογικούς κήπους ή, ως προς το κοσμιότερον, ζωολογικούς κήπους εγκλιματισμού, το διαφήμιζαν και οι άλλοι πλήρωναν εισιτήριο για να πάνε να τους δουν.

Εμείς οι Έλληνες από την άλλη, το είχαμε «λύσει» πριν από αιώνες αυτό το πρόβλημα που απασχολούσε τους ευρωπαίους. Όχι μόνο το είχαμε «λύσει», αλλά επειδή πολύ παλιά οι άνθρωποι ήταν σκλαβωμένοι στην τότε Τάξη, εμείς τους ελευθερώσαμε και τους αφήσαμε ελεύθερους να ζήσουν όπως θέλουν. Γιατί νομίζετε ότι υπάρχουν ελληνικά τοπωνύμια σ’ ολόκληρο τον πλανήτη; Όχι μόνο γνωρίζαμε την ύπαρξή των λαών αυτών αλλά τους είχαμε δώσει και ονόματα. Το πιο ωραίο όνομα, για μένα, είναι το «αμφίσκιοι». Αμφίσκιους, ονομάζει ο Στράβων αυτούς που η σκιά τους μέχρι το μεσημέρι είναι προς μια κατεύθυνση και μετά το μεσημέρι πάει προς την αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτήν που είχε πριν το μεσημέρι. Αυτό συμβαίνει με τις σκιές των ανθρώπων που ζουν στον Ισημερινό. Άρα, οι παλαιοί Έλληνες ήξεραν ότι η Γη είναι στρογγυλή. Ας μην μιλήσουμε για τον Πυθέα που έφτασε μέχρι στους «περιίσκιους», αυτούς που λέμε Εσκιμώους, και τι είδε στην σημερινή Αγγλία. Φθάσαμε παντού, πάντα με σεβασμό και βοήθεια προς τον συνάνθρωπο.

Ουδέποτε έχει καταγραφεί στην Ιστορία ανθρωποφαγία από Έλληνες. Είναι και αυτό ένα στοιχείο που τους κάνει να αισθάνονται μειονεκτικά απέναντί μας και άρα· μας μισούν.

Χρήστος Μαντζιάρης