Κρεμάστε τους

Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

Για τους περισσότερους πέρασαν και οι φετινές διακοπές. Η επανεισχώρηση στα συνηθισμένα δεν είναι και τόσο ομαλή, όπως πάντα γίνεται. Πόσο μάλλον ομαλή να είναι η επαναλειτουργία του μυαλού για όλ’ αυτά που για λίγο έμειναν στην άκρη. Αν έμειναν. Γι αυτό ας πούμε κανένα παραμύθι. Τα παραμύθια είναι όμορφα, διδακτικά και πολλές φορές παρηγορητικά, διότι αναπτερώνουν ελπίδες.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν που λέτε ένα χωριό σπουδαίο και όμορφο. Ήταν βαλμένο σε έναν πανέμορφο και ειδυλλιακό τόπο. Ο τόπος αυτός δεν είχε μόνο οικήματα αλλά είχε και άλλες κατασκευές όπως ναούς, κλπ. Είχε επίσης θάλασσα και η γη ήταν εύφορος και ζηλευτή. Εκεί ζούσαν κάποιοι άνθρωποι φιλόκαλοι και φιλοπρόοδοι.

Στον χώρο τους αυτόν ήκμαζε η ανθρωποκεντρική πρωτοπορία. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που είχαν οι κάτοικοι εκεί ήταν η αυτάρκεια σε βασικά αγαθά. Επίσης, όλος ο χώρος τους κατακλυζόταν από φως. Αυτό ήταν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του τόπου. Ένα υπέροχο φως που έκανε την επικρατούσα αρμονία αξιοθαύμαστη.

Στον τόπο εκείνο ζούσαν και ζώα. Υπήρχαν πολλά οικόσιτα ζώα όπως, κότες, γίδια, πρόβατα, βόδια, αγελάδες, αλλά υπήρχαν και γάτες, γαϊδούρια, (άλογα δεν υπήρχαν διότι υπήρχαν ελιές), και σκύλοι. Υπήρχαν και διαφόρων κατηγοριών σκύλοι. Υπήρχαν μαντρόσκυλα για την φύλαξη των κοπαδιών, υπήρχαν κοπρόσκυλα, τεμπελόσκυλα που δεν έκαναν τίποτα, υπήρχαν αδέσποτοι σκύλοι, σκύλοι ράτσας, και γενικά υπήρχαν διάφορα ζώα που ζούσαν μαζί με τους εκεί ευδαίμονες ανθρώπους.

Κάποια στιγμή οι διαβιούντες στον τόπο αυτό κοίταξαν και τους γύρω τους, εκτός απ’ τους εαυτούς τους. Κοίταξαν τους γείτονές τους και ακόμη παραπέρα. Λυπήθηκαν για την κατάντια τους και την κακομοιριά τους και αποφάσισαν να τους βοηθήσουν. Αποφάσισαν να τους βοηθήσουν όλους. Έτσι άρχισαν να τους προσφέρουν αφιλοκερδώς τα πάντα όσα θα τους βοηθούσαν να ζήσουν καλύτερα, και κυρίως φιλανθρωπισμό και γνώση.

Άρχισαν και οι υπόλοιποι να προοδεύουν σιγά-σιγά και να ευημερούν. Κάποια στιγμή κοίταξαν με ζήλεια τον φωτεινό χώρο που τους ευεργέτησε και δεν άργησε η ζήλεια τους να γίνει φθόνος. Στην αρχή άρχισαν τις κλοπές. Αλλά δεν τους ικανοποιούσε αυτό. Τι να κάνουν, τι να κάνουν…, όλο αυτό σκέφτονταν. Αποφάσισαν λοιπόν συνεργαζόμενοι όλοι μαζί να υψώσουν έναν τοίχο θεόρατο, ώστε να εμποδίζεται το φως να «λούζει» τον υπέροχο αυτόν χώρο, αλλά και για να μην νοιώθουν μειονεκτικά έναντι των ευεργετών τους, που τους ήθελαν στην ανυπαρξία.

Άρχισαν λοιπόν σιγά-σιγά να υλοποιούν το σχέδιό τους. Οι εντός του φωτεινού χώρου έβλεπαν αυτό που γινόταν αλλ’ αμελούσαν. Δε βαριέσαι, έλεγαν, δεν θα μας κάνουν τίποτα. Καλά περνάμε. Οπότε, αργά και μεθοδικά οι ευεργετηθέντες ύψωσαν τον τοίχο με αποτέλεσμα να βρεθούν στο σκοτάδι οι ευεργέτες. Ο φωτεινότερος τόπος ήταν πλέον κατασκότεινος. Ήθελαν ν’ αντιδράσουν οι εγκλωβισμένοι αλλά δεν ήξεραν πως

. Άρχισαν να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται δυνατά προς τους έξω. Νόμιζαν αφελώς ότι οι απ’ έξω θα τους έσωναν. Οι απ’ έξω όμως, φοβούμενοι μην ξαναδυναμώσουν πάλι οι εσώκλειστοι, τους είπαν να μην ανησυχούν που δεν έχουν φως και ότι όχι μόνο θα τους έδιναν φως αλλά μάλιστα φως πολυτελείας. Δεν άργησαν λοιπόν. Γκρεμίζουν ξαφνικά για λίγο ένα μέρος του τείχους και βάζουν μέσα κάποιους πολυελαίους. Τους έριξαν γρήγορα – γρήγορα κατά γης κ’ έφυγαν άρον – άρον μην τυχόν και οι «φυλακισμένοι» αρχίσουν και τους ξεφεύγουν.

Οι εσώκλειστοι ηρέμησαν προς στιγμήν ελπίζοντας ότι θα έχουν φως, αλλά φως δεν έβλεπαν. Μετά από καιρό, άρχισαν πάλι να διαμαρτύρονται. Τότε, οι απ’ έξω σοφίστηκαν κάτι άλλο. Ν’ αντανακλούν φως με καθρεφτάκια το οποίο θα περνάει μέσα από τις μικρές τρύπες που είχαν ανοίξει στην βάση του τείχους. Τις τρύπες αυτές τις είχαν φτιάξει για να μπαινοβγαίνουν στον πρώην φωτεινό τόπο, τρωκτικά, σκουλήκια, φίδια και γενικά ότι υπάρχει στον κόσμο των ζώων που σέρνεται.

Άρχισαν λοιπόν με τα φτηνά καθρεφτάκια τους να στέλνουν φως στον σκοτεινό χώρο. Έστελναν λίγο φως απ’ αυτό που έπαιρναν από τον ήλιο, και που αυτός έπαιρνε φως από τον πραγματικό ήλιο. Οι αντανακλώμενες ακτίνες έπεφταν πάνω στα κρυσταλλάκια των εδαφιαίων πολυελαίων και γέμισε ο σκοτεινός χώρος με μικρά χρωματιστά στρογγυλά ψεύτικα σημεία, λόγω της διαθλάσεως.

Πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε. Όλα τα χρώματα της ίριδος απλώθηκαν στον χώρο.

Το τι έγινε μέσα στο σκοτάδι δεν φαντάζεσθε. Χαμός. Άνθρωποι και ποίμνια άρχισαν τρέχουν από δω και από ‘κει αλλοφρόνως. Άλλοι και άλλα πήγαιναν στο ένα χρώμα που τους άρεσε και άλλοι και άλλα προς το άλλο. Ευδαιμονία επικρατούσε στον κατάκλειστο χώρο. Αλλά και αυτό μέχρι που άρχισαν κάποιοι από τους μέσα να λένε ότι όλο αυτό είναι ένα ψέμα και ότι πρέπει να κρεμάσουν τους πολυελαίους για να έρθει φως, γιατί μόνο τότε θα γίνει βιώσιμος ο χώρος.
Με μιας τότε φώναξαν όλοι: Κρεμάστε τους, κρεμάστε τους… Αμ έπος, αμ έργον.

Τους πήραν και τους κρέμασαν τους πολυελαίους, αλλά πάλι δεν είχαν φως. Δεν είχαν πλέον ρεύμα. Οι απ’ έξω είχαν κόψει και το ρεύμα. Οπότε και κρεμασμένοι, τους ήταν άχρηστοι. Πάλι πρόβλημα και μεγάλη απογοήτευση ανακατέλαβε τους υπάρχοντες στο σκοτάδι.

Τότε, οι πλέον φιλομαθείς εσώκλειστοι, είπαν να γκρεμίσουμε τον τοίχο προς τα έξω, διότι παλιά ο χώρος αυτός είχε πολύ φως, οπότε πάλι θα έχουμε φως και θα ζούμε όπως μας αρμόζει. Αναγκάστηκαν λοιπόν όλοι μαζί εργαζόμενοι και γκρέμισαν το τείχος που είχαν υψώσει οι πρώην ευεργετηθέντες και ξαναήλθε χαρά στον μέρος εκείνο. Κ’ έζησαν αυτοί καλά και οι άλλοι δεν συνήλθαν έκτοτε.

Αυτή η φανταστική ιστοριούλα, μας διδάσκει ότι κάθε αμέλεια επιφέρει πολλές φορές αφάνταστα κακά στις κοινωνίες, διότι αποτελεί αρχή χειροτέρων καταστάσεων, που κατόπιν δύσκολα διορθώνονται και πιο δύσκολα επουλώνονται. Επίσης, μας διδάσκει ότι άτομα και κοινωνίες πρέπει να εκτιμούν τους θησαυρούς που έχουν.

Αλλά, η εκτίμηση προϋποθέτει γνώση και η γνώση, παιδεία και αρχές. Πρέπει να παίρνονται μέτρα πριν προκύψει το πρόβλημα, διότι, καλύτερα να προλαμβάνεις παρά να θεραπεύεις.

Ή πιο λαϊκά: Κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουρογύρευε.

Χρήστος Μαντζιάρης