Κληρονομιά 2 – Βοήθεια από το κοινόν

Επειδή είναι απόλυτα σίγουρο πως τα της πανάρχαιης Ελληνικής κληρονομιάς προβλημάτισαν πολύ κόσμο…

…Κι επειδή, αν δεν πω τίποτε περισσότερο, το όλο θέμα θα φαίνεται απλώς σαν ένα εγωϊστικό πούλημα πνεύματος – άρα, δεν θα είναι καί πολύ χρήσιμο…

Γι’ αυτό οφείλω να πω δυό (ουσιαστικά) λόγια ακόμη.

Κατ’ αρχήν, θέτουμε σε κόκκινο συναγερμό τη λογική μας, παραμερίζοντας ο,τιδήποτε άλλο· συναισθήματα, ονειροπολήσεις, κτλ, καλό είναι τώρα να πάνε στην άκρη. Σκεφτόμαστε καθαρά λογικά καί πρακτικά. Επομένως, αν θέλετε, δείτε το σαν άσκηση λογικής. (Εντάξει, με τον κίνδυνο της μή πληρότητας. Αλλά δεν διαθέτουμε άλλο μέσον!)

Οι λογικές ερωτήσεις που μας έρχονται, είναι:

Τί ζητάμε;
Πώς θα το βρούμε;
Πού θα το βρούμε;
Πότε (επιτέλους!) θα το βρούμε;
Πώς θα ξέρουμε να τα δουλέψουμε;

Υπάρχει κάποια άλλη θεμελιώδης ερώτηση; Δεν νομίζω. Επομένως, πάμε να δούμε μία-μία τις πιθανές απαντήσεις.

α. Τί

Προφανώς, προφανέστατα ζητάμε τεχνολογικά στοιχεία, κατάλοιπα παναρχαίων Ελληνικών υπερπολιτισμών τεχνολογικώς ανωτέρων του παγκοσμίου σημερινού, τα οποία θα μας δώσουν υπεροχή έναντι κάθε σημερινού εχθρού. Άρα, την ικανότητα να: (i) αμυνθούμε ως έθνος, (ii) επιζήσουμε, (iii) επιβάλουμε τη θέλησή μας στον κάθε αλλόφυλο καί τον κάθε προδότη (κι αν δεν συμμορφωθεί, να τον τσακίσουμε), (iv) προκόψουμε (εφ’ όσον δεν θα έχουμε εμπόδια από εχθρούς καί προδότες να μας ζαλίζουν τον έρωτα).

Κυρίως ζητάμε υπερόπλα καί υπολογιστικά συστήματα (με την μορφή κρυστάλλων, υποψιάζομαι, αυτά τα τελευταία, αλλά ας μήν περιοριζόμαστε σ’ αυτήν). Ωστόσο, μόνον η φαντασία μπορεί να περιορίσει αυτά που πιθανώς να ζητήσουμε. Σε πολύ καθημερινό επίπεδο, μπορεί κάποιος Έλληνας να ζητήσει πχ τα θεωρούμενα «χαμένα» βιβλία της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας. Ή πιθανώς -μή «καθημερινώς»- να υπάρχει κάποια συσκευή, που δημιουργεί παραισθήσεις (Γοργόνειο;…), ή κάποια άλλη, που να σε γυρίζει στο παρελθόν – ή να σε πηγαίνει στο μέλλον.

Σύμφωνα με την (συμπερασματική) γνώμη του γράφοντος, όλα αυτά τα αντικείμενα υπάρχουν πράγματι. Μόνο που είναι κρυμμένα με τρόπο απολύτως απαραβίαστο.

β. Πώς

Κατ’ αρχήν, δεν πρόκειται να βρούμε απολύτως τίποτε, εάν εμφορούμαστε από τη νοοτροπία «της φουστανέλλας». («- Ορμάτε παλληκάρια!», «- Γιούργια καί τους φάγαμε!», «- Πάμε Όλυμπο, να πάρουμε την κεφαλήν της Μεδούσης!», κτλ κεχαριτωμένα.) Χρειάζονται κάποια προσόντα εκ των ουκ άνευ («sine qua non») : σύνεση, υπομονή, πονηριά.

Είναι φανερό τί χρειάζεται η σύνεση· αλλά η υπομονή, ίσως όχι. Σκεφθήτε, όμως, πως πχ στην περίπτωση των υπολογιστικών συστημάτων, πιθανώτατα μιλάμε γιά συσκευές υπερεξελιγμένης τεχνητής νοημοσύνης… στις οποίες, άλλο τόσο προφανώς, δεν μπορούμε να βάλουμε χέρι, αν δεν μας το επιτρέψουν αυτές. Οπότε,… υπομονή!

Η πονηριά, τώρα… στοιχειώδης στρατηγική προφύλαξη (γιά να κρυβόμαστε από εχθρούς καί προδότες). Σκεφθήτε πχ την περίπτωση του κρυστάλλινου κρανίου Μίτσελλ-Χέτζις: ενώ είναι γνωστό κοντά έναν αιώνα τώρα, κανείς δεν μπόρεσε να το κάνει να λειτουργήσει! (Ναί, υπολογιστικό σύστημα είναι. Των Ατλάντων. Σαν αυτά που αναζητάμε κι εμείς.) Διότι, απλούστατα, αυτό δεν αναγνώρισε ακόμη τον χειριστή του! Όμως -καί με τόση δημοσιότητα που απέκτησε-, αν τον αναγνώριζε… ο δυστυχής αυτός άνθρωπος θα έκανε (εκών-άκων) κάτι -χμ- κοινωνικές γνωριμίες με τίποτε οπλοφόρα καθαρματάκια των «υπερεσιώνε» – με ό,τι άσχημο συνεπάγεται αυτό γιά …την υγεία του.

Οπότε, ακόμη κι αν εσείς τυγχάνετε ο χειριστής του συγκεκριμένου κρυστάλλινου κρανίου, δεν είναι διόλου συνετό να πάτε καί να δηλώσετε φανερά: «- Γειά σας, ήρθα! Εγώ είμαι!»

Πιστεύω, καταλάβατε.

(«- Καί πώς θα πάμε να το χειριστούμε, ρέ Εργοδότη, χωρίς να μας πάρουν χαμπάρ’;»

Ξέρω καί ‘γώ, ρέ λεβέντες; Να πάτε να δηλώσετε εραστές της γριάς που τό ‘χει στο σπίτι της! Καρα-lol!!!

Έμ, δεν μπορώ να σας λέω τα πάντα! Με την ίδια λογική -του ατύπου κηδεμόνα σας-, άμα θέλετε τσίσια, πρέπει να σας πηγαίνω εγώ στον καμπινέ, κοτζάμ μαντράχαλοι! Έ, μά… Κάτι ερωτήσεις!…)

Επίσης, γιά το «πώς;» χρειάζεται συνεπαγωγική λογική. Η λογική του καλού επιστήμονα, η λογική του καλού ντετέκτιβ!

Είναι φανερό ότι, γιά να βρούμε όσα ζητάμε, οι αρχαίοι ημών …λογικά μας άφησαν «οδοδείκτες». Σημάδια! Που δείχνουν τις κρυψώνες. Άρα, πρέπει πρώτα να τα αναγνωρίσουμε, καί σε δεύτερο στάδιο να τα «αποκρυπτογραφήσουμε» – διότι, μή νομίζετε ότι πρόκειται γιά τίποτε ταμπέλες, που γράφουν: «Εδώ βρίσκεται το υπερόπλο!» Lol!!!

γ. Πού

Ας σκεφτούμε όπως οι αρχαίοι ημών… Ή, όποιος θέλει να κρύψει κάτι πολύτιμο, με την προοπτική να το ξαναβρεί αργότερα ο ίδιος. (Ή μονάχα τα πρόσωπα της επιλογής του.) Σκέψου, ας πούμε, τους πειρατές με τους θησαυρούς.

Τί θα έκανε; Πού θα το έκρυβε;

Στα έγκατα της Γής, σε σπηλιές! Φυσικές ή τεχνητές. Υπάρχουν καί οι μέν, καί οι δέ. (Με την ευκαιρία: η φυγάδευση στο εξωτερικό τυχόν ευρημάτων από τις τεχνητές σπηλαιώσεις κάτω απ’ την Αμφίπολη -καί όχι μόνον απ’ αυτές-, επισύρει την θανατική ποινή. Τ’ ακούσατε, γοργονομέδουσες; Καί ειδικά εσύ, με το άσπρο τσουλούφι, που σε βάλαν οι ποδίτσες εκεί νταβατζού στην είσοδο. Η Αισυμνητεία ούτε ξεχνάει, ούτε συγχωρεί.)

Μπορεί να το «έκρυβε» καί σε κοινή θέα, αλλά αυτές είναι πιό σπάνιες περιπτώσεις.

Πού στην Ελλάδα; Πού στην πάλαι ποτέ Ελλάδα (πχ Σικελία, κτλ) ; Ή πού στο εξωτερικό;

Οπουδήποτε. Ακόμη καί κάτω από τις σύγχρονες πόλεις. Ακόμη καί στην -ξέρω ‘γώ- Γροιλανδία.

Όποιος θέλει, ας βάλει μπρός τις μπουλντόζες, με τη μέθοδο …της μπουλντόζας! Ευπρόσδεκτος! Άμα σκάψει τα πάντα, θα το βρεί κάποια στιγμή. Νομοτελειακώς. (Στο μεταξύ, θά ‘χει φαληρίσει – ακόμη κι αν τυπώνει δολλάρια με το φωτοτυπικό.)

Όποιος, τώρα, το θεωρεί αυτό ανέφικτο, ας ψάξει τους «οδοδείκτες».

Με την ευκαιρία… Πλάκα έχουν μερικοί απατεωνίσκοι («μεγάλοι διδάσκαλοι» καί «μύστες» της π@ύτσας), που παίρνουν ύφος κι απαντάνε πχ: «- Στο Θιβέτ!», όταν τους ρωτάς γιά το πού κρύβονται παρόμοια μυστικά (πάπυροι, κτλ). Στοιχειώδης γνώση της Γεωγραφίας δείχνει πως η απάντηση αυτή είναι ισοδύναμη με το να πείς πχ: «- Κάπου στην Ευρώπη!»

Είπαμε, πρώτα καί μόνον λογική καί πραγματισμός. Τα υπόλοιπα είναι πορδές Ψιψιλονιακού τύπου.

δ. Πότε

Επίσης υπάρχουν «οδοδείκτες» (μάλλον «χρονοδείκτες») καί γιά το πότε. Πάλι πρέπει να τους διακρίνετε, καί πάλι μην αναμένετε το φανερό. Δεν πρόκειται ούτε γιά κλεψύδρες, ούτε γιά ρολόγια.

Αστρονομία;

Οκέϋ!… Εδώ, έχετε έναν πόντο! ?

Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Στην εύρεση του «πότε;», η Αστρονομία δεν είναι μόνη της. Έχει καί παρέα!

ε. Πώς παίρνουν μπρός

Εδώ δεν υφίστανται κανόνες. Ή, μάλλον, υφίσταται ο εξής ένας καί μοναδικός: τα ίδια τα ευρήματα θα μας υποδείξουν τον τρόπο. (Εάν κι εφ’ όσον μας αναγνωρίσουν ως χειριστές τους. Αλλοιώς, θα φάμε μεγαλοπρεπές κλάσιμο – με το συμπάθειο.)

Μην ξεχνάτε πως, η αναγραφή του «εγχειριδίου χρήσεως» (του αρχείου help στους υπολογιστές) επάνω στο μηχάνημα / χρηστικό αντικείμενο, είναι πολύ παλιά μέθοδος. Απαντάται πχ στα μάρμαρα του Παρθενώνα (στις κρυφές πλευρές – με την πρόσφατη αναστήλωση του μνημείου, βρέθηκαν αρκετά πρόχειρα αρχιτεκτονικά σχέδια καλυμμένα), στον Μηχανισμό των Αντικυθήρων, ακόμη καί σε μεσαιωνικούς καθεδρικούς (όπου βρέθηκαν οδηγίες προς τους μαρμαράδες γιά τη χάραξη -με κανόνα καί διαβήτη- του σχήματος των παραθύρων).

Επίλογος (απαραίτητος)

Μόλις είχα τελειώσει το κείμενο, όταν είδα ότι ο Παλαιός είχε πρό ολίγου ανεβάσει κι αυτός ένα κείμενο δικό του, που θα το τιτλοφορούσα: «Λογικής εγκώμιον»! Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο! Τώρα, θα τ’ ακούτε …στερεοφωνικώς! Lol!!!

(Δεν τον καπελλώνω τον Παλαιό. Απλά, κρίνω πως δεν υπάρχει χρόνος. Εξ ού καί ο καταιγισμός κειμένων!)

Επίσης, ν’ απαντήσω στην απορία πολλών, πώς φτάνω σε συμπεράσματα γιά το (απώτατο) παρελθόν. Θα έλεγα -τηλεγραφικώς πως- ότι κάνω «ανάστροφη μηχανική», με βάση πάντα τη λογική καί τα δημοσίως διαθέσιμα δεδομένα. (Μή νομίζετε πως έχω στη διάθεσή μου τίποτε μυστικές βιβλιοθήκες κτλ.) Έτσι, πχ γιά το Μάτριξ έχω ανιχνεύσει την προέλευσή του μέχρι τον Φαέθωνα. Αν υπήρχε καί πιό παλιά, δεν το γνωρίζω ακόμη, διότι δεν το έχω ψάξει.

ergdhmerg