Λύκε λύκε είσαι ‘δώ;

Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

Την εποχή του LED σκοταδισμού· την εποχή των συνωμοτών πολιτικών και διαδόχων τους· την εποχή των αποπροσανατολισμένων ανθρώπων, η νεοταξική δικτατορία των “like(s)” είν’ εδώ χωρίς αιδώ. Μια δικτατορία που την επέλεξαν μόνοι τους όλοι αυτοί που ζουν για την συλλογή των “like(s)” στα Μέσα Μαζικής (όχι Κοινωνικής) Δικτύωσης, υποβαθμίζοντας την ποιότητα της ζωής τους και δίνοντας χώρο και χρόνο στους εχθρούς όλων μας.

Οι παγκοσμιοποιητές φρόντισαν, και με αυτόν τον τρόπο, να κλέψουν το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου μετά την υγεία, τον χρόνο του.

Μπορεί να είναι τυχαίο πως το “like” διαβάζεται, κατά γράμμα στα ελληνικά, ως «λύκε». Η ωραία αυτή σύμπτωση δίνει την ευκαιρία να παρατηρήσουμε ότι πολλά ρητά, γνωμικά ή παροιμίες που υπάρχουν για τους λύκους, ισχύουν και για τους άλλους «λύκους», τα “like(s)”. Ας δούμε κάποιες καταπληκτικές συμπτώσεις σε ρήσεις που τελικά μάλλον δεν είναι συμπτώσεις.

Ο Κίπλιγκ, Νομπελίστας συγγραφέας είχε πει: «Η δύναμη της αγέλης είναι ο λύκος, και η δύναμη του λύκου είναι η αγέλη». Αντικαταστήστε την λέξη «λύκος» με την λέξη “like” και θα καταλάβετε την διπλή σημασία της εκφράσεως αυτής. «Η δύναμη της αγέλης είναι το “like” και η δύναμη του “like” είναι η αγέλη». Τέλειο!

Ο Λουντέμης είχε πει: «όταν σωπαίνουν οι λύκοι, ουρλιάζουν οι άνθρωποι». Ακριβώς! Όταν δεν υπάρχουν likes «ουρλιάζουν» οι αναμένοντες likes για να αισθανθούν ικανοποίηση. Οι καημένοι!

«Ποτέ δεν προβληματίζει τον λύκο πόσα πολλά μπορεί να είναι τα πρόβατα», είπε ο ποιητής Βιργίλιος. Φαίνεται αυτό στο φέισμπουκ. Τα likes δεν «προβληματίζονται» για το πόσα είναι τα «πρόβατα» γιατί υπερτερούν και επιβάλλονται.
Αμ το άλλο… «Η σύγχρονη κοκκινοσκουφίτσα, που έχει ανατραφεί με τον ήχο της διαφήμισης, δεν έχει καμία αντίρρηση να φαγωθεί από τους λύκους», είπε ο επικοινωνιολόγος Μάρσαλ Μακ Λούαν.

Εδώ αποτυπώνεται τέλεια η σχέση «λύκου» και “like”. Πόσοι και πόσες δεν έχουν χάσει και την ζωή τους για να φωτογραφηθούν σε επικίνδυνα μέρη ώστε δημοσιεύοντας τις φωτογραφίες να μαζέψουν “like(s)”. Πόσοι και πόσες «τρώγονται» κατά την μάχη που δίνουν για λίγα likes.

Ο Αμερικανός Εκδότης Λάρρυ Φλίντ είχε πει: «Ο κανόνας της πλειοψηφίας ισχύει μόνο αν παίρνεις υπόψη σου τα ατομικά δικαιώματα. Γιατί, δεν μπορείς να βάλεις πέντε λύκους και ένα πρόβατο να ψηφίσουν τι θα φάνε για δείπνο». Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι, επειδή τα “likes” είναι περισσότερα από τα «πρόβατα», είναι μοιραίο ότι και χωρίς εκλογές στην προκειμένη περίπτωση, «τα πρόβατα» έχουν πλέον φαγωθεί.

Κάτι αντίστοιχο είχε πει και ο Isaiah Berlin, Μεγαλοβρετανός ιστορικός και πολιτικός φιλόσοφος: «Ελευθερία για τους λύκους συχνά σημαίνει θάνατο για τα πρόβατα», αν και εδώ, θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί η λέξη «γίδια» αντί για «πρόβατα», κατά παραλληλισμό της συμβολικής σημασίας όπως αποδίδεται στο Ευαγγέλιο.

Και οι ελληνικές παροιμίες, για ν’ αλλάξουμε τομέα, είναι σοφές και αποδεικνύονται ότι έχουν διπλή σημασία αν αντικατασταθεί πάλι το “like(s)” με το «λύκος» ή «λύκοι» αντίστοιχα.

Ας δούμε κάποιες παροιμίες. «Θρέψε λύκο τον χειμώνα, να σε φάει το καλοκαίρι». Αυτό είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβουν πολλοί όταν πατάνε “like” εκφράζουν προτιμήσεις, πολιτικές τοποθετήσεις, τρόπο σκέψεως (για να λειτουργούν οι αλγόριθμοι), συναισθήματα, κλπ, στοιχεία απαραίτητα για να σχηματίσουν οι σκοτεινοί το προφίλ του κάθε δικτυωμένου ώστε να το χρησιμοποιήσουν κατάλληλα εναντίον του. Δυστυχώς, από τον συρμό αυτό παρασύρονται και οι άβουλοι.

Άλλες ελληνικές παροιμίες σχετικές με το θέμα θα μπορούσε να είναι: «Έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα», «Έρμα μαντριά γιομάτα λύκους», «Μη γενείς αρνί, για να σε φάει ο λύκος».

Οι παραλληλισμοί είναι ωραίοι και σωστοί.

Επειδή η κατάσταση είναι κρίσιμη, επείγει τώρα ν’ απαλλαγούν πάρα – πάρα πολλοί, από το κυνήγι των “like”, ως πρώτο βήμα ανάκτησης της ελευθερίας τους. Να εφαρμόσουν την προτροπή του Εθνομάρτυρος Ρήγα Φεραίου που υπάρχει στον Θούριό του, που ναι μεν την είπε για άλλο λόγο, αλλά ισχύει και για τους σύγχρονους «λύκους» που έχει καταντήσει συνώνυμο των “like(s)”.

«Να σφάξωμεν τους λύκους, που τον ζυγόν βαστούν».

Χρήστος Μαντζιάρης