Κάτι συμβαίνει μ’ εμάς τούς Έλληνες…

Κάτι συμβαίνει μ’ εμάς τούς Έλληνες…

Κάτι συμβαίνει μ’ εμάς… ακόμη καί όταν νικάμε συναντούμαστε μετά νικημένοι…

Δέν έχουμε φίλους καί οί εχθροί μάς εκτός τού ότι μάς φοβούνται μάς φθονούν συνάμα…

Όταν γίνεσαι θρύλος τότε κανένας δέν φοβάται νά σέ πολεμήσει καί συνάμα ηδονίζεται νά σέ καταπολεμάει. Υπάρχει λόγος. Τόν καλύτερον ούτε ό δειλός δέν σκιάζεται νά τόν πολεμήσει, διότι άν χάσει θά έχει νά λέγει ότι έχασε από τόν καλύτερον, ενώ άν χάσει από άλλον προσβάλλεται… Εάν νικήσει θά έχει νά λέγει ότι νίκησε τόν καλύτερον καί τό κύρος τού απογειώνεται κατακόρυφα, συνάμα η δειλία τού υποχωρεί σέ τινά ποσοστά τουλάχιστον…

Πρέπει νά μάθεις νά κρύβεσαι καί νά ανασυντάσσεσαι όταν είσαι επίφθονος, αλλά πώς νά τό κάνεις άμα είσαι διαλυμένος από τόν διχασμόν, έχεις άγνοια συνειδησιακή καί σοβαρή τέτοια ώστε νά λάβεις αυστηρά μέτρα περί τής διχόνοιας σού καί δέν γνωρίζει τί πρέπει νά κάνεις όταν είσαι επίφθονος;

Ό εχθρός από τά έσσω καί τά έξω όταν ανασυντάσσεσαι διαμαρτύρεται μέ τούς προδότες καί τούς πολέμιους έντονα καί όταν κοπάζεις τήν ανασύνταξη ό εχθρός έχει ανοικτόν τό έδαφος νά κάνει αυτόν οπού θέλει καί κατάφερε διά τής διαμαρτυρίας, τής πολιτικής καί οικονομικής διαμαρτυρίας καί πληγής, προελαύνει…

Κουράζεται ό λαός καί η κούραση φέρνει περισσότερη διάλυση, περισσότερον διχασμόν, περισσότερη ηθική σήψη…

Ό παππούς μού ό Γεώργιος έλεγε: «πρόσεχε νά μήν πέσεις διότι άμα πέσεις άμεσου/άντε νά καταφέρεις ξανά νά σταθείς»… Η ρήση τού ουσιαστικά ήθελε νά συνστήσει τήν προσοχή μαζύν μέ τήν αντοχή… Έλεγε επίσης: «θέλω νά πώ κι’ αλλά αλλά δέν μπορώ νά τά προφέρω, είμαι αγράμματος»… Εδώ ουσιαστικώς επεδείκνυε τήν ταπεινοφροσύνη τού καί συνάμα τήν αγανάκτηση τού επειδή ήταν βιοποριστής μίας πρωτόγονης αυτοεπιβιωτικής εποχής καί δέν γνώριζε τίς λέξεις ούτε οί περίγυροι τού επίσης, διά νά προφέρει βαθύτερους στοχασμούς…

Έλεγε: πρόσεχε! Διότι σάν πάς δά = πρός τά εδώ πάεις δά πρός τά εκεί, δηλαδή έδειχνε τήν αντίθετη πορεία, θέλοντας νά εκφράσει ότι καθώς προελαύνεις, επιτυγχαίνεις, μπορεί αιφνίς νά χάνεις καί νά μήν τό πάρεις χαπάρι έγκαιρα ώστε νά μπορείς νά τό αντιστρέψεις, νά σταματήσεις τήν πορεία πρός τήν κατήφορον αφού δέν αναγνώρισες τήν πτώση, τήν ήττα, τήν ηθική καί επιβιωτική ασυνείδητη υποχώρηση…

Όταν κάποιος εξέφραζε μία κοινή επιθυμία ή ευσεβοποθισμόν έλεγε μέ χαρακτηριστική κυπριακή φωνητική προφορά: «η καρκιά/καρδιά μάς τό θέλει», εννοώντας πώς ό,τι θέλουμε δέν είναι βεβαίως καί εφικτόν ή εύκολον καί πρόσθετε: «αλίμονον εάν ό,τι θέλαμε γινόταν ό κόσμος θά ήταν χάος»… Εννοώντας πώς άν κάθε επιθυμία κάθε ανθρώπου πραγματοποιείτο τότε τό συνολικόν αποτέλεσμα θά ήταν τό χάος, ούτε άκρη ούτε αρχή…

Εντούτοις, πάντοτε υπάρχουμε, αλλά τήν σήμερον τά όπλα τής τεχνολογίας προχώρησαν πολύ καί πρέπει νά γίνωμεν τόσον έξυπνοι καί σοφοί όσον όλοι οί προγόνοι ΜΑΣ ανά εποχή, τούτον απαιτεί διαρκή κόπο… εξάντληση, επιμονή, προσοχή, αθορυβησία, αορασία… στήσατε τό «οικοκυριόν» τής επιβίωσης…

Αισχύλος: “Λίγοι άνθρωποι τό έχουν στήν φύση τούς νά τιμούν τούς φίλους τούς χωρίς ζήλεια καί φθόνο”… Αυτοί είναι οί αληθώς γενναίοι, οί αληθώς αγαθοί καί οί αληθώς βλάκες, ή τό ανάμεικτον αυτών…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ

Σχετικά με ΠάνοςΓέριμου

Δείτε όλα τα άρθρα του/της ΠάνοςΓέριμου →